Vermoeid en natgeregend tot in mijn sokken kom ik thuis vanaf het station. In de huiskamer bouwen onze kinderen een hut van zo’n beetje alles. Ik vind ze, geef beiden natte kussen en zucht: „Ik ga me verkleden.”
‘Vermoeid tot op mijn sokken’, dat was een aardige beeldspraak geweest. Het had wat sjeu gegeven aan een voor de rest wel heel modain kinder-Ik-je.
Natte sokken, natte kussen – het is dubbelop en bij het laatste denk je toch eerder aan een naar eau de cologe ruikende tante. Jammer.
Eindoordeel: 6 (zegge: zes)
Mijn dochter en ik fietsen naar het park op deze laatste dag van de zomervakantie. Overal zien we spandoeken hangen met daarop in koeienletters: DE SCHOLEN ZIJN WEER BEGONNEN.
„Ik vind dit echt niet kunnen!” zegt mijn dochter nijdig. „Hoezo?” zeg ik. Juist goed toch dat ze automobilisten waarschuwen dat er weer veel kinderen in het verkeer zijn? „Nou”, zegt mijn dochter boos, „en hoe denk je dat het voor ons is om er steeds weer aan herinnerd te worden?”
Overduidelijk geconstrueerd Ikje maar het sentiment is herkenbaar: inderdaad, negen maanden kou, regen, wind, onheilspellende donkere dagen + sjagrijn liggen in het verschiet maar moet dat zo keihard “in your face”?
Er zijn overigens veel kindertjes die er naar uitzien om weer naar school te gaan.
Ja ja, Hedda’s dochtertje, daar heeft je sinistere schoolhoofd heul veul centjes aan uitgegeven, zodat je niet net als de vorige keer gewoon ‘vergeet’ dat het weer schooltijd is.
Ik ben een paar dagen alleen op Terschelling om tot rust te komen. Ik zit met een glas wijn op het terras een boek te lezen, genietend van het rumoer om mij heen.
Als ik later bij zonsondergang op het strand loop, komt een jongeman op mij afgelopen, die ik even daarvoor op het terras had zien zitten. Hij vraagt welk boek ik zojuist aan het lezen was.
„De kracht van kwetsbaarheid”, zeg ik.
„Jemig!”, reageert hij. Zo’n serieus antwoord had hij kennelijk niet zien aankomen. Bang voor zijn oordeel hoor ik mezelf zeggen: „Dit boek wordt door heel veel mensen gelezen, hoor.”
Het ikje als kruising tussen, Apiedapie verhalen site..:Geen idee waar ze het over hebben…..FB luitjes, ik ben als aangekondigd nu op……Belevenissen in mijn Begeerd Domein…….Laatste zin gaat nergens over. De kracht van……..een aardig woord…..je kan aan veel heel veel kracht ontlenen, er zijn er die ontlenen schrijfkracht om over Dracula, pardon, daar weten we nu toch wel het basale van..er zijn er die ontdekken dat…heb ik nu in het vizier: Dracula..!!! Daar gaan we……Maxime koos voor Terschelling…….
Het mag in ieder geval een Ik-je heten! We noteren:
Ik…ik…mij
Ik…ik…ik
Ik
Ik
Ik
Aan het gekwezel van deze bange wezel wenst DSR verder geen woorden vuil te maken, maar hij raadt de inzender andere literatuur aan, een schriftelijke cursus kung-fu uit de jaren zeventig ofzo, “waarbij de meester onherkenbaar in houtskool is getekend bij het demonstreren van zijn dodelijke technieken, om vervolging door de politie te voorkomen”.
Eindoordeel: 2 (zegge: twee)
DSR zou er zeer voor zijn om RSB van tevoren te modereren. Je reinste forumvervuiling, dat high-e gedaas, en er gaat geen enkele opbouwende werking van uit. De kouwe brandslang op die jonko!
