Om mijn stereo-installatie in onze woonkamer te upgraden, sjouw ik nieuwe zware luidsprekers naar binnen.
Maanden aan luistersessies zijn daaraan voorafgegaan. Omdat ik weet dat ‘thuis’ het oog ook wat wil, is de keuze gevallen op prachtig Deens design. Ranke zuiltjes in kersenhout, passend bij onze kersenhouten vloer. Een streling voor oog en oor!
Mijn vrouw tempert mijn triomf met een: „Jammer, ze passen niet.” Verbaasd en ontgoocheld kijk ik haar aan. Ze vervolgt: „…achter de gordijnen”.
Tijdens het wandelen met de hondjes komen de buurmeisjes zoals gebruikelijk vrolijk aanrennen. Zegt Juul: „Zo, ben je er weer!” „Je mag geen je zeggen”, zegt Anna, „je moet u zeggen, joh!” „Nou, dat vind ik niet”, reageert Juul. „Natuurlijk wel”, zegt Anna. „Ze is hartstikke oud!”
Ik sta op het dakterras bij een vriendin. We kijken uit over de stadse tuintjes. Uit een van de huizen klinkt het geschreeuw van een vrouw. Drie kinderen stuiven de tuin in en de moeder blijft maar schelden. Mijn vriendin kijkt me aan en zegt: „Dat is dus áltijd zo, daar. En die vrouw geeft nota bene dure trainingen aan moeders.” „Oh”, zeg ik, waarover?” Mijn vriendin kijkt besmuikt. „Over het vinden van de juiste balans tussen werk en privé.”
Het is bijna 25 jaar geleden, in Moskou, tijdens de grote roebelcrisis van 1998.
Ik had een diner met een zakenrelatie. Mooi restaurant met goed eten en goede wijnen. Naarmate er meer wijn vloeide, werden mijn vragen over het leven in Rusland vrijpostiger en de antwoorden van mijn gastheer openhartiger.
Ik weet mijn vraag niet meer, maar zijn antwoord erop nog steeds: „Mister Robert, you know, in Russia you can never predict the past.”
Tijdens de lockdown ondersteunde mijn Amsterdamse werkgever het help-de-horeca-initiatief, waarbij medewerkers 30 euro konden laten overmaken aan een horeca-instelling. Een mooi gebaar in die zware tijden! Als alles weer openging, kon dit bedrag in de gekozen gelegenheid worden verzilverd met een onbeperkt geldige tegoedbon, met het opschrift ‘Bedankt voor je steun! We kijken uit naar het moment waarop we samen weer kunnen proosten’. Deze week leverde ik mijn bon in bij het restaurant dat ik had gekozen. Na enig intern overleg kwam de ober terug. „Helaas mijnheer, wij doen niet meer mee aan deze actie.”
Alert probeer ik te reageren als een leerling vertelt dat hij op zijn vierde lopend de grens met Bosnië is overgestoken, zeker als klasgenoten wat lacherig reageren dat hij dan toch zeker in een kinderwagen zat. Ja, dat wel. Ik zie een mooie aanleiding om het over vluchtelingen te hebben, totdat een twinkeling in zijn ogen mijn vergissing verraadt: de auto had het tijdens een familievakantie begeven en hulp moest een stukje verderop worden gezocht, over de grens. Hij is pas 15.
De buurman blijft nog steeds dezelfde leugens over mij verkondigen, een aantoonbare leugen (dat ik gestopt ben met het plaatsen van de kalenderblaadjes van Peter van Straaten) en de leugen dat ik nog steeds probeer te reageren op zijn blog. Een pertinente leugen maar wat doe je eraan.
Er wordt ook schande gesproken over het plaatsen van bovenstaande afbeelding (Lummel vergelijkt het zelfs met het plaatsen van creditcard gegevens). Ik zie het als een service aan de lezer: met google image search zoeken op een sleutelwoord van het ikje, dan hoeft de lezer dat niet te doen. Daar schuilt toch geen kwaad in?
heerrozenwater 
Helaas
Om mijn stereo-installatie in onze woonkamer te upgraden, sjouw ik nieuwe zware luidsprekers naar binnen.
Maanden aan luistersessies zijn daaraan voorafgegaan. Omdat ik weet dat ‘thuis’ het oog ook wat wil, is de keuze gevallen op prachtig Deens design. Ranke zuiltjes in kersenhout, passend bij onze kersenhouten vloer. Een streling voor oog en oor!
