Onze dochter wordt iedere ochtend maar moeizaam wakker. We hebben daarom een Wake-up Light-wekker voor haar gekocht. Als extra gadget wordt het opkomende licht versterkt met het geluid van een dwingend zingende vogel: een merel. Hoe hard de vogel ook zingt, regelmatig staan we in de ochtend aan de trap met het verzoek de vogel uit te zetten en op te staan. Ook deze ochtend gaat haar wekker. En wel om half 5. Geïrriteerd loop ik naar de zoldertrap en vraag mijn dochter het zingen uit te zetten. Slaperig klinkt daarop het antwoord: „Mam ga naar je bed, deze vogel zingt buiten in de tuin.”
Zaterdag komt onze oude hardloopgroep na tien jaar weer bijeen. Van de bijna veertig oud-leden zijn er dertig aanwezig. We zijn wat grijzer en soms wat dikker geworden, maar de sfeer is vertrouwd. Onze oude trainer Sjaak is erbij en regeert als vanouds.
Na onze training, met natuurlijk wat heuvels, praten we elkaar verder bij in een strandtent. Een van de leden had ik bij de training gemist. Hij ziet er witjes uit. Ik vraag waarom hij niet bij de training was. „Ik had een crematie.” Oh. Mijn oud-groepslid kijkt me geruststellend aan: „Ik ben tegenwoordig uitvaartverzorger.”
Met drie millennials eet ik in een restaurant in Utrecht. De serveerster komt langs voor onze dessertbestelling. Op de kaart keus tussen zoet of kazen van de regio. Ik bestel zoet. Mijn eerste disgenoot: „Kaas, maar dan zonder notenbrood erbij.” Tafelgenoot twee: „Kaas, maar géén blauwschimmel.” Nummer drie, zonder een spier te vertrekken: „Kaas, maar dan niet uit de regio.”
Met mijn keramiek sta ik op een tentoonstelling. Twee oudere dames blijven bij mijn werk staan. De ene dame pakt en leest een visitekaartje en zegt tegen haar vriendin, wijzend op mijn voorwerpen: „Wat is dat voor spul?” „Keramiek”, luidt het antwoord. „Geen email?” „Nee, het is keramiek! Maar als je het precies wil weten moet je het aan die mevrouw vragen”, zegt ze wijzend op mij. De dame pakt mijn visitekaartje, duwt het onder mijn neus, wijst en zegt: „En wat staat hier dan?” Boven haar vinger, op het kaartje staat: ‘E-mail:…’
Onze 19-jarige zoon staat aan de vooravond van een grote uitdaging: zijn havo-eindexamen. Nog één laatste weekend flink uitgaan, dan gaat hij écht beginnen met de voorbereiding, belooft hij ons stellig. Uitgeput, maar voldaan van het feesten, volgt een week van verslapen, uitslapen, en veel geluier op zijn bed. Als hij aan het einde van de week vermoeid naast ons in de bank hangt, vragen wij hem voorzichtig hoe het met zijn voorbereiding en planning staat. Enthousiast gaat hij rechtop zitten en met een tevreden blik antwoordt hij: „Goed, ik loop op schema, afgelopen week stond ‘mentaal voorbereiden’ op de planning.”
Vanaf station Sloterdijk fiets ik naar huis, achter de volkstuinen langs. Vanuit de verte zie ik een hardloper aankomen over het fietspad. Plots neemt de trimmer een haakse bocht en rent pardoes het talud af van de sloot rondom het park. Hij verdwijnt tussen het riet. Een paar seconden later krabbelt hij, nat van top tot teen, het talud weer op. Moddersporen op zijn bovenbenen. Ik nader hem en hoor hem met een zwaar Amerikaans accent enkele krachttermen uiten. Ik kijk opzij naar de sloot: een wak van zwart slootwater in gravelrood kroos.
heerrozenwater 
Wakker
Onze dochter wordt iedere ochtend maar moeizaam wakker. We hebben daarom een Wake-up Light-wekker voor haar gekocht. Als extra gadget wordt het opkomende licht versterkt met het geluid van een dwingend zingende vogel: een merel. Hoe hard de vogel ook zingt, regelmatig staan we in de ochtend aan de trap met het verzoek de vogel uit te zetten en op te staan. Ook deze ochtend gaat haar wekker. En wel om half 5. Geïrriteerd loop ik naar de zoldertrap en vraag mijn dochter het zingen uit te zetten. Slaperig klinkt daarop het antwoord: „Mam ga naar je bed, deze vogel zingt buiten in de tuin.”
