Op straat hoor ik een puber met z’n telefoon aan z’n oor praten: „Nee gast, ik ga niet testen. Dat doe ik vrijdag pas, ik heb toetsweek en ik wil niet inhalen.”
Geen enkele leerling in 5 havo zit erop te wachten, maar ik wil ze toch iets meegeven over de Grote Drie. Van elke schrijver heb ik een boek uit de schoolbibliotheek meegenomen. Ik houd verkooppraatjes over De aanslag en Nooit meer slapen, maar ik bespeur weinig enthousiasme. Misschien dat het einde van De avonden ze aanspreekt. Ik blader naar de laatste pagina om de beroemde zinnen van Reve voor te lezen. Dan zie ik dat iemand er met pen iets onder heeft geschreven: „Proficiat, je hebt dit kutboek uit.”
Beroemde zinnen op de laatste pagina? Ik ken alleen het fenomeen van beroemde eerste zinnen. In de boekhandel staande (er waren geen of te weinig zitjes) las je vroeger de eerste zinnen om te kijken of het boek ‘iets voor je was’. Laatste zinnen las je niet wegens gevaar voor vroegtijdige onthulling van de ontknoping.
Schrijvers deden dus hun best op hun eerste zinnen. Maar waarom zou je als schrijver je best doen op je laatste zinnen?
Vrienden met een nieuw huis, midden in het bos, wilden graag een hond. In het asiel viel de keus meteen op Kazan: een joekel van een beest met gevaarlijke looks, maar een zacht karakter. „Kunnen we hem wel een andere naam geven?” „Ja hoor, hij luistert toch niet.”
Een week later ben ik op bezoek. Ik aai de hond over zijn brede kop. „Hoe heet-ie?”
Ik loop een kennis tegen het lijf, die blij verrast uitroept: „Je leeft nog! Ik hoorde allerlei vreselijke dingen over jou!” Ik was inderdaad ziek, en leef nog, bevestig ik bedremmeld. Maar ze is al door naar een nieuw onderwerp: ze is in de lokale politiek gegaan uit protest tegen het coronabeleid. De partijnaam is haar even ontschoten, maar het was iets met liefde. „Ik ben dus een wappie geworden”, lacht ze. Ik antwoord grinnikend dat ik net een boostervaccinatie heb gehaald. Ze trekt een smartelijk gezicht en zegt: „O, die komt wel even binnen. Wat vreselijk naar voor je.”
Ik sta in een tv-showroom te kijken naar schermen als mijn oog en oor getroffen worden door een beeld van een reporter die in het Engels verslag doet van de EU-bijeenkomst over de spanningen tussen Rusland en Oekraïne.
Het Engels wordt Nederlands ondertiteld en prachtig synchroon voorgelezen door een robotstem, ook in het Nederlands dus.
Knappe techniek, maar levensgevaarlijk… Ik lees: „Deëscalatie is nu essentieel om de controle te houden.”
De robot maakt hiervan: „De escalatie is nu essentieel om de controle te houden.”
„Ik doe het”, besluit mijn buurvrouw. Ze bestelt de knuffelrobot voor haar steeds warriger en onrustiger wordende moeder. De eerste kennismaking lijkt een succes. Haar moeder kriebelt in zijn vachtje en zit er tevreden mee op schoot. So far, so good, denkt buurvrouw en laat het poezenbeest met een fijn gevoel achter. Een paar dagen later gaat ze weer even langs. Het katje ligt opgeborgen in de kast. Haar moeder zegt: „Ja, hij had toch wel erg veel aandacht nodig.”
heerrozenwater 
Toetsweek
Op straat hoor ik een puber met z’n telefoon aan z’n oor praten: „Nee gast, ik ga niet testen. Dat doe ik vrijdag pas, ik heb toetsweek en ik wil niet inhalen.”
Lisette van de Loo
LikeLike
Niet getest worden of tests uitvoeren?
LikeLike
Geen idee, Luv. Zou het iets te maken hebben met corona?
Pubers die “gast” tegen iemand zeggen zijn overigens niet mijn favoriete pubers.
Dit is overigens geen ikje maar een zelfgehoordje.
