Ze liet haar boodschappenlijstje vallen. Ik raapte het op voor haar. Ze bedankte me maar hoefde het niet terug, ze had haast en was op weg naar de kassa, sprak ze geagiteerd. Dus stak ik het papiertje in mijn jaszak – ik gooi nooit iets weg, dat zit er diep in. Thuis onderwierp ik het vanuit voyeuristische belangstelling aan een vluchtig onderzoekje. Ze bleek een gestructureerde mevrouw, ze had alles afgevinkt. Eén post stond nog open: „waxinelichtjes/vanmiddag branden voor T.”. Mocht ze die in alle haast vergeten zijn, ik heb ook waxinelichtjes. Eentje brandt er nu. Voor T.
Ik loop, in mijn witte laboratoriumjas, een driepersoons kamer binnen. Bij één van de patiënten moet ik even bloed afnemen. „Goedemorgen”, roep ik. Ik word meteen verwelkomd door een patiënte van zeker 80 jaar. „Zuster, wilt u mijn gebit even aangeven?” vraagt ze. Ik loop naar haar toe en hoop dat ik haar niet hoef te helpen. Assisteren bij het plaatsen van een kunstgebit ligt mij namelijk niet zo. Ik overhandig haar het bakje met de gebitsprothese. Ze pakt het aan, maakt het open en neemt een slokje van het vocht waar het gebit in ligt te weken. „Zo”, zegt ze, „Ik had zo’n dorst, kind, en ze geven me hier niks te drinken.”
Laatst vroeg deze krant zich af of de aalscholver te goed gedijt. Mij dunkt: hij gedijt in ieder geval voortreffelijk. In de IJhaven langs de Veemkade in Amsterdam zag ik een snoekbaars van minstens 45 cm op leven en dood met een aalscholver vechten. Hij lag dwars in diens bek – de foute richting vooralsnog. Spartelend verdween de combinatie onder water. Vijf tellen later kwam de aalscholver zegevierend boven met de snoekbaars nu verticaal in z’n bek. Hij gooide zijn nek achterover en slikte z’n prooi naar binnen. Het benam mij de adem, de vogel duidelijk niet. De vraag is nu: gedijt de snoekbaars nog in Nederland?
Voor de dertigste verjaardag van mijn vrouw organiseer ik een surpriseparty met haar vriendinnen. Ze weet uiteraard van niks en regelt zelf een restaurant waar we die avond eten. Ik bel het restaurant om te annuleren en leg twee keer uit dat ik een surpriseparty voor haar heb geregeld en we daarom niet komen.
Een kwartier later, als ik terugkom van de hond uitlaten, heeft mijn vrouw een e-mail van het restaurant ontvangen en belt om te vragen waarom de reservering is geannuleerd. De telefoon staat op de luidspreker en ik hoor: „Maakt u zich geen zorgen, we hebben uw reservering geannuleerd omdat uw man een verrassing voor u heeft geregeld.”
Mijn moeder – bijna 90, zelfstandig wonend – belt me verontwaardigd op. Zij had een offerte gevraagd voor enkele veiligheidsverbeteringen aan haar huis. De aannemer had zojuist gebeld en het aanzienlijke bedrag doorgegeven.
Zij was daar direct mee akkoord gegaan en toen was het stil geworden aan de andere kant van de lijn: „Moet u dat niet eerst aan uw kinderen vragen?”
heerrozenwater 
`Boodschappen
Ze liet haar boodschappenlijstje vallen. Ik raapte het op voor haar. Ze bedankte me maar hoefde het niet terug, ze had haast en was op weg naar de kassa, sprak ze geagiteerd. Dus stak ik het papiertje in mijn jaszak – ik gooi nooit iets weg, dat zit er diep in. Thuis onderwierp ik het vanuit voyeuristische belangstelling aan een vluchtig onderzoekje. Ze bleek een gestructureerde mevrouw, ze had alles afgevinkt. Eén post stond nog open: „waxinelichtjes/vanmiddag branden voor T.”. Mocht ze die in alle haast vergeten zijn, ik heb ook waxinelichtjes. Eentje brandt er nu. Voor T.
