In de tuin word ik tijdens het eten van mijn broodje vergezeld door vier wespen. Het lukt mij kalm te blijven, ook als er een op mijn hand gaat zitten. Dankzij Discovery Channel weet ik wat wespen aan het einde van de zomer nodig hebben: suiker. Een schoteltje met limonade voor hen lijkt me redelijk, als ik mijn broodje dan zelf mag opeten. Op een afstandje kijk ik naar wat er gebeurt. Ze vertrekken. Als een stel beledigde tieners dat niet meer aan de ‘kindertafel’ wil zitten.
Carolien Macaré
Bas:
Nee Carolien, niet beledigd maar gewoon tevreden.
DSR:
Huisvrouwenproza!
Bas refereert ook nog aan de landelijk wespentelling die vanwege het slechte weer met een week is verlengd. De resultaten zijn nog niet binnen maar toch vermeldt onze olijke blogmanager:
De winnaar van die wespentelling? De bij! 😁😁🐝
Tegen alle klippen op houdt Bas de moed erin:
Opvallend vorige week was trouwens, en dat merk ik nu pas, dat het ikjespanel in alle talen zweeg. Geen Bertie, geen Suske, geen Joke, om er maar eens een paar te noemen, niemand vond iets van de ikjes. Mag. Kan. Het hoeft niet elke week feest te zijn.
Dat levert bij DSR veel schadenfreude op:
Ondertussen een opmerkelijke vertoning op het buurblog van APD: vorige week was hij de enige reageerder.
Dat was bij DSR’s weten nog niet eerder gebeurd. En dat ondanks een enorme lezersschare en aanmoedigingen cq smeekbedes om iets te plaatsen. Je mag zelfs een bierviltje uit de prulletjeston kiezen!
Onvermoeibaar in het ophitsen en provoceren probeert DSR ondertussen, heel sneaky, het roer over te nemen bij de gekjes:
Als je nog een vervanger zoekt voor het blogonderhoud, stuur je me de logingegevens en procedureboek maar toe.
Uiteraard met als enige doel HR te bannen. 🙂
Maar de scheepjes van dít blog uiteen drijven zal hem nooit en te nimmer lukken. Nietwaar Indra?
Pawi ging, een hele eer,door de knieën om zorgvuldig uit te leggen wat ze precies heeft bedoeld.
Met “mensen” beoogde ze inderdaad de bewoners van de gesloten afdeling en mijn grapje (“Alsof iemand met een rollator niet goed bij zijn of haar hoofd is“) kon ze overduidelijk niet waarderen.
Daarmee wil ik, als iedereen akkoord gaat, dit belangwekkende onderwerp met al zijn facetten als gesloten beschouwen. Laten we ons liever op de wespen richten.
In pawi haar regio, het oosten, worden de wespen verdelgd of op zijn minst weggejaagd met geuren van sinaasappel en kruidnagel. Interessant!
Ik voel me momenteel meer een “scheepswrakje” dan een scheepje, Roos. Iets te lang doorgewerkt en die nachtdiensten gaan ook steeds minder soepel.
Eerlijk gezegd ben ik na die jaren compleet “ikjes-moe”. En in dat gekissebis hier op superkleine schaal heb ik ook steeds minder zin.
Ik zie dat Bas al wat terugtrekkende bewegingen voorbereidt en het zou naar mijn bescheiden mening niet onverstandig zijn om met zijn blog te stoppen en de eer aan zichzelf te houden.
Het gedoe tussen hem en pawi heb ik nooit begrepen. Toen pawi daar haar feuilleton over haar jeugd schreef leek alles nog koek en ei. Ik heb dat altijd met veel plezier gelezen.
Wat er allemaal tussen wie heeft plaats gevonden, ik zou het niet exact meer weten, maar circa 12 actieve reageerders, verdeeld over 3 blogs…. het blijft toch een beetje gênant.
Als ik tijd en zin heb, reageer ik nog wel, maar voorlopig even niet.
Nachtdienst, de een kan er beter tegen dan ander. Ik kon er absoluut niet tegen. Denk daarom een beetje te weten hoe scheepswrakkig jij je voelde.
Desondanks lukte het je een grondige schets te geven van de huidige stand van zaken. Een somber beeld, een gênant beeld. Actieve reageerders, verdeeld over drie blogs, op de vingers van één hand te tellen. Het is een wonder dat niet iedereen schoon genoeg heeft van dat jarenlange gezeur en geklaag.
