Vanwege een aanstaande knieoperatie heb ik een gesprek met de anesthesist. We werken een vragenlijst af en dat gaat lekker snel, want tien jaar geleden is mijn andere knie al aan de beurt geweest. Dan komt de vraag: „Wilt u lokaal verdoofd worden of onder algehele narcose?” Ik moet er even over nadenken: hoe is dat tien jaar geleden ook al weer gegaan? „Daar heb ik een controlevraag voor”, zegt de anesthesist, terwijl ze haar blik van het computerscherm naar mij verplaatst. „Herinnert u zich het zagen nog?”
Parched (Uitgedroogd) heet de Indiase film die we gisteren met zes vrouwen keken. Het idee kwam van een Takkewijf, de geuzennaam van mijn oude Facebook-groep Takkewijven. De groep moedigde vrouwen aan om zichzelf te zijn, ook al worden ze lastig gevonden door hun gemeenschap. Dat was zeker het geval in Parched, een schrijnend portret van drie Indiase vrouwen die uiteindelijk losbreken. Je losworstelen van het patriarchale juk maakt je sterk, liefdevol en vrij. Zo voelden wij ons gisteren ook.
Kan aan mij liggen maar ik proef een zekere verfijnd ironie in de laatste zin (uiteraard niet opgemerkt bij de buurtjes, die willen alleen kritiek leveren). Het wekelijkse intro heb ik aan me voorbij laten gaan. Wat moet je ook met dat herkauwen van ikjes en ikjescommentaar.
In het commentaar van vandaag probeerde DSR vet toe te passen. Dat gaat natuurlijk verkeerd want hij blijft een ontstellende kluns. Bas corrigeert dat, een werkje van niks (kan ik u als blogbeheerder verzekeren) maar Bas moet zich daarvoor wel op de borst kloppen: Inmiddels gecorrigeerd, want zo attent zijn we wel op deze fijne site.
Verder heeft hij heel narcistisch ook nog bierviltjes met zijn eigen avatar laten maken en licht dat in een uitzonderlijk saai en wijdlopig artikel toe. DSR brandt dat tot mislukking gedoemde project volledig af.
Ja, Iezegrim DSR wil Bas, als enige bij de buren, nog wel eens flink te waarheid vertellen.
Maandagochtend. Een volle sprinter komt langzaam tot stilstand bij het station Hoofddorp. „Tussen Hoofddorp en Leiden-Centraal rijden geen treinen meer door een defecte trein”, klinkt het. Blikken van teleurstelling en paniek. Een man roept: „En dan staan we ook nog eens vast op Hoofddorp, de aller-aller-treurigste plek van heel Nederland.” Een andere passagier reageert: „Meneer, ik ben hier geboren en getogen.” Het duurde nog een paar lange minuten voordat we de trein kunnen verlaten.
Vera Stoop
Het zoomuurtje was een succes met elf deelnemers. Waar komen die opeens allemaal vandaan?
Bas doet nog zijn uiterste best dit blog te minimaliseren, door het slijk te halen, maar hij schiet zichzelf daarbij wel pardoes in de voet.
Oh ja, over de anderen hebben we het dit keer niet gehad. Het bleek dat het niemand ene malle moer interesseerde en er bleek ook vrijwel niemand meer die de dingen aldaar in de gaten hield. Slechts een (schrijve 1) deelnemer bekende dat hij als een “guilty pleasure” nog weleens elders keek, maar de rest van de deelnemers had werkelijk waar geen idee waar dit over ging.
Het niet over dit blog hebben maar wél weten dat vrijwel niemand het in de gaten houdt, daar klopt natuurlijk geen ene mallemoer van.
Aan de hand van de bezoekersstatistieken weet ik trouwens met grote zekerheid dat dit blog zeer frequent door meerdere buurtjes bezocht wordt. Bas liegt of deelnemers (op eentje na) van de zoomsessie liegen. Ik hou het op het eerste.
Voor de tweede keer ben ik getroffen door kanker. De behandeling is begonnen met chemo. Het is moeilijk voor de kleinkinderen (7 en 5) om dit een plaats te geven. De ouders kiezen voor openheid. Veel is er te verwerken en het duurt even, maar op een dag willen ze me aan de telefoon: „Oma, als jij straks geen wenkbrauwen meer hebt, mogen wij ze dan erop tekenen?” Dat mag.
Sonja de Jong
Een beetje ongepast na deze “rotziekte” over de ondraaglijke lichtheid bij de buurtjes te beginnen maar het moet. DSR: “Ja, het was weer leuk gisteravond!!!“. U ziet het goed, de Iezegrim uit Brussel, spendeerde drie vette uitroeptekens aan de zoomsessie. Ongelooflijk want de beste man is doorgaans buitengewoon karig met het etaleren van zijn enthousiasme.
