Op zaterdag hadden we met ons literaire gezelschap afgesproken bij het Chinese restaurant New Season op de Warmoesstraat 39 in Amsterdam. Dit is het adres waar Joost van den Vondel in de 17de eeuw zijn zijden-kousen-winkel had. Tien jaar eerder had ik daar gegeten met Ko, een van de leden, en hem op de foto gezet voor het restaurant. De avond voor de afspraak, vrijdagavond, zond ik deze tien jaar oude foto via WhatsApp aan het gezelschap. Ko antwoordde: „Komen jullie nog?”
Hans Romijn
Luvienna, weet je nog dat we vanwege een PB-avond Upgrade, in een Chinees restaurant in de Warmoesstraat hebben afgesproken? Dat was op nummer 17.
Bas, in zijn intro, door het steeds nijpender gebrek aan reageerders:
Volgens onze nieuwe reageerder met wie je geen ruzie kunt krijgen, wat je ook doet, chatGPT (…)
Hij geeft dan nog, enigszins desperaat, aandacht aan Timmerark, de man die ook hier uiterst negatieve reacties achterlaat:
Ene R. Geller, zo op het eerste gezicht een nieuwe reageerder, maar bij nader bestuderen een ouwe bekende onder een nieuw pseudo, zei iets hatelijks. Mag. Kan. Wie die ouwe reageerder dan in werkelijkheid is, maak ik niet bekend, omdat zulks tegen de blogetiquette is. Dat doe je niet als blogbeheerder, daar moeten reageerders op kunnen vertrouwen. Niet iedereen houdt zich daaraan. Beetje sneu, maar goed de blogbaas die ik nu op het oog heb is niet zo van de privacy.
Het is waar, met het onthullen van de identiteit van iemand die hier alleen komt om vervelende reacties achter te laten heb ik geen enkel probleem.
„U bent toch mevrouw Offereins?” Het is al heel lang geleden dat ik hem in de brugklas had. Het jongetje is een man geworden. Ik herken hem niet direct. Als ik oud-leerlingen tegenkom, heb ik altijd wat reserve. Hoe zijn hun herinneringen aan mijn lessen? Konden we destijds een beetje met elkaar overweg? „Bovenaan mijn proefwerkblaadje tekende ik altijd een hartje en als ik het terugkreeg, had u dat hartje met rood ingekleurd.”
Na al die jaren zijn we dat allebei nooit vergeten.
Mathilda Offereins
Bas slaat ongenadig terug (naar aanleiding van de begrafenis van Queen Elisabeth heb ik hem vorig jaar een “how can I make this about me” verweten):
Een hilarische “how can I make this about me” op het burenblog: Heer Rozenwater herinnert zich dat hij ooit met Luvienna in een Chinees restaurant in de Warmoesstraat heeft gegeten. Hetzelfde? Nee, op nummer 17, dus 6 huizen verderop. Dan komt het wel heel dichtbij hoor. Mannoman, als parodie zou het leuk geweest zijn, maar we weten dat hij dit serieus meent. Ooit in een restaurant gegeten in dezelfde straat als een restaurant uit een ikje van vandaag! Daar kan hij de rest van de week mee door.
Mijn “how can I make this about me”, een etentje bij de Chinees, is natuurlijk volstrekt onbeduidend vergeleken met de herdenkingsdienst in Saint George’s Chapel van Bas. Daar ben ik me volledig van bewust.
Het lijkt me overigens waarschijnlijk dat Luvienna inderdaad New Season op 37 in gedachte had. Die zit inderdaad halverwege Berlage aan de linkerkant.
Dit mailde Luv mij op 12 februari 2016:
Welke Chinees het is weet ik eerlijk gezegd niet. Ik loop de Warmoesstraat vanaf de CS-kant in en dan zit-ie ergens ongeveer halverwege (geloof ik) Berlage, aan de linkerkant. Ze hebben redelijk wat vegetarische gerechten.
Maar wist Luvienna dat Joost van den Vondel in de 17de eeuw op dat adres zijn zijden-kousen-winkel had? Daar hoop ik nog een antwoord op te krijgen.
Ik heb ook geen goed geheugen maar omdat ik mails nooit weggooi (sorry CO2) en digitaal goed kan zoeken weet ik toch nog geregeld het verleden te reconstrueren.
Je weet waarschijnlijk niet meer wat je toen bij die Chinees hebben gegeten? Dat kan goed kloppen want na het maken van de afspraak kreeg ik dit mailtje binnen:
Roosje, het spijt mij heel erg, maar het etentje gaat niet lukken. 😦 Ik moet die middag in Hilversum zijn en 7 uur lukt wel maar vroeger niet. Sorry!
