Ik word wakker na een blindedarmoperatie en zie een zuster naast me zitten. „Meneer De Jong, op een schaal van 1 tot 10, hoe erg is de pijn?”, vraagt ze. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, maar ik ben een weegschaal en mompel: „een 5”. Als ik weer wakker word, herhaalt zij de vraag, en nu begint me iets te dagen. „Een 7”, zeg ik en doezel meteen weer weg. Nadat ik voor de derde keer bijkom, meld ik meteen enthousiast: „Dit is wel een 8 hoor.” De verpleegster kijkt me opeens indringend aan, haalt dan resoluut het infuus bij me weg en zegt bits: „Je krijgt mooi niks meer.”
Haha, een heerlijk ikje en heel herkenbaar. Dat gedoe met cijfers geven in de ziekenhuizen, daar krijg je werkelijk een staart van…Als je boven de 5 waardeert wordt er bezorgd gekeken en gezegd dat er in dat geval een dokter moet komen. Grappig misverstand. Helaas wordt de morfinepomp steeds minder gebruikt. Zorgde altijd wel voor een aangenaam roesje.
Tijdens het ontbijt zegt mijn zoontje glimlachend: „Ik krijg van opa en oma straks een roze fietshelm!” Grappig, denk ik, maar mijn man zegt zachtjes: „Ik hoop dat je moeder het bonnetje heeft bewaard.” Die middag vieren we mijn zoons vierde verjaardag, de roze fietshelm wordt uitgepakt en trots opgezet. „Mooi hè”, zegt de jarige job. Bij ieder fietsrondje zet mijn zoon trots de roze fietshelm op. Een paar weken later staan we in de speeltuin. Een grotere jongen nadert en vraagt: „Waarom heb jij een roze fietshelm op?” Ik denk: o nee, hier gaan we. Mijn zoontje kijkt op en zegt trots: „Omdat ik zonder zijwieltjes fiets”. En zo is dat.
Op mijn werk zijn ze er uit: alle theezakjes moeten na gebruik in de restafvalbak. Er bestonden verschillende richtlijnen voor de verschillende theezakjes, maar ondertussen zit er steeds vaker plastic in. Dus is van hogerhand nu besloten dat de kans té groot is dat het gft-afval hierdoor vervuild raakt. „Zo gaat het nu altijd”, verzucht een collega. „Een paar zakken verpesten het weer voor de rest.”
Voor de plaatselijke supermarkt in een gegoede wijk in Den Haag wordt gecollecteerd ‘voor de eenzame ouderen’. Wanneer een chic geklede oudere heer gevraagd wordt om een bijdrage is zijn reactie, licht geaffecteerd uitgesproken: „Mijnheer, ik ga toch niet aan mijzelf doneren?” Waarna hij hoofdschuddend de winkel betreedt.
Tja, rijke ouderen zijn kennelijk ook eenzaam. Stom hoor, van al die kleinkinderen; je moet je rijke opa juist lekker pamperen, dat levert meer erfenis op.
Ik heb een gesprek met mijn zoon (9) over wat er gebeurt na mijn dood; word ik begraven of gecremeerd? Het lijkt hem maar niks om mijn as te verstrooien. Ik suggereer dat het ook een optie is om de as te verwerken in een vuurpijl, of in inkt, om een tatoeage mee te laten zetten.
„Dan draag je altijd een beetje van mij bij je”, zeg ik.
„Goed idee”, antwoordt hij blij, wijzend op zijn onderarm: „Dan laat ik daar tatoeëren: ‘Hier rust mama’”.
Ik maak een praatje met de ober die koffie brengt. Waarschijnlijk door mijn afwijkende tongval, informeert hij belangstellend waar ik vandaan kom. Ik vertel hem dat ik sinds vijftien jaar in de Belgische Ardennen woon, in de buurt van Stavelot en Malmedy. Ik zeg maar niet dat het eigenlijk Lierneux is omdat toch bijna niemand dit dorpje kent. Enthousiast reageert hij dat hij de Ardennen en mijn woonomgeving goed kent: zijn ouders hadden jarenlang een stacaravan in de buurt van Vielsalm. Verheugd en verbaasd over zoveel toeval voegt hij er aan toe: „Het is eigenlijk Lierneux maar dat zeg ik nooit omdat toch bijna niemand dat dorpje kent.”