Het gedoe tussen hem en pawi heb ik nooit begrepen.
Nee, ik ook niet. Wat ik wel weet is dat Bas absoluut niet tegen kritiek kan, dan slaat hij overdreven hard terug. Buitengewoon vervelende eigenschap.
Stoppen met zijn blog zie ik niet snel gebeuren. Alleen al om DSR te ergeren gaat hij door. Die commentaartjes en het wekelijkse intro schudt hij moeiteloos uit zijn mouw.
Als ik tijd en zin heb, reageer ik nog wel, maar voorlopig even niet.
Je zult ontzettend gemist worden, Indra, maar ook ik zal stug doorgaan. Dat zwarte gat stellen we nog even uit.
Mijn moeder (83) en ik, op terugweg van vakantie, praten over de politiek in Nederland: oude en nieuwe partijen, politici die komen en gaan. „Op wie ga jij eigenlijk stemmen mam?” Moeder: „Nou, da’s opeens een heel andere vraag. Dat vind ik altijd zo’n gedoe. Dan moet je daar eerst heen. Dan in zo’n hokje. Helemaal omkleden en dan sta je daar in je spiere nakie… Kweenie of ik dat ga doen…” „Waar hèb je’ t over mams? Hoe zijn die verkiezingen in vredesnaam georganiseerd in Meppel!” „Hoezo? Jij vraagt me met wie ik ga zwemmen.”
Sandra van Dalen
Bas, met een eigenaardige conclusie:
Opnieuw een klantje voor de BBB. Komt helemaal goed met die partij.
DSR, met deze terechte constatering:
Moeder is niet seniel, ze is alleen maar doof! Het Ik-je lijkt wel intergenerationele wraakoefening tegenwoordig.
Bas kreeg vanwege het gebrek aan reacties steunbetuigingen van Suske en Bertie:
Dank je wel, lieve mensen. Het komt allemaal goed.
Ok, het zou zomaar eens kunnen dat ik de komende tijd ietsje minder alhier zal vertoeven vanwege een reis in een warm land met wisselend internet en rare tijden, maar op een gegeven moment komt dat wel weer goed en gaat er een prachtig nieuw ikjesseizoen van start. Zin in!
Tegenvaller voor DSR natuurlijk, die wilde Bas van Vuren al juichend naar zijn graf dragen.
Vrijdagavond 19.15u, onze kinderen van 1 en 3 liggen allebei net in bed. Tevreden schenken wij een glas wijn in. Dan gaat mijn telefoon. Ik kijk op het scherm. Tot mijn verbazing zie ik dat het mijn man is die belt – hij zit toch echt naast mij aan tafel. Hij grijpt naar zijn broekzak en kan inderdaad zijn telefoon niet vinden. Hij doorzoekt de kamer en sprint dan weg. Even later komt hij terug uit de kamer van onze 3-jarige zoon. Mét telefoon. Die was tijdens het boekje lezen uit zijn broekzak gevallen. Tot onze zoons groot enthousiasme.
Geertje Jonker
Bas, kennelijk onbekend met de gruwelijke smartphone-verlies-paniek:
Sprinten is wat overdreven, tenzij er allerlei bijzondere dingen op die telefoon staan.
DSR:
Het probleem zit het DSR’s inziens vooral in de onbeduidendheid van het voorval.
Als je het dan toch zo nodig wilt boekstaven, is het werkstuk van vandaag doelmatig. Dat maakt het overigens geenszins literatuur. ’t glaasje wijn geeft het geheel iets lulligs, vraag DSR niet waarom, en over de laatste zin zullen we het maar helemaal niet hebben.
Pawi:
Een grappig voorval, dat het zou verdienen beter opgeschreven te worden. Zó stuur je het toch niet in?
Nou, kennelijk wél!
Ik heb AI gevraagd het verhaaltje te herschrijven:
Bard, gooit de essentie eruit, komt vervolgens met een wezenloos verhaaltje én maakt een raar taalfoutje:
Vrijdagavond
Het is vrijdagavond 19.15 uur. Onze kinderen van 1 en 3 liggen allebei net in bed. Tevreden schenken wij een glas wijn in. Dan gaat mijn telefoon. Ik kijk op het scherm. Tot mijn verbazing zie ik dat het mijn man is die belt – hij zit toch echt naast mij aan tafel.
“Wat is er?” vraag ik.
“Ik heb mijn telefoon kwijt,” antwoordt hij.
