Na jaren wikken en wegen heb ik vandaag mijn hele privécorrespondentie van de afgelopen zestig jaar weggebracht naar de gemeentelijke archiefcontainer. „Neem uw tijd, ik heb geen haast”, zegt de jonge medewerker die de container opendoet. Hij is onder de indruk van al die brieven. Ik zie een plastic hoesje en wil het pakken. „Hoeft niet hoor, alles wordt toch verbrand.” De laatste doos, twijfel slaat toe. Weet ik het wel echt zeker? In een opwelling vis ik er een klein agendaatje uit. 1964. Ik ben dan elf jaar oud. Een heel leven. Mijn leven. Had ik het moeten bewaren voor mijn kinderen? Ik weet het niet. De container zit al dicht.
Een heel leven
Na jaren wikken en wegen heb ik vandaag mijn hele privécorrespondentie van de afgelopen zestig jaar weggebracht naar de gemeentelijke archiefcontainer. „Neem uw tijd, ik heb geen haast”, zegt de jonge medewerker die de container opendoet. Hij is onder de indruk van al die brieven. Ik zie een plastic hoesje en wil het pakken. „Hoeft niet hoor, alles wordt toch verbrand.” De laatste doos, twijfel slaat toe. Weet ik het wel echt zeker? In een opwelling vis ik er een klein agendaatje uit. 1964. Ik ben dan elf jaar oud. Een heel leven. Mijn leven. Had ik het moeten bewaren voor mijn kinderen? Ik weet het niet. De container zit al dicht.
Olga Grooten
LikeLike
Marie Kondo heeft het leven knap ingewikkeld gemaakt.
LikeLike