Ik zat bij klasgenoot Marieke thuis op de bank. Een jaar of zestien waren we, we hadden gewoon een keer na school afgesproken. Ik zag badmeester Smeets voorbij het kamerraam lopen. Mijn trauma van het schoolzwemmen kwam boven. Ik ging los: „Oh daar liep badmeester Smeets! Wat een eikel! Vreselijke man! Jaren nog nachtmerries van gehad. Hij dwong me te duiken door mij van de duikplank te duwen! Ik haat zwemmen door hem.” De achterdeur ging open. Een man kwam via de keuken de kamer binnen: de vader van Marieke Smeets… badmeester Smeets.
Gaby Wijers
Badmeester Smeets dit, badmeester Smeets dat, en dat terwijl haar vriendinnetje ook Smeets heette. Het kwartje viel rijkelijk laat. En hoe het afliep krijgen we dan weer niet te horen.
De Schrijvende Rechter
Gelukkig, ze bestaan ook nog na de Pasen, de ikjes.
Deze is op zich aardig gênant, je zult het maar meemaken, maar helaas een tikkie over the top geschreven. Veel overbodige woordjes, komma’s, bijzinnen, uitroeptekens. Als Gaby ook zo zwemt dan zou een plankje kunnen voorkomen dat ze kopje onder gaat.
Het lelijkst, maar dat hoef ik jullie, doorknede ikjesbeoordelaars als jullie d’r eentje van me zijn, niet te vertellen is natuurlijk dat super overbodige “badmeester Smeets” op het einde.
En verder probeer ik nu het knorrige beeld van mijn voormalige held, Mart, toen hij nog basketballboeken schreef, uit mijn rozige ochtendhoofd te krijgen. Wat een stuk chagrijn is die man geworden, zeg. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Bas van Vuren
Bas toont overigens ook nog eens haarfijn zijn absolute AI-onwetend aan door deze bewering: “Het heeft geen eigen willetje. Oftewel, een oma met de broek op de enkels ontstaat niet spontaan, daar wordt om gevraagd door de AI generator.“.
Bas verwart de gebruiker van een AI generator met de AI generator zelve.
Laten we in elk geval samen blijven leren en groeien en speel er zelf ook eens mee, beste Bas.
Dan zul je allereerst merken dat AI uiterst woke is. Bij de omschrijving: “schoolzwemmen: Badmeester dwingt meisje te duiken door haar van de duikplank te duwen” kreeg ik deze melding: “Onveilige afbeeldingsinhoud gedetecteerd“.
Noodgedwongen overgestapt naar een minder strenge AI-Image-generator. Die maakte er dit potje van:
Mijn Rotaryclub organiseert jaarlijks activiteiten voor eenzame alleenstaande ouderen. Zo gaan we met een groep mensen naar de Euromast.
De lokale krant besteedt er aandacht aan en plaatst een foto op de voorpagina. Op deze groepsfoto veel kale en grijze mannen. Trots laat ik het zien aan mijn goede vriend Henk.
Hij kijkt even, er verschijnt een gemene grijns en zegt dan: „Wie zijn nou de Rotaryleden en wie de eenzame alleenstaande ouderen?”
Jaap Kooimans
Dat valt samen, Jaap.
Ja, Henken, dat zijn mannetjes met gemene grijnsjes. Intussen doen ze het in hun broek en hopen ze dat ze zelf bij de Rotary mee mogen doen. Gaat nooit gebeuren.
Bas van Vuren
DSR’s duistere aard zoekt een uitweg. Bas is weer het slachtoffer.
Weer eens een echte geborneerde NRC-lezer, heerlijk!
De krant ‘besteedt er aandacht aan’ maar zal wel ingeseind zijn. Goede daden moeten immers gezien worden.
Ondertussen wordt de doelgroep weinig tactisch omschreven. Op de foto voor paal bij de Euromast. Inderdaad, je zult er maar tussen staan.
De inzender krijgt dan ook terecht het deksel op de neus, al weet hij dat kennelijk niet te waarderen. Hij de schrijft de aanzegger een ‘gemene’ lach toe.
Heel typisch allemaal. Het zal me niet verbazen als APD na zijn recente démasqué op een nieuw pseudoniem is overgestapt.
De Schrijvende Rechter
Die foto is makkelijk terug te vinden op internet, en het bijbehorende artikeltje ook. De weldoeners zijn goed te onderscheiden van de eenzame ouderen, waaronder trouwens ook niet kalende vrouwen. E.e.a. speelde zich af in juli vorig jaar. Tijd genoeg dus om er een leuk verhaaltje van te maken.
Eerste paasdag, druilerig weer. Ideaal voor een bezoek aan de sauna. Die is helemaal in paassfeer: bezoekers kunnen eieren zoeken in de grote tuin en een prijs met hun ei winnen. Het gouden ei, 250 euro waard, is nog niet gevonden. Terwijl ik met twee jongemannen in de jacuzzi zit, kijken we geamuseerd naar alle ogen die onopvallend richting struiken, bloemenbakken en andere mogelijke verstopplekken gaan. Een vrouw stapt bij ons in het warme water. Eén van de mannen vraagt haar: „Ook op zoek?” „Nee,” zegt ze, „ik ben pas gescheiden.”
Diederik Bosscha
Nou, daar had zoveel meer ingezeten. Eieren zoeken in de bosjes in de sauna, je moet er maar opkomen. Ik zie het helaas voor me.
Maar ontelbare grapjes komen bij me op, de ene nog leuker dan de andere. En allemaal gebaseerd op het Duitse woord voor klokkenspel, Eier. Je zult maar naar zo’n grote glanzende grijpen als pas-gescheiden vrouw.
Bas van Vuren
Erg grappig en treurig tegelijk. Een van de betere ikjes.
pawi
Een goeie pointe, al is het maar omdat ’t na het gekeuvel over gouden paaseieren volkomen uit de lucht komt vallen.
Over de gemoedstoestand van de vrouw kunnen we op basis van dit Ik-je slechts speculeren, maar gezien haar reactie houdt eea haar kennelijk bezig. Het zou natuurlijk kunnen, maar de meeste pas gescheiden mensen zijn niet dolblij.
Na de publicatie in een Italiaanse online krant van mijn oorlogsverhaal, besluit ik de man-achter-de-krant op te zoeken in een provinciestadje in midden-Italië. Iedereen kent hem, blijkt bij een wandelingetje samen, zoals de rijkste man van het stadje en don Enzo, de pastoor. Ze nodigen me uit, in een palazzo en bij de mis. In het begin ben ik nog simpelweg een vrijwilligster van het Joods Museum Amsterdam, maar aan de burgemeester word ik al voorgesteld als: Sophie, direttrice del museo dell’olocausto. Terug in Amsterdam een en ander toch even bij de werkelijke directie rechtgezet.
Sophie Josephus Jitta
Pfff… had dit moeizaam geschreven stukje humblebrag liever naar de Io-rubriek van een Italiaanse online krant gestuurd.
De Schrijvende Rechter
Leuke term “humblebrag“. Kende ik nog niet.
Dit maakt me niet nieuwsgierig naar dat oorlogsverhaal. Wat een moeizaam geformuleerde zinnen en geforceerde beelden.
Wat de schrijfster in een Italiaanse online krant te zoeken had, laat staan in dat provinciestadje, wordt niet duidelijk gemaakt. Over welke oorlog hebben we het? De Pompeïaanse Twisten?
En hoezo rechtzetten in Amsterdam bij de werkelijke directie? Lezen die dat online krantje ook? Stond het beleefdheidsgesprekje met de burgemeester daar woordelijk in?
Bas van Vuren
Noor Leeuwenberg (moeder van de schrijfster van het ikje) was een Nederlandse lerares scheikunde die tijdens de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol speelde in het geven van onderduikhulp aan Joden. In 2019 ontving zij, postuum, de Yad Vashem-onderscheiding hiervoor.
Zij huwde in 1937 Frans Albert Josephus Jitta, een lid van de oorspronkelijk joodse familie Josephus Jitta. Hij was directeur bij de Amsterdamsche Bank te Alkmaar en rechter-plaatsvervanger bij de arrondissementsrechtbank in Alkmaar.
Om Noor te kunnen trouwen moest hij katholiek worden.
Alle boodschappen staan op de band, de vrouw ziet dat er iets ontbreekt. Ze vraagt haar man snel nog een pak WC-papier te halen. Kennelijk heeft hij in de gauwigheid een ongewoon merk gepakt. Als hij ermee terugkomt leest ze kritisch, met gefronst voorhoofd de verpakking. Ik hoor haar zeggen: „Nee toch Henk, gatsie, recycled! Dit hebben ze al een keer gebruikt, breng maar gauw terug.”
Conny van Loon
Ja, een mop, oh gruwel!
Da’s een grapje van een jaar of dertig oud, schat ik. Zolang er al gerycled wc-papier bestaat. Enfin, het wordt een mooie warme dag vandaag, we hebben geen ikjes nodig.
Bas van Vuren
Ze zijn er weer ingestonken bij NRC….-zucht-.
Zolang het nepnieuws maar tot de achterpagina beperkt blijft, zullen we maar denken.
heerrozenwater 
Badmeester
Ik zat bij klasgenoot Marieke thuis op de bank. Een jaar of zestien waren we, we hadden gewoon een keer na school afgesproken. Ik zag badmeester Smeets voorbij het kamerraam lopen. Mijn trauma van het schoolzwemmen kwam boven. Ik ging los: „Oh daar liep badmeester Smeets! Wat een eikel! Vreselijke man! Jaren nog nachtmerries van gehad. Hij dwong me te duiken door mij van de duikplank te duwen! Ik haat zwemmen door hem.” De achterdeur ging open. Een man kwam via de keuken de kamer binnen: de vader van Marieke Smeets… badmeester Smeets.
Gaby Wijers
Bas toont overigens ook nog eens haarfijn zijn absolute AI-onwetend aan door deze bewering: “Het heeft geen eigen willetje. Oftewel, een oma met de broek op de enkels ontstaat niet spontaan, daar wordt om gevraagd door de AI generator.“.
Bas verwart de gebruiker van een AI generator met de AI generator zelve.
Laten we in elk geval samen blijven leren en groeien en speel er zelf ook eens mee, beste Bas.
Dan zul je allereerst merken dat AI uiterst woke is. Bij de omschrijving: “schoolzwemmen: Badmeester dwingt meisje te duiken door haar van de duikplank te duwen” kreeg ik deze melding: “Onveilige afbeeldingsinhoud gedetecteerd“.
Noodgedwongen overgestapt naar een minder strenge AI-Image-generator. Die maakte er dit potje van:
♫ De Traumatische Duw ♫
LikeLike
Groepsfoto bij Euromast
Mijn Rotaryclub organiseert jaarlijks activiteiten voor eenzame alleenstaande ouderen. Zo gaan we met een groep mensen naar de Euromast.
De lokale krant besteedt er aandacht aan en plaatst een foto op de voorpagina. Op deze groepsfoto veel kale en grijze mannen. Trots laat ik het zien aan mijn goede vriend Henk.
Hij kijkt even, er verschijnt een gemene grijns en zegt dan: „Wie zijn nou de Rotaryleden en wie de eenzame alleenstaande ouderen?”
Jaap Kooimans
DSR’s duistere aard zoekt een uitweg. Bas is weer het slachtoffer.
Het betreft dit artikel: Avontuur op de Euromast.
♫ Voorpagina van de krant ♫
LikeLike
Op zoek
Eerste paasdag, druilerig weer. Ideaal voor een bezoek aan de sauna. Die is helemaal in paassfeer: bezoekers kunnen eieren zoeken in de grote tuin en een prijs met hun ei winnen. Het gouden ei, 250 euro waard, is nog niet gevonden. Terwijl ik met twee jongemannen in de jacuzzi zit, kijken we geamuseerd naar alle ogen die onopvallend richting struiken, bloemenbakken en andere mogelijke verstopplekken gaan. Een vrouw stapt bij ons in het warme water. Eén van de mannen vraagt haar: „Ook op zoek?” „Nee,” zegt ze, „ik ben pas gescheiden.”
Diederik Bosscha
♫ Paasgoud in de Sauna ♫
LikeGeliked door 1 persoon
Direttrice
Na de publicatie in een Italiaanse online krant van mijn oorlogsverhaal, besluit ik de man-achter-de-krant op te zoeken in een provinciestadje in midden-Italië. Iedereen kent hem, blijkt bij een wandelingetje samen, zoals de rijkste man van het stadje en don Enzo, de pastoor. Ze nodigen me uit, in een palazzo en bij de mis. In het begin ben ik nog simpelweg een vrijwilligster van het Joods Museum Amsterdam, maar aan de burgemeester word ik al voorgesteld als: Sophie, direttrice del museo dell’olocausto. Terug in Amsterdam een en ander toch even bij de werkelijke directie rechtgezet.
Sophie Josephus Jitta
Leuke term “humblebrag“. Kende ik nog niet.
Noor Leeuwenberg (moeder van de schrijfster van het ikje) was een Nederlandse lerares scheikunde die tijdens de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol speelde in het geven van onderduikhulp aan Joden. In 2019 ontving zij, postuum, de Yad Vashem-onderscheiding hiervoor.
Zij huwde in 1937 Frans Albert Josephus Jitta, een lid van de oorspronkelijk joodse familie Josephus Jitta. Hij was directeur bij de Amsterdamsche Bank te Alkmaar en rechter-plaatsvervanger bij de arrondissementsrechtbank in Alkmaar.
Om Noor te kunnen trouwen moest hij katholiek worden.
Zie wikipedia
LikeLike
In de supermarkt
Alle boodschappen staan op de band, de vrouw ziet dat er iets ontbreekt. Ze vraagt haar man snel nog een pak WC-papier te halen.
Kennelijk heeft hij in de gauwigheid een ongewoon merk gepakt. Als hij ermee terugkomt leest ze kritisch, met gefronst voorhoofd de verpakking. Ik hoor haar zeggen: „Nee toch Henk, gatsie, recycled! Dit hebben ze al een keer gebruikt, breng maar gauw terug.”
Conny van Loon
Ja, een mop, oh gruwel!
♫ In de supermarkt, boodschappen op de band ♫
LikeLike