Reizigers schieten naar voren en de tram komt abrupt tot stilstand. De conductrice speurt in haar spiegel en schreeuwt vervolgens in onvervalst Amsterdams door haar microfoon: „Je hing aan de noodrem! Pannenkoek!” De toerist loopt rood aan en verontschuldigt zich in het Engels. Even is het doodstil waarna er een snoeihard „Pancake!” door de tram schalt.
‘Pannekoek’ is een verademing in ons scheldwoordenlexigon tussen alle tyfus-tering-kankermongolen e.d. Mild, grappig zelfs, maar indien nodig vol venijn. Iemand die aan een noodrem hangt, komt er met een enkel ‘pannekoek!’ nog genadig vanaf en de berichten dat het Engels van de Nederlanders achteruitgaat, zijn bij deze ook weersproken.
Dat e.e.a. in Amsterdam c.q. het Amsterdams plaatsvind, is een standaard-minpuntje, maar op de boerenbuiten hebben we dan weer geen tram.
Kortom, een heerlijk Ik-je om de dag mee te beginnen!
Eindoordeel: 8 (zegge: acht)
Fietsend door de binnenstad van Zutphen zie ik een bekende schrijver lopen. Uit deze krant weet ik dat hij twee weken in een gezin meedraait om te ervaren of het vaderschap hem ligt. Hij slentert traag over de stoep, langs een fontein waar kinderen spelen, zijn blik gericht op zijn smartphone. Twee jonge meisjes lopen een aantal meters achter hem, met daar achter hun moeder. Ik vraag me af of Grunberg door heeft hoe dicht hij de werkelijkheid al benadert.
Akkoord, niet de beste fotoshop van het jaar (vijf minuten werk) maar alles staat erop: Arnon Grunberg met smartphone, moeder met dochters en de betreffende fontein met spelende kinderen.
Je kunt zeggen van Arnon Grunberg wat je wil maar hij durft uit zijn comfortzone te stappen. Knap voor iemand met zijn achtergrond (moederskindje):
,,Mijn moeder is de belangrijkste persoon in mijn leven. Dat is ze altijd geweest. Ik was een moederskindje. Ik had slaapproblemen en heb, toen ik klein was, zeker drie jaar bij haar in bed geslapen. De peuterschool was een probleem: ik ging niet met andere kinderen spelen, ik wilde alleen maar bij haar zijn. Zij is altijd heel bezorgd om mij geweest. Dat is ze nog steeds.’
Het jaarlijkse Europese veeteeltcongres zit er weer op. Een weekje in de Estse hoofdstad Tallinn, vol met presentaties en netwerkbijeenkomsten. Na twintig jaar voor mij inmiddels bijna een familiereünie.
We maken ons in het vliegtuig gereed voor de retourvlucht naar Amsterdam. Ik zit aan het gangpad en de vele collega’s op weg naar hun stoel begroeten me. Dit tot grote verbazing van de Estse man naast me. „U bent vast erg beroemd in Nederland. Everyone seems to know you.”
heerrozenwater 
Verkleden
Vermoeid en natgeregend tot in mijn sokken kom ik thuis vanaf het station. In de huiskamer bouwen onze kinderen een hut van zo’n beetje alles. Ik vind ze, geef beiden natte kussen en zucht: „Ik ga me verkleden.”
Onze jongste begint te stralen. „Als wat?”
Meinoud Hehenkamp
LikeLike
‘Vermoeid tot op mijn sokken’, dat was een aardige beeldspraak geweest. Het had wat sjeu gegeven aan een voor de rest wel heel modain kinder-Ik-je.
Natte sokken, natte kussen – het is dubbelop en bij het laatste denk je toch eerder aan een naar eau de cologe ruikende tante. Jammer.
Eindoordeel: 6 (zegge: zes)
LikeLike
Nog sterker: Ik voel me vermoeid tot in mijn sokken.
LikeGeliked door 1 persoon
Spandoek
Mijn dochter en ik fietsen naar het park op deze laatste dag van de zomervakantie. Overal zien we spandoeken hangen met daarop in koeienletters: DE SCHOLEN ZIJN WEER BEGONNEN.
