Met mijn vrouw geniet ik op een terras aan een Haags plein van een lunch. Het is prachtig lenteweer. Alles en iedereen lijkt vrolijker en kleurrijker dan normaal en in afwachting van de komende vrije Paasdagen. Plots zien we vanuit de verte een witte dieselbus hard achter een ambulance aanrijden. Uit de bus klinkt luide muziek. De chauffeur toetert en gebaart wild naar de ambulance. Voor ons terras gaat de ambulance aan de kant en stopt. ‘Handen af van onze hulpverleners’, schiet door ons hoofd, als de chauffeur resoluut op de inmiddels uitgestapte ambulancebroeders af loopt. Hij houdt iets omhoog. Eén van de broeders herkent het. Zijn mobieltje. De chauffeur overhandigt het aan de verbaasde broeder nadat hij heeft voorgedaan hoe het ding op straat is gevallen, en stapt breed lachend weer in zijn bus.
Voor het eerst konden we een keer met verlof in deze tijd van het jaar. Dus eindelijk kan ik mijn Britse vriend de bollenvelden van mijn jeugd laten zien. We fietsen langs de kleurige velden. Blij en trots geniet ik van deze bloemenpracht.
„En, wat vond je ervan?”, vraag ik nieuwsgierig als we onze fietsen wegzetten.
We gaan eten in een plaatselijk restaurant. Na de menukaart uitgebreid te hebben bestudeerd kies ik weloverwogen voor de ribeye, vooral ook vanwege de toevoeging ‘met huisgemaakte dikke frieten’. Groot is dan ook mijn teleurstellig als de frietjes dun zijn en niet te onderscheiden van de frietjes van mijn tafelgenoten. De serveerster verontschuldigt zich: „De huisgemaakte frieten waren helaas niet leverbaar.”
‘Financiële zelfredzaamheid’ is een onderdeel van het nieuwe middelbareschoolvak Bedrijfseconomie, voorheen Management en Organisatie.
Leerlingen moeten drie verschillende vormen van het burgerlijk huwelijk kennen, met de bijbehorende financiële consequenties. Als ik vraag of ze naast trouwen in gemeenschap van goederen en trouwen onder beperkte gemeenschap van goederen nog een derde vorm van huwelijk te noemen krijg ik als antwoord: „trouwen zonder enige gemeenschap”.
Na de familiereünie in de buurt van Den Bosch rijd ik met mijn 86-jarige tante Corry mee terug naar Amsterdam. Ze rijdt niet hard, maar wel veilig, is mijn indruk. Tot na de Leidsche Rijn-tunnel. Met nog steeds zo’n 95 km per uur schuift ze op naar de meest linker van de vijf rijbanen die de A2 hier breed is. Je mag er 130. Als we stilstaan voor de stoplichten aan het eind van de A2 complimenteer ik haar met haar rijden; „maar waarom toch al die tijd helemaal links?” „Ach jongen, zo doe ik dat altijd. Dan kom ik in Amsterdam precies bij de Rijnstraat uit. Hoef ik nooit op borden te letten of van rijbaan te wisselen.”
Dat is ruim dertig kilometer helemaal links rijden. Nu is het van Utrecht naar Amsterdam voor het grootste deel een vijfbaansweg. Misschien is dat de reden dat ze er mee wegkomt. Ze houdt niemand op.
‘Heb je misschien een eurootje voor me, voor de opvang? Of twee?” De dakloze man kijkt wazig langs me heen, in zijn mond ontbreken een paar tanden. Hij ziet er nog slechter uit dan gewoonlijk. Ik bedenk dat ik alleen nog maar een briefje van tien in mijn zak heb.
In mijn hoofd hoor ik mijn ex: „Niks geven hoor, ze kopen er alleen maar drugs van.” Of: „Met dat bedelen verdienen ze meer dan een gemiddeld maandloon!” Om gedoe te voorkomen deed ik altijd of ik het met hem eens was. Niet dat het geholpen heeft.
De dakloze draait zich om; hij rekent al nergens meer op. „Alsjeblieft meneer”, zeg ik. En geef de man mijn tientje.