Wat mij verder opvalt: die zoomsessie is een hengstenbal geworden. Geen vrouw te bekennen, alleen maar mannen, inclusief een herstellende Amsterdamse volkszanger, genaamd Gerry Holland. Mannen die wijdbeens hun ego etaleren en barstensvol van zichzelf de dames doen afhaken.
Als vlieg aan het plafond zou ik zo’n zoomsessie toch wel eens willen bijwonen. Ik ben van nature een observator, net als Oek de Jong. Tip voor Amsterdammers, Oek de Jong zijn laatste boek: “Man zonder rijbewijs”. Met een gratis abonnement bij Podimo wordt het boek je zelfs voorgelezen.
„Mam, kijk je messenger. Ik heb snel een boek nodig, digitaal. Ik heb over 70 minuten les en als ik dat boek niet heb, mag ik de les niet in, dus meer afwezigheid. Het boek zit al in het winkelmandje, wachtwoord schooliskut.”
Henrique Staal
Net als Jan de Wit destijds met drasties rekent Bas zich rijk met het aantal views dat zijn blog krijgt en laat hij zich gek maken door gewiekste marketingmensen. Zijn poging te bewijzen dat zijn blog meer voorstelt dan het lijkt is echt grappig:
Zelfs Freek de Jonge begroette mij spontaan met “jij doet toch iets met de ikjes?”.
Je weet dat je met een toekomstloos boomer-project te maken hebt als Freek de Jonge er weet van heeft. 🙂
Bas komt ook nog met de volgende zeer curieuze zin:
Daar waar – zoals een van de vrouwelijke zoemers deze week nog opmerkte in de vrije brainstorm – de NRC-rubriek “in haar tijd” dagelijks honderden reacties telde, kent het ikjes-intro alhier een gemiddelde van 99 reacties per week.
Waarom zo nadrukkelijke vermelden dat er vrouwelijke zoemers bij de sessie aanwezig waren? Heeft mijn hengstenbal-verwijt doel getroffen?
99 reacties per week stelt uiteraard helemaal niets voor (dit blog had in 2017 al gemiddeld 153 reacties).
In het wekelijks herkauwen van ikjes zit, ik zeg het maar eerlijk, geen enkele toekomst. Bas zijn blog zal nog wel even op dezelfde leest door blijven sudderen maar daar blijft het dan ook bij. Veel meer wordt het echt niet.
Tien dagen van muziek genieten in het Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam. Een geweldig feest. Tijdens een van de concerten zit ik naast een jongeman, die voortdurend zijn linkerbeen beweegt. Ik voel de trillingen in mijn stoel. Beleefd vraag ik hem of hij daarmee wil stoppen. „Ik zal mijn best doen”, zegt hij, „maar ik ben extreem nerveus.”
Na het concert: „Mag ik je vragen waarom je zo extreem nerveus bent?” „Ik ben de componist” – en hij rent naar voren om een daverend applaus in ontvangst te nemen.
Annie Oude Avenhuis
Meanwhile with the neighbors
Ad Hok probeert een discussie over de Amerikaanse politiek op te starten. Logisch want er gebeurt verder weinig bij de buurtjes en Florida is ver weg van het gezellige Amsterdam. Rechts-angehauchte DSR haakt er gretig op in maar verwart meteen Hillary Clinton met John Kerry.
Buitengewoon erudiete en immer beschaafde Ad Hok corrigeert hem:
John Edwards was de voormalige running mate van John Kerry, als ik mij niet vergis.
En wat denk je van Newt Gingrich?
Blogmaster Bas (doodsbang dat hij wat views gaat missen) springt ertussen: “Ja, zie je, daar gaan we weer. Daar gaan mijn lezers.” Arme Ad Hok in verwarring: “Huh?”.
Echt doodzonde, een interessante discussie in de kiem gesmoord. 😦
Ik zou overigens Ad Hok de EO-documentaire ‘God, Jesus, Trump!’ met Tijs van den Brink willen aanraden. Zeer de moeite waard.
“Buitengewoon erudiet en immer beschaafd”, toe maar, je doet me blozen.
Overigens heb ik de eerste aflevering van die documentaire van Tijs al gezien. Mooi, maar ook huiveringwekkend.
Inderdaad, huiveringwekkend. In dagblad Trouw dit weekend:
“In diverse staten staan de posities op het spel van Republikeinen die in de nasleep van de verkiezingen van 2020 hun rug recht hielden. Een aantal van hen is tijdens de Republikeinse voorverkiezingen reeds vervangen door Trump-loyalisten. Verspreid over al die verkiezingen door het hele land zijn er meer dan driehonderd aanhangers van de Grote Leugen verkiesbaar. Allemaal namens de Republikeinse Partij.”
