Als lange jongen van twee meter en een beetje, kreeg ik natuurlijk regelmatig de afgezaagde opmerkingen naar mijn hoofd: „Koud daarboven?” et cetera. Je went eraan, zullen we maar zeggen. Een originelere reactie kwam van een vrolijke dame uit de Jordaan: „Zoooo, als je jou in tweeën zou breken, heb je twee krantenjongens en kunnen ze nog steeds bij de brievenbus.”
Op 4 oktober 1988 zaten we als bruidspaar in de kersverse, met een groot draaiplateau uitgeruste, Wim T. Schipperszaal. Bij binnenkomst werden we ontvangen door veel klikkende camera’s van onder andere het Journaal. En daar zat onze trouwambtenaar: Ed van Thijn. Nu had hij vele kwaliteiten, maar bij het trouwen van een stel komt ook een hoop techniek kijken. Iets te vroeg drukte de burgemeester op de knop en begon het plateau te draaien. Wij moesten ons haasten om erop te springen. Alles kwam „in een nieuw perspectief”, zei Van Thijn. „Schuivende panelen”, zei de vader van de bruidegom.
Elke donderdagmiddag halen mijn vrouw en ik onze kleindochter (5) van school.
Ze zit in groep 2. Achter in de auto begint ze te vertellen over de kerst op school. Ze heeft die ochtend in het kerstspel Maria gespeeld. Een jongetje was Jozef. Ze zat op een ezel en had een baby in haar buik.
Mijn vrouw vult aan: „En dat kindje moest je zeker in de kribbe leggen?”
Ik loop op donderdag met mijn oppashondje, een ruwharige teckel met de naam Funs, mijn gebruikelijke ochtendrondje. In de verte zie ik een jonge moeder met haar zoontje op een loopfietsje mijn kant opkomen. Het jongetje stopt plotseling. De moeder zegt tegen hem: „Loop maar door. Hij doet niks. En het hondje ook niet.”
Via een oude telefoon naar een niet langer gebruikt email-adres zie je plots dat men er nog steeds mee bezig is, al die weken, maanden, jaren. Je pulkt wat aan een neushaar en denkt: Hoe lang is het geleden dat ik bij de buur van deze aardigere versie hier, van hetzelfde metier makende blogmensje kwam? En hoe lang geleden dat het leuk was, dat het een deeltje van de dag en mijn on-line bestaan vormde? Vijf jaar, tien jaar? Geen gemis zoals vergeten gemis…
heerrozenwater 
Twee meter
Als lange jongen van twee meter en een beetje, kreeg ik natuurlijk regelmatig de afgezaagde opmerkingen naar mijn hoofd: „Koud daarboven?” et cetera. Je went eraan, zullen we maar zeggen. Een originelere reactie kwam van een vrolijke dame uit de Jordaan: „Zoooo, als je jou in tweeën zou breken, heb je twee krantenjongens en kunnen ze nog steeds bij de brievenbus.”
Frank Tromp
LikeLike
Hm.
LikeGeliked door 1 persoon
Burgemeester
Op 4 oktober 1988 zaten we als bruidspaar in de kersverse, met een groot draaiplateau uitgeruste, Wim T. Schipperszaal. Bij binnenkomst werden we ontvangen door veel klikkende camera’s van onder andere het Journaal. En daar zat onze trouwambtenaar: Ed van Thijn. Nu had hij vele kwaliteiten, maar bij het trouwen van een stel komt ook een hoop techniek kijken. Iets te vroeg drukte de burgemeester op de knop en begon het plateau te draaien. Wij moesten ons haasten om erop te springen. Alles kwam „in een nieuw perspectief”, zei Van Thijn. „Schuivende panelen”, zei de vader van de bruidegom.
Nienke WuestenenkGeert Verweij
LikeLike
Er komt altijd een Ikje over een recent overleden BN’er.
LikeGeliked door 1 persoon
Voorkennis
Elke donderdagmiddag halen mijn vrouw en ik onze kleindochter (5) van school.
Ze zit in groep 2. Achter in de auto begint ze te vertellen over de kerst op school. Ze heeft die ochtend in het kerstspel Maria gespeeld. Een jongetje was Jozef. Ze zat op een ezel en had een baby in haar buik.
Mijn vrouw vult aan: „En dat kindje moest je zeker in de kribbe leggen?”
Vol verbazing kijkt onze kleindochter naar oma: „Hoe weet jij dat?”
Rene Jansen
LikeLike
Hond
Ik loop op donderdag met mijn oppashondje, een ruwharige teckel met de naam Funs, mijn gebruikelijke ochtendrondje. In de verte zie ik een jonge moeder met haar zoontje op een loopfietsje mijn kant opkomen. Het jongetje stopt plotseling. De moeder zegt tegen hem: „Loop maar door. Hij doet niks. En het hondje ook niet.”
Ron Cox
LikeLike
Wel heel veel ‘tjes’.
LikeGeliked door 1 persoon
Kerststal
In de huiskamer staat nu een kerststal. Een hele oude uit 1924. Een echt familiebezit. Echter ook wat uit goede doen, door zijn leeftijd.
Bij mijn laatste verhuizing kwam de verhuizer van de zolder af met de vraag: „Meneer moet dat vogelhuisje ook mee?”
Wim Barning
LikeLike
Meh
LikeGeliked door 1 persoon
Via een oude telefoon naar een niet langer gebruikt email-adres zie je plots dat men er nog steeds mee bezig is, al die weken, maanden, jaren. Je pulkt wat aan een neushaar en denkt: Hoe lang is het geleden dat ik bij de buur van deze aardigere versie hier, van hetzelfde metier makende blogmensje kwam? En hoe lang geleden dat het leuk was, dat het een deeltje van de dag en mijn on-line bestaan vormde? Vijf jaar, tien jaar? Geen gemis zoals vergeten gemis…
LikeLike
Een half jaar komt dichter in de buurt, Timmerark.
Fijne jaarwisseling!
LikeLike
En namens mij, Timmie!
LikeGeliked door 1 persoon
Ook namens mij, Timmertje!
LikeLike
Iew!
LikeLike