De leesclub van mijn vrouw verbant Mare (9) en mij naar de studeerkamer. Vanavond staat Murat Isik’s Wees onzichtbaar op het programma.
„We gaan onze eigen leesclub wel houden”, zegt Mare en ze zet een paar opgesnorde oude knuffels, een verfomfaaid beertje en een reuze dalmatiër, naast ons op de bank.
„Welkom allen!” speel ik het spel mee. „En wat vond je van het boek?” Mijn dochter steekt van wal. „Hij schrijft „Murat is ik” en dan vind ik het extra knap dat hij toch zo’n dik boek kan schrijven.”
Een kennis van me is zo’n echte hondenvrouw. Door weer en wind sjouwt ze in haar oliejas energiek door de weilanden met wapperende haren en waterdichte laarzen, altijd met haar dieren om haar heen springend. De pregnante geur van honden is ook alom aanwezig in haar woning, want haar teefjes kregen daar meerdere nestjes. Toen ze zelf zwanger raakte, was ze opgetogen, ze kon niet wáchten. Na een nogal zware bevalling reikt de dokter haar de baby aan. Vermoeid maar dolgelukkig drukt ze het kindje aan haar borst en zegt liefdevol: „Kom maar bij het baasje.”
Iemand met een diploma spekschrijven op zak heeft zich uitgeleefd en een weddenschap gewonnen. Gefeliciteerd met de te doen gebruikelijke goede fles wijn.
Ik ontwikkel een afkeer van het word “echt” in de betekenis van “on echt”, namaak. Je bent een hondenvrouw of niet. Het zou moeten aangeven dat er, straks verderop op wordt terug gekomen. Dat gebeurt ook….Maar dan in een omgeving dat iedere blije barende , zich zeer wel moeder voelt van haar kindje. Die honden , die……zijn voor even……de baby is nu nummer 1.
Ik vind het een stuitend idee, dat je later tegen je -dan volwassen- kind aangeeft..toen, ik je voor het eerst….zei ik …..etc.
Tijdens het avondeten ligt de krant nog ongelezen op tafel. Dochter Simone (13) heeft vandaag een proefwerk Nederlands gehad en zit er lekker in. Ze vraagt of het vaker voorkomt dat op de voorpagina van de krant loeigroot een spelfout staat. Ik, als hardcore bètavader, lig inmiddels misschien inderdaad achter op mijn middelbare scholier en ben extra alert. Ik zie ‘Klimaat drijft wig in kabinet’, maar zie niet wat er is mis is. Zij ziet het wel: ‘Klimaat drijft weg in kabinet’.
Het is een “kunst van het penselen van de achtergrond” van een ikje. Met een enkel word schetsen: “Lees even door..het wordt echt leuk”..inmiddels misschien inderdaad geen idee hoe je dat doet, zittend, liggend, laptop op schoot?
Gewoon even “Googlen”…..Gaat je woordenschat merkbaar omhoog.
Mijn dochter van bijna 20 jaar, geboren in China, bereidt zich ’s ochtends vroeg aan de keukentafel voor op een examen, later die dag. De bel gaat. Voor de deur staat een oudere dame van Jehova’s Getuigen. „Ik wilde over het geloof komen praten, maar ik zie dat er niemand thuis is. Dan ga ik maar weer, dan kun jij lekker verder met schoonmaken.” Terwijl ze wegbeent over de oprit, blijft mijn dochter verbouwereerd achter met een achtergelaten folder in haar hand en leest: ‘Komt er ooit een eind aan pijn en verdriet?’
Verdrietig brengen wij onze eerder die dag overleden hond Donna naar het dierencrematorium. De regen en het industrieterrein stemmen extra somber. De medewerker heet ons met zachte stem van harte welkom. Een verdrietige mevrouw verlaat het pand als wij binnenkomen. Het definitieve afscheid van een huisdier is gewoon echt heel pittig, zo merken wij ook. Wanneer ik een paar dagen later de as van Donna kom ophalen is de confrontatie met een mevrouw die fluitend op de fiets wegrijdt van het crematorium met een blaffende hond in de fietsmand dan ook heel onverwacht.
