Ik sla een enthousiaste kreet als ik in de krant lees dat maar liefst vier van de zes Man Booker Prize-genomineerden vrouw is. Hoe vaak zien we dat bij Nederlandse literaire prijzen?
„Goed hè”, roep ik tegen mijn vriend. Die mompelt: „Het heet wel nog altijd de Man Booker Prize…”
Mijn zoon (16) leest aan het ontbijt de krant. Hij begint bij de achterkant en zegt: „Als de letters IAmsterdam moeten verdwijnen, omdat het te individualistisch is, mag het NRC-ikje dan nog wel blijven bestaan?”
Ik kan me alleen voorstellen, dat een jongmens zich het “ikje” als rubriek, als platform een plekje geeft.
Ik begrijp, dat er een batterij creatieven in de wervende tekst, haar krachten heeft gebundeld. Het resultaat van de campagne is duidelijk, de toeristenstroom bestendigen.
Het “ikje”, heeft een reflectiever karakter. Je kunt er vaak een eigen mening over hebben. Sommigen vinden dat zo aardig, die willen dat delen op tenminste 2 sites.
Het “ikje” alleen , is te smal voor een site, dus verzint beheerder, een lokkertje, waardoor de passsant voor een enkele tel geboeid, het “Rariteitenkabinet” in gaat. Daar is niets mis mee.
Vooral om veel te blijven glimlachen.
Ik denk dat de toeristische waarde van de slogan een grotere impact heeft dan een “ikje”.
Het rubriekje zal wat er ook gebeurt, wel blijven bestaan…..omdat dat het identificatie aspect, een magnetische werking heeft op de lezer.
We vinden onszelf een dynamisch, levendig, hip en happening bedrijf. Klanten vinden dat klaarblijkelijk ook en we groeiden krakend uit ons jasje. Afgelopen week hebben we onze werkruimte verlaten, waar we in het zicht van de woonwijk vijf jaar lang ons zegenrijke duurzaamheidswerk hebben verricht. Het laatste jaar met zijn twintigen achter onze laptops (en het tafelvoetbalspel), in een ruimte geschikt voor tien mensen. Na de verhuizing loopt een collega nog een keer langs het oude pand. Twee dames fietsen voorbij en zien de lege ruimte op. „Ze zijn gewoon weg”, zegt de één tegen de ander. „Al die robots die hier zaten!”
Het kapitalisme in een fris jasje. Go, Move in the Flow Overtime.
Groei, marktgericht, satisfactie, met voldoening terugkijken met focus op morgen.
Er werken straks gegarandeerd minder mensen op termijn, dan er nu verhuizen. De automatisering zal haar tol blijven eisen . Mischien gaan ze de vierde sector in. Wie weet.
Voorlopig eerst de momentopname van 2 passanten.
Al dan niet in carricatuur.
Zojist bezoek ik apiedapie, bas van vuren.
Ik merk op dat het saneren van een enkel overbodige reutels over wat in eeder tijdvak actueel was…..wordt weggelaten.
Een van de componenten, die de site tot een ongelofelijk, suf rariteiten optrekje maakte is gesaneerd.
Wat opvalt is de disproportionele zelf genoegzaamheid, van diverse reactanten.
Daar moet je aanleg, belangstelling voor, of “je helemaal super bij voelen”
Ik stel vast dat ik enig DNA mis, daar een bijdrage te leveren.
H.R. pluim op je hoed, voor opzet en uitwerking van je site.
Aan mijn kleindochter van 5 vertel ik het verhaal van het schilderij Meisje met de ballon van Banksy. Ik maak het spannend door te vertellen over de veiling: „Iemand bood honderdduizend euro, de volgende tweehonderdduizend en één vijfhonderdduizend en toen riep iemand: 1 miljoen. Die mocht het toen hebben. Daarna gebeurde er iets raars: het schilderij zakte naar beneden en werd zo in stukjes gesneden!”
Ze reageert meteen: „Oh ja. En toen kregen ze allemaal een stukje.”
Klein beginnen. Genieten, Op zoek naar, Bewaren, Uit je dak gaan, Stilte omarmen…..Om jezelf lachen….Focus, toewijding….Gas terugnemen……Delen……Je kwetsbaar open stellen…..Het dierbare laten groeien…….
Wat een super einde….Uit mijn hart gegrepen.
Laatst was er ook zo’n eind zin, stond als een kasteel.
De dementie van mijn moeder wordt steeds erger. Telefoneren lukt niet meer. Tijd voor een nieuwe ouderentelefoon met foto’s van de belangrijkste contacten.
„Kijk mam, als je nu op mijn foto drukt, krijg je mij aan de lijn. Probeer maar.” Mijn mobieltje gaat over, ik neem op en zeg „hallo mam”.