„Ik vind dit echt niet kunnen!” zegt mijn dochter nijdig. „Hoezo?” zeg ik. Juist goed toch dat ze automobilisten waarschuwen dat er weer veel kinderen in het verkeer zijn? „Nou”, zegt mijn dochter boos, „en hoe denk je dat het voor ons is om er steeds weer aan herinnerd te worden?”
Hedda Treffers
LikeLike
Overduidelijk geconstrueerd Ikje maar het sentiment is herkenbaar: inderdaad, negen maanden kou, regen, wind, onheilspellende donkere dagen + sjagrijn liggen in het verschiet maar moet dat zo keihard “in your face”?
Er zijn overigens veel kindertjes die er naar uitzien om weer naar school te gaan.
LikeLike
HR heeft ’t allemaal al gezegd. Niet slecht geschreven trouwens.
Eindoordeel: 6- (zegge: zesmin)
LikeLike
Dank je!
LikeLike
Ja ja, Hedda’s dochtertje, daar heeft je sinistere schoolhoofd heul veul centjes aan uitgegeven, zodat je niet net als de vorige keer gewoon ‘vergeet’ dat het weer schooltijd is.
LikeLike
Kwetsbaar
Ik ben een paar dagen alleen op Terschelling om tot rust te komen. Ik zit met een glas wijn op het terras een boek te lezen, genietend van het rumoer om mij heen.
Als ik later bij zonsondergang op het strand loop, komt een jongeman op mij afgelopen, die ik even daarvoor op het terras had zien zitten. Hij vraagt welk boek ik zojuist aan het lezen was.
„De kracht van kwetsbaarheid”, zeg ik.
„Jemig!”, reageert hij. Zo’n serieus antwoord had hij kennelijk niet zien aankomen. Bang voor zijn oordeel hoor ik mezelf zeggen: „Dit boek wordt door heel veel mensen gelezen, hoor.”
Ik heb nog een lange weg te gaan.
Maxime de Coninck
LikeLike
Het ikje als kruising tussen, Apiedapie verhalen site..:Geen idee waar ze het over hebben…..FB luitjes, ik ben als aangekondigd nu op……Belevenissen in mijn Begeerd Domein…….Laatste zin gaat nergens over. De kracht van……..een aardig woord…..je kan aan veel heel veel kracht ontlenen, er zijn er die ontlenen schrijfkracht om over Dracula, pardon, daar weten we nu toch wel het basale van..er zijn er die ontdekken dat…heb ik nu in het vizier: Dracula..!!! Daar gaan we……Maxime koos voor Terschelling…….
LikeLike
Zelden zo’n irritant ikje gelezen!
LikeGeliked door 1 persoon
Het mag in ieder geval een Ik-je heten! We noteren:
Ik…ik…mij
Ik…ik…ik
Ik
Ik
Ik
Aan het gekwezel van deze bange wezel wenst DSR verder geen woorden vuil te maken, maar hij raadt de inzender andere literatuur aan, een schriftelijke cursus kung-fu uit de jaren zeventig ofzo, “waarbij de meester onherkenbaar in houtskool is getekend bij het demonstreren van zijn dodelijke technieken, om vervolging door de politie te voorkomen”.
Eindoordeel: 2 (zegge: twee)
LikeGeliked door 2 people
DSR zou er zeer voor zijn om RSB van tevoren te modereren. Je reinste forumvervuiling, dat high-e gedaas, en er gaat geen enkele opbouwende werking van uit. De kouwe brandslang op die jonko!
LikeLike
In/uit principe modereren we hier niet. Dat zou je nu toch eens moeten weten.
LikeLike
Leuk ikje, die van het kind. Het grote kind, Maxime? Vrouwtje? Jezus die had een veeg gemogen op het weiland.
LikeLike
Het plaatje voegt eens iets toe – zo kan het ook!
LikeLike
Wat ben je complimenteus de laatste tijd!