Bijna alle zorgverleners zitten met mij en mijn vijftienjarige dochter aan tafel; diabetoloog, diabetesverpleegkundige, schoolmaatschappelijk werk, psycholoog van het diabetesteam, jeugdpsychiater, casemanager van Jeugdzorg. Uniek, zo’n afstemmingsoverleg. En zeker niet zonder slag of stoot georganiseerd. Het gaat niet goed met mijn dochter. Ze is, laten we het maar zo noemen, een complex geval. Elke behandelaar bespreekt wat er zijns of haars inziens moet gebeuren. Dan onderbreekt mijn dochter het overleg. „Jullie hebben allemaal een puzzelstukje in jullie handen”, zegt ze. „Maar ik ben geen verzameling puzzelstukjes. Ik ben de hele puzzel.”
Mijn broer en ik treffen elkaar op een ochtend aan de keukentafel van onze dementerende vader van 99. Hij woont nog steeds thuis, met de nodige thuiszorg en hulp van ons. Hij bekijkt zijn kinderschare en vraagt: „Krijg ik nu nog kinderbijslag?”
We schieten in de lach en ik zeg: „Nee pap, we krijgen alle drie AOW.”
Oktober: Afscheid van de zomer. ’s Morgens om 7 uur nog totale duisternis, overgang naar de wintertijd, nat gras en kledderige struiken in de tuin. Akelige kruisspinnen die met met hun web in mijn gezicht blijven kleven als ik probeer de struiken te snoeien. Brrrr, nooit zal ik aan deze maand wennen…
Gelukkig is er ons vriendelijke weblog nog, waar we geen sneren uitdelen, maar gezellig kabbelend keuvelen met elkaar. Een troost in deze donkere tijden. Het wordt wel een klein groepje. Jammer dat Bertje zo stilletjes als een spin in zijn web blijft zitten en maar heel sporadisch zijn pootjes beweegt.
Eén lichtpuntje was er nog in deze maand, verspreid door het extra verjaardagskaarsje van Roos. Als het er te veel worden past hij de omvang van de taart aan, aldus Roos.
Ander klein lichtpuntje dat weer onmiddellijk doofde was de komst van Plopje, die Roos even kwam feliciteren om daarna onmiddellijk weer te verdwijnen. Vermoedelijk duikt hij in december weer op om iedereen zalig nieuwjaar te wensen, een toastje te eten en ons aan de film Sissi te herinneren…
Oom Piet was aan het eind van deze maand weer even terug uit Amerika en won meteen een kop door badmutserige vrouwen met walvissen te vergelijken.
Luvienna vond dat het weerbericht er vaak naast zat, Hannah gaf een goedkoop rondje en Rob mopperde over een slechte kurkentrekker.
Ilona was er een poosje niet om een nare reden, kwam gelukkig weer terug, maar, bescheiden als ze is wilde ze niet dat er op haar in- of uitgezoomd werd.
Ook Letterzetter schoof regelmatig aan en won met de meesterlijke kop: Bokito ergo sum. Wat mij betreft de kop van het jaar!
Ad Hok beklaagde zich over de geringe bos hout van zijn vrouw (sommige mannen zijn ook nooit tevreden), Lorelei vroeg zich af wie er aan zijn tenen knabbelde, Indra verscheen in een plastic soepjurk en last but not least vond ook onze blogbaas “zijn draai” bij het maken van een kop.
Wat de statistieken betreft: daar heb ik weinig verstand van, maar die wijzen zich ongetwijfeld vanzelf!
Hoi Roos, jij zet het bovenstaande wel even op de juiste plek hè? Ik ben hier speciaal vroeg voor opgestaan, moet zo naar m’n werk, maar nu mag jij even aan de bak!
