Minutenlang staat een collega door het raam naar een langverwachte zomerse stortbui te kijken. Dan zegt hij: „Regenen is het nieuwe sneeuwen.” Als een kind zo gelukkig dat vlokjes heeft staan tellen hervat hij zijn werk.
Caroline is vijf jaar oud en kijkt een jeugdprogramma op tv. Het programma gaat over een zwaar gehandicapt kindje in een rolstoel dat een hulphond krijgt. De hond doet de deur open, haalt de post, en raapt van alles op voor het kindje. Caroline zit gefascineerd kijken. Dan komt de vraag: „Mama, wat hééft die hond?”
Ja, over ’n paar dagen wordt ‘James, huis butler’ gintroduceerd. ’n handzaam computer, die op stem herkenning werkt. Als je in een fabriek….dan kun je ook zwaar gehandicapten helpen…..Toch???
Katwijk staat bekend om z’n uitstekende visproducten. We bestellen een portie kibbeling met een haring vooraf. Op het terras, met de rug naar een vijvertje gekeerd, schenken we geen aandacht aan de scherpe blik van een mantelmeeuw. Zoals het hoort pakken we de haring bij de staart en brengen hem in positie, net boven het voorhoofd. Binnen een seconde zien alle aanwezigen de mantelmeeuw met uiterste precisie mijn haring te grazen nemen en mij met grote verbazing naar mijn duim en wijsvinger kijken, waar kort tevoren nog een heerlijke haring tussen geklemd zat.
….. …..In positie brengen….. ’n Bekend verschijnsel….de schilder doet ’t om z’n verhaal te vertellen…..de componist brengt alles & iedereen in positie om met zekerheid z’n muziekje te vertellen…..
Zomervakantie. Volop tijd om met mijn zoon van dertien Netflix te bingen. De keus valt op Stranger Things, een sci-fi-horrorserie die zich afspeelt in een niet bestaand Amerikaans stadje in de jaren tachtig. Niemand heeft een mobieltje, de tv’s zijn logge kasten en kinderen spelen nog spelletjes met elkaar aan tafel. Uit een naburig geheimzinnig laboratorium ontsnapt een bloeddorstig monster. Langzaam wordt duidelijk dat het uit een andere werkelijkheid dan de onze komt en zijn slachtoffers daarheen ontvoert. Toevallig is het horrorwezen op foto vastgelegd. De fotograaf legt in zijn donkere kamer een fotovel in een bak met ontwikkelvloeistof. Langzaam verschijnt het beeld. Waarop mijn zoon uitroept: „Dat kán helemaal niet!”
Gemakshalve, verdeel ik de uitersten: aan de ene pool de extreem passieve, ter andere pool de onrustige, nieuwsgierige.
Die passieve reageert alleen wat wordt aangeboden, die ander frutselt net zo lang ,tot wat hij gevonden heeft, bevestigd wordt door een ‘derde’. Ja, u heeft gelijk….ze noemden dat destijds……inmiddels is de techniek…..maar het principe van is nog steeds hetzelfde.
De laatste zin is voor de ‘ere galerij’…..wat hier wordt vertoond…’n Houdini-act…het kan helemaal niet… Hoe krijgt die schilder dat voor elkaar, die componist, hoe ontwerp je de disharmonie, het kan helemaal niet…..en toch….’hoe zit dat dan’…….
Ooit zat ik als toeschouwer bij een wedstrijd, naast mij:
..Zag je dat…? Neen , mijn netvlies trekt dat niet..het spel ging gewoon door. In samenwerkingsverbanden worden soms bruggen geslagen…om…..dat kan helemaal niet..het kan blijkbaar wel….als…De uitvinder leeft van…..dat kan helemaal niet……Willie Wortel ’n exponent van ..dat kan helemaal niet….WW maakt ’t gewoon.
Mijn man en ik rijden op de snelweg en halen een begrafenisauto in. Hoewel door de discrete gordijntjes niet is te zien of er een overledene vervoerd wordt, bekruipt me toch even een licht gevoel van verlies en verdriet. Het verbaast me dan ook dat mijn man in een schaterlach uitbarst. Hij vraagt: „Zag je het nummerbord?!” Ik kijk nog even om en zie tussen twee cijfers de lettercombinatie TZT staan.