„Kind, wat leuk dat ik je weer eens hoor maar ik heb nu geen tijd want ik heb telefoonles”.
„O ja, mam? Van wie?”
Met de hand over de hoorn kijkt ze me vragend aan: „Hoe heet jij?”
Vast wel. Het viel me al een paar keer op, dat als in de Volkskrant een hip hotel, restaurant oid wordt gemeld, er geen plaatsnaam bij staat. Uit de straatnaam maak ik dan op dat het in Amsterdam is. Amsterdam is kennelijk de norm.
Nou hou ik wel van Amsterdam – I Amsterdam – want ik ben er geboren en heb er – met een onderbreking – een aantal leuke jaren doorgebracht, maar dit vind ik toch wel wat overdreven.
Trots zijn op jezelf, voor hetzelfde geld is ze zo dwars, dat…..
Waren er in eerder dagen geen bordjes met : Volgende kassa graag?
Kwam er een sleutel & bak bij, anderhalve handeling : Komt u maar…
Waarschijnlijk geschiedenis
Voor ik een vrouw zou vragen “Gaat U open?” , dat is volstrekt tegen mijn haardracht in.
Prijs
Ik sla een enthousiaste kreet als ik in de krant lees dat maar liefst vier van de zes Man Booker Prize-genomineerden vrouw is. Hoe vaak zien we dat bij Nederlandse literaire prijzen?
„Goed hè”, roep ik tegen mijn vriend. Die mompelt: „Het heet wel nog altijd de Man Booker Prize…”
Hedda Treffers
LikeLike
Een nieuwe week, een nieuw Ikje.
Vriend weet kennelijk niet dat ‘Man’ een naam is. O wacht, het was ironisch bedoeld! :-p
LikeLike
Gewoon goed schrijven, dan komt t vanzelf wel goed
LikeLike
Individueel
Mijn zoon (16) leest aan het ontbijt de krant. Hij begint bij de achterkant en zegt: „Als de letters IAmsterdam moeten verdwijnen, omdat het te individualistisch is, mag het NRC-ikje dan nog wel blijven bestaan?”
Ronald Buitenhuis
LikeLike
Ha, het actuele Ikje! Wel lekker kort.
LikeLiked by 1 persoon
De suggestie dat de Ik-jes door mensen van 16 jaar worden gelezen, maakt e.e.a. er niet geloffwaardiger op.
LikeLiked by 1 persoon
Zou toch kunnen?
LikeLike
Niets is uitgsloten.
LikeLike
Ik kan me alleen voorstellen, dat een jongmens zich het “ikje” als rubriek, als platform een plekje geeft.
Ik begrijp, dat er een batterij creatieven in de wervende tekst, haar krachten heeft gebundeld. Het resultaat van de campagne is duidelijk, de toeristenstroom bestendigen.
Het “ikje”, heeft een reflectiever karakter. Je kunt er vaak een eigen mening over hebben. Sommigen vinden dat zo aardig, die willen dat delen op tenminste 2 sites.
Het “ikje” alleen , is te smal voor een site, dus verzint beheerder, een lokkertje, waardoor de passsant voor een enkele tel geboeid, het “Rariteitenkabinet” in gaat. Daar is niets mis mee.
Vooral om veel te blijven glimlachen.
Ik denk dat de toeristische waarde van de slogan een grotere impact heeft dan een “ikje”.
Het rubriekje zal wat er ook gebeurt, wel blijven bestaan…..omdat dat het identificatie aspect, een magnetische werking heeft op de lezer.
LikeLike
Verhuisd
We vinden onszelf een dynamisch, levendig, hip en happening bedrijf. Klanten vinden dat klaarblijkelijk ook en we groeiden krakend uit ons jasje. Afgelopen week hebben we onze werkruimte verlaten, waar we in het zicht van de woonwijk vijf jaar lang ons zegenrijke duurzaamheidswerk hebben verricht. Het laatste jaar met zijn twintigen achter onze laptops (en het tafelvoetbalspel), in een ruimte geschikt voor tien mensen. Na de verhuizing loopt een collega nog een keer langs het oude pand. Twee dames fietsen voorbij en zien de lege ruimte op. „Ze zijn gewoon weg”, zegt de één tegen de ander. „Al die robots die hier zaten!”
Rob van Tilburg
LikeLiked by 1 persoon
Als je jezelf een bedrijf vindt ipv een
mensch, dan heb je wel iets van een robot, vind ik 😉
LikeLike
Een bedrijf is niet voor niets een rechtspersoon
LikeLike
Ik vind de pointe dan toch wel weer aardig en er lijkt ook wat zelfspot in te zitten.
LikeLike
Het kapitalisme in een fris jasje. Go, Move in the Flow Overtime.