Mijn klas krijgt de schoolfoto’s uitgereikt. Een leerling vindt dat ze er niet zo mooi opstaat. Als ze mijn foto ziet, moet ze een beetje lachen: „Kijk naar uw haar!” Ik zeg dat ik vind dat we niet zo kritisch hoeven te zijn op onszelf en dat ik onze foto’s best goed vind. Ze kijkt me aan, klopt geruststellend op mijn arm: „Houd dat zelfvertrouwen, juf.”
heerrozenwater 
Bruin blad
Als ik bij mijn moeder aankom, staat ze bezorgd voor het raam en kijkt de tuin in.
Ze is haar werkzame leven juf geweest, maar heeft nooit veel op gehad met de natuur.
Ze vraagt of ik eens naar de boom wil kijken, hij ziet er slecht uit en de bladeren worden bruin.
Mam, zeg ik, het is herfst.
Ellen Wijnstok
LikeLike
Was dat voorgaande herfsten niet zo, of is moeder een beetje de weg kwijt?
LikeGeliked door 1 persoon
Niks
Ik word wakker na een blindedarmoperatie en zie een zuster naast me zitten. „Meneer De Jong, op een schaal van 1 tot 10, hoe erg is de pijn?”, vraagt ze. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, maar ik ben een weegschaal en mompel: „een 5”. Als ik weer wakker word, herhaalt zij de vraag, en nu begint me iets te dagen. „Een 7”, zeg ik en doezel meteen weer weg. Nadat ik voor de derde keer bijkom, meld ik meteen enthousiast: „Dit is wel een 8 hoor.” De verpleegster kijkt me opeens indringend aan, haalt dan resoluut het infuus bij me weg en zegt bits: „Je krijgt mooi niks meer.”
Roel de Jong
LikeLike
“ik ben een weegschaal” 🤔
Wat begon er bij meneer te dagen?
LikeLike
Het begon bij hem te dagen dat hij door een hogere beoordeling van de pijn de hoeveelheid pijnstillers via het infuus wat kon laten opvoeren.
LikeGeliked door 1 persoon
Aha! Dat geeft me een heel andere kijk op het Ikje. 🙂 Alleen die weegschaal bungelt er een beetje bij.
LikeLike
Nee hoor, op een schaal van 1 tot 10 is het cijfer 5 de gulden middenweg, dus de balans
LikeLike
Ja, dat snap ik wel, maar om daar je sterrenbeeld bij te halen… 🤔
LikeLike
Ik vind het een nodeloze zin.
LikeLike
Ik vind het nodeloos om waar dan ook je sterrenbeeld bij te halen. Maar vanuit Roel’s optiek is het zinvol.
LikeLike
Ik vind het een wat geforceerde manier om bij de balans te komen.
LikeLike
Daar is Roel het dus niet mee eens.
LikeLike
We’ll be the judge of that. 😉
LikeLike
Haha, een heerlijk ikje en heel herkenbaar. Dat gedoe met cijfers geven in de ziekenhuizen, daar krijg je werkelijk een staart van…Als je boven de 5 waardeert wordt er bezorgd gekeken en gezegd dat er in dat geval een dokter moet komen. Grappig misverstand. Helaas wordt de morfinepomp steeds minder gebruikt. Zorgde altijd wel voor een aangenaam roesje.
LikeGeliked door 1 persoon
Roze helm
Tijdens het ontbijt zegt mijn zoontje glimlachend: „Ik krijg van opa en oma straks een roze fietshelm!” Grappig, denk ik, maar mijn man zegt zachtjes: „Ik hoop dat je moeder het bonnetje heeft bewaard.” Die middag vieren we mijn zoons vierde verjaardag, de roze fietshelm wordt uitgepakt en trots opgezet. „Mooi hè”, zegt de jarige job. Bij ieder fietsrondje zet mijn zoon trots de roze fietshelm op. Een paar weken later staan we in de speeltuin. Een grotere jongen nadert en vraagt: „Waarom heb jij een roze fietshelm op?” Ik denk: o nee, hier gaan we. Mijn zoontje kijkt op en zegt trots: „Omdat ik zonder zijwieltjes fiets”. En zo is dat.