Elena van der Hoorn
LikeLike
Tja, die zag je toch eigenlijk wel aankomen. Ook een beetje een variant op de ringtone.
LikeGeliked door 1 persoon
Reünie
Zaterdag komt onze oude hardloopgroep na tien jaar weer bijeen. Van de bijna veertig oud-leden zijn er dertig aanwezig. We zijn wat grijzer en soms wat dikker geworden, maar de sfeer is vertrouwd. Onze oude trainer Sjaak is erbij en regeert als vanouds.
Na onze training, met natuurlijk wat heuvels, praten we elkaar verder bij in een strandtent. Een van de leden had ik bij de training gemist. Hij ziet er witjes uit. Ik vraag waarom hij niet bij de training was. „Ik had een crematie.” Oh. Mijn oud-groepslid kijkt me geruststellend aan: „Ik ben tegenwoordig uitvaartverzorger.”
Ellen Oostvogel
LikeLike
Uitzondering
Met drie millennials eet ik in een restaurant in Utrecht. De serveerster komt langs voor onze dessertbestelling. Op de kaart keus tussen zoet of kazen van de regio. Ik bestel zoet. Mijn eerste disgenoot: „Kaas, maar dan zonder notenbrood erbij.” Tafelgenoot twee: „Kaas, maar géén blauwschimmel.” Nummer drie, zonder een spier te vertrekken: „Kaas, maar dan niet uit de regio.”
Jur Oosterhuis
LikeLike
Tjonge. Was er echt geen betere inzending?
LikeLike
Individueel zijn ze soms te hanteren, als jer 2 van dit sort in je club hebt, de tolerantie drempel wat ophogen.,,,,,
LikeLike
Ik was zojuist even in 2044, de Brit is nog bezig met de Brexit…
LikeLike
Email
Met mijn keramiek sta ik op een tentoonstelling. Twee oudere dames blijven bij mijn werk staan. De ene dame pakt en leest een visitekaartje en zegt tegen haar vriendin, wijzend op mijn voorwerpen: „Wat is dat voor spul?” „Keramiek”, luidt het antwoord. „Geen email?” „Nee, het is keramiek! Maar als je het precies wil weten moet je het aan die mevrouw vragen”, zegt ze wijzend op mij. De dame pakt mijn visitekaartje, duwt het onder mijn neus, wijst en zegt: „En wat staat hier dan?” Boven haar vinger, op het kaartje staat: ‘E-mail:…’
Martha Frets
LikeLike
Ook deze riekt naar een al vaker gebruikte pointe.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een ongelooflijk kulverhaal! Is de dame in kwestie soms 100+?
LikeLike
Een goede voorbereiding
Onze 19-jarige zoon staat aan de vooravond van een grote uitdaging: zijn havo-eindexamen. Nog één laatste weekend flink uitgaan, dan gaat hij écht beginnen met de voorbereiding, belooft hij ons stellig. Uitgeput, maar voldaan van het feesten, volgt een week van verslapen, uitslapen, en veel geluier op zijn bed. Als hij aan het einde van de week vermoeid naast ons in de bank hangt, vragen wij hem voorzichtig hoe het met zijn voorbereiding en planning staat. Enthousiast gaat hij rechtop zitten en met een tevreden blik antwoordt hij: „Goed, ik loop op schema, afgelopen week stond ‘mentaal voorbereiden’ op de planning.”
Marieke Friesen-Koorn
LikeLike
Mijn zoon zou niet blij zijn met zo’n uit-de-school-klap-moeder!
LikeLike
Verraderlijk pad
Vanaf station Sloterdijk fiets ik naar huis, achter de volkstuinen langs. Vanuit de verte zie ik een hardloper aankomen over het fietspad. Plots neemt de trimmer een haakse bocht en rent pardoes het talud af van de sloot rondom het park. Hij verdwijnt tussen het riet. Een paar seconden later krabbelt hij, nat van top tot teen, het talud weer op. Moddersporen op zijn bovenbenen. Ik nader hem en hoor hem met een zwaar Amerikaans accent enkele krachttermen uiten. Ik kijk opzij naar de sloot: een wak van zwart slootwater in gravelrood kroos.
Dick Jansen
LikeLike
IK kijk opzij….Ach ja, een echt ikje…
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha! Zoiets is mijn kat bij het vijvertje van een vorig huis overkomen! Alleen was het kroos niet gravelrood maar grasgroen.
LikeGeliked door 1 persoon