Op een brede stoep spelen vele kleuters met schaatsjes, fietsjes en stepjes.
Er komt ons een meisje tegemoet met haar stepje om haar nek.
„Zo, stepje stuk?”
„Nee, de batterij is leeg, ik ga naar huis om een nieuwe te halen.”
Fred van de Griendt
Bas (met nog steeds een ontbrekend nieuw intro!):
Nounou, schaatsjes, fietsjes, stepjes, het was Open Speeldag voor Kleutertjes in Madurodam. En wat gebeurde er veel, zeg!
DSR (met het bespottelijk gebruik van “onttuigen”. Wat heeft het onttuigen van een paard te maken met een elektrische step???? DSR, als de stijle dominee die hij in diepste wezen is, houdt ook nog eens stijfkoppig vast aan de oude spelling van elektrisch. De spelling met een k kreeg al in de officiële woordenlijst van 1954 de voorkeur. Sinds 1995 zijn alleen de vormen met een k officieel juist.):
Electrische stepjes worden volledig aangedreven, i.t.t. electrische fietsen waarbij de motor slechts trapondersteuning biedt.
De reden waarom de inzender dit stukje instuurde was omdat het een onluisterend tafereel was. Maar dat is poep op de stoep ook.
Electrische stepjes zijn onttuigen, zij het aanmerkelijk minder lullig dan een Segway of balance board. Je ziet de meest idiote taferelen en ze blokkeren de doorgang voor mens en dier. In Parijs zijn deelsteps inmiddels verboden. Aangezien Brussel doorgaans met vertraging volgt, heb ik goede hoop dat we er rond 2030 misschien wel van af zijn.
Onluisterend tafereel…. heeft de goede man dan geen spellingchecker?
Nadat de waterwerper een einde heeft gemaakt aan de gemoedelijke sfeer van de actie op de A12, gaan de meeste demonstranten op verzoek van de politie naar de bussen. Sommigen laten zich slepen. De bussen zijn gehuurd van de HTM, het Haags openbaar-vervoerbedrijf. Die brengen ons naar het ADO stadion. Daar zal de hulpofficier van justitie, voor in de bus, als een reisleider, ons voorgeleiden, waarna we weer mogen gaan. We blijken behoorlijk gezagsgetrouw: bij het instappen in de bus checken sommige demonstranten gewoon in met hun ov-chip kaart.
Hans de Vries
Bas:
Goed zo, Hans.
Hij geeft ook nog een verklaring waarom het intro ontbreekt:
Daar moet je een computer met een scherm en een muis en een toetsenbord en internet in een hotelkamer voor hebben. Heb ik wel, maar als ik in zo’n hotelkamer ben dan heb ik andere bezigheden te doen.
Andere bezigheden? Hoe dan, wat dan????
Law & Order DSR:
Of het nu agro-wappen of eco-drammers zijn die de weg blokkeren, van DSR mag het waterkanon wel wat kouder worden afgesteld. Is het niet mogelijk de demonstranten de toegang te ontzeggen – of ze in ieder geval een ontmoedigende boete te geven voordat ze weer op vrije voeten worden gesteld?
Lummel zit het allerliefst met zijn dikke reet in een vervuilende auto om vanuit die luxe positie af te geven op milieubewuste e-steppers:
Op dit soort stepjes zitten alleen mensen met een hele dikke reet. Probeer het je maar niet voor te stellen hoe dat er uitziet als je er achter rijdt in je auto.
Ik ben jarig, nog vier jaar verwijderd van een nieuw decennium.
Ouderwetse kaarten en brieven in de bus met enthousiaste felicitaties.
Daaronder een fraaie tekening van een leeftijdgenoot. Het cijfer 90 omringd door bloemen en blaadjes en hartjes in mooie kleuren. Op de achterkant in haar rechte, onverschrokken handschrift: Dat we het maar niet zullen meemaken.
Benita Nieskens
Bas:
Geen idee wat Benita bedoelt. Vier jaar verwijderd van een nieuw decennium betekent niet dat ze bijvoorbeeld 76, 86, 96 wordt, want ze krijgt een kaart met het cijfer 90 erop.
Lummel komt ook alleen maar met vraagtekens:
WO III? Omzigt II?
Bard, mijn AI assistent, heeft het ikje wél helemaal begrepen:
Het verhaaltje gaat over een vrouw die 86 jaar wordt. Ze is dan nog vier jaar verwijderd van haar 90e verjaardag, wat een nieuw decennium zou inluiden. De vrouw krijgt felicitaties van vrienden en familie, waaronder een fraaie tekening van een leeftijdgenoot. De tekening is mooi en vrolijk, maar de boodschap op de achterkant is somber: “Dat we het maar niet zullen meemaken.”