Mijn Vlaamse vakantielief neemt me mee naar zijn moeder. Ze woont tussen rozerood velours en stenen beeldjes. Op de overvloedig aanwezige bijzettafeltjes staan foto’s die bijna allemaal van een wit hondje zijn. Ze ziet dat ik er naar kijk. „Dat was mijn kleine Lady”, zegt ze. „Ik zag ze toch zo graag, ’k heb er veel verdriet van gehad toen ze doodging. Hier is nog haar riem en het kussen waar ze altijd op lag”, zegt ze met een snik in haar stem. „Wat naar voor u. Hoe lang is het geleden?” vraag ik beleefd. „Precies drie jaar. Heel erg was het.” „En drie weken daarna ging mijn man ook nog dood”, voegt ze er achteloos aan toe.
De liefde voor berglandschappen zat mijn vader in zijn bloed. Ik heb datzelfde bloed. Na zijn dood heb ik er een gewoonte van gemaakt om van elke berg die ik beklim een steen mee naar huis te nemen. Ik schrijf er thuis met watervaste stift de naam van de berg op en leg de steen bij het graf van mijn vader. Een week nadat ik terug ben van een weekje Schotland belt mijn moeder (81) mij op: „Ik vind het altijd heel speciaal wanneer mensen dingen bij het graf van ons vader zetten. Maar ken jij toevallig ene Ben Nevis?”
Dinsdagavond. Ik sta bij het gemeentehuis voor het aanvragen van een nieuw rijbewijs. „Ik zie dat uw rijbewijs morgen verloopt. Wilt u een spoedaanvraag doen?”, vraagt de mevrouw achter de balie. Ik twijfel en vraag naar het verschil in prijs. Ze vertelt me dat een normale aanvraag 32,95 kost, maar dan heb ik mijn rijbewijs pas over een week. Bij een spoedaanvraag kan ik hem donderdag al afhalen. Kost wel 67 euro en 5 cent. De beslissing is snel gemaakt. „Doe maar een normale aanvraag”, zeg ik.
Donderdagochtend half tien krijg ik een berichtje dat mijn rijbewijs klaar ligt en afgehaald kan worden. Ik hink tussen verwachting overtroffen en bijna genaaid.
Ik ben vergeten waar ik het laatst hier gereageerd had. Maar herinner mij nog wel dat Heer Rozewater mij te veel eer gaf. Nog dank daarvoor.
En o ja, gefeliciteerd Ad!!!
Gisteren heb ik m’n sloepje uit de winterstalling gehaald. Als ik ’m aan de kade wil vastleggen en een stukje achteruit vaar, hoor ik kkrrgggg. Een afspraak met Kees ‘van de werf’ volgt. Dit soort terugkerende gedoetjes zijn niet bevorderlijk voor mijn vaarpret. Terwijl Kees de motor bijstelt, is hij lyrisch over de kwaliteit van het sloepje – dat eerst van hemzelf was. Ik vertel dat ik overweeg ’m in te ruilen en vraag wat hij biedt.
De rollen draaien om. Ik hoor mezelf zeggen dat het sloepje altijd uitstékend is onderhouden en in perfécte staat is. Kees kijkt nu bedenkelijk en zegt dat de jaren voor het bootje toch echt wel zijn gaan tellen.
Hulp verlenen
Met mijn vrouw geniet ik op een terras aan een Haags plein van een lunch. Het is prachtig lenteweer. Alles en iedereen lijkt vrolijker en kleurrijker dan normaal en in afwachting van de komende vrije Paasdagen. Plots zien we vanuit de verte een witte dieselbus hard achter een ambulance aanrijden. Uit de bus klinkt luide muziek. De chauffeur toetert en gebaart wild naar de ambulance. Voor ons terras gaat de ambulance aan de kant en stopt. ‘Handen af van onze hulpverleners’, schiet door ons hoofd, als de chauffeur resoluut op de inmiddels uitgestapte ambulancebroeders af loopt. Hij houdt iets omhoog. Eén van de broeders herkent het. Zijn mobieltje. De chauffeur overhandigt het aan de verbaasde broeder nadat hij heeft voorgedaan hoe het ding op straat is gevallen, en stapt breed lachend weer in zijn bus.