LikeLike
Inderdaadje. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Getest worden, denk ik. Het leuke van dit ikje is dat hij ondertussen iedereen aansteekt als hij het onder de leden heeft. Ha..ha..ha 😰 🥵
LikeGeliked door 2 people
Grote Drie
Geen enkele leerling in 5 havo zit erop te wachten, maar ik wil ze toch iets meegeven over de Grote Drie. Van elke schrijver heb ik een boek uit de schoolbibliotheek meegenomen. Ik houd verkooppraatjes over De aanslag en Nooit meer slapen, maar ik bespeur weinig enthousiasme. Misschien dat het einde van De avonden ze aanspreekt. Ik blader naar de laatste pagina om de beroemde zinnen van Reve voor te lezen. Dan zie ik dat iemand er met pen iets onder heeft geschreven: „Proficiat, je hebt dit kutboek uit.”
Lotje Rap
LikeLike
Beroemde zinnen op de laatste pagina? Ik ken alleen het fenomeen van beroemde eerste zinnen. In de boekhandel staande (er waren geen of te weinig zitjes) las je vroeger de eerste zinnen om te kijken of het boek ‘iets voor je was’. Laatste zinnen las je niet wegens gevaar voor vroegtijdige onthulling van de ontknoping.
Schrijvers deden dus hun best op hun eerste zinnen. Maar waarom zou je als schrijver je best doen op je laatste zinnen?
LikeLike
Scherp en to the point en daarmee overtreft Bertje met een straatlengte professional DSR die het volgende over het ikje opmerkte:
DSR haat Amsterdam. Zijn oordeel over een boek dat zich in Amsterdam afspeelt moeten we daarom niet al te serieus nemen.
LikeLike
😁
LikeLike
Kazan
Vrienden met een nieuw huis, midden in het bos, wilden graag een hond. In het asiel viel de keus meteen op Kazan: een joekel van een beest met gevaarlijke looks, maar een zacht karakter. „Kunnen we hem wel een andere naam geven?” „Ja hoor, hij luistert toch niet.”
Een week later ben ik op bezoek. Ik aai de hond over zijn brede kop. „Hoe heet-ie?”
„Hans.”
Heleen Akerboom-Menger
LikeLike
Snap jij ‘m, Bertje?
Zover ik weet is Hans Kàzan nog niet dood.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien is er zo weinig aanbod van ikjes dat ze daar niet op kunnen wachten?
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat zal het zijn.
Grappig idee dat DSR denkt jij mijn alter ego bent. Alleen daarom al hoop ik dat je hier nog zeer geregeld commentaar zult geven. 🙂
Ken je Steven Kazan?
LikeLike
Nee, is hij de zoon van Hans?
LikeLike
In één keer goed!
Ik vind ze wel lief. Onschuldige humor.
LikeLike
Booster
Ik loop een kennis tegen het lijf, die blij verrast uitroept: „Je leeft nog! Ik hoorde allerlei vreselijke dingen over jou!” Ik was inderdaad ziek, en leef nog, bevestig ik bedremmeld. Maar ze is al door naar een nieuw onderwerp: ze is in de lokale politiek gegaan uit protest tegen het coronabeleid. De partijnaam is haar even ontschoten, maar het was iets met liefde. „Ik ben dus een wappie geworden”, lacht ze. Ik antwoord grinnikend dat ik net een boostervaccinatie heb gehaald. Ze trekt een smartelijk gezicht en zegt: „O, die komt wel even binnen. Wat vreselijk naar voor je.”
Mirna van Dijk
LikeLike
🙄
LikeLike
Robot
Ik sta in een tv-showroom te kijken naar schermen als mijn oog en oor getroffen worden door een beeld van een reporter die in het Engels verslag doet van de EU-bijeenkomst over de spanningen tussen Rusland en Oekraïne.
Het Engels wordt Nederlands ondertiteld en prachtig synchroon voorgelezen door een robotstem, ook in het Nederlands dus.
Knappe techniek, maar levensgevaarlijk… Ik lees: „Deëscalatie is nu essentieel om de controle te houden.”
De robot maakt hiervan: „De escalatie is nu essentieel om de controle te houden.”
Margreet Tordoir-Kreugel
LikeLike
Oepsie!
LikeLike
Knuffel
„Ik doe het”, besluit mijn buurvrouw. Ze bestelt de knuffelrobot voor haar steeds warriger en onrustiger wordende moeder. De eerste kennismaking lijkt een succes. Haar moeder kriebelt in zijn vachtje en zit er tevreden mee op schoot. So far, so good, denkt buurvrouw en laat het poezenbeest met een fijn gevoel achter. Een paar dagen later gaat ze weer even langs. Het katje ligt opgeborgen in de kast. Haar moeder zegt: „Ja, hij had toch wel erg veel aandacht nodig.”
Tineke Dekker
LikeLike
De robot vraagt nog wat werk.
LikeLike