Omdat ik een erg goede nasi goreng wil gaan maken, bezoek ik de Chinees-Indische toko in de Steenstraat. Ik kan niet alles vinden en ik vraag de zeer service-georiënteerde Chinese cheffin om hulp. Als ik alle ingrediënten heb, vraag ik wat ik nog meer moet hebben om de allerbeste nasi van Arnhem te maken. Haar antwoord: „Mijn vader.”
Tijdens mijn wekelijkse bezoek aan de supermarkt vraag ik de dienstdoende vakkenvulster of ze ook lasagnebladen in het assortiment hebben. Uiterst resoluut antwoord ze: „Helaas meneer, het zijn geen Franse weken.”
Ik ben een eind in de zeventig, maar wil mij graag jonger voordoen. Op de sportclub sta ik te praten met een aantal bevriende zestigers. Ik reken erop dat ze mijn gehoorapparaat, dat handig verborgen is achter de poten van mijn bril, niet zien.
Dan komt mijn 80-jarige vriend Evert er bij. „Heb jij ook dat je gehoorapparaat op de grond valt als je je mondkapje afdoet?”, vraagt hij op luide toon. Schoorvoetend moet ik dat erkennen. „Ik heb een tip voor je”, zegt hij. Trots toont hij zijn mondkapje dat achter zijn hoofd met een grote paperclip is vastgemaakt.
Ik sta bij het hek in het bos. Voor mij komt een dame met drie kleine hondjes binnen. „Het zijn adoptiehondjes uit Spanje, ik heb ze net”, zegt ze. Ze dansen om haar heen. Achter haar loopt een man met twee jonge kinderen. „Nou zeg”, moppert hij. Ik vraag wat er is. „Die hond”, zegt hij, en wijst naar een van de klein hondjes alsof er een ontsnapte leeuw voor hem staat. „Die gooide zand over mijn broek!” „U komt zeker niet vaak in het bos”, vraag ik. „Jawel”, zegt hij. De dame kijkt verbijsterd. „Er zijn ergere dingen in het leven”, zeg ik. „Dat is waar”, mompelt hij.
Al 20 jaar wonen we naast een meisjesstudentenhuis in de Leidse binnenstad. Nooit eerder was het zo stil als tijdens de eerste coronaperiode. Nu is dat anders, het grootste deel van de bewoners is thuis en dat is goed te horen.
Afgelopen weekend was het weer flink raak, maar anders dan anders. Geen muziek, wel gezang en veel kreten houden ons uit de slaap. Het wordt later en later, maar omdat sociëteit en kroegen dicht zijn, laten we het gaan.
Als ik de dag erna de overlast alsnog meldt, volgt er een reactie van ongeloof: „Maar we hebben een silent disco gekocht!”
heerrozenwater 
Nasi goreng
Omdat ik een erg goede nasi goreng wil gaan maken, bezoek ik de Chinees-Indische toko in de Steenstraat. Ik kan niet alles vinden en ik vraag de zeer service-georiënteerde Chinese cheffin om hulp. Als ik alle ingrediënten heb, vraag ik wat ik nog meer moet hebben om de allerbeste nasi van Arnhem te maken. Haar antwoord: „Mijn vader.”
Christiaan Zevenbergen
LikeLike
😆
LikeLike
Lasagne
Tijdens mijn wekelijkse bezoek aan de supermarkt vraag ik de dienstdoende vakkenvulster of ze ook lasagnebladen in het assortiment hebben. Uiterst resoluut antwoord ze: „Helaas meneer, het zijn geen Franse weken.”
Rutmer Klarus
LikeLike
Meh
LikeLike
Paperclip
Ik ben een eind in de zeventig, maar wil mij graag jonger voordoen. Op de sportclub sta ik te praten met een aantal bevriende zestigers. Ik reken erop dat ze mijn gehoorapparaat, dat handig verborgen is achter de poten van mijn bril, niet zien.
Dan komt mijn 80-jarige vriend Evert er bij. „Heb jij ook dat je gehoorapparaat op de grond valt als je je mondkapje afdoet?”, vraagt hij op luide toon. Schoorvoetend moet ik dat erkennen. „Ik heb een tip voor je”, zegt hij. Trots toont hij zijn mondkapje dat achter zijn hoofd met een grote paperclip is vastgemaakt.
Maarten Seckel
LikeLike
Die hond
Ik sta bij het hek in het bos. Voor mij komt een dame met drie kleine hondjes binnen. „Het zijn adoptiehondjes uit Spanje, ik heb ze net”, zegt ze. Ze dansen om haar heen. Achter haar loopt een man met twee jonge kinderen. „Nou zeg”, moppert hij. Ik vraag wat er is. „Die hond”, zegt hij, en wijst naar een van de klein hondjes alsof er een ontsnapte leeuw voor hem staat. „Die gooide zand over mijn broek!” „U komt zeker niet vaak in het bos”, vraag ik. „Jawel”, zegt hij. De dame kijkt verbijsterd. „Er zijn ergere dingen in het leven”, zeg ik. „Dat is waar”, mompelt hij.
Nicole Koster
LikeLike
Een beetje een Simon Carmiggelt-Ikje.
LikeGeliked door 1 persoon
Buren
Al 20 jaar wonen we naast een meisjesstudentenhuis in de Leidse binnenstad. Nooit eerder was het zo stil als tijdens de eerste coronaperiode. Nu is dat anders, het grootste deel van de bewoners is thuis en dat is goed te horen.
Afgelopen weekend was het weer flink raak, maar anders dan anders. Geen muziek, wel gezang en veel kreten houden ons uit de slaap. Het wordt later en later, maar omdat sociëteit en kroegen dicht zijn, laten we het gaan.
Als ik de dag erna de overlast alsnog meldt, volgt er een reactie van ongeloof: „Maar we hebben een silent disco gekocht!”
Frits van der Mark
LikeLike
Wat is een silent disco?
LikeLike
De dansers hebben een koptelefoon op met muziek dus omgeving hoort niets
LikeGeliked door 1 persoon
Aha!
Behalve als ze luid stampen en meezingen. 😉
LikeLike
Op de parade was de laatste keren ook een silent disco.
https://2017.deparade.nl/voorstellingen/silent-disco/
LikeGeliked door 1 persoon
De keuze
Wij zijn rond de zeventig, gezond van lijf en leden en op zoek naar een nieuwe matras, misschien willen we wel een nieuw bed.
Er blijkt van alles te koop.
De jonge verkoper helpt een handje en hij adviseert ons de aanschaf van een speciaal dubbel hoog/laag bed „voor ouderen”.
Zijn argument: „U moet nu wel een goede keuze maken, want dit wordt uw laatste bed.”
Lamberthe de Jong
LikeLike
Je kunt het maar beter weten, inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon