Het schiet lekker op bij de kassa. Helaas, de klant voor mij heeft een plantje zonder prijslabel. Plantenafdeling wordt gebeld. De klant wil daarna personeelskorting. Een collega moet komen om af te tekenen. Mensen achter mij verhuizen naar een andere kassa. Ik blijf toch maar staan. Nog een product vergeten waarvoor ook personeelskorting geldt. „Dit is wel een oefening in geduld”, mompel ik tegen de persoon achter mij. Hij vertelt me dat hij zich in dit soort situaties afvraagt of hij voor zijn gelijk of geluk gaat. Dat vind ik een mooi motto en ik wacht geduldig terwijl de caissière uitgebreid afscheid neemt van haar oud-collega. Ik vraag me nog wel af: wat als je gelukkig wordt van je gelijk?
Enige tijd na het overlijden van mijn moeder las mijn vader (80) in de krant dat een dierbare jeugdvriendin weduwe was geworden. Hij stuurde een kaartje en inmiddels zijn de twee al jaren zielsgelukkig met elkaar. Vooral in de weekenden, want samenwonen is nog te spannend. Wel vindt mijn vader het fijn om haar even te bellen als de eenzaamheid aan het begin van de avond toeslaat.
„Komt het uit?”
„Mag het straks? Ik zit nu te eten met Matthijs.”
Matthijs, altijd weer die Matthijs. Wie is die knakker? Moet ik me zorgen maken, vroeg mijn vader zich af.
Onlangs kwam de aap uit de mouw. De wereld draait voor mijn vader en zijn lieve vriendin binnenkort door zonder Matthijs.
In onze wijk gaat een oud schoolgebouw tegen de vlakte. Tegelijk met twee jongetjes uit de buurt kom ik net te laat voor het grote werk. Toch staan we met open mond (zij) en weemoed in het hart (ik) te kijken hoe de bulldozers het puin wegschuiven. Het is een opwindend schouwspel en ik moet toegeven dat ik graag op tijd was geweest voor het begin van het proces. „Zouden ze ook een sloopkogel gebruikt hebben?”, roep ik boven het kabaal uit. De jongste van de twee draait zich met een ruk naar me toe en ik zie de verbazing in zijn ogen: „Sloopkogel? Zo noemt opa mij altijd!”
Ik sta in de Turkse winkel en koop een bosje lenteuitjes. In de herfst. Ook nog een avocado, wat vijgen en ik breek twee bananen van de tros. Dat mag van de jonge vrouw met de hoofddoek om. Even later is ze buiten. Vanaf de overkant van de straat filmt ze met haar telefoon de winkel. Ik loop naar haar toe: „Zal ik opnieuw naar buiten komen en zeggen dat dit een hele goede winkel is?” Ze schudt haar hoofd: „Nee, nee! Dit is bedoeld als reclame!”
Sinds kort heb ik een dubbele psychische aandoening. Dat is zo gekomen: na een lange vergeefse zoektocht naar de oorzaak van mijn pijnklachten werd ik doorverwezen naar de psychiatrie. De wachtlijsten zijn lang, daarom had ik me op twee plekken tegelijk aangemeld. Bij de intake bleek dit een probleem op te leveren: als beide instanties dezelfde diagnose-behandel-combinatie (dbc) zouden gebruiken, wilde de verzekering er maar één vergoeden. Grappend zei ik: „Nou, dan geven jullie me toch gewoon een verschillende diagnose.” De therapeut, bloedserieus: „Ja, dat zullen we maar doen dan”.
heerrozenwater 
Werk
Onze altijd enthousiaste schoonzus werkt met grote inzet, betrokkenheid en vol overgave als leerkracht met leerlingen met een meervoudige beperking.
Het is intensief en zwaar werk.
Afgelopen week, één van de kinderen uit haar klas: „Juf, heb jij ook een baan?”
Gieneke van den Dungen
LikeLike
Eenzame klasse. Goed. invoelbaar! Zonder techniek, wat al niet, recht op de juf af!
