Onze dochter woont nog niet zo lang op een prachtig plekje in Blerick (Venlo) aan de Maas. Echter, ook hier worden achteloos plastic, bekertjes, blikjes, papier en rotzooi weggegooid. Er zijn twee dingen die ik kan doen, dacht ze: me telkens ergeren, of bij de gemeente een grijpstok vragen en op mijn vrije dag zelf aan de slag.
Zo gedacht, zo gedaan. Met haar grijpstok en zak gaat ze op pad als er een ventje van een jaar of elf naar haar toekomt. „Mevrouw, mag ik iets vragen? Hebt u een taakstraf?”
Nanne is negentien. Eindelijk kan hij alleen met vrienden op vakantie. Eerst een weekje Ommen, dan is hij twee dagen thuis om vervolgens door te gaan naar Turkije.
„Mam, ben je die twee dagen wel veel thuis?”, vraagt hij. Ik zie haar moederhart smelten. Die jongen toch, zo graag bij zijn moeder.
„Dat is fijn”, zegt hij als ze bevestigend heeft geantwoord, „want ik heb denk ik heel veel was.”
Mijn man en ik winkelen in het centrum van Zutphen en zien daar voor hem een mooi overhemd hangen.
De verkoopadviseur prijst de stof aan: die is soepel en zacht en wordt tegenwoordig heel veel gebruikt. Mijn man verdwijnt in het pashokje.
De verkoper vervolgt tegenover mij zijn verhaal: het overhemd is ook nog eens zeer vrouwvriendelijk, laat hij weten. Het hoeft namelijk niet te worden gestreken.
Ieder met een zware rugzak, komen mijn zwager en ik net te laat bij het pontje in Jonen, Overijssel. „Kunnen jullie springen?”, roept de schipper. Eenmaal aan boord kopen we bij hem een kaartje. „Komen er hierna nog meer pontjes die westerlingen uitkleden?”, vraagt mijn zwager aan de schipper. Hij voegt toe: „In Amsterdam is de pont gratis.” Deze opmerkingen leiden tot geklaag van schipper en medepassagiers over „de vele miljoenen die de rest van Nederland jaarlijks aan Amsterdam betaalt”. Wanneer ik, opgegroeid in Amsterdam, alle opvarenden bedank voor hun gulle gaven, botst de pont tegen de kant, waardoor ik zichtbaar mijn evenwicht verlies. „Dat was harder bedoeld”, zegt de schipper.
Populair pontje daar bij Jonen. Een paar weken geleden stond ik er nog zeker drie kwartier in de file:
De schipper is inderdaad een onbetaalbare grappenmaker. De overtocht kost € 1,30 en ik had nog € 1,25 aan kleingeld. Ik stelde hem voor de keus: betalen met een biljet van € 50,- of die € 1,25. Doe die € 50,- maar zei de olijke veerman.
Het gehoor van een van mijn vrienden kachelt achteruit. Steeds vaker kan hij gesprekken slecht volgen. Na enige tijd maakt hij een afspraak bij een audicien. Hij stelt zijn vrouw voor mee te gaan, om ook een test te ondergaan. Want volgens hem is haar gehoor eveneens verslechterd. Zij vindt dat onzin en wuift zijn voorstel weg. Als hij onder de douche staat, voor vertrek, roept hij haar dat ze toch écht ook haar gehoor zou moeten laten testen. Ze roept terug: „Dan zet je het toch gewoon wat kouder!”
We fietsen door Nederland op twee ouder-kind-tandems. Drie weken lang trappen we onszelf naar campings en hotelkamers. Daniel (8) en Amy (6) slapen weer, net als vroeger, op dezelfde kamer en vaak in hetzelfde bed. De eerste nacht is dat wennen, maar daarna is het ritme gevonden: de kinderen vertellen aan knuffels Konijntje en Dotty wat zij die dag, fietsend over De Renderklippen of langs de Vecht, hebben gezien. Daarna mogen ze nog kletsen. Eventjes. Op de laatste avond, na het vaste kletskwartier, liggen plots hun kussens en hoofden heel dicht bij elkaar. Amy roept: „Mama, ik lig nu zo dichtbij Daniels ogen dat ik bijna zijn herinneringen kan zien.”
[…] Dit schreef hij erbij: “De schipper is inderdaad een onbetaalbare grappenmaker. De overtocht kost € 1,30 en ik had nog € 1,25 aan kleingeld. Ik stelde hem voor de keus: betalen met een biljet van € 50,- of die € 1,25. Doe die € 50,- maar zei de olijke veerman. Moet ik hier nog een laatste zin aan toevoegen?” […]
heerrozenwater 
Grijpstok
Onze dochter woont nog niet zo lang op een prachtig plekje in Blerick (Venlo) aan de Maas. Echter, ook hier worden achteloos plastic, bekertjes, blikjes, papier en rotzooi weggegooid. Er zijn twee dingen die ik kan doen, dacht ze: me telkens ergeren, of bij de gemeente een grijpstok vragen en op mijn vrije dag zelf aan de slag.
