Zoon en ik spelen soms pool bij de plaatselijke biljartvereniging. Hij is achttien, heeft zoals veel jongens van die leeftijd een behoorlijk positieve insteek op de dingen en vindt oprecht dat de wetten der natuurkunde niet in de weg kunnen staan van een goed idee. Kijk, zegt hij, als ik de witte bal over die rode bal laat springen, stoot hij tegen de groene en dan tegen die blauwe, en die verdwijnt dan in dat gat in de hoek. Ik wens hem veel succes. Zoonlief legt even aan en stoot. De witte bal huppelt over de rode, daarna tegen de groene en tenslotte tegen de blauwe die tergend langzaam het gat in de hoek inrolt. Rotjoch.
De bel. Mijn buurvrouw staat voor de deur met haar tweeling van een jaar of drie. „Ik laat het ze toch maar vragen”, zegt ze. „Waar slapen jullie?”, luidt de vraag van de meisjes. We wonen in een bungalow en ze vinden ons zielig, omdat wij geen ‘boven’ hebben waren ze in de veronderstelling dat wij in een stoel moeten slapen. Na een rondleiding door ons huis en onze slaapkamer gaan ze opgelucht naar huis.
Mijn zoon van zestien begint vandaag aan zijn laatste (en belangrijkste) serie schoolexamens. Vroeg opstaan, ontbijtje, de stof nog even doornemen, rugzak pakken, douchen, aankleden, klaar. Frisgeboend, strak zwart overhemd, lekker geurtje. „Wauw!” roep ik. „Jaha”, zegt hij, „wel een beetje benevolentia creëren bij de surveillanten.”
Voor het Centraal Museum in Utrecht zie ik een bordje: ‘Bruiloft Eelke & Ewout’. Gelijk moet ik aan mijn oud-huisgenote Eelke denken. Zou zij, inmiddels twaalf jaar later, vandaag trouwen met haar toenmalige vriend Ewout? Ik ben nieuwsgierig, en loop achter het bruiloftsgezelschap aan naar de Singel, waar huwelijksbootjes klaar liggen. Helaas zie ik nergens de bruid. Uiteindelijk spreek ik twee gasten aan en vraag ze of het bruidspaar dezelfde Eelke en Ewout zouden kunnen zijn van toen op de Amsterdamsestraatweg. „Jazeker”, reageren ze enthousiast. Ze wijzen op het voorste bootje: „Kijk daar zit Eelke!” „Ik zie haar niet, heeft ze geen witte jurk aan?” Verbaasd kijken ze me aan. „Nee, Eelke en Ewout zijn toch allebei man?”
We hebben het Delftse studentenhuis van onze zoon Victor een weekend op bezoek. Tien aardige jongens. Na het avondeten spelen we Thirty Seconds, waarbij telkens iemand moet raden wat de ander omschrijft. Dat leidt tot veel drukte en hilariteit. Ondertussen verbazen mijn vrouw en ik ons over het verschil in kennis tussen jong en oud. Op zeker moment is er grote opwinding in een team omdat één van de jongens vrijwel geen enkel begrip op het kaartje kende. Verontwaardigd reageert hij: „Ja hier, deze dan. Wie is in vredesnaam Pieter van Vollenhoven?” Waarop een huisgenoot zegt: „Gast, dat is die zwemmer.”
Gistermiddag speelde ik een Kahoot met zes Amsterdamse kindertjes (leeftijd 7-9) en liet ik een afbeelding van Cruijff zien. Ze konden kiezen uit de antwoorden: Maradonna, Cruijff, Lieke Martens en Marco van Basten. Ze hadden echt geen idee wie die mijnheer was 😦
😆 Maar daar ben je dan ook op de basisschool en de Middelbare School flink over doorgezaagd, Luvienna. Dat mag tegenwoordig niet meer in verband met de tere kinderziel…
Een tijdje terug verdween mijn poes Ollie. Een week eerder was ze ’m ook al gesmeerd en zat ze in de kelder van de buurvrouw. Binnen een dag was ze toen weer terug. Dit keer niet. Ik belde op dag twee bij de buurvrouw aan. „Loop even mee naar de keuken”, zei ze, „anders brandt er wat aan”. Met een lachje wees ze naar een braadpan: „Ik ben hachee aan het maken.” Waar Ollie was zei ze niet te weten. Op een nacht, na drie weken vol nachtmerries, stond voor de deur een miauwende Ollie.
heerrozenwater 
Blufpool
Zoon en ik spelen soms pool bij de plaatselijke biljartvereniging. Hij is achttien, heeft zoals veel jongens van die leeftijd een behoorlijk positieve insteek op de dingen en vindt oprecht dat de wetten der natuurkunde niet in de weg kunnen staan van een goed idee. Kijk, zegt hij, als ik de witte bal over die rode bal laat springen, stoot hij tegen de groene en dan tegen die blauwe, en die verdwijnt dan in dat gat in de hoek. Ik wens hem veel succes. Zoonlief legt even aan en stoot. De witte bal huppelt over de rode, daarna tegen de groene en tenslotte tegen de blauwe die tergend langzaam het gat in de hoek inrolt. Rotjoch.