Het zou wel kunnen, maar het hoeft niet. We spreken toch ook over poten bij dieren en benen bij mensen ook al gaat het in feite om hetzelfde?
Het is een gevoelskwestie – overlijden bij mensen, doodgaan bij diere. Sterven kan bij allebei maar slaat toch meer op de mens. Het hoekie omgaan, kassenwijlen, onder de groene zoden, het tijdelijke voor het Eeuwige verwisselen zijn dan weer exclusief menselijk.
‘gewoon echt heel pittig’ klinkt alsof het dopje van de sambal is geschoten. Er zijn ook mensen die pittig gebruiken om het karakter of kapsel van vrouw mensen te omschrijven.
DSR pleit ervoor de dingen precies te benoemen: respectievelijk moeilijk, lastig en kort.
Alas, ik denk dat het leven , produkten, emoties, rituelen, een geschakeerder beleving verdienen, dan de laatste zin van de post van DSR. Ik kan me voorstellen, dat iemand , die een rijk geleefd leven, een passend afscheid krijgen.
DSR laat die optie bewust weg, staat er in zijn omschrijving ook niet voor open. Wat “dingen” zijn laat hij in het midden. Een zin , die door onnauwkeurig heid opvalt.
Ik ben het met dsr eens, maar het voltooid deelwoord moet toch maar voor zowel mens als dier gebruikt worden, want “onze doodgegane hond” klinkt wat vreemd.
Toch klinkt “er is een Amsterdammer doodgegaan” weer niet raar…nou ja, kom er maar ‘ns uit…
Met puberdochter rij ik langs een weiland vol schapen met gekleurde achterwerken. Dochter vraagt, ik leg uit. Iets met ram, tuigje met kleurtjes en periodes en lammetjes. Dochter denkt na en merkt op: „Goh, dus eigenlijk is het een stempel voor als ze seks hebben gehad?” Ik kan niet anders dan bevestigen. Ik zeg dat het voor ouders van puberkinderen ook wel interessant zou kunnen zijn, zo’n stempel. Waarop dochterlief antwoordt: „Ja, maar jij hebt je stempel gewoon naast je zitten.”
heerrozenwater 
Leesclub
De leesclub van mijn vrouw verbant Mare (9) en mij naar de studeerkamer. Vanavond staat Murat Isik’s Wees onzichtbaar op het programma.
„We gaan onze eigen leesclub wel houden”, zegt Mare en ze zet een paar opgesnorde oude knuffels, een verfomfaaid beertje en een reuze dalmatiër, naast ons op de bank.
„Welkom allen!” speel ik het spel mee. „En wat vond je van het boek?” Mijn dochter steekt van wal. „Hij schrijft „Murat is ik” en dan vind ik het extra knap dat hij toch zo’n dik boek kan schrijven.”
Ben Sloot
LikeLike
Tja ach…
LikeLike
Warm welkom
Een kennis van me is zo’n echte hondenvrouw. Door weer en wind sjouwt ze in haar oliejas energiek door de weilanden met wapperende haren en waterdichte laarzen, altijd met haar dieren om haar heen springend. De pregnante geur van honden is ook alom aanwezig in haar woning, want haar teefjes kregen daar meerdere nestjes. Toen ze zelf zwanger raakte, was ze opgetogen, ze kon niet wáchten. Na een nogal zware bevalling reikt de dokter haar de baby aan. Vermoeid maar dolgelukkig drukt ze het kindje aan haar borst en zegt liefdevol: „Kom maar bij het baasje.”
Trees Roose
LikeLike
Ik geloof er geen bal van. Een all time low.
Iemand met een diploma spekschrijven op zak heeft zich uitgeleefd en een weddenschap gewonnen. Gefeliciteerd met de te doen gebruikelijke goede fles wijn.