In diezelfde emailcorrespondentie vertelde ik nog dat ik in mijn taxichauffeur-periode op de Zeedijk geregeld wantansoep bij de Chinees ging eten en jij vertelde dat je in je studententijd op de taxicentrale gewerkt hebt.
Gijs Groenteman zou zeggen: wat is het leven toch wonderlijk, hé Luv.
Er is een nieuwe deelnemer bij de yogales. Na afloop drinken we thee en vraagt ze: „Hebben jullie nou bij die eindontspanning echt helemaal geen gedachten meer?” Ik zeg dat ik vaak genoeg denk aan wat ik eens zal gaan eten, of wat het volgende is dat ik ga doen. De nieuwe vrouw naast me lijkt opgelucht. „Ik dacht al dat ik de enige was,” zegt ze. Maar twee mensen in de hoek sperren hun ogen wijd, in shock. Hoe durven we? De ene zegt: „Nou, ik ben dan echt alleen maar in mijn lichaam, hoor.” De ander: „Ja, dat denk ik ook.”
Anna Lillioja
Een hoog-niveau reactie van Ad bij de buren. Je zou toch bidden en smeken dat die man hier wat meer van zich laat horen.
Bas, in het intro noem je het ikjespanel “behoorlijk uitgedund”. Hiero heet dat een understatement. Als oorzaken noem je “overlijden, ziekte, chagrijn, misplaatste solidariteit en weet ik wat”. Ik kan alleen maar namens mijzelf spreken, en ik zou mij kunnen verschuilen achter het feit dat ik herstellende ben van een operatie, maar laten we elkaar geen Mietje noemen: de lol is er gewoon af. Ik vind het bewonderenswaardig hoe jij ijzerenheinig door blijft gaan, maar zonder reageerders is het een dooie boel.
Het antwoord van Bas is uiteraard buitengewoon breedsprakig en komt kort samengevat hier op neer: DSR zit nu stellig te zwellen van plezier en Bas gaat gewoon door uit plezier voor het schrijven.
Weet je Roos, dat ik me niet herinner dat jij vertelde over je taxichauffeur-periode op de Zeedijk, en dat ik vertelde dat ik in mijn studententijd op de taxicentrale gewerkt hebt? Bizar gewoon! (Dat ik me dat niet herinner, bedoel ik.)
Het is de eerste Valentijnsdag nadat mijn relatie recent is stukgelopen. Als ik het klaslokaal binnenloop waar ik het komende uur theaterles zal geven, geeft één van de leerlingen mij een knutselwerkje van een roze hart: „Voor jou, juf.” Als de kinderen na de les uitgelaten naar buiten stormen, krijg ik een sms van een vriendin om te vragen hoe mijn dag is. Ik stuur haar terug dat ik me red, dat mijn valentijn dit jaar 6 is, een bril draagt met onbreekbare voetjes en zojuist de helft van zijn prittstift heeft opgegeten.
Xandry van den Besselaar
Veel harten en hartjes deze week, in de Ikjes en in de reacties bij de buren.
In zijn uitgebreide reactie op Ad draagt Bas een trouwe reageerster in zijn gevoelvolle hart:
en zelfs Ilona (die ik in feite in mijn hart droeg en misschien wel wilde beschermen na die grove mop over het rouwproces) er ook meteen de brui aan zouden geven vind ik best wel bijzonder.
Na zoveel intens mededogen moest Ilona natuurlijk uitleggen waarom ze minder reageert:
Gewoon omdat ik niet overal een mening over had maar ook vaak geen puf. Dat zal te maken hebben met mijn gezondheid en/of stemming die beide best wel veranderd zijn de laatste paar jaar.
In haar reactie heeft Ilona nog een aardig woordje over voor De Schrijvende Rechter (Dat DSR die opmerking maakte, ach, ik voelde me niet persoonlijk geraakt.) en ze eindigt met deze hartenkreet:
Ik draag niemand een kwaad hart toe.
Heel mooi. Ik wens Ilona heel veel sterkte en alle goeds toe. Geen puf hebben, in het bijzonder vanwege longklachten, daar weet ik alles van.
Bas reageert vervolgens op Ilona met een opsomming van alle keren dat hij rekening hield met de gevoeligheden van anderen. Ja, Bas is een kampioen empathisch vermogen:
Ik probeer ook mijn lezers in de gaten te houden. Ik herinner me van vroeger bijvoorbeeld Luvienna die griezelde (en terecht) van hele biggetjes aan het spit. Die foto’s heb ik vanaf toen dan ook niet meer geplaatst, hoewel ik ze bij bosjes krijg aangeboden.