Zeker 60 procent van de Republikeinen – een op de drie Amerikanen – gelooft dat Joe Biden de verkiezingen van 2020 niet heeft gewonnen. Als de meeste mensen verkiezingen niet meer vertrouwen dan gaat het er heel somber uitzien.
heerrozenwater 
Het zagen
Vanwege een aanstaande knieoperatie heb ik een gesprek met de anesthesist. We werken een vragenlijst af en dat gaat lekker snel, want tien jaar geleden is mijn andere knie al aan de beurt geweest. Dan komt de vraag: „Wilt u lokaal verdoofd worden of onder algehele narcose?” Ik moet er even over nadenken: hoe is dat tien jaar geleden ook al weer gegaan? „Daar heb ik een controlevraag voor”, zegt de anesthesist, terwijl ze haar blik van het computerscherm naar mij verplaatst. „Herinnert u zich het zagen nog?”
Heleen Hegge
LikeLike
Iew!
LikeGeliked door 1 persoon
Juk
Parched (Uitgedroogd) heet de Indiase film die we gisteren met zes vrouwen keken. Het idee kwam van een Takkewijf, de geuzennaam van mijn oude Facebook-groep Takkewijven. De groep moedigde vrouwen aan om zichzelf te zijn, ook al worden ze lastig gevonden door hun gemeenschap. Dat was zeker het geval in Parched, een schrijnend portret van drie Indiase vrouwen die uiteindelijk losbreken. Je losworstelen van het patriarchale juk maakt je sterk, liefdevol en vrij. Zo voelden wij ons gisteren ook.
Nicole Pol
LikeLike
Kan aan mij liggen maar ik proef een zekere verfijnd ironie in de laatste zin (uiteraard niet opgemerkt bij de buurtjes, die willen alleen kritiek leveren). Het wekelijkse intro heb ik aan me voorbij laten gaan. Wat moet je ook met dat herkauwen van ikjes en ikjescommentaar.
In het commentaar van vandaag probeerde DSR vet toe te passen. Dat gaat natuurlijk verkeerd want hij blijft een ontstellende kluns. Bas corrigeert dat, een werkje van niks (kan ik u als blogbeheerder verzekeren) maar Bas moet zich daarvoor wel op de borst kloppen: Inmiddels gecorrigeerd, want zo attent zijn we wel op deze fijne site.
Verder heeft hij heel narcistisch ook nog bierviltjes met zijn eigen avatar laten maken en licht dat in een uitzonderlijk saai en wijdlopig artikel toe. DSR brandt dat tot mislukking gedoemde project volledig af.
Ja, Iezegrim DSR wil Bas, als enige bij de buren, nog wel eens flink te waarheid vertellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Geboren
Maandagochtend. Een volle sprinter komt langzaam tot stilstand bij het station Hoofddorp. „Tussen Hoofddorp en Leiden-Centraal rijden geen treinen meer door een defecte trein”, klinkt het. Blikken van teleurstelling en paniek. Een man roept: „En dan staan we ook nog eens vast op Hoofddorp, de aller-aller-treurigste plek van heel Nederland.” Een andere passagier reageert: „Meneer, ik ben hier geboren en getogen.” Het duurde nog een paar lange minuten voordat we de trein kunnen verlaten.
Vera Stoop
Het zoomuurtje was een succes met elf deelnemers. Waar komen die opeens allemaal vandaan?
Bas doet nog zijn uiterste best dit blog te minimaliseren, door het slijk te halen, maar hij schiet zichzelf daarbij wel pardoes in de voet.
Het niet over dit blog hebben maar wél weten dat vrijwel niemand het in de gaten houdt, daar klopt natuurlijk geen ene mallemoer van.
Aan de hand van de bezoekersstatistieken weet ik trouwens met grote zekerheid dat dit blog zeer frequent door meerdere buurtjes bezocht wordt. Bas liegt of deelnemers (op eentje na) van de zoomsessie liegen. Ik hou het op het eerste.
LikeLike
Wenkbrauwen
Voor de tweede keer ben ik getroffen door kanker. De behandeling is begonnen met chemo. Het is moeilijk voor de kleinkinderen (7 en 5) om dit een plaats te geven. De ouders kiezen voor openheid. Veel is er te verwerken en het duurt even, maar op een dag willen ze me aan de telefoon: „Oma, als jij straks geen wenkbrauwen meer hebt, mogen wij ze dan erop tekenen?” Dat mag.