LikeLike
Ik ontwikkel een afkeer van het word “echt” in de betekenis van “on echt”, namaak. Je bent een hondenvrouw of niet. Het zou moeten aangeven dat er, straks verderop op wordt terug gekomen. Dat gebeurt ook….Maar dan in een omgeving dat iedere blije barende , zich zeer wel moeder voelt van haar kindje. Die honden , die……zijn voor even……de baby is nu nummer 1.
Ik vind het een stuitend idee, dat je later tegen je -dan volwassen- kind aangeeft..toen, ik je voor het eerst….zei ik …..etc.
Oh?
LikeLike
Spelfout
Tijdens het avondeten ligt de krant nog ongelezen op tafel. Dochter Simone (13) heeft vandaag een proefwerk Nederlands gehad en zit er lekker in. Ze vraagt of het vaker voorkomt dat op de voorpagina van de krant loeigroot een spelfout staat. Ik, als hardcore bètavader, lig inmiddels misschien inderdaad achter op mijn middelbare scholier en ben extra alert. Ik zie ‘Klimaat drijft wig in kabinet’, maar zie niet wat er is mis is. Zij ziet het wel: ‘Klimaat drijft weg in kabinet’.
Michiel Mo
LikeLike
Die hardcore betavader is het enige dat beklijfd, als een tofee achter je kies.
LikeGeliked door 1 persoon
‘beklijft’ en ‘toffee’ dus….LDB!
LikeLike
Het is een “kunst van het penselen van de achtergrond” van een ikje. Met een enkel word schetsen: “Lees even door..het wordt echt leuk”..inmiddels misschien inderdaad geen idee hoe je dat doet, zittend, liggend, laptop op schoot?
Gewoon even “Googlen”…..Gaat je woordenschat merkbaar omhoog.
LikeLike
Folderwijsheid
Mijn dochter van bijna 20 jaar, geboren in China, bereidt zich ’s ochtends vroeg aan de keukentafel voor op een examen, later die dag. De bel gaat. Voor de deur staat een oudere dame van Jehova’s Getuigen. „Ik wilde over het geloof komen praten, maar ik zie dat er niemand thuis is. Dan ga ik maar weer, dan kun jij lekker verder met schoonmaken.” Terwijl ze wegbeent over de oprit, blijft mijn dochter verbouwereerd achter met een achtergelaten folder in haar hand en leest: ‘Komt er ooit een eind aan pijn en verdriet?’
Cor Brockhoven
LikeLike
Ik twijfel over het deel vanaf ‘Terwijl’. Het voegt wel iets toe, maar ik vond met de schoonmaken-opmerking de clou ook al gezet.
LikeLike
Een heel aardige anecdote maar we kennen ‘m al van De Luizenmoeder.
’s ochtends vroeg of ’s morgens vroeg? Het laatste rolt me toch makkelijker van de tong.
LikeLike
Letterlijk makkelijker vind ik ’s ochtends; met ’s morgens heb je twee medeklinkers achter elkaar.
LikeLike
S volgend op m is toch geen merkwaardige opeenvolging van medeklinkers?
LikeLike
Absoluut niet merkwaardig, maar we hadden het toch over makkelijk(er)?
LikeLike
Dus jij vindt s-o gemakkelijker dan s-m?
LikeLike
Ja. Niet moeilijk in de zin van moeilijk :-p, maar twee klinker na elkaar is makkelijker dan twee medeklinkers na elkaar .
LikeLike
Pardon, dat had je al gezegd. Maar wat is dan het voor- c.q. nadeel van s-m?
LikeLike
De pijn?
LikeLike
Ghegheghe, ja dat is wel een nadeeltje ervan.
LikeGeliked door 1 persoon
’s Ochtends komt vlotter mijn mond uit dan ’s morgens. Dat ’s ochtends voor mij vetrouwder klinkt zal er ook wel invloed op hebben.
LikeLike
In de mand
Verdrietig brengen wij onze eerder die dag overleden hond Donna naar het dierencrematorium. De regen en het industrieterrein stemmen extra somber. De medewerker heet ons met zachte stem van harte welkom. Een verdrietige mevrouw verlaat het pand als wij binnenkomen. Het definitieve afscheid van een huisdier is gewoon echt heel pittig, zo merken wij ook. Wanneer ik een paar dagen later de as van Donna kom ophalen is de confrontatie met een mevrouw die fluitend op de fiets wegrijdt van het crematorium met een blaffende hond in de fietsmand dan ook heel onverwacht.