De vrouw is zich bewust van de gevaren van ouder worden. Ze heeft al veel meegemaakt in haar leven, en ze weet dat het leven niet altijd makkelijk is. Ze hoopt dat ze en haar leeftijdgenoten niet zullen meemaken wat er in de toekomst gaat gebeuren.
Het verhaaltje is een reflectie op het leven en de dood. Het is een herinnering aan het feit dat het leven eindig is, en dat we niet weten wat de toekomst brengt. Het is ook een uiting van hoop, dat we het leven zo lang en gelukkig mogelijk kunnen maken.
Hier zijn enkele specifieke interpretaties van het verhaaltje:
– De vrouw kan bang zijn voor de dood. Ze weet dat het leven eindig is, en ze wil niet doodgaan.
– De vrouw kan bang zijn voor de toekomst. Ze weet dat de wereld een gevaarlijke plek kan zijn, en ze wil niet weten wat er in de toekomst gaat gebeuren.
– De vrouw kan ook een optimistische kijk hebben op het leven. Ze weet dat het leven eindig is, maar ze wil ervan genieten zolang ze kan.
– Uiteindelijk is het aan de lezer om te bepalen wat het verhaaltje betekent. Het is een open einde verhaaltje dat tot nadenken kan stemmen.
Tenslotte DSR:
Het doet denken aan De Honderdjarige van Godfried Bomans. Die stuurde ook ontmoedigende kaartjes naar concurrenten.
Bij de mondhygiëniste antwoord ik normaal gesproken, naar waarheid, dat het flossen er meestal bij inschiet. Tijdens de behandeling moppert de mondhygiëniste dan over geïrriteerd tandvlees gevolgd door een preek over het belang van goed flossen. Vandaag besloot ik om het anders aan te pakken en antwoordde dat ik bijna elke dag flos. „Dat kan je wel zien” zei de mondhygiëniste, „het ziet er goed uit.” En hoewel het gekras op mijn tanden tijdens de behandeling niet minder was, lag ik er toch veel relaxter bij.
Marian Bakker
Bas:
Marian houdt zichzelf voor de gek. Flossen en raggen met zo’n raggertje doe je voor jezelf, niet voor je mondhygiënist.
DSR:
Als je ouder wordt, gaat alles zakken – behalve je tandvlees, dat trekt op.
Ware woorden van mijn voormalige baas.
De inzender komt naar DSR vreest nog wel op de koffie met dergelijk zelfbedrog.
De torenklok slaat half zeven als ik in de auto stap voor de tweewekelijkse oppasdag bij de kleinkinderen. Het is een drukke ochtendspits maar dat mag de pret niet drukken. Vol verwachting zet deze oppasoma koers naar de hoofdstad. Via WhatsApp krijg ik het bericht dat mijn kleinzoon zijn eerste woordjes begint te vormen. Spannend! Twee uur later zwaait de voordeur open. Daar komt het kleine mannetje aangerend: handjes in de lucht en een stralende lach: „Opa!” roept hij blij.
Jenny Schram
Ilona, teleurgesteld:
Vol verwachting begin je te lezen.
Verdeurie! Weer niks.
Bas:
En dat nadat die torenklok de dag zo mooi had laten beginnen. Wat een vreselijke gebeurtenis om mee te maken.
Misschien moet Jenny zich ietsje beter scheren ‘s ochtends en in ieder geval geen WhatsAppjes lezen tijdens het rijden naar de hoofdstad.
Waar moet je wel niet helemaal wonen, in welke uithoek, om daar twee uur over te doen??? Dus ja, misschien had ze wel een rustpauze ingelast en dan mag het wel weer.
Een keer in de maand sta ik achter de bar in de plaatselijke voetbalkantine. Het is zaterdagochtend en er staat een doos vol gesponsorde zakjes snoeptomaatjes om uit te delen. Dan stormen de mini-pupillen met rode hoofden binnen voor de gebruikelijke beloning: limonade en een koekje. En deze keer ook een zakje. Gretig graaien ze de zakjes uit mijn handen. Een van de kinderen bekijkt het zakje en hij vraagt wat het zijn. Ik zeg: „Snoeptomaatjes.” Meteen ritst hij het zakje open en propt zijn mond vol. En zegt dan boos: „Ze smaken helemaal niet naar snoep!”
Esther Tros
Bas (met een niet onverdienstelijke woordspeling op de naam van de inzender) :
Had ze maar trostomaatjes moeten geven.
Ilona heeft het zwaar:
Wat is dat toch tegenwoordig? Het zijn allemaal slappe onzinverhaaltjes.
Ik mis de echte ikjes zo.
heerrozenwater 
Op de step
Op een brede stoep spelen vele kleuters met schaatsjes, fietsjes en stepjes.