Hij grijpt naar zijn broekzak, maar kan zijn telefoon inderdaad niet vinden. Hij doorzoekt de kamer en sprint dan weg.
Een verrassing
Even later komt hij terug uit de kamer van onze 3-jarige zoon. In zijn hand houdt hij zijn telefoon.
“Ik heb hem gevonden!” roept hij.
“Waar was hij?” vraag ik.
“Onder zijn bed,” zegt hij. “Hij was tijdens het boekje lezen uit mijn broekzak gevallen.”
Een vrolijk moment
Onze zoon komt aangelopen. Hij ziet zijn vader met zijn telefoon en begint te lachen.
“Papa’s telefoon!” roept hij.
Mijn man lacht ook. Hij geeft zijn telefoon aan onze zoon, die hem meteen oppakt en begint te spelen.
Een moment van rust
We kijken elkaar aan en lachen. Het is een vrolijk moment. We zijn blij dat alles goed is gekomen en dat we eindelijk kunnen genieten van ons glas wijn.
ChatGPT doet het een stuk beter:
Op een rustige vrijdagavond, om precies 19:15 uur, lagen onze twee kinderen van 1 en 3 jaar oud eindelijk in bed en sliepen vredig. Een gevoel van tevredenheid vulde de kamer terwijl wij genoten van een welverdiend glas wijn.
Plotseling onderbrak een onverwacht geluid onze ontspanning – mijn telefoon rinkelde. Mijn blik gleed naar het scherm, en tot mijn grote verbazing zag ik dat mijn man degene was die belde, terwijl hij nota bene naast me aan de tafel zat. Een lichte paniek overviel hem terwijl hij tevergeefs naar zijn telefoon zocht, tastend in zijn broekzakken en de omgeving doorzoekend.
Hij haastte zich de kamer uit, op zoek naar de verloren telefoon. Even later keerde hij terug, komend uit de slaapkamer van onze driejarige zoon, met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht en zijn telefoon in de hand. Blijkbaar was het tijdens het voorlezen uit zijn broekzak gegleden, tot grote vreugde van onze zoon, die zijn vondst met enthousiasme had begroet.
Bing weigert het ikje te herschrijven, komt met algemene adviezen. Na veel aandringen wil Bing wel de eerste zin verbeteren:
Begin de eerste zin met “Het is vrijdagavond 19.15 uur en onze kinderen van 1 en 3 liggen allebei net in bed.”
Het is de eerste maandag van de maand. De sirenes worden getest. Eén minuut en zesentwintig seconden angstaanjagend gehuil. 61 jaar geleden, tijdens de Cubacrisis, liep ik (9) om acht uur ’s ochtends naar de buurtwinkel om in opdracht van mijn moeder tien kilo suiker en tien kilo bloem te kopen. Dat zou ons gaan redden bij een atoomoorlog.
Vandaag stel ik mijzelf de vraag: als op een herfstige woensdagmorgen de sirenes onophoudelijk blijven loeien, weten we dan eigenlijk wel wat we moeten doen?
Pieter Voswinkel
Bas is op reis in een warm land met wisselend internet en rare tijden.
Bertie neemt daarom het commentaar waar:
Allereerst de was binnenhalen.
DSR heel boos maar laat zich niet verleiden tot een goedkoop hemel-zemel rijmpje:
Lieve help, wat een gezemel!
We hebben allemaal de Koude Oorlog overleefd nietwaar, inclusief het veel gevaarlijker vals alarm van 1983. Maar sommigen onder ons hebben kennelijk last van flashbacks.
In antwoord op de vraag van de inzender: eerst maar eens de gemeente bellen om te vragen of het uit kan zijn met die takkeherrie. Het is immers al erg genoeg.
En vrij naar Maarten Luther: als ik wist dat morgen de wereld verging, zou ik vandaag nog het Ik-je bespreken. (En morgen ook, als het op tijd wordt geplaatst).
Voor de oudjes onder ons die denken, vals alarm van 1983 in Nederland, ben ik dat pardoes helemaal vergeten?
Nee hoor, DSR refereert aan de alarmbellen die afgaan in een Russisch controlecentrum. 26 september 1983.
Mijn achternichtje (3) woont in Duitsland. Ze heeft net, tot haar grote verdriet, afscheid moeten nemen van haar Oekraïense vriendinnetje, dat met haar moeder is teruggekeerd naar huis in Lviv.
Nu is mijn achternichtje op familiebezoek in Nederland.
