Lester (11) heeft sportdag. De juf vroeg hulp van ouders. Ik bood me aan, omdat dit de laatste keer is dat ik iets met hem en zijn klas kan doen voordat hij zijn nieuwe avontuur begint op de middelbare. Zoonlief zelf is matig enthousiast. Aan het ontbijt krijg ik instructies. „Mam, je moet je zwarte Nike-sportbroek aan en sportschoenen, met dat zwart-roze truitje.” Met bezorgde blik in zijn ogen vervolgt hij: „En doe alsjeblieft je haar in een staart en wat make-up op. Je ziet er nu uit alsof je tien jaar niet hebt geslapen.”
Ik voelde een leegte. Ken je dat? Een emotionele vervlakking, zo leerde ik op internet. Google, mijn altijd parate vriend vol wijsheden, vroeg ik om raad. De zoekmachine leidde mij naar een artikel op psychologiemagazine.nl. Voordat ik het kon lezen, verscheen op het scherm eerst de cookiemelding die ik moest aanklikken: „Accepteren en doorgaan.”
DSR bij de buren over dit toch volstrekt onschuldige Ikje: “het is de Publikumsbeschrimpfung voorbij. NRC toont diepe minachting voor haar lezers die kennelijk alles wel zullen vreten.”
Is er dan niemand daar die de goede man uit zijn lijden verlost? Doet al jaren elke dag vrijwillig mee aan de expeditie Robinson eetproef en elke dag weer de klaagzang hoe walgelijk het eten is.
Mijn vriendin en ik bezoeken het depot van Museum Boijmans Van Beuningen. In het restaurant valt ons op hoe blank en op leeftijd het publiek is. Bij het afrekenen met een jonge serveerster spreek ik onze verwondering hierover uit. „Wij hadden voor de opening ook op ander publiek gerekend”, zegt zij. „Hipsters, dertigers, mensen van begin veertig… We dachten te gaan experimenteren met wilde salades en gekke brownies, maar we lopen elke dag heen en weer met kroketten en appeltaart met slagroom.”
2008 – Op doorreis uit Oekraïne passeren we de grens tussen Transnistrië en Moldavië. In de berm staat een pantservoertuig van Russische ‘vredestroepen’. Soldaten zitten verveeld in de schaduw, maar eentje staat op en gebaart ons te stoppen. Het is de Russische voertuigcommandant. Ik stop en open het raam. Hij buigt zich tot onze neuzen elkaar bijna raken en zegt: „Heb je bier?” Ik denk aan de flessen Oekraïense champagne achter in de auto en zeg in mijn beste Russisch: „Ja, dat heb ik, maar dan wil ik een foto maken.” De onderofficier aarzelt en zegt: „Voor fotograferen heb ik toestemming nodig uit Moskou…” Smekend kijkt hij me aan. „Geen foto, geen bier”, antwoord ik en druk het gaspedaal in.
Elk jaar componeer ik de muziek voor de schoolmusical die in de Amsterdamse Mozes- en Aäronkerk wordt uitgevoerd. De bassist van het orkest is bekend van radio en tv. Aan het eind van de musical komt de grootmoeder van een van de kinderen op ons af. Tegen de bassist: „Meneer, u speelt best goed! Eigenlijk zou u daar wat meer mee moeten doen!” De bassist knikt vriendelijk terug. Als ze wegloopt, geeft Henny me een knipoog.
heerrozenwater 
Laatste keer
Lester (11) heeft sportdag. De juf vroeg hulp van ouders. Ik bood me aan, omdat dit de laatste keer is dat ik iets met hem en zijn klas kan doen voordat hij zijn nieuwe avontuur begint op de middelbare. Zoonlief zelf is matig enthousiast. Aan het ontbijt krijg ik instructies. „Mam, je moet je zwarte Nike-sportbroek aan en sportschoenen, met dat zwart-roze truitje.” Met bezorgde blik in zijn ogen vervolgt hij: „En doe alsjeblieft je haar in een staart en wat make-up op. Je ziet er nu uit alsof je tien jaar niet hebt geslapen.”
Indra Heerkens
LikeLike
Leegte
Ik voelde een leegte. Ken je dat? Een emotionele vervlakking, zo leerde ik op internet. Google, mijn altijd parate vriend vol wijsheden, vroeg ik om raad. De zoekmachine leidde mij naar een artikel op psychologiemagazine.nl. Voordat ik het kon lezen, verscheen op het scherm eerst de cookiemelding die ik moest aanklikken: „Accepteren en doorgaan.”
Lieke van Rooijen
LikeLike
DSR bij de buren over dit toch volstrekt onschuldige Ikje: “het is de Publikumsbeschrimpfung voorbij. NRC toont diepe minachting voor haar lezers die kennelijk alles wel zullen vreten.”
Is er dan niemand daar die de goede man uit zijn lijden verlost? Doet al jaren elke dag vrijwillig mee aan de expeditie Robinson eetproef en elke dag weer de klaagzang hoe walgelijk het eten is.
Dat is toch abnormaal dokter?
LikeLike
Gekke brownies
Mijn vriendin en ik bezoeken het depot van Museum Boijmans Van Beuningen. In het restaurant valt ons op hoe blank en op leeftijd het publiek is. Bij het afrekenen met een jonge serveerster spreek ik onze verwondering hierover uit. „Wij hadden voor de opening ook op ander publiek gerekend”, zegt zij. „Hipsters, dertigers, mensen van begin veertig… We dachten te gaan experimenteren met wilde salades en gekke brownies, maar we lopen elke dag heen en weer met kroketten en appeltaart met slagroom.”
Mirjam Killian
LikeLike
Bier
2008 – Op doorreis uit Oekraïne passeren we de grens tussen Transnistrië en Moldavië. In de berm staat een pantservoertuig van Russische ‘vredestroepen’. Soldaten zitten verveeld in de schaduw, maar eentje staat op en gebaart ons te stoppen. Het is de Russische voertuigcommandant. Ik stop en open het raam. Hij buigt zich tot onze neuzen elkaar bijna raken en zegt: „Heb je bier?” Ik denk aan de flessen Oekraïense champagne achter in de auto en zeg in mijn beste Russisch: „Ja, dat heb ik, maar dan wil ik een foto maken.” De onderofficier aarzelt en zegt: „Voor fotograferen heb ik toestemming nodig uit Moskou…” Smekend kijkt hij me aan. „Geen foto, geen bier”, antwoord ik en druk het gaspedaal in.
Martin Roemers
LikeLike
Bassist
Elk jaar componeer ik de muziek voor de schoolmusical die in de Amsterdamse Mozes- en Aäronkerk wordt uitgevoerd. De bassist van het orkest is bekend van radio en tv. Aan het eind van de musical komt de grootmoeder van een van de kinderen op ons af. Tegen de bassist: „Meneer, u speelt best goed! Eigenlijk zou u daar wat meer mee moeten doen!” De bassist knikt vriendelijk terug. Als ze wegloopt, geeft Henny me een knipoog.
Heleen Verleur
LikeLike