Groei, marktgericht, satisfactie, met voldoening terugkijken met focus op morgen.
Er werken straks gegarandeerd minder mensen op termijn, dan er nu verhuizen. De automatisering zal haar tol blijven eisen . Mischien gaan ze de vierde sector in. Wie weet.
Voorlopig eerst de momentopname van 2 passanten.
Al dan niet in carricatuur.
Zojist bezoek ik apiedapie, bas van vuren.
Ik merk op dat het saneren van een enkel overbodige reutels over wat in eeder tijdvak actueel was…..wordt weggelaten.
Een van de componenten, die de site tot een ongelofelijk, suf rariteiten optrekje maakte is gesaneerd.
Wat opvalt is de disproportionele zelf genoegzaamheid, van diverse reactanten.
Daar moet je aanleg, belangstelling voor, of “je helemaal super bij voelen”
Ik stel vast dat ik enig DNA mis, daar een bijdrage te leveren.
H.R. pluim op je hoed, voor opzet en uitwerking van je site.
Mijn notitie velletje, is nu leeg.
Maak iets moois van deze woensdag.
LikeLike
“een ongelofelijk, suf rariteiten optrekje”, ja, daar staat mij ook nog iets van bij …
LikeLike
Stukjes
Aan mijn kleindochter van 5 vertel ik het verhaal van het schilderij Meisje met de ballon van Banksy. Ik maak het spannend door te vertellen over de veiling: „Iemand bood honderdduizend euro, de volgende tweehonderdduizend en één vijfhonderdduizend en toen riep iemand: 1 miljoen. Die mocht het toen hebben. Daarna gebeurde er iets raars: het schilderij zakte naar beneden en werd zo in stukjes gesneden!”
Ze reageert meteen: „Oh ja. En toen kregen ze allemaal een stukje.”
Nel ten Camp
LikeLike
Da’s helemaal niet zo’n slecht idee.
LikeLiked by 1 persoon
Klein beginnen. Genieten, Op zoek naar, Bewaren, Uit je dak gaan, Stilte omarmen…..Om jezelf lachen….Focus, toewijding….Gas terugnemen……Delen……Je kwetsbaar open stellen…..Het dierbare laten groeien…….
Wat een super einde….Uit mijn hart gegrepen.
Laatst was er ook zo’n eind zin, stond als een kasteel.
LikeLike
Les
De dementie van mijn moeder wordt steeds erger. Telefoneren lukt niet meer. Tijd voor een nieuwe ouderentelefoon met foto’s van de belangrijkste contacten.
„Kijk mam, als je nu op mijn foto drukt, krijg je mij aan de lijn. Probeer maar.” Mijn mobieltje gaat over, ik neem op en zeg „hallo mam”.
„Kind, wat leuk dat ik je weer eens hoor maar ik heb nu geen tijd want ik heb telefoonles”.
„O ja, mam? Van wie?”
Met de hand over de hoorn kijkt ze me vragend aan: „Hoe heet jij?”
Elsa Beumer
LikeLike
Ja, Het is niet anders. Toch vraag ik me af, of je intieme situaties als deze..op een platform als het “ikje” moet delen. Niet mijn keuze.
LikeLike
Open
In de supermarkt waren twee kassa’s open en de rijen werden langer. Achter een gesloten kassa ging een caissière zitten en iemand riep: „Gaat u open?”
„Nee”, riep ze terug „ik zit hier mooi te wezen”.
Reinier van de Pol
LikeLike
Hahahaha!
LikeLike
Zal wel weer in Amsterdam zijn…
LikeLike
Lijkt me niet, je hoort nog maar zelden iets grappigs in Amsterdam.
Ach meneer, vraag ik u af, waar is de gulle lach op heden te Amsterdam gebleven?
LikeLike
Vast wel. Het viel me al een paar keer op, dat als in de Volkskrant een hip hotel, restaurant oid wordt gemeld, er geen plaatsnaam bij staat. Uit de straatnaam maak ik dan op dat het in Amsterdam is. Amsterdam is kennelijk de norm.
Nou hou ik wel van Amsterdam – I Amsterdam – want ik ben er geboren en heb er – met een onderbreking – een aantal leuke jaren doorgebracht, maar dit vind ik toch wel wat overdreven.
LikeLike
Trots zijn op jezelf, voor hetzelfde geld is ze zo dwars, dat…..
Waren er in eerder dagen geen bordjes met : Volgende kassa graag?
Kwam er een sleutel & bak bij, anderhalve handeling : Komt u maar…
Waarschijnlijk geschiedenis
Voor ik een vrouw zou vragen “Gaat U open?” , dat is volstrekt tegen mijn haardracht in.
.
LikeLike