Onze taalklas wordt onverwacht verplaatst naar een andere school van een ander schoolbestuur en samengevoegd met de Oekraïneklas en met twaalf Syrische kinderen die al maanden zonder onderwijs in de tijdelijke opvang in onze stad zitten. Geen docent, geen onderwijsassistent, nog geen materiaal, wel wat geld, maar geen verdere ondersteuning van gemeente, schoolbesturen of directie, geen vraag of we dit op ons willen nemen. Over drie weken starten we. Voor die ongelooflijk veerkrachtige kinderen.
Na een dramatisch ongeluk kwam het besluit tot euthanasie. Hij was jong en geliefd. Het afscheid is ontroerend mooi. Na afloop, alleen in mijn auto, komt de ontlading. Schaamteloos huil ik en twee lagen waterproof mascara belanden op mijn wangen. Ik sta asociaal geparkeerd, half op de stoep in de buurt van de begraafplaats. Dan wordt er op het raam geklopt door een politieagent. Snel veeg ik mijn ogen droog en open het raam. De agent: „Oh, sorry, mevrouw. Gecondoleerd. Huilt u maar door, hoor.”
We zijn in Müritz Nationalpark, een groot natuurpark in Noord-Oost Duitsland. Rond zonsondergang verzamelen zich duizenden kraanvogels voor de nacht. Met luid getrompetter kondigen de zwermen kraanvogels zich aan en mijn man en ik raken niet uitgekeken op dit spektakel. In het donker lopen we terug naar ons hotel. Mijn man maakt een praatje met de ober. Hij vertelt dat mensen van heinde en ver naar hier komen. „Voor die prachtige kraanvogels natuurlijk” zegt mijn man. „Nein, für unsere Wildgulasch.”
Corien van den Heuvel
Met wéér constateren dat ze bij de buurtjes Ikjes afkraken en eigen verhaaltjes de hemel in prijzen zou ik in herhaling vallen. Mijn plan is nu om de sneertjes op te sparen en eens per week of maand uit te delen.
Oftewel, Heer Rozenwater gooit de handdoek in de ring.
En allicht hebben sommige reageerders discreet laten weten niet gediend te zijn van het voortdurend, en zinloos, afgeven op zijn buren.
Nee lieve DSR, mijn commentaar op de buurtjes zal alleen minder frequent worden.
Niemand heeft me er op aangesproken. Met zekerheid weet ik evenzeer dat jullie élke morgen hier een kijkje komen nemen dus het voelt absoluut niet zinloos aan.
Al vele jaren heb ik een espresso-apparaat. Ik ben er trots op dat ik mooie figuren in het melkschuim kan maken. Vroeger maakte ik altijd een hartje op de cappuccino voor mijn vrouw. Tegenwoordig een krokus. Onlangs vroeg een vriend, die met koffietijd bij ons aanschoof, met een knikje naar haar kopje: „Is de liefde over?” „Nee”, verklaarde ik, „een bloem krijg je door het melkkannetje te schudden bij het uitschenken. Nu ik wat ouder ben, heb ik niet meer zo’n vaste hand.”
Sander Essers
Bas komt met dat ongelooflijk afgezaagde “Koffie koffie” van Rita Corita op de proppen. Jezusmina, die man wordt steeds voorspelbaarder 😦
Met een klant sta ik uitgebreid te praten over de aankoop van een bank. Ze vindt het fijn dat de stof behaaglijk voelt, maar hoe zit het met vlekken en is de stof wel sterk genoeg, want Knoet springt vaak ruw op de bank en maakt ook veel vlekken. Ik vertel over schapenvachten en dat niet alle honden hiervan houden, maar dat als er wel een match is, veel bankproblemen zijn opgelost met een schapenvacht op de bank. Ze schudt het hoofd. Knoet is haar man.
Robert Leemker
Het valt me op dat de buurtjes de laatste tijd, in het bijzonder DSR, milder zijn gaan reageren op de ikjes. Nou, ik weet wel waarom. 🙂
In 2001 ontving president Poetin koningin Beatrix in het Kremlin. De staatshoofden zouden van twee kanten de imposante ontvangstzaal binnenkomen en elkaar in het midden begroeten. Staatshoofden zijn immers protocollair gelijk. Maar Poetin had de begroetingsplek verplaatst zodat hijzelf slechts een derde van de zaal hoefde te lopen. Ik stond erbij en zag hoe Poetin langzaam als een tsaar kwam aanschrijden terwijl Beatrix gehaast moest doorstappen om gelijk aan te komen. Een opmerkelijk staaltje machtsvertoon.
heerrozenwater 
Zonder
Onze taalklas wordt onverwacht verplaatst naar een andere school van een ander schoolbestuur en samengevoegd met de Oekraïneklas en met twaalf Syrische kinderen die al maanden zonder onderwijs in de tijdelijke opvang in onze stad zitten. Geen docent, geen onderwijsassistent, nog geen materiaal, wel wat geld, maar geen verdere ondersteuning van gemeente, schoolbesturen of directie, geen vraag of we dit op ons willen nemen. Over drie weken starten we. Voor die ongelooflijk veerkrachtige kinderen.
