Het was begin jaren negentig, ik bevond me in de executive lounge van British Airways, wachtend op een vertraagde vlucht. Met een klap smeet iemand een stapel kranten op het tafeltje naast me. Toen ik niet reageerde, pakte de man het stapeltje op en liet het nog eens vallen. Ik keek op.
Met zijn vinger wees de man op de foto op de voorpagina: „That’s me.” Inderdaad, het was hem. Ik vertelde dat de NRC („Dutch quality newspaper”) van de vorige dag hem vanwege de Noord-Ierse overeenkomst een „architect of peace” had genoemd. Het deed hem zichtbaar plezier.
Vervolgens pakte hij zijn stapeltje kranten weer op en ging verder. Op zoek naar meer publiek.
Naast mij in de kroeg zitten twee corpsstudenten aan de bar. Ze praten over hoeveel zij later willen gaan verdienen. De bedragen, afgerond op tonnen, vliegen over en weer als één bij zichzelf een zekere bescheidenheid constateert: „Ik hoef ook geen multimiljonair te worden.”
Na het instappen in de bus op Schiermonnikoog zegt de ene jongedame tegen de andere: „Laten wij maar gaan staan want misschien zijn er slechte mensen ter been.”
Nee, om de een of andere reden kan ik in Chrome-instellingen geen cookies van een specifieke website meer vinden. Alle cookies verwijderen kan wel – denk ik; ik heb jet niet gedaan.
Bij het aan boord gaan van de veerboot van het ene naar het andere Griekse eiland moeten alle nieuwe passagiers gecontroleerd worden. Netjes in de rij wacht iedereen tot via het ‘thermometerpistool’ is vastgesteld of je koorts hebt.
Voor ons een echtpaar. De vrouw is eerst, zij heeft geen koorts en mag door. Haar man loopt meteen met haar mee. Als hij teruggeroepen om ook gecontroleerd te worden zegt hij verbaasd: „Ja, maar ik hoor bij haar.”
Ik sta voor het rode stoplicht te wachten. Naast mij staat een fietser van ongeveer mijn leeftijd (70-plus).
Als het licht op groen springt, schiet zij er vandoor, vlak voor mijn auto langs, linksaf. Ik schrik enorm, maar weet op tijd te remmen.
Omdat ik zelf ook linksaf sla, sta ik bij het volgende stoplicht weer naast haar. Ik doe mijn raampje open en roep: „Mevrouw, ik had u bijna onder de wielen. U kunt toch tenminste wel uw hand uitsteken?”
„Joh”, antwoordt ze, „deze fiets gaat zo hard, je dacht toch niet dat ik m’n stuur ging loslaten?”
Goed idee maar doet geen enkele fietser (hand uitgestoken houden wachtend voor een stoplicht). Je kunt beter voorsorteren maar het is afhankelijk van de situatie (is het onoverzichtelijk, blijf rechts!):
’n Aardig plaatje uit de serie ‘Denkend aan Holland’….in bijna geen ander land, hebben luitjes de tijd om…….omdat er 1 minder elektrische fietsen zijn. 2 er zijn minder verkeerslichten, de verkeersdeelnemers lossen het zelf op. ‘Go with the Flow.
heerrozenwater 
Trouwdag
In de wachtkamer bij een kliniek hoor ik de receptioniste een afspraak maken met een cliënt.
De voorgestelde datum ontlokt bij de bezoeker de opmerking: „O, dat is de trouwdag van mijn dochter.”
Invoelend stelt de receptioniste een andere datum voor.
„Nee hoor, niet nodig, ze is toch alweer gescheiden”, is de laconieke reactie.
Amato Fazzi
LikeLike
En wederom een afluister jijtje, hijtje, zijtje…
Het wordt toch eens tijd dat de NRC dit afgekloven rubriekje eruit gooit.
Behoudens een enkel pareltje is het niet veel soeps.
LikeGeliked door 2 people
Een jijbak bedoel je?
LikeLike
’t Is niet bijzonder nee.
LikeLike
John Hume
Het was begin jaren negentig, ik bevond me in de executive lounge van British Airways, wachtend op een vertraagde vlucht. Met een klap smeet iemand een stapel kranten op het tafeltje naast me. Toen ik niet reageerde, pakte de man het stapeltje op en liet het nog eens vallen. Ik keek op.