Er komt ons een meisje tegemoet met haar stepje om haar nek.
„Zo, stepje stuk?”
„Nee, de batterij is leeg, ik ga naar huis om een nieuwe te halen.”
Fred van de Griendt
Bas (met nog steeds een ontbrekend nieuw intro!):
DSR (met het bespottelijk gebruik van “onttuigen”. Wat heeft het onttuigen van een paard te maken met een elektrische step???? DSR, als de stijle dominee die hij in diepste wezen is, houdt ook nog eens stijfkoppig vast aan de oude spelling van elektrisch. De spelling met een k kreeg al in de officiële woordenlijst van 1954 de voorkeur. Sinds 1995 zijn alleen de vormen met een k officieel juist.):
Onluisterend tafereel…. heeft de goede man dan geen spellingchecker?
LikeLike
Nette activisten
Nadat de waterwerper een einde heeft gemaakt aan de gemoedelijke sfeer van de actie op de A12, gaan de meeste demonstranten op verzoek van de politie naar de bussen. Sommigen laten zich slepen. De bussen zijn gehuurd van de HTM, het Haags openbaar-vervoerbedrijf. Die brengen ons naar het ADO stadion. Daar zal de hulpofficier van justitie, voor in de bus, als een reisleider, ons voorgeleiden, waarna we weer mogen gaan. We blijken behoorlijk gezagsgetrouw: bij het instappen in de bus checken sommige demonstranten gewoon in met hun ov-chip kaart.
Hans de Vries
Bas:
Hij geeft ook nog een verklaring waarom het intro ontbreekt:
Andere bezigheden? Hoe dan, wat dan????
Law & Order DSR:
Lummel zit het allerliefst met zijn dikke reet in een vervuilende auto om vanuit die luxe positie af te geven op milieubewuste e-steppers:
LikeLike
Jarig
Ik ben jarig, nog vier jaar verwijderd van een nieuw decennium.
Ouderwetse kaarten en brieven in de bus met enthousiaste felicitaties.
Daaronder een fraaie tekening van een leeftijdgenoot. Het cijfer 90 omringd door bloemen en blaadjes en hartjes in mooie kleuren. Op de achterkant in haar rechte, onverschrokken handschrift: Dat we het maar niet zullen meemaken.
Benita Nieskens
Bas:
Lummel komt ook alleen maar met vraagtekens:
Bard, mijn AI assistent, heeft het ikje wél helemaal begrepen:
Tenslotte DSR:
LikeLike
Mondhygiëne
Bij de mondhygiëniste antwoord ik normaal gesproken, naar waarheid, dat het flossen er meestal bij inschiet. Tijdens de behandeling moppert de mondhygiëniste dan over geïrriteerd tandvlees gevolgd door een preek over het belang van goed flossen. Vandaag besloot ik om het anders aan te pakken en antwoordde dat ik bijna elke dag flos. „Dat kan je wel zien” zei de mondhygiëniste, „het ziet er goed uit.” En hoewel het gekras op mijn tanden tijdens de behandeling niet minder was, lag ik er toch veel relaxter bij.
Marian Bakker
Bas:
DSR:
LikeLike
Oppasoma
De torenklok slaat half zeven als ik in de auto stap voor de tweewekelijkse oppasdag bij de kleinkinderen. Het is een drukke ochtendspits maar dat mag de pret niet drukken. Vol verwachting zet deze oppasoma koers naar de hoofdstad. Via WhatsApp krijg ik het bericht dat mijn kleinzoon zijn eerste woordjes begint te vormen. Spannend! Twee uur later zwaait de voordeur open. Daar komt het kleine mannetje aangerend: handjes in de lucht en een stralende lach: „Opa!” roept hij blij.
Jenny Schram
Ilona, teleurgesteld:
Bas:
LikeLike
Kantinesnoep
Een keer in de maand sta ik achter de bar in de plaatselijke voetbalkantine. Het is zaterdagochtend en er staat een doos vol gesponsorde zakjes snoeptomaatjes om uit te delen. Dan stormen de mini-pupillen met rode hoofden binnen voor de gebruikelijke beloning: limonade en een koekje. En deze keer ook een zakje. Gretig graaien ze de zakjes uit mijn handen. Een van de kinderen bekijkt het zakje en hij vraagt wat het zijn. Ik zeg: „Snoeptomaatjes.” Meteen ritst hij het zakje open en propt zijn mond vol. En zegt dan boos: „Ze smaken helemaal niet naar snoep!”
Esther Tros
Bas (met een niet onverdienstelijke woordspeling op de naam van de inzender) :
Ilona heeft het zwaar:
LikeLike