Maaike Deenen
LikeLike
Een transitie-naar-genderneutraal Ikje.
LikeGeliked door 1 persoon
Vervuild afval
Op mijn werk zijn ze er uit: alle theezakjes moeten na gebruik in de restafvalbak. Er bestonden verschillende richtlijnen voor de verschillende theezakjes, maar ondertussen zit er steeds vaker plastic in. Dus is van hogerhand nu besloten dat de kans té groot is dat het gft-afval hierdoor vervuild raakt. „Zo gaat het nu altijd”, verzucht een collega. „Een paar zakken verpesten het weer voor de rest.”
Ben Schaafsma
LikeLike
Meh
LikeLike
Collecte
Voor de plaatselijke supermarkt in een gegoede wijk in Den Haag wordt gecollecteerd ‘voor de eenzame ouderen’. Wanneer een chic geklede oudere heer gevraagd wordt om een bijdrage is zijn reactie, licht geaffecteerd uitgesproken: „Mijnheer, ik ga toch niet aan mijzelf doneren?” Waarna hij hoofdschuddend de winkel betreedt.
Peter Vader
LikeLike
Tja, rijke ouderen zijn kennelijk ook eenzaam. Stom hoor, van al die kleinkinderen; je moet je rijke opa juist lekker pamperen, dat levert meer erfenis op.
LikeGeliked door 1 persoon
As
Ik heb een gesprek met mijn zoon (9) over wat er gebeurt na mijn dood; word ik begraven of gecremeerd? Het lijkt hem maar niks om mijn as te verstrooien. Ik suggereer dat het ook een optie is om de as te verwerken in een vuurpijl, of in inkt, om een tatoeage mee te laten zetten.
„Dan draag je altijd een beetje van mij bij je”, zeg ik.
„Goed idee”, antwoordt hij blij, wijzend op zijn onderarm: „Dan laat ik daar tatoeëren: ‘Hier rust mama’”.
Saskia van Dantzig
LikeLike
Beter een moeder op je arm dan constant op je lip!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, zo’n type moeder lijkt Saskia me wel.
LikeLike
😀
LikeLike
Pays perdu
Ik maak een praatje met de ober die koffie brengt. Waarschijnlijk door mijn afwijkende tongval, informeert hij belangstellend waar ik vandaan kom. Ik vertel hem dat ik sinds vijftien jaar in de Belgische Ardennen woon, in de buurt van Stavelot en Malmedy. Ik zeg maar niet dat het eigenlijk Lierneux is omdat toch bijna niemand dit dorpje kent. Enthousiast reageert hij dat hij de Ardennen en mijn woonomgeving goed kent: zijn ouders hadden jarenlang een stacaravan in de buurt van Vielsalm. Verheugd en verbaasd over zoveel toeval voegt hij er aan toe: „Het is eigenlijk Lierneux maar dat zeg ik nooit omdat toch bijna niemand dat dorpje kent.”
Barbera Schumacher
LikeLike
Min of meer schattig.
LikeGeliked door 1 persoon
Puzzel
Bijna alle zorgverleners zitten met mij en mijn vijftienjarige dochter aan tafel; diabetoloog, diabetesverpleegkundige, schoolmaatschappelijk werk, psycholoog van het diabetesteam, jeugdpsychiater, casemanager van Jeugdzorg. Uniek, zo’n afstemmingsoverleg. En zeker niet zonder slag of stoot georganiseerd. Het gaat niet goed met mijn dochter. Ze is, laten we het maar zo noemen, een complex geval. Elke behandelaar bespreekt wat er zijns of haars inziens moet gebeuren. Dan onderbreekt mijn dochter het overleg. „Jullie hebben allemaal een puzzelstukje in jullie handen”, zegt ze. „Maar ik ben geen verzameling puzzelstukjes. Ik ben de hele puzzel.”