Robert van der Meulen
LikeLike
Een lichtje voor T. huivericoon Hoe zou het met hem gaan?
LikeGeliked door 1 persoon
Hij zal er wat geblakerd uitzien.
LikeGeliked door 2 people
Dorst
Ik loop, in mijn witte laboratoriumjas, een driepersoons kamer binnen. Bij één van de patiënten moet ik even bloed afnemen. „Goedemorgen”, roep ik. Ik word meteen verwelkomd door een patiënte van zeker 80 jaar. „Zuster, wilt u mijn gebit even aangeven?” vraagt ze. Ik loop naar haar toe en hoop dat ik haar niet hoef te helpen. Assisteren bij het plaatsen van een kunstgebit ligt mij namelijk niet zo. Ik overhandig haar het bakje met de gebitsprothese. Ze pakt het aan, maakt het open en neemt een slokje van het vocht waar het gebit in ligt te weken. „Zo”, zegt ze, „Ik had zo’n dorst, kind, en ze geven me hier niks te drinken.”
Karin Boel
LikeLike
Aalscholver
Laatst vroeg deze krant zich af of de aalscholver te goed gedijt. Mij dunkt: hij gedijt in ieder geval voortreffelijk. In de IJhaven langs de Veemkade in Amsterdam zag ik een snoekbaars van minstens 45 cm op leven en dood met een aalscholver vechten. Hij lag dwars in diens bek – de foute richting vooralsnog. Spartelend verdween de combinatie onder water. Vijf tellen later kwam de aalscholver zegevierend boven met de snoekbaars nu verticaal in z’n bek. Hij gooide zijn nek achterover en slikte z’n prooi naar binnen. Het benam mij de adem, de vogel duidelijk niet. De vraag is nu: gedijt de snoekbaars nog in Nederland?
Joost van der Vaart
https://dijksterhuis.net/natuurdagboek/snoek-stikt-niet-in-prooi/
LikeLike
Ikje met foto smaakt naar meer
LikeGeliked door 2 people
Verrassing
Voor de dertigste verjaardag van mijn vrouw organiseer ik een surpriseparty met haar vriendinnen. Ze weet uiteraard van niks en regelt zelf een restaurant waar we die avond eten. Ik bel het restaurant om te annuleren en leg twee keer uit dat ik een surpriseparty voor haar heb geregeld en we daarom niet komen.
Een kwartier later, als ik terugkom van de hond uitlaten, heeft mijn vrouw een e-mail van het restaurant ontvangen en belt om te vragen waarom de reservering is geannuleerd. De telefoon staat op de luidspreker en ik hoor: „Maakt u zich geen zorgen, we hebben uw reservering geannuleerd omdat uw man een verrassing voor u heeft geregeld.”
Alexander Stenfert Kroese
LikeLike
Dat lijkt me nou een leuke verrassing voor vrouw én man. 😉
LikeLike
Verontwaardigd
Mijn moeder – bijna 90, zelfstandig wonend – belt me verontwaardigd op. Zij had een offerte gevraagd voor enkele veiligheidsverbeteringen aan haar huis. De aannemer had zojuist gebeld en het aanzienlijke bedrag doorgegeven.
Zij was daar direct mee akkoord gegaan en toen was het stil geworden aan de andere kant van de lijn: „Moet u dat niet eerst aan uw kinderen vragen?”
Vincent Meijer
LikeLike
Dat had de aannemer dus niet verwacht. Kennelijk had hij geen zin in de klus en dacht haar met dat bedrag af te schrikken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach ja, dat zit er natuurlijk achter!
Vakmensen hebben werk genoeg. Dat heb ik wel gemerkt sinds ik een tegelzetter zoek voor mijn keukenvloer.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig Nieuwjaar aan alle makers en lezers van dit blog!
LikeGeliked door 1 persoon
Laat mij de eerste zijn dit jaar om jullie allemaal het allerbeste toe te wensen in 2022!
LikeGeliked door 2 people