Al geloof ik dat het hier wel mee valt. Om de een of andere reden mag ik niet meer bij GeenStijl en de Telegraaf noch bij Joop reageren (schreef bijna Jood, zou dat heisa geven hier?) om een paar dwarsstraten te noemen en ik kan mij niet herinneren waarom. Ik ben er een flink jaartje uit geweest maar er is niets mis met mijn geheugen. Soms denk ik dat er iemand een tijdje geprofiteerd heeft van mijn absentie om onder mijn naam her en der te reageren maar hoe kom je daar achter? Hier niet Denk ik?
Het is al laat als we thuis komen. Of zoon (7) en dochter (10) nog even in bad mogen … „Dan moeten jullie wel samen gaan anders duurt het te lang”, zeg ik. Doen ze toch niet: de tijd van samen bloot is echt voorbij. Tot mijn verbazing stemmen ze in en gaan samen naar boven terwijl ik beneden nog wat opruim. Reuze gezellig hebben ze het boven in bad zo te horen. Ik ga maar eens kijken en daar zitten ze in bikini en zwembroek, samen in bad.
Ikje over management, aardiger definitie van Management by Exception is er geloof ik niet.
Wat een aardig ikje over het te water gaan van 2 pubers. Ik ben dezer dagen een werkje over “Body language” aan het lezen. Daar zou het zo in kunnen. Respect voor jouw territorium etc.
Naar het stadhuis om mijn nieuwe rijbewijs op te halen. Uit de automaat trek ik een nummer uit de categorie ‘afhalen documenten’. Met een bescheiden ping-geluid verschijnt mijn nummer vijf minuten later op de beeldschermen in de wachtruimte. Ik loop naar de aangegeven balie 20.
Een vriendelijke jongeman vraagt mij: „Bent u nummer 72?”
Ik zeg: „Nee, dat ben ik niet, maar ik heb wel een papiertje met dat nummer.”
Onverminderd vriendelijk kijkt hij mij nadenkend aan en zegt: „U lijkt mij een zeer extreme persoonlijkheid.”
Inderdaad een vriendelijke manier om iemand een zeikerd te noemen, al heb je al lokettist ook maar het een en ander te slikken, binnen het redelijke uiteraard. Er zijn expats die bij dergelijke anexdotes vervallen in geweeklaag over het Nederland van tegenwoordig en dat dat allemaal maar kan, maar a’j zo krek kiek’n ku’j in een skoon hemd wel ‘m luus viend’n.
Enige zelfkritiek bij de inzender, over de toegevoegde waarde van het meegedeelde, zou op zijn plaats zijn geweest.
Eindoordeel: 6- (zegge: zesmin)
Oops, er zijn er onder ons, die aan de andere zijde der meetlat opereren. Die vinden die nummertjes flauwekul., zij strekken arm & hand om het bewijs, het nummertje, niet eens te onderzoeken. Men legt het terstond af. Hun blik scheurt door de ruimte naar het gelaat van de klant…Vragende: Kan ik u helpen?
Ik ben zo vroeg op het perron dat ik misschien wel een trein eerder kan nemen. Ik loop naar de deur, de conducteur stapt net in. Ik vraag hem: „Gaat deze trein naar Den Haag Centraal?” „Ja”, antwoordt hij en drukt op de knop: deur dicht, trein weg.
Eindelijk eens een titel die de nieuwsgierigheid prikkelt en na lezing van het prettig-beknopte stukje de spijker op z’n kop blijkt te slaan. Chapeau!
Eindoordeel: 7.5 (zegge: zeveneneenhalf)
@HR
Uhm, de verklaring dat de conducteur een sadist is, is toch ook mogelijk? En al zou J. een ‘arrogante houding’ (een tamelijk subjectief criterium – telt een aardappel in de keel ook mee?) hebben gehad, dan is dat toch geen reden om iemand de deur in iemands gezicht dicht te smijten?
Huize Rozenwater, waar het slachtoffer de dader is – zucht-
Ik zoek een verklaring voor deze uitzonderlijke ervaring, beste DSR. Míjn ruime ervaring met NS-personeel is altijd bijzonder goed geweest. Alleen maar vriendelijkheid en verregaande hulpvaardigheid.
Die zoektocht naar een verklaring heeft meer weg van een beschuldiging. Uit het Ik-je blijkt in ieder geval niet dat de inzender zich arrogant heeft opgesteld. Misschien had de conducteur een slechte dag, ruzie met z’n vrouw… maar daar denkt HR niet aan, omdat hij weleens zelf z’n kaartje heeft mogen knippen.
Erg trouwens, dat het opgroeiend geslacht zoiets wordt onthouden.
Juist, zo spreek je een conducteur respectvol aan.
Misschien had de conducteur inderdaad een slechte dag, ruzie met z’n vrouw…
NS-personeel ontvangt een gedegen opleiding, ze nemen privé-beslommeringen niet mee naar hun werk. Allemaal goede mensen.
Als kleuter mocht ik inderdaad eens mijn eigen kaartje knippen. Een onvergetelijke ervaring en ja, dat kleurt mijn beoordeling van NS-personeel. Mag het alsjeblieft?
Aha, betrapt op verregaande vooringenomenheid! ‘Het zijn allemaal goede mensen’. Dat zal best maar ook goed volk doet wel eens iets slechts. In de Ik-jesbeoordelarij is het zaak zich zuiver tot het geschrevene te beperken. Blaaskaken verraden zich doorgaans na een paar woorden en de inzender liet zich niet als zodanig kennen.
En mocht je destijds ook de pet op? Geen wonder dat de NS-ers zo gretig hun pet, spiegelei en scanmachien uitlenen. Je hebt er de jeugd mee, die later kritiekloos voor je door het vuur gaat.
Oh welk een aardig pre-historisch ikje. Dezer dagen heb je toch een mifi -’n mobiel wifi- waardoor je overal kunt internetten? Vertrektijden etc. Vragen of welke trein waar naar toe gaat is hierdoor pre historisch. Alles wordt keurig via wat al niet aangeboden.
Er zijn er onder reactanten hier die met gebogen armen en gebalde vuist door het leven gaan. Grappig. De geborneerde mens.
Voor jouw doen een aardig retortje, van die gebogen arm en gebalde vuist.
Zou dat lezen in boekjes over het respecteren van territoria er dan toch toe leiden dat je je plaats weet? -milde glimlachicoon-
Zeven jaar geleden alweer. Mijn moeder overlijdt jong door Alzheimer. Een naar proces, maar mijn jongste zoon – van toen 4 – wil per se alles meemaken. Van eten geven, haren kammen, liedjes zingen. Tot haar naar haar laatste rustplek brengen. Dan komen toch de dromen. En als ik dan eindelijk uit hem krijg wat hem dwars zit, zegt hij met tranen in zijn ogen: „Maar mama, dat lukt mij later echt nooit, om zó lang stil te liggen!”.
De beugel is er net uitgehaald. De jonge vrouw laat een stralende lach zien. Als dank heeft ze een grote doos chocolaatjes meegenomen. „Tsjonge, wat een grote doos!”, roept een van de assistentes uit. De vrouw kijkt er met een peinzende blik in haar ogen naar. „Ja”, zegt ze, „ik wilde ook eigenlijk een kleinere doos. Maar ze hadden geen andere.”
Dat was dan niet alleen een obsceen mopje maar ook een bijzonder afgezaagd mopje geworden. Gelukkig hing het om de hartverwarmende eerlijkheid van de ontbeugelde vrouw. Bijzonder geestig vind ik Ikje het overigens niet.
LikeLike
Ah, nieuw topic! En HeRoWa, servicegericht als hij is, heeft de commentaren meeverhuisd. 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Waar zijn de dagen dat je gewoon ergens een ei kon leggen zonder email adressen te overleggen en namen om te beamen dat je bestaat?
LikeLike
Al geloof ik dat het hier wel mee valt. Om de een of andere reden mag ik niet meer bij GeenStijl en de Telegraaf noch bij Joop reageren (schreef bijna Jood, zou dat heisa geven hier?) om een paar dwarsstraten te noemen en ik kan mij niet herinneren waarom. Ik ben er een flink jaartje uit geweest maar er is niets mis met mijn geheugen. Soms denk ik dat er iemand een tijdje geprofiteerd heeft van mijn absentie om onder mijn naam her en der te reageren maar hoe kom je daar achter? Hier niet Denk ik?
LikeLike
Trouwens een jaar geleden was ik een man. Schijnt in te zijn.
LikeLike
Ha Bookmark, burn-out, blank vuil?, en hoe heette je vorig jaar verder ook weer!
LikeLike
Bad
Het is al laat als we thuis komen. Of zoon (7) en dochter (10) nog even in bad mogen … „Dan moeten jullie wel samen gaan anders duurt het te lang”, zeg ik. Doen ze toch niet: de tijd van samen bloot is echt voorbij. Tot mijn verbazing stemmen ze in en gaan samen naar boven terwijl ik beneden nog wat opruim. Reuze gezellig hebben ze het boven in bad zo te horen. Ik ga maar eens kijken en daar zitten ze in bikini en zwembroek, samen in bad.