LikeLike
Noodrem
Reizigers schieten naar voren en de tram komt abrupt tot stilstand. De conductrice speurt in haar spiegel en schreeuwt vervolgens in onvervalst Amsterdams door haar microfoon: „Je hing aan de noodrem! Pannenkoek!” De toerist loopt rood aan en verontschuldigt zich in het Engels. Even is het doodstil waarna er een snoeihard „Pancake!” door de tram schalt.
Bas Overmars
LikeLike
Noodrem in de tram moeten ze natuurlijk ook afschaffen.
LikeLike
@HR
DSR is niet, zoals jij hem altijd maar wilt framen, alleen maar negatief. Hij is bovenal fair. Hij geselt en zegent alnaargelang verdienste.
LikeLike
Toch valt het op. Op je ouwe dag word je nog eens een sentimentele ouwe gek, wat ik je brom 🙂
LikeLike
‘Pannekoek’ is een verademing in ons scheldwoordenlexigon tussen alle tyfus-tering-kankermongolen e.d. Mild, grappig zelfs, maar indien nodig vol venijn. Iemand die aan een noodrem hangt, komt er met een enkel ‘pannekoek!’ nog genadig vanaf en de berichten dat het Engels van de Nederlanders achteruitgaat, zijn bij deze ook weersproken.
Dat e.e.a. in Amsterdam c.q. het Amsterdams plaatsvind, is een standaard-minpuntje, maar op de boerenbuiten hebben we dan weer geen tram.
Kortom, een heerlijk Ik-je om de dag mee te beginnen!
Eindoordeel: 8 (zegge: acht)
LikeGeliked door 1 persoon
DSR plaatst dan maar in een moeite door het Filmpje van de Dag, waar het allemaal mee begon.
Top that, Rose Water!
LikeLike
Goed gevonden, DSR!!! (deze week staat in het teken van de positiviteit, zie ook de AVV)
LikeLike
Op proef
Fietsend door de binnenstad van Zutphen zie ik een bekende schrijver lopen. Uit deze krant weet ik dat hij twee weken in een gezin meedraait om te ervaren of het vaderschap hem ligt. Hij slentert traag over de stoep, langs een fontein waar kinderen spelen, zijn blik gericht op zijn smartphone. Twee jonge meisjes lopen een aantal meters achter hem, met daar achter hun moeder. Ik vraag me af of Grunberg door heeft hoe dicht hij de werkelijkheid al benadert.
Louise Bredero
LikeLike
Akkoord, niet de beste fotoshop van het jaar (vijf minuten werk) maar alles staat erop: Arnon Grunberg met smartphone, moeder met dochters en de betreffende fontein met spelende kinderen.
Je kunt zeggen van Arnon Grunberg wat je wil maar hij durft uit zijn comfortzone te stappen. Knap voor iemand met zijn achtergrond (moederskindje):
,,Mijn moeder is de belangrijkste persoon in mijn leven. Dat is ze altijd geweest. Ik was een moederskindje. Ik had slaapproblemen en heb, toen ik klein was, zeker drie jaar bij haar in bed geslapen. De peuterschool was een probleem: ik ging niet met andere kinderen spelen, ik wilde alleen maar bij haar zijn. Zij is altijd heel bezorgd om mij geweest. Dat is ze nog steeds.’
LikeLike
Bekend
Het jaarlijkse Europese veeteeltcongres zit er weer op. Een weekje in de Estse hoofdstad Tallinn, vol met presentaties en netwerkbijeenkomsten. Na twintig jaar voor mij inmiddels bijna een familiereünie.
We maken ons in het vliegtuig gereed voor de retourvlucht naar Amsterdam. Ik zit aan het gangpad en de vele collega’s op weg naar hun stoel begroeten me. Dit tot grote verbazing van de Estse man naast me. „U bent vast erg beroemd in Nederland. Everyone seems to know you.”
Erwin Koenen
Klik om toegang te krijgen tot S12_02.pdf
LikeLike