Evert-Jan Mulder
LikeLike
Een ambulance wordt achtervolgd, gaat aan de kant en krijgt van de achtervolger zijn verloren mobiel terug.
NEXT!
LikeLiked by 1 persoon
Tulips
Voor het eerst konden we een keer met verlof in deze tijd van het jaar. Dus eindelijk kan ik mijn Britse vriend de bollenvelden van mijn jeugd laten zien. We fietsen langs de kleurige velden. Blij en trots geniet ik van deze bloemenpracht.
„En, wat vond je ervan?”, vraag ik nieuwsgierig als we onze fietsen wegzetten.
Hij kijkt me aan en zegt:
„A bit artificial.”
LikeLike
Huisgemaakt
We gaan eten in een plaatselijk restaurant. Na de menukaart uitgebreid te hebben bestudeerd kies ik weloverwogen voor de ribeye, vooral ook vanwege de toevoeging ‘met huisgemaakte dikke frieten’. Groot is dan ook mijn teleurstellig als de frietjes dun zijn en niet te onderscheiden van de frietjes van mijn tafelgenoten. De serveerster verontschuldigt zich: „De huisgemaakte frieten waren helaas niet leverbaar.”
Dirk Lauwers
LikeLike
Hahaha, da’s wel geestig. Maar ja, ‘huisgemaakt’ zegt niets over in welk huis gemaakt.
LikeLiked by 1 persoon
Helemaal niks
‘Financiële zelfredzaamheid’ is een onderdeel van het nieuwe middelbareschoolvak Bedrijfseconomie, voorheen Management en Organisatie.
Leerlingen moeten drie verschillende vormen van het burgerlijk huwelijk kennen, met de bijbehorende financiële consequenties. Als ik vraag of ze naast trouwen in gemeenschap van goederen en trouwen onder beperkte gemeenschap van goederen nog een derde vorm van huwelijk te noemen krijg ik als antwoord: „trouwen zonder enige gemeenschap”.
Ton Fleuren
LikeLike
Precies goed
Na de familiereünie in de buurt van Den Bosch rijd ik met mijn 86-jarige tante Corry mee terug naar Amsterdam. Ze rijdt niet hard, maar wel veilig, is mijn indruk. Tot na de Leidsche Rijn-tunnel. Met nog steeds zo’n 95 km per uur schuift ze op naar de meest linker van de vijf rijbanen die de A2 hier breed is. Je mag er 130. Als we stilstaan voor de stoplichten aan het eind van de A2 complimenteer ik haar met haar rijden; „maar waarom toch al die tijd helemaal links?” „Ach jongen, zo doe ik dat altijd. Dan kom ik in Amsterdam precies bij de Rijnstraat uit. Hoef ik nooit op borden te letten of van rijbaan te wisselen.”
Leen de Vries
LikeLike
Dat is ruim dertig kilometer helemaal links rijden. Nu is het van Utrecht naar Amsterdam voor het grootste deel een vijfbaansweg. Misschien is dat de reden dat ze er mee wegkomt. Ze houdt niemand op.
LikeLike
Opvang
‘Heb je misschien een eurootje voor me, voor de opvang? Of twee?” De dakloze man kijkt wazig langs me heen, in zijn mond ontbreken een paar tanden. Hij ziet er nog slechter uit dan gewoonlijk. Ik bedenk dat ik alleen nog maar een briefje van tien in mijn zak heb.
In mijn hoofd hoor ik mijn ex: „Niks geven hoor, ze kopen er alleen maar drugs van.” Of: „Met dat bedelen verdienen ze meer dan een gemiddeld maandloon!” Om gedoe te voorkomen deed ik altijd of ik het met hem eens was. Niet dat het geholpen heeft.
De dakloze draait zich om; hij rekent al nergens meer op. „Alsjeblieft meneer”, zeg ik. En geef de man mijn tientje.
Anne Verbakel
LikeLike
Hm, dat riekt naar borstklopperij.
LikeLiked by 1 persoon
… en niet zo’n klein beetje ook!