Ralph Cohen
LikeLike
Ikje over management, aardiger definitie van Management by Exception is er geloof ik niet.
Wat een aardig ikje over het te water gaan van 2 pubers. Ik ben dezer dagen een werkje over “Body language” aan het lezen. Daar zou het zo in kunnen. Respect voor jouw territorium etc.
LikeLike
Pubers van 7? Lijkt me stug. Goed dat er boekjes zijn over respect voor territorium enzo, voor hen die dat nodig hebben.
LikeLiked by 1 persoon
Nummer
Naar het stadhuis om mijn nieuwe rijbewijs op te halen. Uit de automaat trek ik een nummer uit de categorie ‘afhalen documenten’. Met een bescheiden ping-geluid verschijnt mijn nummer vijf minuten later op de beeldschermen in de wachtruimte. Ik loop naar de aangegeven balie 20.
Een vriendelijke jongeman vraagt mij: „Bent u nummer 72?”
Ik zeg: „Nee, dat ben ik niet, maar ik heb wel een papiertje met dat nummer.”
Onverminderd vriendelijk kijkt hij mij nadenkend aan en zegt: „U lijkt mij een zeer extreme persoonlijkheid.”
Dirk Engberts
LikeLike
Inderdaad een vriendelijke manier om iemand een zeikerd te noemen, al heb je al lokettist ook maar het een en ander te slikken, binnen het redelijke uiteraard. Er zijn expats die bij dergelijke anexdotes vervallen in geweeklaag over het Nederland van tegenwoordig en dat dat allemaal maar kan, maar a’j zo krek kiek’n ku’j in een skoon hemd wel ‘m luus viend’n.
Enige zelfkritiek bij de inzender, over de toegevoegde waarde van het meegedeelde, zou op zijn plaats zijn geweest.
Eindoordeel: 6- (zegge: zesmin)
LikeLike
In plaats van “Ik heb een lekke band” zal Dirk ook wel zeggen “Mijn fiets heeft een wiel met een lekke band”.
LikeLiked by 2 people
Dirk houdt gewoon van heel precies zijn.
LikeLike
Oops, er zijn er onder ons, die aan de andere zijde der meetlat opereren. Die vinden die nummertjes flauwekul., zij strekken arm & hand om het bewijs, het nummertje, niet eens te onderzoeken. Men legt het terstond af. Hun blik scheurt door de ruimte naar het gelaat van de klant…Vragende: Kan ik u helpen?
LikeLike
‘Strekken arm en hand’? Alsjeblieft zeg…. Of heb je je boekje over fysieke grenzen alweer uit?
LikeLike
Sadist
Ik ben zo vroeg op het perron dat ik misschien wel een trein eerder kan nemen. Ik loop naar de deur, de conducteur stapt net in. Ik vraag hem: „Gaat deze trein naar Den Haag Centraal?” „Ja”, antwoordt hij en drukt op de knop: deur dicht, trein weg.
Jeroen van Dijk
LikeLike
Eindelijk eens een titel die de nieuwsgierigheid prikkelt en na lezing van het prettig-beknopte stukje de spijker op z’n kop blijkt te slaan. Chapeau!
Eindoordeel: 7.5 (zegge: zeveneneenhalf)
LikeLike
Goeie. Toch een troost voor Jeroen dat dan tenminste zijn Ikje geplaatst is. En terecht.
LikeLiked by 1 persoon
Jeroen zal een arrogante houding hebben gehad, daar houden wij Nederlanders niet van. Een andere verklaring kan ik niet verzinnen.
LikeLike
@HR
Uhm, de verklaring dat de conducteur een sadist is, is toch ook mogelijk? En al zou J. een ‘arrogante houding’ (een tamelijk subjectief criterium – telt een aardappel in de keel ook mee?) hebben gehad, dan is dat toch geen reden om iemand de deur in iemands gezicht dicht te smijten?
Huize Rozenwater, waar het slachtoffer de dader is – zucht-
LikeLike
Ik zoek een verklaring voor deze uitzonderlijke ervaring, beste DSR. Míjn ruime ervaring met NS-personeel is altijd bijzonder goed geweest. Alleen maar vriendelijkheid en verregaande hulpvaardigheid.