Met zijn vinger wees de man op de foto op de voorpagina: „That’s me.” Inderdaad, het was hem. Ik vertelde dat de NRC („Dutch quality newspaper”) van de vorige dag hem vanwege de Noord-Ierse overeenkomst een „architect of peace” had genoemd. Het deed hem zichtbaar plezier.
Vervolgens pakte hij zijn stapeltje kranten weer op en ging verder. Op zoek naar meer publiek.
Synco Jonkeren
LikeLike
Tjonge, ‘in de executive lounge’ :-p
LikeLike
Oh, ik word een beetje moe van zo’n verhaal ?
LikeGeliked door 1 persoon
Met mate
Naast mij in de kroeg zitten twee corpsstudenten aan de bar. Ze praten over hoeveel zij later willen gaan verdienen. De bedragen, afgerond op tonnen, vliegen over en weer als één bij zichzelf een zekere bescheidenheid constateert: „Ik hoef ook geen multimiljonair te worden.”
Jan Tengbergen
LikeLike
Ik hoef niet, maar met wat marktwerking…..dat kan toch…..Was niet de eerste opzet, maar ja, ’t stond zo maar opde bank……?
LikeLike
Staan
Na het instappen in de bus op Schiermonnikoog zegt de ene jongedame tegen de andere: „Laten wij maar gaan staan want misschien zijn er slechte mensen ter been.”
Piet Poelsma
LikeLike
Heel goed mogelijk. Ik zou gaan zitten.
LikeLike
Toch lief om zó vooruit te denken
LikeLike
Like
(Om de een of andere duistere reden kan ik niet meer luken.)
LikeLike
Heel vreemd. Je bent dus wel ingelogd.
LikeLike
Nee, ik ben om e een of andere ondoorgrondelijke reden ook niet ingelogd. Bij elke reactie moet ik dat weer opnieuw doen, maar het beklijft niet.
Raar.
LikeLike
Cookies uitgeschakeld?
LikeLike
Nee, om de een of andere reden kan ik in Chrome-instellingen geen cookies van een specifieke website meer vinden. Alle cookies verwijderen kan wel – denk ik; ik heb jet niet gedaan.
LikeLike
Liken
LikeLike
Wie weet, geen idee? Ik zou met ‘Manke Nelis’ ondertekenen…….?
LikeGeliked door 1 persoon
Controle
Bij het aan boord gaan van de veerboot van het ene naar het andere Griekse eiland moeten alle nieuwe passagiers gecontroleerd worden. Netjes in de rij wacht iedereen tot via het ‘thermometerpistool’ is vastgesteld of je koorts hebt.
Voor ons een echtpaar. De vrouw is eerst, zij heeft geen koorts en mag door. Haar man loopt meteen met haar mee. Als hij teruggeroepen om ook gecontroleerd te worden zegt hij verbaasd: „Ja, maar ik hoor bij haar.”
Marianne Ketting
LikeLike
Het is te proberen. :-p
LikeGeliked door 1 persoon
Elektrische fiets
Ik sta voor het rode stoplicht te wachten. Naast mij staat een fietser van ongeveer mijn leeftijd (70-plus).
Als het licht op groen springt, schiet zij er vandoor, vlak voor mijn auto langs, linksaf. Ik schrik enorm, maar weet op tijd te remmen.
Omdat ik zelf ook linksaf sla, sta ik bij het volgende stoplicht weer naast haar. Ik doe mijn raampje open en roep: „Mevrouw, ik had u bijna onder de wielen. U kunt toch tenminste wel uw hand uitsteken?”
„Joh”, antwoordt ze, „deze fiets gaat zo hard, je dacht toch niet dat ik m’n stuur ging loslaten?”
Alice van Dongen
LikeLike
Ik vraag me af of een hand uitsteken in deze situatie veel had geholpen. Voor een auto langs schieten is het probleem.
LikeLike
Misschien terwijl ze staan te wachten?
LikeLike
Goed idee maar doet geen enkele fietser (hand uitgestoken houden wachtend voor een stoplicht). Je kunt beter voorsorteren maar het is afhankelijk van de situatie (is het onoverzichtelijk, blijf rechts!):
Klik om toegang te krijgen tot L02-007%20Praktisch%20Verkeersexamen%20v3.pdf
LikeLike
’n Aardig plaatje uit de serie ‘Denkend aan Holland’….in bijna geen ander land, hebben luitjes de tijd om…….omdat er 1 minder elektrische fietsen zijn. 2 er zijn minder verkeerslichten, de verkeersdeelnemers lossen het zelf op. ‘Go with the Flow.
LikeLike