Met onze dochter zitten we te kijken naar het NOS Journaal. Er wordt gewaarschuwd voor heftige beelden in een item over een minderjarige die door schoolgenoten in elkaar wordt geslagen. Heftig zijn de beelden inderdaad, de luidruchtige verontwaardiging van onze dochter navenant. Het volgend item gaat over de toekomst van het vlees van recent afgeschoten herten. Ook dit item wordt met beelden ondersteund. Dochter lief is echter opeens verdacht stil… Bleek zegt ze: „Zo…., hadden ze hier niet even voor kunnen waarschuwen!”
De sociologie onderscheidt de ‘Nuclear family” hier wordt het instrumentarium & het emotionele component voor later sociaal en maatschappelijk overleven gevormd.
De laatste zin is mij uit het hart gegrepen: Hadden ze ………Het antwoord is ontkennend veelal. Je zult dus je weerbaarheid meemoeten laten ontwikkelen.
Eem fraai staaltje van communcatie in de groep. In zijn soort een fraai voorbeeld van je kwetsbaarheid tonen binnen de primaire groep.
Hier zijn waarschijnlijk heel veel voorbeelden van….of spoort het onderwerp in enige mate met de video, die onlangs viraal ging?
Bij de aanvang van de fitnesstraining op maandagmorgen blijkt dat de deelname vandaag aan de magere kant is. De trainer, die weer present is na een professionele bijscholing van twee weken, merkt op: „Wat zijn er weinig vandaag. Waar is iedereen?”
Waarop Annie, sinds jaren inwoner van onze Veluwse gemeente, maar geboren en getogen in onze hoofdstad, met onversneden Amsterdamse tongval antwoordt: „Nou, we hebbe se verteld dat jai weer kwam.”
Het wordt toch zo langzamerhand wel een een kruis om die Ik-jes te lezen. Hebben ze daar op de Veluwe nog nooit een Amsterdammer gezien? En morgen, een boer op zondag tijdens een dagje Amsterdam die vroagt woar de de wilde wiev’n bin’n?
ikjes zijn dezer dagen een aardige Spiegel Allerdag.
De in Nederland wonende wordt hier met een enkele penseel streek geschetst.
Als de actualiteit dat toelaat, plaatst de redactie nog wel eens zo’n ikje, mbt de actualiteit.
Vandaag de fitness. Herkenbaar? Ja, natuurlijk je kunt toch moeilijk de godganse dag ikjes bespreken?
Dus naar de fitness? Ja, natuurlijk. Eerst kijken, maar.
Individueel, in groepsverband. Met name dat groepsverband is een boeiend tafereel.:
De instructeur is de geslaagde combinatie van iemand die kan fietsen & coachen. Volle overgave. Mensen, wat werken die mensen hard .Iedereen.
Niet voor mij weggelegd. Ik ga snel lezen hoe dsr zich door de ikjes worstelt. zijn creativiteit om anderen te boeien werkt als een magneet.
Man, man waar haal je toch die creativiteit vandaan?
. Die draghen dwater in deene hant ende in dander tfier, geloef hem niet, daer no hierGeloof nooit iemand die in de ene hand water en de andere hand vuur draagtWees niet lichtgelovig, niet iedereen is je vertrouwen waard.
Spreekwoord dat mee gaat op de tijdlijn. Nog steeds relevant.. Altijd controleren, altijd verstandig.
Op weg naar station Sloterdijk voor een gezinsuitje ziet onze dochter van twaalf de bekende witte ribbeltegelroute. Ze doet haar ogen dicht en loopt voorzichtig tastend over het ribbelpaadje. „Waarom doe je dat?” vraag ik.
„Ik doe alsof ik blind ben”, is haar antwoord. Haar oudere broer van zestien ziet een buitenkans en gaat even verderop op de ribbels in de weg staan. Dichterbij gekomen ruikt dochterlief onraad, opent haar ogen en roept dat hij aan de kant moet. Hij reageert niet. Ze roept iets harder. Geen reactie. Ze schreeuwt boos: „Waarom ga je niet aan de kant?!”
Tijdens het avondeten oppert mijn dochter (10) een spelletje: „We gaan raden waar de ander onzeker over is en dan kijken we of we het goed hebben. We beginnen bij mama.” Ik vind het prima en weet ook meteen wat mijn grootste pijnpunt is. Mijn dochter steekt van wal: „Ik denk je supergele tanden.” Mijn zoon meteen erachteraan: „Nee, dat je haar altijd zo plat zit.” „Misschien je totale gebrek aan lengte?” oppert mijn geliefde. „Je neus? Oren? Kont?” Als ik de tranen voel opkomen, zet ik de waterval stop. „Het was mijn borstomvang, oké!” Teleurgesteld schudden ze alle drie hun hoofd… „Goh, dáár is nou niet zoveel mis mee toch?”
De nuclear family is bron van training in het aanvaardbaar gedrag in de familie, straks daarbuiten.’
Wat voor de 1 een stabiele afwijzing is, blijkt voor de ander nauwelijks relevant.
Dat moet je leren onderscheiden. Expressief is de familie de aangewezen plek, instrumenteel de klas.
Daarnaast zijn er ook sportvrouwen, lees je wel, die de borstomvabg maar niets vonden.(Steffie Graf klaagde daar ooit over)
Mijn Friese oom en tante verhuisden ergens in de jaren 60 naar Amerika. Decennia later zocht een van hun kleinkinderen contact met me. Op mijn vraag hoe het haar grootouders, die ik als jong kind voor het laatst had gezien, was vergaan daar in Amerika, antwoordde ze dat het alle maal prima was gegaan.
Ze hadden alleen al vrij snel na aankomst hun beiden voornamen veranderd. In Nelson en Florence. Dat begreep ik wel, van oom Nutte en tante Foekje.
Elke zaterdagochtend fietsen Frans en ik een uurtje op gewone fietsen. Als twee oude mannetjes rijden en roddelen we de week door. Soms rijden we langs vrienden in de buurt en nodigen onszelf uit voor een kopje koffie. Deze zaterdag rijden we langs de familie de Bruin, die aan het ontbijt zit. Er is een stoel te weinig voor ons erbij. Floor, de jongste dochter, staat op en zegt: „Een van jullie kan hier wel zitten, ik moet toch door met mijn leven.”
Zittend op haar bedrand, probeer ik mijn dochter van tweeënhalf ervan te overtuigen dat zij nu toch echt moet gaan slapen. Alle denkbare argumenten worden in de strijd gegooid: er zitten monsters in de kamer, kan er niet nog een boekje gelezen worden, lampje uit, nee toch lampje aan… Als haar vader komt kijken waarom het zo lang duurt, zucht ze: „Papa neemt het nu wel over, ga jij maar de keuken opruimen.”
heerrozenwater 
Bleek
Met onze dochter zitten we te kijken naar het NOS Journaal. Er wordt gewaarschuwd voor heftige beelden in een item over een minderjarige die door schoolgenoten in elkaar wordt geslagen. Heftig zijn de beelden inderdaad, de luidruchtige verontwaardiging van onze dochter navenant. Het volgend item gaat over de toekomst van het vlees van recent afgeschoten herten. Ook dit item wordt met beelden ondersteund. Dochter lief is echter opeens verdacht stil… Bleek zegt ze: „Zo…., hadden ze hier niet even voor kunnen waarschuwen!”
Marianne Edixhoven
LikeLike
De sociologie onderscheidt de ‘Nuclear family” hier wordt het instrumentarium & het emotionele component voor later sociaal en maatschappelijk overleven gevormd.
De laatste zin is mij uit het hart gegrepen: Hadden ze ………Het antwoord is ontkennend veelal. Je zult dus je weerbaarheid meemoeten laten ontwikkelen.
Eem fraai staaltje van communcatie in de groep. In zijn soort een fraai voorbeeld van je kwetsbaarheid tonen binnen de primaire groep.
Hier zijn waarschijnlijk heel veel voorbeelden van….of spoort het onderwerp in enige mate met de video, die onlangs viraal ging?
LikeLike
Den harinck braden om den roge oft kuyt
Iets opofferen om een kleinigheid
vertaling: De haring braden om de hom of kuit
LikeLike
Sneeuwvlokgeneratie…-zucht-
Als HR zonodig nieuwe rubriekjes wil maken, waarom dan geen aparte koker voor RSB’s spreekwoordenexegese?
Misschien wil ie er ook nog wel een mooie tekening bij maken.
LikeLike
Dat spreekwoordengedoe is een eindig gebeuren, het heeft weinig zin daar een aparte rubriek voor te maken.
LikeLike
Jij
Bij de aanvang van de fitnesstraining op maandagmorgen blijkt dat de deelname vandaag aan de magere kant is. De trainer, die weer present is na een professionele bijscholing van twee weken, merkt op: „Wat zijn er weinig vandaag. Waar is iedereen?”
Waarop Annie, sinds jaren inwoner van onze Veluwse gemeente, maar geboren en getogen in onze hoofdstad, met onversneden Amsterdamse tongval antwoordt: „Nou, we hebbe se verteld dat jai weer kwam.”
Hans de Ru
LikeLike
Het wordt toch zo langzamerhand wel een een kruis om die Ik-jes te lezen. Hebben ze daar op de Veluwe nog nooit een Amsterdammer gezien? En morgen, een boer op zondag tijdens een dagje Amsterdam die vroagt woar de de wilde wiev’n bin’n?
LikeLike
ikjes zijn dezer dagen een aardige Spiegel Allerdag.
De in Nederland wonende wordt hier met een enkele penseel streek geschetst.
Als de actualiteit dat toelaat, plaatst de redactie nog wel eens zo’n ikje, mbt de actualiteit.
Vandaag de fitness. Herkenbaar? Ja, natuurlijk je kunt toch moeilijk de godganse dag ikjes bespreken?
Dus naar de fitness? Ja, natuurlijk. Eerst kijken, maar.
Individueel, in groepsverband. Met name dat groepsverband is een boeiend tafereel.:
De instructeur is de geslaagde combinatie van iemand die kan fietsen & coachen. Volle overgave. Mensen, wat werken die mensen hard .Iedereen.
Niet voor mij weggelegd. Ik ga snel lezen hoe dsr zich door de ikjes worstelt. zijn creativiteit om anderen te boeien werkt als een magneet.
Man, man waar haal je toch die creativiteit vandaan?
LikeLike
. Die draghen dwater in deene hant ende in dander tfier, geloef hem niet, daer no hierGeloof nooit iemand die in de ene hand water en de andere hand vuur draagtWees niet lichtgelovig, niet iedereen is je vertrouwen waard.
Spreekwoord dat mee gaat op de tijdlijn. Nog steeds relevant.. Altijd controleren, altijd verstandig.
LikeLike
Doen alsof
Op weg naar station Sloterdijk voor een gezinsuitje ziet onze dochter van twaalf de bekende witte ribbeltegelroute. Ze doet haar ogen dicht en loopt voorzichtig tastend over het ribbelpaadje. „Waarom doe je dat?” vraag ik.
„Ik doe alsof ik blind ben”, is haar antwoord. Haar oudere broer van zestien ziet een buitenkans en gaat even verderop op de ribbels in de weg staan. Dichterbij gekomen ruikt dochterlief onraad, opent haar ogen en roept dat hij aan de kant moet. Hij reageert niet. Ze roept iets harder. Geen reactie. Ze schreeuwt boos: „Waarom ga je niet aan de kant?!”
„Ik doe alsof ik doof ben.”
Frank van Schaik
LikeLike
Onzekerheid
Tijdens het avondeten oppert mijn dochter (10) een spelletje: „We gaan raden waar de ander onzeker over is en dan kijken we of we het goed hebben. We beginnen bij mama.” Ik vind het prima en weet ook meteen wat mijn grootste pijnpunt is. Mijn dochter steekt van wal: „Ik denk je supergele tanden.” Mijn zoon meteen erachteraan: „Nee, dat je haar altijd zo plat zit.” „Misschien je totale gebrek aan lengte?” oppert mijn geliefde. „Je neus? Oren? Kont?” Als ik de tranen voel opkomen, zet ik de waterval stop. „Het was mijn borstomvang, oké!” Teleurgesteld schudden ze alle drie hun hoofd… „Goh, dáár is nou niet zoveel mis mee toch?”
Hedda Treffers
LikeLike
Mijn hemel, wat een akelige ongevoelige kinderen!
LikeLike
😆 mind your words. HR
LikeGeliked door 1 persoon
De nuclear family is bron van training in het aanvaardbaar gedrag in de familie, straks daarbuiten.’
Wat voor de 1 een stabiele afwijzing is, blijkt voor de ander nauwelijks relevant.
Dat moet je leren onderscheiden. Expressief is de familie de aangewezen plek, instrumenteel de klas.
Daarnaast zijn er ook sportvrouwen, lees je wel, die de borstomvabg maar niets vonden.(Steffie Graf klaagde daar ooit over)
LikeLike
Begrijpelijk
Mijn Friese oom en tante verhuisden ergens in de jaren 60 naar Amerika. Decennia later zocht een van hun kleinkinderen contact met me. Op mijn vraag hoe het haar grootouders, die ik als jong kind voor het laatst had gezien, was vergaan daar in Amerika, antwoordde ze dat het alle maal prima was gegaan.
Ze hadden alleen al vrij snel na aankomst hun beiden voornamen veranderd. In Nelson en Florence. Dat begreep ik wel, van oom Nutte en tante Foekje.
Max Bruinsma
LikeLike
Er komt een plekje vrij
Elke zaterdagochtend fietsen Frans en ik een uurtje op gewone fietsen. Als twee oude mannetjes rijden en roddelen we de week door. Soms rijden we langs vrienden in de buurt en nodigen onszelf uit voor een kopje koffie. Deze zaterdag rijden we langs de familie de Bruin, die aan het ontbijt zit. Er is een stoel te weinig voor ons erbij. Floor, de jongste dochter, staat op en zegt: „Een van jullie kan hier wel zitten, ik moet toch door met mijn leven.”
Hans Go
LikeLike
Wat een vervelend kind!
LikeLike
Nieuwe tegenstander
Zittend op haar bedrand, probeer ik mijn dochter van tweeënhalf ervan te overtuigen dat zij nu toch echt moet gaan slapen. Alle denkbare argumenten worden in de strijd gegooid: er zitten monsters in de kamer, kan er niet nog een boekje gelezen worden, lampje uit, nee toch lampje aan… Als haar vader komt kijken waarom het zo lang duurt, zucht ze: „Papa neemt het nu wel over, ga jij maar de keuken opruimen.”
Charlotte van Meer
LikeLike
Alweer zo’n dwingend vervelend kind!
LikeLike