LikeLike
Gelijk
Het schiet lekker op bij de kassa. Helaas, de klant voor mij heeft een plantje zonder prijslabel. Plantenafdeling wordt gebeld. De klant wil daarna personeelskorting. Een collega moet komen om af te tekenen. Mensen achter mij verhuizen naar een andere kassa. Ik blijf toch maar staan. Nog een product vergeten waarvoor ook personeelskorting geldt. „Dit is wel een oefening in geduld”, mompel ik tegen de persoon achter mij. Hij vertelt me dat hij zich in dit soort situaties afvraagt of hij voor zijn gelijk of geluk gaat. Dat vind ik een mooi motto en ik wacht geduldig terwijl de caissière uitgebreid afscheid neemt van haar oud-collega. Ik vraag me nog wel af: wat als je gelukkig wordt van je gelijk?
Jolanda Goverts
LikeLike
Meh
LikeGeliked door 1 persoon
Oh…..Als geluk uit die enkele. component bestaat, gelukkig. niet…..Soms mag. je iets beleven, niet. te langbij stil staan?
I
LikeLike
Knakker
Enige tijd na het overlijden van mijn moeder las mijn vader (80) in de krant dat een dierbare jeugdvriendin weduwe was geworden. Hij stuurde een kaartje en inmiddels zijn de twee al jaren zielsgelukkig met elkaar. Vooral in de weekenden, want samenwonen is nog te spannend. Wel vindt mijn vader het fijn om haar even te bellen als de eenzaamheid aan het begin van de avond toeslaat.
„Komt het uit?”
„Mag het straks? Ik zit nu te eten met Matthijs.”
Matthijs, altijd weer die Matthijs. Wie is die knakker? Moet ik me zorgen maken, vroeg mijn vader zich af.
Onlangs kwam de aap uit de mouw. De wereld draait voor mijn vader en zijn lieve vriendin binnenkort door zonder Matthijs.
Nanno Benninga
LikeLike
Een actualiteits-Ikje, je kon erop wachten.
LikeLike
Slopen
In onze wijk gaat een oud schoolgebouw tegen de vlakte. Tegelijk met twee jongetjes uit de buurt kom ik net te laat voor het grote werk. Toch staan we met open mond (zij) en weemoed in het hart (ik) te kijken hoe de bulldozers het puin wegschuiven. Het is een opwindend schouwspel en ik moet toegeven dat ik graag op tijd was geweest voor het begin van het proces. „Zouden ze ook een sloopkogel gebruikt hebben?”, roep ik boven het kabaal uit. De jongste van de twee draait zich met een ruk naar me toe en ik zie de verbazing in zijn ogen: „Sloopkogel? Zo noemt opa mij altijd!”
Harriët Bergsma
LikeLike
Geloofwaardig ikje.
LikeGeliked door 1 persoon
Reclame
Ik sta in de Turkse winkel en koop een bosje lenteuitjes. In de herfst. Ook nog een avocado, wat vijgen en ik breek twee bananen van de tros. Dat mag van de jonge vrouw met de hoofddoek om. Even later is ze buiten. Vanaf de overkant van de straat filmt ze met haar telefoon de winkel. Ik loop naar haar toe: „Zal ik opnieuw naar buiten komen en zeggen dat dit een hele goede winkel is?” Ze schudt haar hoofd: „Nee, nee! Dit is bedoeld als reclame!”
Ilja Gort
LikeLike
Ilja is trouwens heel goed in reclame maken voor wijnboeren e.a in zijn programma Gort over de grens!
LikeGeliked door 1 persoon
Diagnose
Sinds kort heb ik een dubbele psychische aandoening. Dat is zo gekomen: na een lange vergeefse zoektocht naar de oorzaak van mijn pijnklachten werd ik doorverwezen naar de psychiatrie. De wachtlijsten zijn lang, daarom had ik me op twee plekken tegelijk aangemeld. Bij de intake bleek dit een probleem op te leveren: als beide instanties dezelfde diagnose-behandel-combinatie (dbc) zouden gebruiken, wilde de verzekering er maar één vergoeden. Grappend zei ik: „Nou, dan geven jullie me toch gewoon een verschillende diagnose.” De therapeut, bloedserieus: „Ja, dat zullen we maar doen dan”.
Kees Rutten
LikeLike