Voor sommige zaken….ik trek het niet…gelukkig gebeurt het zo vaak, ik ga er nier meer gebukt onder.
Met de dood als focus, is er van alles gecomponeerd, beschilderd noem het.
Er zijn uitvaartclubs die het speelse Hodi mihi cras tibi…voor gewone luitjes Vandaag ik, morgen gij Laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Voot dit verhaaltje mis ik een paar cellen. Vooruit.Het zij zo.
Zijn er nog luitjes, die ‘aha-Erlebnissen’ inhalen.? Meldt het ons.
Is jouw baan er nog als G5, ,markt rijp is…..Er zijn kwetsbare arrbeidsplekken die subiet verdwijnen.
Bij de supermarkt in Uis, een verlaten mijnstadje in Namibië, raak ik aan de praat met een Damara-man. Hij wil me steentjes verkopen, maar die heb ik al. We spreken over zijn werkloosheid, over zijn kinderen die honger hebben. Spontaan bied ik aan op mijn kosten boodschappen met hem te doen zodat de kinderen een goede maaltijd krijgen. We lopen de supermarkt in en hij pakt uit een vrieskist drie forse soepkippen. Ik pak er een van hem aan en bekijk het pakket eens goed. Beste plofkippen hebben ze hier, denk ik. Dan zie ik het etiket. „Herkomst Nederland”, staat erop.
In Appelscha hebben we bij de Appelsche Hof een spekpannenkoek gegeten (laat Luv het niet horen!) die minder goed viel. Een beetje zwaar. De volgende dag bij Leafs een lichte vegetarisch maaltijd en dat was voor € 18,- helemaal niet zo slecht. De patatjes waren heerlijk. Plofkippen heb ik daar niet gezien.
Van het probleem dat Nederlandse bio-industrie derde wereld kippetjes wegconcurreert ben ik al langer op de hoogte.
Ik was in de veronderstelling dat plofkippen in Nederland niet meer mogen. Maar kennelijk geldt dan alleen voor de verkoop aan consumenten en gaat de verkoop aan het buitenland gewoon door.
Het blijkt nog ongezelliger: plofkip is helemaal niet verboden; de consumptie is wel een stuk teruggebracht dankzij acties en campagnes van o.a. Wakker Dier. Zie dit stukje uit een NRC-artikel van een jaar geleden:
heerrozenwater 
Sneeuw
Minutenlang staat een collega door het raam naar een langverwachte zomerse stortbui te kijken. Dan zegt hij: „Regenen is het nieuwe sneeuwen.” Als een kind zo gelukkig dat vlokjes heeft staan tellen hervat hij zijn werk.
Karen Veenland
LikeLike
Wat zou het leven intens saai zijn, als we ons niet af & toe even ‘als een kind zo blij’ kunnen voelen…
Qua schets is dit een pareltje.
LikeLike
Hulphond
Caroline is vijf jaar oud en kijkt een jeugdprogramma op tv. Het programma gaat over een zwaar gehandicapt kindje in een rolstoel dat een hulphond krijgt. De hond doet de deur open, haalt de post, en raapt van alles op voor het kindje. Caroline zit gefascineerd kijken. Dan komt de vraag: „Mama, wat hééft die hond?”
Annemarie Moeselaar
LikeLike
‘Wat heeft die hond’? Een gehandicapt baasje.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, over ’n paar dagen wordt ‘James, huis butler’ gintroduceerd. ’n handzaam computer, die op stem herkenning werkt. Als je in een fabriek….dan kun je ook zwaar gehandicapten helpen…..Toch???
LikeLike
Mantelmeeuw
Katwijk staat bekend om z’n uitstekende visproducten. We bestellen een portie kibbeling met een haring vooraf. Op het terras, met de rug naar een vijvertje gekeerd, schenken we geen aandacht aan de scherpe blik van een mantelmeeuw. Zoals het hoort pakken we de haring bij de staart en brengen hem in positie, net boven het voorhoofd. Binnen een seconde zien alle aanwezigen de mantelmeeuw met uiterste precisie mijn haring te grazen nemen en mij met grote verbazing naar mijn duim en wijsvinger kijken, waar kort tevoren nog een heerlijke haring tussen geklemd zat.