Nicol Kampert
LikeLike
Niet een echt Ikje maar toch goed om het in de krant te plaatsen.
LikeGeliked door 1 persoon
Asociaal
Na een dramatisch ongeluk kwam het besluit tot euthanasie. Hij was jong en geliefd. Het afscheid is ontroerend mooi. Na afloop, alleen in mijn auto, komt de ontlading. Schaamteloos huil ik en twee lagen waterproof mascara belanden op mijn wangen. Ik sta asociaal geparkeerd, half op de stoep in de buurt van de begraafplaats. Dan wordt er op het raam geklopt door een politieagent. Snel veeg ik mijn ogen droog en open het raam. De agent: „Oh, sorry, mevrouw. Gecondoleerd. Huilt u maar door, hoor.”
Renata Beck
LikeLike
In plaats daarvan schreef ze een Ikje.
LikeGeliked door 1 persoon
Kraanvogels
We zijn in Müritz Nationalpark, een groot natuurpark in Noord-Oost Duitsland. Rond zonsondergang verzamelen zich duizenden kraanvogels voor de nacht. Met luid getrompetter kondigen de zwermen kraanvogels zich aan en mijn man en ik raken niet uitgekeken op dit spektakel. In het donker lopen we terug naar ons hotel. Mijn man maakt een praatje met de ober. Hij vertelt dat mensen van heinde en ver naar hier komen. „Voor die prachtige kraanvogels natuurlijk” zegt mijn man. „Nein, für unsere Wildgulasch.”
Corien van den Heuvel
Met wéér constateren dat ze bij de buurtjes Ikjes afkraken en eigen verhaaltjes de hemel in prijzen zou ik in herhaling vallen. Mijn plan is nu om de sneertjes op te sparen en eens per week of maand uit te delen.
Het moet wel leuk blijven.
LikeGeliked door 1 persoon
Dikke LOL!
Oftewel, Heer Rozenwater gooit de handdoek in de ring.
En allicht hebben sommige reageerders discreet laten weten niet gediend te zijn van het voortdurend, en zinloos, afgeven op zijn buren.
LikeLike
Nee lieve DSR, mijn commentaar op de buurtjes zal alleen minder frequent worden.
Niemand heeft me er op aangesproken. Met zekerheid weet ik evenzeer dat jullie élke morgen hier een kijkje komen nemen dus het voelt absoluut niet zinloos aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Amateur-barista
Al vele jaren heb ik een espresso-apparaat. Ik ben er trots op dat ik mooie figuren in het melkschuim kan maken. Vroeger maakte ik altijd een hartje op de cappuccino voor mijn vrouw. Tegenwoordig een krokus. Onlangs vroeg een vriend, die met koffietijd bij ons aanschoof, met een knikje naar haar kopje: „Is de liefde over?” „Nee”, verklaarde ik, „een bloem krijg je door het melkkannetje te schudden bij het uitschenken. Nu ik wat ouder ben, heb ik niet meer zo’n vaste hand.”
Sander Essers
Bas komt met dat ongelooflijk afgezaagde “Koffie koffie” van Rita Corita op de proppen. Jezusmina, die man wordt steeds voorspelbaarder 😦
LikeGeliked door 2 people
Trilgras op cappuccino lijkt me prachtig
LikeGeliked door 1 persoon
Schapenvacht
Met een klant sta ik uitgebreid te praten over de aankoop van een bank. Ze vindt het fijn dat de stof behaaglijk voelt, maar hoe zit het met vlekken en is de stof wel sterk genoeg, want Knoet springt vaak ruw op de bank en maakt ook veel vlekken. Ik vertel over schapenvachten en dat niet alle honden hiervan houden, maar dat als er wel een match is, veel bankproblemen zijn opgelost met een schapenvacht op de bank. Ze schudt het hoofd. Knoet is haar man.
Robert Leemker
Het valt me op dat de buurtjes de laatste tijd, in het bijzonder DSR, milder zijn gaan reageren op de ikjes. Nou, ik weet wel waarom. 🙂
LikeLike
😆
LikeLike
Tsaar
In 2001 ontving president Poetin koningin Beatrix in het Kremlin. De staatshoofden zouden van twee kanten de imposante ontvangstzaal binnenkomen en elkaar in het midden begroeten. Staatshoofden zijn immers protocollair gelijk. Maar Poetin had de begroetingsplek verplaatst zodat hijzelf slechts een derde van de zaal hoefde te lopen. Ik stond erbij en zag hoe Poetin langzaam als een tsaar kwam aanschrijden terwijl Beatrix gehaast moest doorstappen om gelijk aan te komen. Een opmerkelijk staaltje machtsvertoon.
Reinildis van Ditzhuyzen
LikeLike
Brrrr…
LikeGeliked door 1 persoon