„Je spreekt twee talen”, zeg ik, „Duits én Nederlands”.
„En Oekraïns”, meldt ze.
„Oh, zeg eens wat in het Oekraïns.”
„Bye, bye”.
Josine Boissevain
Bas, de ikjes-vergruizelaar:
Tja, daar kom je dan je bed voor uit. Bye bye.
Pawi:
Ik sla mijn beurt maar eens over.
Gevolgd door nog meer gejeremieer en gezucht bij de gekjes:
In mijn tijd als juf voor groep 4 (ik ben nu directielid) genoot ik altijd van de vakantieverhalen van de kinderen in de klas. Een is me na al die jaren bijgebleven: een jongeman van zeven was naar Ameland geweest met zijn moeder en had huilers gespot. „Ja juf, de babyzeehondjes. Ze waren zo schattig! Alleen hun piemel was wel erg groot”. Ik vertel hem dat hoe groter het dier is, hoe groter, over het algemeen, de geslachtsdelen zijn. Waarop een leerling door de klas roept: „De piemel van mijn vader, die is pas groot!”
Emilie Mol
DSR en Lummel hebben schijnbaar voorspellende gaven:
DSR:
Mensenlieve… letterlijk een lulverhaal, dat uitsluitend dient om de maatschappelijke verheffing van de inzender onder de aandacht te brengen.
“Toen ik destijds als scheepsjongen ….inmiddels een van de Heeren Zeventien”…..
Ondertussen zal APD ongetwijfeld een manier bedenken om onder de aandacht te brengen dat ook hij een piemel heeft. Dat thema komt regelmatig terug in zijn introotjes.
Lummel:
We zullen bij HR lezen wat APD over zijn piemel gaat schrijven denk ik.
Bas reageerde op het ikje al om kwart over vijf. Die reactie heeft DSR ongetwijfeld op de voorhand gelezen:
Maar herkenbaar is het zeker, die ervaring. Je schrikt je als kind rot als je dat lid per ongeluk een keertje door een kier in de slaapkamerdeuropening ziet. Ik weet het nog altijd in ieder geval en het is toch een paar jaartjes geleden. En, zo roept mijn vrouw nu, het was kennelijk erfelijk. Maar daar blijf ik bescheiden onder. Ik bevestig noch ontken dat. Kom zeg!
Maar klopt het dat zeehondjes grote geslachtsdelen hebben?
ChatGPT
Ja, het klopt dat zeehonden, waaronder huilers, relatief grote geslachtsdelen hebben in vergelijking met hun lichaamsgrootte. Dit is een opvallend kenmerk van zeehonden en wordt vaak opgemerkt door wetenschappers en onderzoekers die deze dieren bestuderen. De mannelijke zeehonden hebben meestal grotere penisachtige organen, terwijl de vrouwelijke zeehonden vaginale structuren hebben die ook vrij groot kunnen zijn. Deze geslachtsdelen spelen een rol bij de voortplanting en zijn aangepast aan de levensstijl van zeehonden in het water.
Huilers zijn de enige zeehondensoort waarvan bekend is dat ze een penis hebben die in rust in een buidel wordt opgeborgen. Deze buidel wordt gevormd door een huidplooi die zich onder de penis bevindt. De buidel helpt de penis te beschermen tegen schade en helpt ook om de penis warm te houden.
En is ook Bas van Vuren de trotse bezitter van een uit de kluiten gewassen geslachtsdeel?
ChatGPT
Ik beschik niet over informatie over individuele personen, zoals de vraag of een specifiek persoon, zoals Bas van Vuren, al dan niet een groot geslachtsdeel heeft. Bovendien zou het bespreken van iemands persoonlijke kenmerken of anatomie zonder hun toestemming ongepast en respectloos zijn. Het is belangrijk om de privacy en waardigheid van individuen te respecteren en geen geruchten of speculaties te verspreiden over hun persoonlijke zaken.
heerrozenwater 
Suiker
In de tuin word ik tijdens het eten van mijn broodje vergezeld door vier wespen. Het lukt mij kalm te blijven, ook als er een op mijn hand gaat zitten. Dankzij Discovery Channel weet ik wat wespen aan het einde van de zomer nodig hebben: suiker. Een schoteltje met limonade voor hen lijkt me redelijk, als ik mijn broodje dan zelf mag opeten. Op een afstandje kijk ik naar wat er gebeurt. Ze vertrekken. Als een stel beledigde tieners dat niet meer aan de ‘kindertafel’ wil zitten.