Paul Loven
LikeLike
De lelijkste laatste zin sinds lange tijd. Schrijven blijkt toch een vak te zijn.
LikeLike
Kun je bij dieren wel van overlijden spreken? Voor mij slaat dat toch specifiek op mensen.
LikeLike
Het proces is hetzelfde, dus waarom zou je dat niet kunnen?
LikeLike
Het zou wel kunnen, maar het hoeft niet. We spreken toch ook over poten bij dieren en benen bij mensen ook al gaat het in feite om hetzelfde?
Het is een gevoelskwestie – overlijden bij mensen, doodgaan bij diere. Sterven kan bij allebei maar slaat toch meer op de mens. Het hoekie omgaan, kassenwijlen, onder de groene zoden, het tijdelijke voor het Eeuwige verwisselen zijn dan weer exclusief menselijk.
LikeLike
Ik denk dat het een subjectieve ervaring is.
En waren paardenpoten niet officieel geüpgraded naar benen.? :-p
LikeLike
‘gewoon echt heel pittig’ klinkt alsof het dopje van de sambal is geschoten. Er zijn ook mensen die pittig gebruiken om het karakter of kapsel van vrouw mensen te omschrijven.
DSR pleit ervoor de dingen precies te benoemen: respectievelijk moeilijk, lastig en kort.
LikeLike
‘Pittig’ in situaties buiten sambal en (soms) het korte kapsel van dames van zekere leeftijd, is brrr.
LikeLike
Gewoon echt heel pittig commentaar vandaag!
LikeLike
Een echte hete peper.
LikeLike
Alas, ik denk dat het leven , produkten, emoties, rituelen, een geschakeerder beleving verdienen, dan de laatste zin van de post van DSR. Ik kan me voorstellen, dat iemand , die een rijk geleefd leven, een passend afscheid krijgen.
DSR laat die optie bewust weg, staat er in zijn omschrijving ook niet voor open. Wat “dingen” zijn laat hij in het midden. Een zin , die door onnauwkeurig heid opvalt.
LikeLike
Ik ben het met dsr eens, maar het voltooid deelwoord moet toch maar voor zowel mens als dier gebruikt worden, want “onze doodgegane hond” klinkt wat vreemd.
Toch klinkt “er is een Amsterdammer doodgegaan” weer niet raar…nou ja, kom er maar ‘ns uit…
LikeLike
Taal is creatief en daarmee heerlijk onlogisch. 🙂
LikeLike
Doodgegane is sowieso een gekunsteld woord. Onze dode hond, c’est tout, c’est ca.
LikeLike
Doodgedaan als bijvoegelijke naamwoord klinkt niet, maar als voltooid deelwoord wel. Eigenlijk best simpel.
LikeLike
Roosje, ik had het nog niet gezegd maar ik vind je dagspreuken grappig en leuk! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Grappig én leuk, het kan niet op!
LikeLike
Ja, ik wilde je je weekend opgewekt in laten gaan. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, maar natuurlijk , mevrouw doet haar “ding”?
LikeLike
Gekleurde billen in de wei
Met puberdochter rij ik langs een weiland vol schapen met gekleurde achterwerken. Dochter vraagt, ik leg uit. Iets met ram, tuigje met kleurtjes en periodes en lammetjes. Dochter denkt na en merkt op: „Goh, dus eigenlijk is het een stempel voor als ze seks hebben gehad?” Ik kan niet anders dan bevestigen. Ik zeg dat het voor ouders van puberkinderen ook wel interessant zou kunnen zijn, zo’n stempel. Waarop dochterlief antwoordt: „Ja, maar jij hebt je stempel gewoon naast je zitten.”
Ilse Harmelink
LikeLike
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een orgie!
LikeGeliked door 1 persoon