Mijn kleinzoon Dilla van 14 maanden begint te praten. Uiteraard kan ik zijn vorderingen slechts hunkerend volgen met videobellen: een dagelijks feest. Met deze week een verrukkelijk nieuw hoogtepunt: luid en duidelijk onder aanmoediging van z’n ouders: „Oma”. Telkens weer echt, terwijl hij met mij op het scherm rondrent, „oma”. Ik ben zo opgelucht want ik zag hem eerst veel en was als de dood dat hij mij post-corona niet meer herkennen zou. Vanmiddag kreeg ik een appje. Sorry, we zijn erachter dat hij de telefoon ‘oma’ noemt.
Vanmorgen heeft mijn partner mijn grijze dos eraf geknipt, buiten in de tuin. Ik raapte de plukken haar op uit het gras en besloot ze in de oksel van een boomtak te stoppen. Vanmiddag zag ik vanuit de keuken een koolmees met een hele grote snor van grijswit haar… ze hadden de matrassenwinkel ontdekt.
Leeftijdgenoten van mij hebben het in mijn bijzijn steeds vaker over stoppen met werken en het P-woord: pensioen. Zij inspireren mij om na te denken over een werkvrije toekomst; geen dagelijkse verplichtingen of stress, het echte genieten kan beginnen. Uiteindelijk besluit ik ook maar eens een pensioenberekening te laten maken door een financieel adviseur. Na opgaaf van opgebouwde rechten, lasten, vermogen, hypotheek en uitgavenpatroon wacht ik hoopvol af. Ruim een week daarna wordt ik gebeld door de adviseur: vanaf mijn 65ste kan ik stoppen met werken… tot mijn 72ste.
De telefoon. Een onbekende stem maant ons direct naar de ouders van mijn vrouw te komen. Haar vader – broos van gezondheid – vertoont benauwdheidsverschijnselen, galmt het na. Onderweg verwoordt mijn vrouw haar paniek: nu is het gedaan, hij is besmet, straks gaat hij dood, maar ik mag hem niet aanraken; wat moet ik doen? Auto’s van hulpdiensten versperren de straat. Binnen treffen we haar vader, nerveus drentelend. Mijn vrouw zegt: „Ik mag niet dichterbij komen papa”. „Het is je moeder”, antwoordt hij. In de keuken doen hulpverleners van alles om haar moeder – een leven lang gezond – te reanimeren. Dit zag niemand aankomen. We zoeken troost bij elkaar, niet langer gehinderd door die anderhalve meter. Men moet ons maar niet kwalijk nemen.
Ik woon in New York. Via Zoom, Teams, WhatsApp etc. onderhoud ik sinds enige weken al mijn contacten. In zo’n videogesprek leg ik uit dat ik me ook privé aan de doelstelling van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, probeer te houden: na de Covid-19-crisis moeten we samen de wereld gezonder en duurzamer maken; in zijn woorden „recover better”. Dus eet ik minder en gezonder, gebruik ik zowel mijn hometrainer en stepper vaker, en probeer ik af te vallen. Aha, is het antwoord, „you are trying to flatten the curve”.
Mooi, loffelijk streven, maar waarom gemeld moet worden dat hij in New York woont en dat streven mededeelt via communicatieapps is me niet duidelijk; geen overbodige eindzin dus maar overbodige beginzinnen.
De coronacrisis is ook in ons huishouden regelmatig onderwerp van gesprek. Nu behoor ik tot de risicogroep (67 jaar en sinds een paar maanden in het bezit van drie stents), maar ik vertelde mijn man dat ik dat niet zo ervoer. Mijn hart is immers recent nagekeken en behandeld én ik sta onder controle van de cardioloog. Mijn man: „Nee hoor, je bent en blijft gewoon een oude auto waarvan de kilometerstand is teruggedraaid!” Waarvan akte.
heerrozenwater 
Oma
Mijn kleinzoon Dilla van 14 maanden begint te praten. Uiteraard kan ik zijn vorderingen slechts hunkerend volgen met videobellen: een dagelijks feest. Met deze week een verrukkelijk nieuw hoogtepunt: luid en duidelijk onder aanmoediging van z’n ouders: „Oma”. Telkens weer echt, terwijl hij met mij op het scherm rondrent, „oma”. Ik ben zo opgelucht want ik zag hem eerst veel en was als de dood dat hij mij post-corona niet meer herkennen zou. Vanmiddag kreeg ik een appje. Sorry, we zijn erachter dat hij de telefoon ‘oma’ noemt.
