Op weg om bloed te laten prikken, vraag ik bij de laatste halte van tramlijn 8 aan de bestuurder: „Hoe kom ik van hier het snelst bij het ziekenhuis?”
Zonder enig nadenken knikt hij naar de kop van de tram: „Dan moet je d’r voor gaan leggen.”
Jan Boersma
“Zonder enig nadenken” … Oei, wat lelijk.
Het grapje zelve werd al door olijke bestuurders gedebiteerd toen de trams nog vooraf gegaan werden door rennende mannen op klompen met een rode vlag.
Bas van Vuren
DSR helemaal blij met een absoluut níet rake opmerking van lummel.
Serieus…? En dan werden mijn Varkenspootjes geweigerd?
DL Lummel wordt bedankt voor zijn rake opmerkingen over het onmiskenbaar Amsterdamse element. Dan hoeft DSR dat niet meer te doen.
De Schrijvende Rechter
Lummel meent dat Amsterdamse trambestuurders geen moppen meer vertellen. Wat een lariekoek!
Gisteren nog, lijn 4, toen de tram plotseling stopte, en de bestuurder aankondigde: “Sorry voor het oponthoud, dames en heren. Er schijnt een kudde koeien op de rails te staan. We wachten even tot ze uitgemolken zijn.”
Amsterdamse humor, altijd raak en met een vleugje zelfspot. 😉
Ad Hok is uiteraard de pienterste van de gekjes:
Als dit ikje in Amsterdam zou spelen, zou het al meer dan 80 jaar oud moeten zijn. Tramlijn 8 werd op 9 juli 1942 opgeheven. Serieus…? En dan werden mijn Varkenspootjes geweigerd?
De dodenherdenking op het Martinikerkhof in Groningen is zoals het hoort: lage avondzon die over oude bomen strijkt, glashelder zingende merels, de heilige Martinus met zijn zwaard die ernstig op ons neerkijkt, de plechtige dodenmarsklanken van Gruno’s Postharmonie. Na de twee minuten stilte zet het Wilhelmus in, tekst op een scherm. Dan ontstaat er toch onverwachte beweging bij een hele groep mensen vlak voor mij. Ik schrik. Demo? Nee, hè. Niet nu. Maar dan blijkt dat dove mensen ook gewoon uit volle borst meezingen met het volkslied. In gebarentaal.
Trees Roose
Ach, Trees beschrijft de luchten en het licht in Groningen nog maar weer eens een keer. De vorige was in mijn herinnering hilarischer. Toen waren de daken paars. De regels van de stijlvorm “ikje” worden zo’n beetje allemaal overtreden, maar ach ….
Bas van Vuren
Doof is toch niet stom?
pawi
In 2007 won Trees Roose de Geert Makprijs van dagblad Trouw met een historisch verhaal over W.F. Hermans.
De broodschrijver van dienst wordt weer bedankt voor haar goede bijdrage. Je ziet toch echt het verschil als het Ik-je door een professioneel woordkunstenaar is geschreven.
De trein stopt op 4 mei om 20.00 uur bij een natuurgebied. Na twee minuten vertrekt hij weer, om na een paar meter opnieuw te stoppen. We zien de machinist en de conducteur de trein verlaten. Een moedereend is voor de stilstaande trein de rails overgestoken. Met kuikentjes die wel de eerste rail over konden, maar niet de tweede. Ze kunnen geen kant op. De machinist en de conducteur vangen de eendjes één voor één en zetten ze neer aan de goede kant van de rails, bij de kwakende moedereend. Even later rijdt de trein verder, met vier minuten vertraging.
Herman Koppelman
Da’s best nog wel snel voor al die pulletjes. We zien het voor ons, zelfs zonder de onvermijdelijke filmpjes van passagiers, of erger, het officiële social media kanaal van de NS.
Ik dacht bij Koppelman aanvankelijk aan een pseudo van een rail medewerker, maar de man blijkt te bestaan en te kunnen schrijven.
4 mei in de vijftiger jaren, 20:00 uur. Iedereen zit stil rondom de huistafel: ouders, grootouders, ooms met een sigaar en een borreltje, tantes met een advokaatje met slagroom. Na twee minuten wordt het zwijgen doorbroken: we kunnen weer door met het vieren van mijn verjaardag. Echt leuk was het nooit.
4 mei 1997, Praag komt in zicht. Om twee minuten voor acht parkeert de chauffeur de Oad-bus in de vluchtstrook. Hij roept om dat “ook wij uiteraard ons respect gaan betonen aan de slachtoffers van Tweede Wereldoorlog”.
Hij stapt uit en neemt plaats naast de bus, pet in de hand, hoofd omlaag.