LikeLike
Die zoektocht naar een verklaring heeft meer weg van een beschuldiging. Uit het Ik-je blijkt in ieder geval niet dat de inzender zich arrogant heeft opgesteld. Misschien had de conducteur een slechte dag, ruzie met z’n vrouw… maar daar denkt HR niet aan, omdat hij weleens zelf z’n kaartje heeft mogen knippen.
Erg trouwens, dat het opgroeiend geslacht zoiets wordt onthouden.
LikeLike
Mijnheer gaat deze trein naar Den Haag?
LikeLike
Juist, zo spreek je een conducteur respectvol aan.
Misschien had de conducteur inderdaad een slechte dag, ruzie met z’n vrouw…
NS-personeel ontvangt een gedegen opleiding, ze nemen privé-beslommeringen niet mee naar hun werk. Allemaal goede mensen.
Als kleuter mocht ik inderdaad eens mijn eigen kaartje knippen. Een onvergetelijke ervaring en ja, dat kleurt mijn beoordeling van NS-personeel. Mag het alsjeblieft?
LikeLike
Aha, betrapt op verregaande vooringenomenheid! ‘Het zijn allemaal goede mensen’. Dat zal best maar ook goed volk doet wel eens iets slechts. In de Ik-jesbeoordelarij is het zaak zich zuiver tot het geschrevene te beperken. Blaaskaken verraden zich doorgaans na een paar woorden en de inzender liet zich niet als zodanig kennen.
En mocht je destijds ook de pet op? Geen wonder dat de NS-ers zo gretig hun pet, spiegelei en scanmachien uitlenen. Je hebt er de jeugd mee, die later kritiekloos voor je door het vuur gaat.
LikeLike
Een conducteur leende zijn spiegelei niet uit, dat deed hooguit de perronchef.
Ik blijf het hoe dan ook hoogstonwaarschijnlijk vinden dat de conducteur zonder enige aanleiding zo sadistisch kan zijn. Gaat er bij mij niet in.
LikeLike
Oh welk een aardig pre-historisch ikje. Dezer dagen heb je toch een mifi -’n mobiel wifi- waardoor je overal kunt internetten? Vertrektijden etc. Vragen of welke trein waar naar toe gaat is hierdoor pre historisch. Alles wordt keurig via wat al niet aangeboden.
Er zijn er onder reactanten hier die met gebogen armen en gebalde vuist door het leven gaan. Grappig. De geborneerde mens.
LikeLike
Voor jouw doen een aardig retortje, van die gebogen arm en gebalde vuist.
Zou dat lezen in boekjes over het respecteren van territoria er dan toch toe leiden dat je je plaats weet? -milde glimlachicoon-
LikeLike
Stil
Zeven jaar geleden alweer. Mijn moeder overlijdt jong door Alzheimer. Een naar proces, maar mijn jongste zoon – van toen 4 – wil per se alles meemaken. Van eten geven, haren kammen, liedjes zingen. Tot haar naar haar laatste rustplek brengen. Dan komen toch de dromen. En als ik dan eindelijk uit hem krijg wat hem dwars zit, zegt hij met tranen in zijn ogen: „Maar mama, dat lukt mij later echt nooit, om zó lang stil te liggen!”.
Elvira Nijhof
LikeLike
‘Mijn zoon van elf zei toen ie vier was…’ – ’t wordt er toch wat minder actueel van.
Eindoordeel: tussen de vier en zeven
LikeLike
Kom ook, lui. D’r is een nieuw, niet onaardig Ik-je en t wordt elders al besproken.
LikeLike
Doos
De beugel is er net uitgehaald. De jonge vrouw laat een stralende lach zien. Als dank heeft ze een grote doos chocolaatjes meegenomen. „Tsjonge, wat een grote doos!”, roept een van de assistentes uit. De vrouw kijkt er met een peinzende blik in haar ogen naar. „Ja”, zegt ze, „ik wilde ook eigenlijk een kleinere doos. Maar ze hadden geen andere.”
Hayé Remmelink
LikeLike
Je kunt het Ikje toch ook zelf plaatsen?
Ik was even bang dat dit een obsceen mopje zou worden. Zoiets van, ja, dat zei mijn vriend vannacht ook.
LikeLike
Dat was dan niet alleen een obsceen mopje maar ook een bijzonder afgezaagd mopje geworden. Gelukkig hing het om de hartverwarmende eerlijkheid van de ontbeugelde vrouw. Bijzonder geestig vind ik Ikje het overigens niet.
LikeLiked by 1 persoon