Bob van der Laaken
LikeLike
Hahahaha
LikeLike
Slaapkamer
De bel. Mijn buurvrouw staat voor de deur met haar tweeling van een jaar of drie. „Ik laat het ze toch maar vragen”, zegt ze. „Waar slapen jullie?”, luidt de vraag van de meisjes. We wonen in een bungalow en ze vinden ons zielig, omdat wij geen ‘boven’ hebben waren ze in de veronderstelling dat wij in een stoel moeten slapen. Na een rondleiding door ons huis en onze slaapkamer gaan ze opgelucht naar huis.
A.M.J. Bos-Waamelink
LikeLike
Lief!
LikeLike
Dode taal
Mijn zoon van zestien begint vandaag aan zijn laatste (en belangrijkste) serie schoolexamens. Vroeg opstaan, ontbijtje, de stof nog even doornemen, rugzak pakken, douchen, aankleden, klaar. Frisgeboend, strak zwart overhemd, lekker geurtje. „Wauw!” roep ik. „Jaha”, zegt hij, „wel een beetje benevolentia creëren bij de surveillanten.”
Hoezo dood, dat Latijn?
Adelheid Smarius
LikeLike
Bij deze uitspraak van een zestienjarige denk ik niet aan een scherpe Amsterdamse S, maar aan een heel hete Gooische aardappel in de keel….
LikeLike
🤮
LikeLike
Trouwen
Voor het Centraal Museum in Utrecht zie ik een bordje: ‘Bruiloft Eelke & Ewout’. Gelijk moet ik aan mijn oud-huisgenote Eelke denken. Zou zij, inmiddels twaalf jaar later, vandaag trouwen met haar toenmalige vriend Ewout? Ik ben nieuwsgierig, en loop achter het bruiloftsgezelschap aan naar de Singel, waar huwelijksbootjes klaar liggen. Helaas zie ik nergens de bruid. Uiteindelijk spreek ik twee gasten aan en vraag ze of het bruidspaar dezelfde Eelke en Ewout zouden kunnen zijn van toen op de Amsterdamsestraatweg. „Jazeker”, reageren ze enthousiast. Ze wijzen op het voorste bootje: „Kijk daar zit Eelke!” „Ik zie haar niet, heeft ze geen witte jurk aan?” Verbaasd kijken ze me aan. „Nee, Eelke en Ewout zijn toch allebei man?”
Annelot Krediet
LikeLike
Die zag ik niet aankomen! 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Ewout waarschijnlijk ook niet…
LikeLike
😆
LikeLike
Op de gracht
Met terugwerkende kracht
Verdoemde kast in
Geout door een lapkwast
Laat ons nooit overzwemmen
Over doen en laten
Overgeven
Nooit meer beklemmen
Eelke
LikeLike
In vredesnaam
We hebben het Delftse studentenhuis van onze zoon Victor een weekend op bezoek. Tien aardige jongens. Na het avondeten spelen we Thirty Seconds, waarbij telkens iemand moet raden wat de ander omschrijft. Dat leidt tot veel drukte en hilariteit. Ondertussen verbazen mijn vrouw en ik ons over het verschil in kennis tussen jong en oud. Op zeker moment is er grote opwinding in een team omdat één van de jongens vrijwel geen enkel begrip op het kaartje kende. Verontwaardigd reageert hij: „Ja hier, deze dan. Wie is in vredesnaam Pieter van Vollenhoven?” Waarop een huisgenoot zegt: „Gast, dat is die zwemmer.”
Albert de Haas
LikeLike
Is dit leuk? Nee, dit is niet leuk. 😑
LikeLike
“Ondertussen verbazen mijn vrouw en ik ons over het verschil in kennis tussen jong en oud”.
Tja.
LikeLike
Gistermiddag speelde ik een Kahoot met zes Amsterdamse kindertjes (leeftijd 7-9) en liet ik een afbeelding van Cruijff zien. Ze konden kiezen uit de antwoorden: Maradonna, Cruijff, Lieke Martens en Marco van Basten. Ze hadden echt geen idee wie die mijnheer was 😦
LikeLike
En wie is het dan?
LikeLike
Zo zou ik weer geen idee hebben als je mij een afbeelding van een Kahoot zou laten zien.
LikeLike
Dat verbaast me niet, Roos. Het overlijden van Johan Cruijff is ook al weer ruim 3 jaar geleden. Toen waren deze kinderen dus tussen de 4 en 6 jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was niet niet eens geboren toen Napoleon overleed. Toch weet ik wie hij is. :-p
LikeLike
😆 Maar daar ben je dan ook op de basisschool en de Middelbare School flink over doorgezaagd, Luvienna. Dat mag tegenwoordig niet meer in verband met de tere kinderziel…
LikeGeliked door 1 persoon
Hachee
Een tijdje terug verdween mijn poes Ollie. Een week eerder was ze ’m ook al gesmeerd en zat ze in de kelder van de buurvrouw. Binnen een dag was ze toen weer terug. Dit keer niet. Ik belde op dag twee bij de buurvrouw aan. „Loop even mee naar de keuken”, zei ze, „anders brandt er wat aan”. Met een lachje wees ze naar een braadpan: „Ik ben hachee aan het maken.” Waar Ollie was zei ze niet te weten. Op een nacht, na drie weken vol nachtmerries, stond voor de deur een miauwende Ollie.
Cecile Raat
LikeLike
Cecile suggereert dus dat ze dacht dat buuf hachee van Olie had gemaakt?
Maar was het wel Ollie, die miauwend voor de deur stond? 😳
LikeLike