Mijn vrouw tempert mijn triomf met een: „Jammer, ze passen niet.” Verbaasd en ontgoocheld kijk ik haar aan. Ze vervolgt: „…achter de gordijnen”.
Sander Essers
LikeLike
Lijkt me geen goede plek voor luidsprekers.
LikeLike
Hij liet zijn vrouw voor de aankoop niet eerst even een fotootje van de speakers zien?
LikeLike
Misschien om te voorkomen dat ze ze zou afkeuren?
LikeGeliked door 1 persoon
U of je
Tijdens het wandelen met de hondjes komen de buurmeisjes zoals gebruikelijk vrolijk aanrennen. Zegt Juul: „Zo, ben je er weer!” „Je mag geen je zeggen”, zegt Anna, „je moet u zeggen, joh!” „Nou, dat vind ik niet”, reageert Juul. „Natuurlijk wel”, zegt Anna. „Ze is hartstikke oud!”
Faye Oliemans
LikeLike
Tja…
LikeLike
Faye voelt zich ongetwijfeld nog “harstikke jong” :-).
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zal het zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Moeder
Ik sta op het dakterras bij een vriendin. We kijken uit over de stadse tuintjes. Uit een van de huizen klinkt het geschreeuw van een vrouw. Drie kinderen stuiven de tuin in en de moeder blijft maar schelden. Mijn vriendin kijkt me aan en zegt: „Dat is dus áltijd zo, daar. En die vrouw geeft nota bene dure trainingen aan moeders.” „Oh”, zeg ik, waarover?” Mijn vriendin kijkt besmuikt. „Over het vinden van de juiste balans tussen werk en privé.”
Hedda Treffers
LikeLike
Meh
LikeGeliked door 1 persoon
Rusland
Het is bijna 25 jaar geleden, in Moskou, tijdens de grote roebelcrisis van 1998.
Ik had een diner met een zakenrelatie. Mooi restaurant met goed eten en goede wijnen. Naarmate er meer wijn vloeide, werden mijn vragen over het leven in Rusland vrijpostiger en de antwoorden van mijn gastheer openhartiger.
Ik weet mijn vraag niet meer, maar zijn antwoord erop nog steeds: „Mister Robert, you know, in Russia you can never predict the past.”
Robert Dommerholt
LikeLike
Maar met Poetin kun je wel de toekomst voorspellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Help de horeca
Tijdens de lockdown ondersteunde mijn Amsterdamse werkgever het help-de-horeca-initiatief, waarbij medewerkers 30 euro konden laten overmaken aan een horeca-instelling. Een mooi gebaar in die zware tijden! Als alles weer openging, kon dit bedrag in de gekozen gelegenheid worden verzilverd met een onbeperkt geldige tegoedbon, met het opschrift ‘Bedankt voor je steun! We kijken uit naar het moment waarop we samen weer kunnen proosten’. Deze week leverde ik mijn bon in bij het restaurant dat ik had gekozen. Na enig intern overleg kwam de ober terug. „Helaas mijnheer, wij doen niet meer mee aan deze actie.”
Kees Punt
LikeLike
Nou, lekker dan.
LikeGeliked door 1 persoon
Vluchtelingen
Alert probeer ik te reageren als een leerling vertelt dat hij op zijn vierde lopend de grens met Bosnië is overgestoken, zeker als klasgenoten wat lacherig reageren dat hij dan toch zeker in een kinderwagen zat. Ja, dat wel. Ik zie een mooie aanleiding om het over vluchtelingen te hebben, totdat een twinkeling in zijn ogen mijn vergissing verraadt: de auto had het tijdens een familievakantie begeven en hulp moest een stukje verderop worden gezocht, over de grens. Hij is pas 15.
Alette Rosing
LikeLike
De buurman blijft nog steeds dezelfde leugens over mij verkondigen, een aantoonbare leugen (dat ik gestopt ben met het plaatsen van de kalenderblaadjes van Peter van Straaten) en de leugen dat ik nog steeds probeer te reageren op zijn blog. Een pertinente leugen maar wat doe je eraan.
Er wordt ook schande gesproken over het plaatsen van bovenstaande afbeelding (Lummel vergelijkt het zelfs met het plaatsen van creditcard gegevens). Ik zie het als een service aan de lezer: met google image search zoeken op een sleutelwoord van het ikje, dan hoeft de lezer dat niet te doen. Daar schuilt toch geen kwaad in?
LikeLike
Lijkt mij ook.
LikeGeliked door 1 persoon