LikeLiked by 1 persoon
Lief hondje
Mijn Vlaamse vakantielief neemt me mee naar zijn moeder. Ze woont tussen rozerood velours en stenen beeldjes. Op de overvloedig aanwezige bijzettafeltjes staan foto’s die bijna allemaal van een wit hondje zijn. Ze ziet dat ik er naar kijk. „Dat was mijn kleine Lady”, zegt ze. „Ik zag ze toch zo graag, ’k heb er veel verdriet van gehad toen ze doodging. Hier is nog haar riem en het kussen waar ze altijd op lag”, zegt ze met een snik in haar stem. „Wat naar voor u. Hoe lang is het geleden?” vraag ik beleefd. „Precies drie jaar. Heel erg was het.” „En drie weken daarna ging mijn man ook nog dood”, voegt ze er achteloos aan toe.
Anna Vincent
LikeLike
Tja, een kwestie van prioriteiten.
LikeLiked by 1 persoon
Grafsteen
De liefde voor berglandschappen zat mijn vader in zijn bloed. Ik heb datzelfde bloed. Na zijn dood heb ik er een gewoonte van gemaakt om van elke berg die ik beklim een steen mee naar huis te nemen. Ik schrijf er thuis met watervaste stift de naam van de berg op en leg de steen bij het graf van mijn vader. Een week nadat ik terug ben van een weekje Schotland belt mijn moeder (81) mij op: „Ik vind het altijd heel speciaal wanneer mensen dingen bij het graf van ons vader zetten. Maar ken jij toevallig ene Ben Nevis?”
Monique Mertens
LikeLike
Spoedaanvraag
Dinsdagavond. Ik sta bij het gemeentehuis voor het aanvragen van een nieuw rijbewijs. „Ik zie dat uw rijbewijs morgen verloopt. Wilt u een spoedaanvraag doen?”, vraagt de mevrouw achter de balie. Ik twijfel en vraag naar het verschil in prijs. Ze vertelt me dat een normale aanvraag 32,95 kost, maar dan heb ik mijn rijbewijs pas over een week. Bij een spoedaanvraag kan ik hem donderdag al afhalen. Kost wel 67 euro en 5 cent. De beslissing is snel gemaakt. „Doe maar een normale aanvraag”, zeg ik.
Donderdagochtend half tien krijg ik een berichtje dat mijn rijbewijs klaar ligt en afgehaald kan worden. Ik hink tussen verwachting overtroffen en bijna genaaid.
Shirley Coenen
LikeLike
Da’s nou wél een goeie eindzin. 🙂
LikeLike
Ik ben vergeten waar ik het laatst hier gereageerd had. Maar herinner mij nog wel dat Heer Rozewater mij te veel eer gaf. Nog dank daarvoor.
En o ja, gefeliciteerd Ad!!!
LikeLike
Plopje teveel eer geven? Onmogelijk!
LikeLike
Ha die Plop! Bedankt voor de felicitaties. Niks mis met je geheugen. Verder ook alles kits met je?
LikeLike
En als gebruikelijk maak jij dus het onmogelijke waar. Prima.
LikeLiked by 2 people
😀
LikeLike
Het is ook nooit goed, met Plopje 😦 De ene keer geef ik hem teveel eer/aandacht en dan weer te weinig:
https://heerrozenwater.com/about/#comment-24
LikeLike
Heer Rozenwater beschikt over een ijzeren geheugen. 😉
LikeLike
Kkrrgggg
Gisteren heb ik m’n sloepje uit de winterstalling gehaald. Als ik ’m aan de kade wil vastleggen en een stukje achteruit vaar, hoor ik kkrrgggg. Een afspraak met Kees ‘van de werf’ volgt. Dit soort terugkerende gedoetjes zijn niet bevorderlijk voor mijn vaarpret. Terwijl Kees de motor bijstelt, is hij lyrisch over de kwaliteit van het sloepje – dat eerst van hemzelf was. Ik vertel dat ik overweeg ’m in te ruilen en vraag wat hij biedt.
De rollen draaien om. Ik hoor mezelf zeggen dat het sloepje altijd uitstékend is onderhouden en in perfécte staat is. Kees kijkt nu bedenkelijk en zegt dat de jaren voor het bootje toch echt wel zijn gaan tellen.
Anneliek van Dijk
LikeLike