Carolien Macaré
Bas:
DSR:
Bas refereert ook nog aan de landelijk wespentelling die vanwege het slechte weer met een week is verlengd. De resultaten zijn nog niet binnen maar toch vermeldt onze olijke blogmanager:
Tegen alle klippen op houdt Bas de moed erin:
Dat levert bij DSR veel schadenfreude op:
Onvermoeibaar in het ophitsen en provoceren probeert DSR ondertussen, heel sneaky, het roer over te nemen bij de gekjes:
Uiteraard met als enige doel HR te bannen. 🙂
Maar de scheepjes van dít blog uiteen drijven zal hem nooit en te nimmer lukken. Nietwaar Indra?
Pawi ging, een hele eer, door de knieën om zorgvuldig uit te leggen wat ze precies heeft bedoeld.
Met “mensen” beoogde ze inderdaad de bewoners van de gesloten afdeling en mijn grapje (“Alsof iemand met een rollator niet goed bij zijn of haar hoofd is“) kon ze overduidelijk niet waarderen.
Daarmee wil ik, als iedereen akkoord gaat, dit belangwekkende onderwerp met al zijn facetten als gesloten beschouwen. Laten we ons liever op de wespen richten.
In pawi haar regio, het oosten, worden de wespen verdelgd of op zijn minst weggejaagd met geuren van sinaasappel en kruidnagel. Interessant!
LikeLike
Ik voel me momenteel meer een “scheepswrakje” dan een scheepje, Roos. Iets te lang doorgewerkt en die nachtdiensten gaan ook steeds minder soepel.
Eerlijk gezegd ben ik na die jaren compleet “ikjes-moe”. En in dat gekissebis hier op superkleine schaal heb ik ook steeds minder zin.
Ik zie dat Bas al wat terugtrekkende bewegingen voorbereidt en het zou naar mijn bescheiden mening niet onverstandig zijn om met zijn blog te stoppen en de eer aan zichzelf te houden.
Het gedoe tussen hem en pawi heb ik nooit begrepen. Toen pawi daar haar feuilleton over haar jeugd schreef leek alles nog koek en ei. Ik heb dat altijd met veel plezier gelezen.
Wat er allemaal tussen wie heeft plaats gevonden, ik zou het niet exact meer weten, maar circa 12 actieve reageerders, verdeeld over 3 blogs…. het blijft toch een beetje gênant.
Als ik tijd en zin heb, reageer ik nog wel, maar voorlopig even niet.
LikeLike
Nachtdienst, de een kan er beter tegen dan ander. Ik kon er absoluut niet tegen. Denk daarom een beetje te weten hoe scheepswrakkig jij je voelde.
Desondanks lukte het je een grondige schets te geven van de huidige stand van zaken. Een somber beeld, een gênant beeld. Actieve reageerders, verdeeld over drie blogs, op de vingers van één hand te tellen. Het is een wonder dat niet iedereen schoon genoeg heeft van dat jarenlange gezeur en geklaag.
Nee, ik ook niet. Wat ik wel weet is dat Bas absoluut niet tegen kritiek kan, dan slaat hij overdreven hard terug. Buitengewoon vervelende eigenschap.
Stoppen met zijn blog zie ik niet snel gebeuren. Alleen al om DSR te ergeren gaat hij door. Die commentaartjes en het wekelijkse intro schudt hij moeiteloos uit zijn mouw.
Je zult ontzettend gemist worden, Indra, maar ook ik zal stug doorgaan. Dat zwarte gat stellen we nog even uit.
LikeLike
Stemmen
Mijn moeder (83) en ik, op terugweg van vakantie, praten over de politiek in Nederland: oude en nieuwe partijen, politici die komen en gaan. „Op wie ga jij eigenlijk stemmen mam?” Moeder: „Nou, da’s opeens een heel andere vraag. Dat vind ik altijd zo’n gedoe. Dan moet je daar eerst heen. Dan in zo’n hokje. Helemaal omkleden en dan sta je daar in je spiere nakie… Kweenie of ik dat ga doen…” „Waar hèb je’ t over mams? Hoe zijn die verkiezingen in vredesnaam georganiseerd in Meppel!” „Hoezo? Jij vraagt me met wie ik ga zwemmen.”
Sandra van Dalen
Bas, met een eigenaardige conclusie:
DSR, met deze terechte constatering:
Bas kreeg vanwege het gebrek aan reacties steunbetuigingen van Suske en Bertie:
Tegenvaller voor DSR natuurlijk, die wilde Bas van Vuren al juichend naar zijn graf dragen.
LikeLike
Telefoontje
Vrijdagavond 19.15u, onze kinderen van 1 en 3 liggen allebei net in bed. Tevreden schenken wij een glas wijn in. Dan gaat mijn telefoon. Ik kijk op het scherm. Tot mijn verbazing zie ik dat het mijn man is die belt – hij zit toch echt naast mij aan tafel. Hij grijpt naar zijn broekzak en kan inderdaad zijn telefoon niet vinden. Hij doorzoekt de kamer en sprint dan weg. Even later komt hij terug uit de kamer van onze 3-jarige zoon. Mét telefoon. Die was tijdens het boekje lezen uit zijn broekzak gevallen. Tot onze zoons groot enthousiasme.
Geertje Jonker
Bas, kennelijk onbekend met de gruwelijke smartphone-verlies-paniek:
DSR:
Pawi:
Nou, kennelijk wél!
Ik heb AI gevraagd het verhaaltje te herschrijven:
Bard, gooit de essentie eruit, komt vervolgens met een wezenloos verhaaltje én maakt een raar taalfoutje:
ChatGPT doet het een stuk beter:
Bing weigert het ikje te herschrijven, komt met algemene adviezen. Na veel aandringen wil Bing wel de eerste zin verbeteren:
LikeGeliked door 1 persoon
Tien kilo suiker
Het is de eerste maandag van de maand. De sirenes worden getest. Eén minuut en zesentwintig seconden angstaanjagend gehuil. 61 jaar geleden, tijdens de Cubacrisis, liep ik (9) om acht uur ’s ochtends naar de buurtwinkel om in opdracht van mijn moeder tien kilo suiker en tien kilo bloem te kopen. Dat zou ons gaan redden bij een atoomoorlog.
Vandaag stel ik mijzelf de vraag: als op een herfstige woensdagmorgen de sirenes onophoudelijk blijven loeien, weten we dan eigenlijk wel wat we moeten doen?
Pieter Voswinkel
Bas is op reis in een warm land met wisselend internet en rare tijden.
Bertie neemt daarom het commentaar waar:
DSR heel boos maar laat zich niet verleiden tot een goedkoop hemel-zemel rijmpje:
Voor de oudjes onder ons die denken, vals alarm van 1983 in Nederland, ben ik dat pardoes helemaal vergeten?
Nee hoor, DSR refereert aan de alarmbellen die afgaan in een Russisch controlecentrum. 26 september 1983.
LikeLike
Talenkennis
Mijn achternichtje (3) woont in Duitsland. Ze heeft net, tot haar grote verdriet, afscheid moeten nemen van haar Oekraïense vriendinnetje, dat met haar moeder is teruggekeerd naar huis in Lviv.
Nu is mijn achternichtje op familiebezoek in Nederland.
„Je spreekt twee talen”, zeg ik, „Duits én Nederlands”.
„En Oekraïns”, meldt ze.
„Oh, zeg eens wat in het Oekraïns.”
„Bye, bye”.
Josine Boissevain
Bas, de ikjes-vergruizelaar:
Pawi:
Gevolgd door nog meer gejeremieer en gezucht bij de gekjes:
Daar kom je dan je bed voor uit. 😦
LikeLike
Natuurweetje
In mijn tijd als juf voor groep 4 (ik ben nu directielid) genoot ik altijd van de vakantieverhalen van de kinderen in de klas. Een is me na al die jaren bijgebleven: een jongeman van zeven was naar Ameland geweest met zijn moeder en had huilers gespot. „Ja juf, de babyzeehondjes. Ze waren zo schattig! Alleen hun piemel was wel erg groot”. Ik vertel hem dat hoe groter het dier is, hoe groter, over het algemeen, de geslachtsdelen zijn. Waarop een leerling door de klas roept: „De piemel van mijn vader, die is pas groot!”
Emilie Mol
DSR en Lummel hebben schijnbaar voorspellende gaven:
DSR:
Lummel:
Bas reageerde op het ikje al om kwart over vijf. Die reactie heeft DSR ongetwijfeld op de voorhand gelezen:
Maar klopt het dat zeehondjes grote geslachtsdelen hebben?
ChatGPT
En is ook Bas van Vuren de trotse bezitter van een uit de kluiten gewassen geslachtsdeel?
ChatGPT
Nou zeg, die kan ik in mijn zak steken!
LikeLike