Zo gedacht, zo gedaan. Met haar grijpstok en zak gaat ze op pad als er een ventje van een jaar of elf naar haar toekomt. „Mevrouw, mag ik iets vragen? Hebt u een taakstraf?”
M. Thérèse Boermans-Dekkers
LikeLike
Tja, het had gekund.
LikeLike
Moederhart
Nanne is negentien. Eindelijk kan hij alleen met vrienden op vakantie. Eerst een weekje Ommen, dan is hij twee dagen thuis om vervolgens door te gaan naar Turkije.
„Mam, ben je die twee dagen wel veel thuis?”, vraagt hij. Ik zie haar moederhart smelten. Die jongen toch, zo graag bij zijn moeder.
„Dat is fijn”, zegt hij als ze bevestigend heeft geantwoord, „want ik heb denk ik heel veel was.”
Eric Huisman
LikeLike
Toch aardig dat-ie het vraagt. :-p
LikeGeliked door 1 persoon
Vrouwvriendelijk
Mijn man en ik winkelen in het centrum van Zutphen en zien daar voor hem een mooi overhemd hangen.
De verkoopadviseur prijst de stof aan: die is soepel en zacht en wordt tegenwoordig heel veel gebruikt. Mijn man verdwijnt in het pashokje.
De verkoper vervolgt tegenover mij zijn verhaal: het overhemd is ook nog eens zeer vrouwvriendelijk, laat hij weten. Het hoeft namelijk niet te worden gestreken.
Loes van Osch
LikeLike
🙄
LikeGeliked door 1 persoon
Pont
Ieder met een zware rugzak, komen mijn zwager en ik net te laat bij het pontje in Jonen, Overijssel. „Kunnen jullie springen?”, roept de schipper. Eenmaal aan boord kopen we bij hem een kaartje. „Komen er hierna nog meer pontjes die westerlingen uitkleden?”, vraagt mijn zwager aan de schipper. Hij voegt toe: „In Amsterdam is de pont gratis.” Deze opmerkingen leiden tot geklaag van schipper en medepassagiers over „de vele miljoenen die de rest van Nederland jaarlijks aan Amsterdam betaalt”. Wanneer ik, opgegroeid in Amsterdam, alle opvarenden bedank voor hun gulle gaven, botst de pont tegen de kant, waardoor ik zichtbaar mijn evenwicht verlies. „Dat was harder bedoeld”, zegt de schipper.
Erwin Hermsen
LikeLike
Populair pontje daar bij Jonen. Een paar weken geleden stond ik er nog zeker drie kwartier in de file:
De schipper is inderdaad een onbetaalbare grappenmaker. De overtocht kost € 1,30 en ik had nog € 1,25 aan kleingeld. Ik stelde hem voor de keus: betalen met een biljet van € 50,- of die € 1,25. Doe die € 50,- maar zei de olijke veerman.
Moet ik hier nog een laatste zin aan toevoegen?
LikeGeliked door 2 people
Afspraak
Het gehoor van een van mijn vrienden kachelt achteruit. Steeds vaker kan hij gesprekken slecht volgen. Na enige tijd maakt hij een afspraak bij een audicien. Hij stelt zijn vrouw voor mee te gaan, om ook een test te ondergaan. Want volgens hem is haar gehoor eveneens verslechterd. Zij vindt dat onzin en wuift zijn voorstel weg. Als hij onder de douche staat, voor vertrek, roept hij haar dat ze toch écht ook haar gehoor zou moeten laten testen. Ze roept terug: „Dan zet je het toch gewoon wat kouder!”
Bram Kuiper
LikeLike
Zo dichtbij
We fietsen door Nederland op twee ouder-kind-tandems. Drie weken lang trappen we onszelf naar campings en hotelkamers. Daniel (8) en Amy (6) slapen weer, net als vroeger, op dezelfde kamer en vaak in hetzelfde bed. De eerste nacht is dat wennen, maar daarna is het ritme gevonden: de kinderen vertellen aan knuffels Konijntje en Dotty wat zij die dag, fietsend over De Renderklippen of langs de Vecht, hebben gezien. Daarna mogen ze nog kletsen. Eventjes. Op de laatste avond, na het vaste kletskwartier, liggen plots hun kussens en hoofden heel dicht bij elkaar. Amy roept: „Mama, ik lig nu zo dichtbij Daniels ogen dat ik bijna zijn herinneringen kan zien.”
Philip de Roos
LikeLike
Ach jee, weer een ‘leuke kinderopmerking’-Ikje.
LikeGeliked door 1 persoon
[…] Dit schreef hij erbij: “De schipper is inderdaad een onbetaalbare grappenmaker. De overtocht kost € 1,30 en ik had nog € 1,25 aan kleingeld. Ik stelde hem voor de keus: betalen met een biljet van € 50,- of die € 1,25. Doe die € 50,- maar zei de olijke veerman. Moet ik hier nog een laatste zin aan toevoegen?” […]
LikeLike