Nadat we om drie over acht weer vertrokken zijn, spreekt nogmaals de chaufeur: “Nu we bijna in Praag zijn, wil ik u waarschuwen voor de zigeuners. Tuig is het. Ze willen je bestelen of oplichten. Pas vooral op voor….”.
Nu de schoolvakanties weer voorbij zijn, loop ik met onze elf weken oude pup Abel langs de basisschool om de hoek. Dat is goed voor de ‘socialisatie’ van de jonge hond, hoor je van de kenners. Een groepje jongens komt belangstellend naar het hek waar ik even stilsta en vinden de pup best leuk. Maar ze komen ook direct met een dringende vraag: of ik snel weer weg wil gaan want anders komen alle meisjes hierheen naar de pup kijken en kunnen ze de rest van de pauze niet meer voetballen.
Dolf Elsevier van Griethuysen
Geweldige auteursnaam weer, van “Dolf Elsevier van Griethuysen”, hoe kom je erop 😂😂
Puppy love schrijf je niet aan mekaar, heur, maar goed, waarom zou je je als eindredactie ook nogeens met het ikje bezig houden?
Bas van Vuren
DSR heeft een off-day:
Socialisatie, een moeilijk woord, is voor de zekerheid maar even tussen aanhalingstekens gezet.
Mensen die met puppies om de aandacht vragen van schoolkinderen, daar wordt in sommige krijgen met een schuin oog naar gekeken. Of ik als leerkracht nu zo gelukkig zou zijn met lieden die zich aandienen om beesten te socialiseren, de blijde boodschap te verkondigen of om de toestand in het Midden-Oosten te bespreken…..
Hopelijk gaat de inzender ook gewoon op cursus met Abel in aanvulling op wat de niet nader aangeduide kennels ervan denken.
Een avondje uit met een lieve vriend. Hij zit al jaren in een rolstoel vanwege MS. Het restaurant waar we eten is ruim genoeg om erdoorheen te rollen, maar toch vraagt het hier en daar wat geschuif. Een ober helpt gewillig mee. Als we eenmaal zitten en wat te drinken hebben besteld, bekijken we nieuwsgierig de menukaart. Ik eet veganistisch en kan niets vinden van mijn gading. Onze hulpvaardige ober, u weet wel die van het schuiven, komt wederom te hulp. „Tja, veganistisch”, zegt hij, terwijl hij me bedenkelijk aankijkt. „Dat is pas een handicap.”
Joanne Nihom
Nou zeg, de NRC redactie is de hele nacht opgebleven voor het laatste nieuws over Joost Klein en vergat in de opwinding het ikje te plaatsen.
Bas van Vuren
Klopt, geen Ikje te bekennen maar blijkbaar wel vanuit Brussel.
Voor de verandering ben ik het roerend met DSR eens:
Nou-nou… die ober zal wel geen fooi hebben gekregen.
Ik neem aan dat dit samenzijn vantevoren is gepland. Dan kies je toch een restaurant waar je als veganist ook aan je trekken komt?
De Schrijvende Rechter
De schrijfster van het ikje is woonachtig in Israël:
“Shalom! Mijn naam is Joanne Nihom. Ik woon sinds dertien jaar in Israël, in het noorden van het land, in een Joods dorp. Onze buurdorpen worden bewoond door Arabieren en Druzen en daar doe ik mijn boodschappen en heb ik vrienden wonen. Ik ben freelance journalist en zie het als mijn ‘missie’ om het andere Israël te laten zien. Een gebied waar co-existentie tussen Joden, Arabieren en Palestijnen zorgt voor vrede op menselijk niveau.”
heerrozenwater 
Ziekenhuis
Op weg om bloed te laten prikken, vraag ik bij de laatste halte van tramlijn 8 aan de bestuurder: „Hoe kom ik van hier het snelst bij het ziekenhuis?”
Zonder enig nadenken knikt hij naar de kop van de tram: „Dan moet je d’r voor gaan leggen.”
Jan Boersma
DSR helemaal blij met een absoluut níet rake opmerking van lummel.
Lummel meent dat Amsterdamse trambestuurders geen moppen meer vertellen. Wat een lariekoek!
Gisteren nog, lijn 4, toen de tram plotseling stopte, en de bestuurder aankondigde: “Sorry voor het oponthoud, dames en heren. Er schijnt een kudde koeien op de rails te staan. We wachten even tot ze uitgemolken zijn.”
Amsterdamse humor, altijd raak en met een vleugje zelfspot. 😉
Ad Hok is uiteraard de pienterste van de gekjes:
🎵 Ziekenhuis 🎵
LikeLike
Dodenherdenking
De dodenherdenking op het Martinikerkhof in Groningen is zoals het hoort: lage avondzon die over oude bomen strijkt, glashelder zingende merels, de heilige Martinus met zijn zwaard die ernstig op ons neerkijkt, de plechtige dodenmarsklanken van Gruno’s Postharmonie. Na de twee minuten stilte zet het Wilhelmus in, tekst op een scherm. Dan ontstaat er toch onverwachte beweging bij een hele groep mensen vlak voor mij. Ik schrik. Demo? Nee, hè. Niet nu. Maar dan blijkt dat dove mensen ook gewoon uit volle borst meezingen met het volkslied. In gebarentaal.
Trees Roose
In 2007 won Trees Roose de Geert Makprijs van dagblad Trouw met een historisch verhaal over W.F. Hermans.
🎵 Dodenherdenking Martinikerkhof 🎵
LikeLike
Vier minuten
De trein stopt op 4 mei om 20.00 uur bij een natuurgebied. Na twee minuten vertrekt hij weer, om na een paar meter opnieuw te stoppen. We zien de machinist en de conducteur de trein verlaten. Een moedereend is voor de stilstaande trein de rails overgestoken. Met kuikentjes die wel de eerste rail over konden, maar niet de tweede. Ze kunnen geen kant op. De machinist en de conducteur vangen de eendjes één voor één en zetten ze neer aan de goede kant van de rails, bij de kwakende moedereend. Even later rijdt de trein verder, met vier minuten vertraging.
Herman Koppelman
🎵 Vier minuten 🎵
LikeLike
Vier mei viering
4 mei in de vijftiger jaren, 20:00 uur. Iedereen zit stil rondom de huistafel: ouders, grootouders, ooms met een sigaar en een borreltje, tantes met een advokaatje met slagroom. Na twee minuten wordt het zwijgen doorbroken: we kunnen weer door met het vieren van mijn verjaardag. Echt leuk was het nooit.
Ad Hok
🎵 Ad’s verjaardag 🎵
LikeLike
Twee Minuten Stilte
4 mei 1997, Praag komt in zicht. Om twee minuten voor acht parkeert de chauffeur de Oad-bus in de vluchtstrook. Hij roept om dat “ook wij uiteraard ons respect gaan betonen aan de slachtoffers van Tweede Wereldoorlog”.
Hij stapt uit en neemt plaats naast de bus, pet in de hand, hoofd omlaag.
Nadat we om drie over acht weer vertrokken zijn, spreekt nogmaals de chaufeur: “Nu we bijna in Praag zijn, wil ik u waarschuwen voor de zigeuners. Tuig is het. Ze willen je bestelen of oplichten. Pas vooral op voor….”.
De Schrijvende Rechter
🎵 In de schaduw van Praag 🎵
LikeLike
Puppylove
Nu de schoolvakanties weer voorbij zijn, loop ik met onze elf weken oude pup Abel langs de basisschool om de hoek. Dat is goed voor de ‘socialisatie’ van de jonge hond, hoor je van de kenners. Een groepje jongens komt belangstellend naar het hek waar ik even stilsta en vinden de pup best leuk. Maar ze komen ook direct met een dringende vraag: of ik snel weer weg wil gaan want anders komen alle meisjes hierheen naar de pup kijken en kunnen ze de rest van de pauze niet meer voetballen.
Dolf Elsevier van Griethuysen
DSR heeft een off-day:
🎵 Puppy love 🎵
LikeLike
Uit eten
Een avondje uit met een lieve vriend. Hij zit al jaren in een rolstoel vanwege MS. Het restaurant waar we eten is ruim genoeg om erdoorheen te rollen, maar toch vraagt het hier en daar wat geschuif. Een ober helpt gewillig mee. Als we eenmaal zitten en wat te drinken hebben besteld, bekijken we nieuwsgierig de menukaart. Ik eet veganistisch en kan niets vinden van mijn gading. Onze hulpvaardige ober, u weet wel die van het schuiven, komt wederom te hulp. „Tja, veganistisch”, zegt hij, terwijl hij me bedenkelijk aankijkt. „Dat is pas een handicap.”
Joanne Nihom
Klopt, geen Ikje te bekennen maar blijkbaar wel vanuit Brussel.
Voor de verandering ben ik het roerend met DSR eens:
De schrijfster van het ikje is woonachtig in Israël:
“Shalom! Mijn naam is Joanne Nihom. Ik woon sinds dertien jaar in Israël, in het noorden van het land, in een Joods dorp. Onze buurdorpen worden bewoond door Arabieren en Druzen en daar doe ik mijn boodschappen en heb ik vrienden wonen. Ik ben freelance journalist en zie het als mijn ‘missie’ om het andere Israël te laten zien. Een gebied waar co-existentie tussen Joden, Arabieren en Palestijnen zorgt voor vrede op menselijk niveau.”
🎵 De Veganistische Avond 🎵
LikeLike