Sonja de Jong
Een beetje ongepast na deze “rotziekte” over de ondraaglijke lichtheid bij de buurtjes te beginnen maar het moet. DSR: “Ja, het was weer leuk gisteravond!!!“. U ziet het goed, de Iezegrim uit Brussel, spendeerde drie vette uitroeptekens aan de zoomsessie. Ongelooflijk want de beste man is doorgaans buitengewoon karig met het etaleren van zijn enthousiasme.
Wat mij verder opvalt: die zoomsessie is een hengstenbal geworden. Geen vrouw te bekennen, alleen maar mannen, inclusief een herstellende Amsterdamse volkszanger, genaamd Gerry Holland. Mannen die wijdbeens hun ego etaleren en barstensvol van zichzelf de dames doen afhaken.
Als vlieg aan het plafond zou ik zo’n zoomsessie toch wel eens willen bijwonen. Ik ben van nature een observator, net als Oek de Jong. Tip voor Amsterdammers, Oek de Jong zijn laatste boek: “Man zonder rijbewijs”. Met een gratis abonnement bij Podimo wordt het boek je zelfs voorgelezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Afwezigheid
„Mam, kijk je messenger. Ik heb snel een boek nodig, digitaal. Ik heb over 70 minuten les en als ik dat boek niet heb, mag ik de les niet in, dus meer afwezigheid. Het boek zit al in het winkelmandje, wachtwoord schooliskut.”
Henrique Staal
Net als Jan de Wit destijds met drasties rekent Bas zich rijk met het aantal views dat zijn blog krijgt en laat hij zich gek maken door gewiekste marketingmensen. Zijn poging te bewijzen dat zijn blog meer voorstelt dan het lijkt is echt grappig:
Je weet dat je met een toekomstloos boomer-project te maken hebt als Freek de Jonge er weet van heeft. 🙂
Bas komt ook nog met de volgende zeer curieuze zin:
Waarom zo nadrukkelijke vermelden dat er vrouwelijke zoemers bij de sessie aanwezig waren? Heeft mijn hengstenbal-verwijt doel getroffen?
99 reacties per week stelt uiteraard helemaal niets voor (dit blog had in 2017 al gemiddeld 153 reacties).
In het wekelijks herkauwen van ikjes zit, ik zeg het maar eerlijk, geen enkele toekomst. Bas zijn blog zal nog wel even op dezelfde leest door blijven sudderen maar daar blijft het dan ook bij. Veel meer wordt het echt niet.
LikeLike
Nerveus
Tien dagen van muziek genieten in het Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam. Een geweldig feest. Tijdens een van de concerten zit ik naast een jongeman, die voortdurend zijn linkerbeen beweegt. Ik voel de trillingen in mijn stoel. Beleefd vraag ik hem of hij daarmee wil stoppen. „Ik zal mijn best doen”, zegt hij, „maar ik ben extreem nerveus.”
Na het concert: „Mag ik je vragen waarom je zo extreem nerveus bent?” „Ik ben de componist” – en hij rent naar voren om een daverend applaus in ontvangst te nemen.
Annie Oude Avenhuis
Meanwhile with the neighbors
Ad Hok probeert een discussie over de Amerikaanse politiek op te starten. Logisch want er gebeurt verder weinig bij de buurtjes en Florida is ver weg van het gezellige Amsterdam. Rechts-angehauchte DSR haakt er gretig op in maar verwart meteen Hillary Clinton met John Kerry.
Buitengewoon erudiete en immer beschaafde Ad Hok corrigeert hem:
Blogmaster Bas (doodsbang dat hij wat views gaat missen) springt ertussen: “Ja, zie je, daar gaan we weer. Daar gaan mijn lezers.” Arme Ad Hok in verwarring: “Huh?”.
Echt doodzonde, een interessante discussie in de kiem gesmoord. 😦
Ik zou overigens Ad Hok de EO-documentaire ‘God, Jesus, Trump!’ met Tijs van den Brink willen aanraden. Zeer de moeite waard.
LikeGeliked door 1 persoon
“Buitengewoon erudiet en immer beschaafd”, toe maar, je doet me blozen.
Overigens heb ik de eerste aflevering van die documentaire van Tijs al gezien. Mooi, maar ook huiveringwekkend.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, huiveringwekkend. In dagblad Trouw dit weekend:
Zeker 60 procent van de Republikeinen – een op de drie Amerikanen – gelooft dat Joe Biden de verkiezingen van 2020 niet heeft gewonnen. Als de meeste mensen verkiezingen niet meer vertrouwen dan gaat het er heel somber uitzien.
LikeLike
Haha, die componist!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zie de Amerikaanse verkiezingen heel somber in.
LikeGeliked door 1 persoon