Michal Citroen
LikeLike
De ouders hadden het ook kunnen verzwijgen, om oma niet zo teleur te stellen. Maar ja, dan had oma geen Ikje.
LikeGeliked door 2 people
Snor
Vanmorgen heeft mijn partner mijn grijze dos eraf geknipt, buiten in de tuin. Ik raapte de plukken haar op uit het gras en besloot ze in de oksel van een boomtak te stoppen. Vanmiddag zag ik vanuit de keuken een koolmees met een hele grote snor van grijswit haar… ze hadden de matrassenwinkel ontdekt.
Bert Staal
LikeLike
LikeGeliked door 2 people
Genieten
Leeftijdgenoten van mij hebben het in mijn bijzijn steeds vaker over stoppen met werken en het P-woord: pensioen. Zij inspireren mij om na te denken over een werkvrije toekomst; geen dagelijkse verplichtingen of stress, het echte genieten kan beginnen. Uiteindelijk besluit ik ook maar eens een pensioenberekening te laten maken door een financieel adviseur. Na opgaaf van opgebouwde rechten, lasten, vermogen, hypotheek en uitgavenpatroon wacht ik hoopvol af. Ruim een week daarna wordt ik gebeld door de adviseur: vanaf mijn 65ste kan ik stoppen met werken… tot mijn 72ste.
Cornelis Rigter
LikeLike
Broos
De telefoon. Een onbekende stem maant ons direct naar de ouders van mijn vrouw te komen. Haar vader – broos van gezondheid – vertoont benauwdheidsverschijnselen, galmt het na. Onderweg verwoordt mijn vrouw haar paniek: nu is het gedaan, hij is besmet, straks gaat hij dood, maar ik mag hem niet aanraken; wat moet ik doen? Auto’s van hulpdiensten versperren de straat. Binnen treffen we haar vader, nerveus drentelend. Mijn vrouw zegt: „Ik mag niet dichterbij komen papa”. „Het is je moeder”, antwoordt hij. In de keuken doen hulpverleners van alles om haar moeder – een leven lang gezond – te reanimeren. Dit zag niemand aankomen. We zoeken troost bij elkaar, niet langer gehinderd door die anderhalve meter. Men moet ons maar niet kwalijk nemen.
Oscar van Asselt
LikeLike
Flattening the curve
Ik woon in New York. Via Zoom, Teams, WhatsApp etc. onderhoud ik sinds enige weken al mijn contacten. In zo’n videogesprek leg ik uit dat ik me ook privé aan de doelstelling van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, probeer te houden: na de Covid-19-crisis moeten we samen de wereld gezonder en duurzamer maken; in zijn woorden „recover better”. Dus eet ik minder en gezonder, gebruik ik zowel mijn hometrainer en stepper vaker, en probeer ik af te vallen. Aha, is het antwoord, „you are trying to flatten the curve”.
Karel van Oosterom
LikeLike
Mooi, loffelijk streven, maar waarom gemeld moet worden dat hij in New York woont en dat streven mededeelt via communicatieapps is me niet duidelijk; geen overbodige eindzin dus maar overbodige beginzinnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Kilometerstand
De coronacrisis is ook in ons huishouden regelmatig onderwerp van gesprek. Nu behoor ik tot de risicogroep (67 jaar en sinds een paar maanden in het bezit van drie stents), maar ik vertelde mijn man dat ik dat niet zo ervoer. Mijn hart is immers recent nagekeken en behandeld én ik sta onder controle van de cardioloog. Mijn man: „Nee hoor, je bent en blijft gewoon een oude auto waarvan de kilometerstand is teruggedraaid!” Waarvan akte.
Rose Marie van Nierop-Mikkers
LikeLike
Overbodige eindopmerking.
LikeGeliked door 1 persoon