Wendel Post
LikeLike
Kinderbijslag
Mijn broer en ik treffen elkaar op een ochtend aan de keukentafel van onze dementerende vader van 99. Hij woont nog steeds thuis, met de nodige thuiszorg en hulp van ons. Hij bekijkt zijn kinderschare en vraagt: „Krijg ik nu nog kinderbijslag?”
We schieten in de lach en ik zeg: „Nee pap, we krijgen alle drie AOW.”
Marike Lindhout
LikeLike
Trieste situatie, aardig Ikje.
LikeLike
Inleidend praatje voor de statistieken van Roos:
Oktober: Afscheid van de zomer. ’s Morgens om 7 uur nog totale duisternis, overgang naar de wintertijd, nat gras en kledderige struiken in de tuin. Akelige kruisspinnen die met met hun web in mijn gezicht blijven kleven als ik probeer de struiken te snoeien. Brrrr, nooit zal ik aan deze maand wennen…
Gelukkig is er ons vriendelijke weblog nog, waar we geen sneren uitdelen, maar gezellig kabbelend keuvelen met elkaar. Een troost in deze donkere tijden. Het wordt wel een klein groepje. Jammer dat Bertje zo stilletjes als een spin in zijn web blijft zitten en maar heel sporadisch zijn pootjes beweegt.
Eén lichtpuntje was er nog in deze maand, verspreid door het extra verjaardagskaarsje van Roos. Als het er te veel worden past hij de omvang van de taart aan, aldus Roos.
Ander klein lichtpuntje dat weer onmiddellijk doofde was de komst van Plopje, die Roos even kwam feliciteren om daarna onmiddellijk weer te verdwijnen. Vermoedelijk duikt hij in december weer op om iedereen zalig nieuwjaar te wensen, een toastje te eten en ons aan de film Sissi te herinneren…
Oom Piet was aan het eind van deze maand weer even terug uit Amerika en won meteen een kop door badmutserige vrouwen met walvissen te vergelijken.
Luvienna vond dat het weerbericht er vaak naast zat, Hannah gaf een goedkoop rondje en Rob mopperde over een slechte kurkentrekker.
Ilona was er een poosje niet om een nare reden, kwam gelukkig weer terug, maar, bescheiden als ze is wilde ze niet dat er op haar in- of uitgezoomd werd.
Ook Letterzetter schoof regelmatig aan en won met de meesterlijke kop: Bokito ergo sum. Wat mij betreft de kop van het jaar!
Ad Hok beklaagde zich over de geringe bos hout van zijn vrouw (sommige mannen zijn ook nooit tevreden), Lorelei vroeg zich af wie er aan zijn tenen knabbelde, Indra verscheen in een plastic soepjurk en last but not least vond ook onze blogbaas “zijn draai” bij het maken van een kop.
Wat de statistieken betreft: daar heb ik weinig verstand van, maar die wijzen zich ongetwijfeld vanzelf!
LikeLike
Wat een fijn stukje, Indra! Je mag het vaker doen. 😉
LikeLike
Hoi Roos, jij zet het bovenstaande wel even op de juiste plek hè? Ik ben hier speciaal vroeg voor opgestaan, moet zo naar m’n werk, maar nu mag jij even aan de bak!
LikeLike
Zie het nu pas!
Komt helemaal voor elkaar lieve Indra. Veel sterkte op je werk!
LikeLike
Geruststellend
Mijn klas krijgt de schoolfoto’s uitgereikt. Een leerling vindt dat ze er niet zo mooi opstaat. Als ze mijn foto ziet, moet ze een beetje lachen: „Kijk naar uw haar!” Ik zeg dat ik vind dat we niet zo kritisch hoeven te zijn op onszelf en dat ik onze foto’s best goed vind. Ze kijkt me aan, klopt geruststellend op mijn arm: „Houd dat zelfvertrouwen, juf.”
Tineke Drewes
LikeLike