Ab van der Horst
LikeLike
Ongelooflijk dat dit Ikje geplaatst is. 😒
LikeLike
….. …..In positie brengen….. ’n Bekend verschijnsel….de schilder doet ’t om z’n verhaal te vertellen…..de componist brengt alles & iedereen in positie om met zekerheid z’n muziekje te vertellen…..
’n Idee voor ’n ikje…..oh , vooruit, doe maar……?
LikeLike
Oud filmpje uit 2016
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, het stikt van die filmpjes op internet. Ik snap echt niet dat dit Ikje is uitgekozen. Waren de andere inzendingen dan zo gruwelijk slecht?
LikeLike
Het is natuurlijk wel die kwaliteitskrant met uitmuntende stagiaires/tikgeiten/redacteuren(io)…
LikeLike
O ja. Was ik even vergeten.
LikeLike
….Je moet er niet aandenken dat aankomende gewaardeerde mederwerkers, de kans niet krijgen, om naar eigen inzicht een bijdrage te leveren.
in de zomer – is er volop ruimte om op dicerse festivals iets te laten zien…..Oud & nieuw ontmoet elkaar.
Tikgeit zegt wat dat betreft meer over de gene die het woord gebruikt, dan over de kwaliteit van een medewerker.
Tikgeit…denigrerender kan geloof ik niet.
LikeLike
Ontwikkeling
Zomervakantie. Volop tijd om met mijn zoon van dertien Netflix te bingen. De keus valt op Stranger Things, een sci-fi-horrorserie die zich afspeelt in een niet bestaand Amerikaans stadje in de jaren tachtig. Niemand heeft een mobieltje, de tv’s zijn logge kasten en kinderen spelen nog spelletjes met elkaar aan tafel. Uit een naburig geheimzinnig laboratorium ontsnapt een bloeddorstig monster. Langzaam wordt duidelijk dat het uit een andere werkelijkheid dan de onze komt en zijn slachtoffers daarheen ontvoert. Toevallig is het horrorwezen op foto vastgelegd. De fotograaf legt in zijn donkere kamer een fotovel in een bak met ontwikkelvloeistof. Langzaam verschijnt het beeld. Waarop mijn zoon uitroept: „Dat kán helemaal niet!”
Frank Huysmans
LikeLike
Nou. Boeiend.
LikeLike
Het is misschien niet boeiend maar de reactie van de jongen laat wel haarfijn zien hoe onze hersentjes werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is magie…
LikeLike
… en nog hartelijk dank voor het plaatsen van het dagelijkse Ikje, Luvienna.
Zou je die taak misschien nog een ietsiepietsie langer willen overnemen? Bijvoorbeeld de eerstkomende tien jaar?
LikeLike
Ja hoor, geen probleem. Wordt je fietsvakantie verlengd?
LikeLike
Oeps, die derde zin had ik over het hoofd gezien. Zullen we zeggen: voorlopig nog een weekje langer? Dan zien we daarna wel weer. :-p
LikeLike
🙂 .. en het waren niet eens de kleine lettertjes.
OK, laat me maar weten wanneer je er genoeg van hebt.
LikeLike
Nee, geen kleine lettertjes maar een ietsje later toegevoegd zinnetje. :-p
LikeGeliked door 1 persoon
Gemakshalve, verdeel ik de uitersten: aan de ene pool de extreem passieve, ter andere pool de onrustige, nieuwsgierige.
Die passieve reageert alleen wat wordt aangeboden, die ander frutselt net zo lang ,tot wat hij gevonden heeft, bevestigd wordt door een ‘derde’. Ja, u heeft gelijk….ze noemden dat destijds……inmiddels is de techniek…..maar het principe van is nog steeds hetzelfde.
De laatste zin is voor de ‘ere galerij’…..wat hier wordt vertoond…’n Houdini-act…het kan helemaal niet… Hoe krijgt die schilder dat voor elkaar, die componist, hoe ontwerp je de disharmonie, het kan helemaal niet…..en toch….’hoe zit dat dan’…….
Ooit zat ik als toeschouwer bij een wedstrijd, naast mij:
..Zag je dat…? Neen , mijn netvlies trekt dat niet..het spel ging gewoon door. In samenwerkingsverbanden worden soms bruggen geslagen…om…..dat kan helemaal niet..het kan blijkbaar wel….als…De uitvinder leeft van…..dat kan helemaal niet……Willie Wortel ’n exponent van ..dat kan helemaal niet….WW maakt ’t gewoon.
LikeLike
Rouwauto
Mijn man en ik rijden op de snelweg en halen een begrafenisauto in. Hoewel door de discrete gordijntjes niet is te zien of er een overledene vervoerd wordt, bekruipt me toch even een licht gevoel van verlies en verdriet. Het verbaast me dan ook dat mijn man in een schaterlach uitbarst. Hij vraagt: „Zag je het nummerbord?!” Ik kijk nog even om en zie tussen twee cijfers de lettercombinatie TZT staan.
Sietske Ebus
LikeLike
Pfffff
LikeLike
Tezijnertijd? Wie legt het uit? Ik voel me erg dom…
LikeLike
Tezijnertijd ja, lijkt me. Tzt gaan we allemaal. :-p
LikeLike
Voor sommige zaken….ik trek het niet…gelukkig gebeurt het zo vaak, ik ga er nier meer gebukt onder.
Met de dood als focus, is er van alles gecomponeerd, beschilderd noem het.
Er zijn uitvaartclubs die het speelse Hodi mihi cras tibi…voor gewone luitjes Vandaag ik, morgen gij Laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Voot dit verhaaltje mis ik een paar cellen. Vooruit.Het zij zo.
Zijn er nog luitjes, die ‘aha-Erlebnissen’ inhalen.? Meldt het ons.
Is jouw baan er nog als G5, ,markt rijp is…..Er zijn kwetsbare arrbeidsplekken die subiet verdwijnen.
LikeLike
Plofkip
Bij de supermarkt in Uis, een verlaten mijnstadje in Namibië, raak ik aan de praat met een Damara-man. Hij wil me steentjes verkopen, maar die heb ik al. We spreken over zijn werkloosheid, over zijn kinderen die honger hebben. Spontaan bied ik aan op mijn kosten boodschappen met hem te doen zodat de kinderen een goede maaltijd krijgen. We lopen de supermarkt in en hij pakt uit een vrieskist drie forse soepkippen. Ik pak er een van hem aan en bekijk het pakket eens goed. Beste plofkippen hebben ze hier, denk ik. Dan zie ik het etiket. „Herkomst Nederland”, staat erop.
Karen Verheij
LikeLike
Ben je in Appelscha ook gestuit op zulke schrijnende toestanden, Roos? 😉
Of exporteren we alleen maar rotzooi naar het buitenland?
LikeLike
In Appelscha hebben we bij de Appelsche Hof een spekpannenkoek gegeten (laat Luv het niet horen!) die minder goed viel. Een beetje zwaar. De volgende dag bij Leafs een lichte vegetarisch maaltijd en dat was voor € 18,- helemaal niet zo slecht. De patatjes waren heerlijk. Plofkippen heb ik daar niet gezien.
Van het probleem dat Nederlandse bio-industrie derde wereld kippetjes wegconcurreert ben ik al langer op de hoogte.
LikeLike
Ik was in de veronderstelling dat plofkippen in Nederland niet meer mogen. Maar kennelijk geldt dan alleen voor de verkoop aan consumenten en gaat de verkoop aan het buitenland gewoon door.
LikeLike
Het blijkt nog ongezelliger: plofkip is helemaal niet verboden; de consumptie is wel een stuk teruggebracht dankzij acties en campagnes van o.a. Wakker Dier. Zie dit stukje uit een NRC-artikel van een jaar geleden:
LikeLike