De trein zit door een storing op het spoor extra vol. We staan in het gangpad dus lekker warm en knus dicht op elkaar. Twee studentes bespreken hardop de dingen van het leven: verbroken liefdes en de beste crèmes voor moderne huidproblemen. „Bij ons in het huis is het al drie keer rondgegaan. Bij mij jeukt het ook nog. Dan ben ik nog besmettelijk, toch?” Dan horen we wat het probleem is: schurft. De man naast mij schuift toch nog maar een stukje verder mijn kant op.
Janneke van Gog
Bas heeft nog niet gereageerd op dit schurft-ikje. Hij is wel helemaal opgewonden dat bij googelen hij een artikel van zichzelf is tegengekomen:
Nou ja zeg! Tijdens het googelen naar de auteursnaam kom ik een artikel van mezelf tegen.
Hij begrijpt blijkbaar nog steeds niet dat Google rekening houdt met de interesses van degene die googelt.
Xandry, de schrijfster van het Pritt-ikje, is inderdaad ook de schrijfster van het zwembad-ikje. U weet wel, de vrouw die warme tranen huilde toen de badmeester „Goedemorgen, lieve dame” tegen haar zei.
Geen idee waarom Bas daar “vermoedelijk” bijschrijft:
Xandry is vermoedelijk de rouwvrouw uit het zwembad!
In de ambulance voelde ik scherpe randjes als ik met mijn tong over mijn gebit schraapte . „Je kaak is gebroken”, zei de spoedeisendehulparts. Ik vroeg of het goed zou komen met mijn tanden. „Dan moet je niet dronken op de scooter stappen.” Hij gaf me een aai over mijn schouder. „De liefde,” stamelde ik, „hij is bang voor houden van. Ik nu ook.”
Ik belde hem, hij nam niet op.
Mijn tanden waren na een week gemaakt.
Anna Strijbos
Met Bas valt weinig te beleven, die is onthand omdat ChatGPT niet thuis geeft maar gelukkig is er nog good old Bertie die dit toch best aandoenlijke Ikje weet te vergallen met een chagrijnig:
Tja, gaat dit voor literair door?
Bas corrigeert haar:
Ik denk het wel. Aangrijpend. Kwetsbaar. Gedurfd. Rauw.
Bertie krabbelt dan terug met deze laffe repliek:
Het zal wel, ik weet dus niet veel van literatuur. Niets eigenlijk.
heerrozenwater 
Wachten
Op zaterdag hadden we met ons literaire gezelschap afgesproken bij het Chinese restaurant New Season op de Warmoesstraat 39 in Amsterdam. Dit is het adres waar Joost van den Vondel in de 17de eeuw zijn zijden-kousen-winkel had. Tien jaar eerder had ik daar gegeten met Ko, een van de leden, en hem op de foto gezet voor het restaurant. De avond voor de afspraak, vrijdagavond, zond ik deze tien jaar oude foto via WhatsApp aan het gezelschap. Ko antwoordde: „Komen jullie nog?”
Hans Romijn
Luvienna, weet je nog dat we vanwege een PB-avond Upgrade, in een Chinees restaurant in de Warmoesstraat hebben afgesproken? Dat was op nummer 17.
Bas, in zijn intro, door het steeds nijpender gebrek aan reageerders:
Hij geeft dan nog, enigszins desperaat, aandacht aan Timmerark, de man die ook hier uiterst negatieve reacties achterlaat:
Het is waar, met het onthullen van de identiteit van iemand die hier alleen komt om vervelende reacties achter te laten heb ik geen enkel probleem.
LikeLike
Ja, Roosje, dat staat me inderdaad nog bij. Blij dat je dat ook nog wist!
LikeLike
Blij dat jíj het nog weet! Had je toentertijd misschien de Vondel-Chinees op 39 in gedachte? Met je literaire achtergrond zou me dat niet verbazen.
LikeLike
Nee Roosje, dat had ik geloof ik niet in gedachten.
LikeLike
rood
„U bent toch mevrouw Offereins?” Het is al heel lang geleden dat ik hem in de brugklas had. Het jongetje is een man geworden. Ik herken hem niet direct. Als ik oud-leerlingen tegenkom, heb ik altijd wat reserve. Hoe zijn hun herinneringen aan mijn lessen? Konden we destijds een beetje met elkaar overweg? „Bovenaan mijn proefwerkblaadje tekende ik altijd een hartje en als ik het terugkreeg, had u dat hartje met rood ingekleurd.”
Na al die jaren zijn we dat allebei nooit vergeten.
Mathilda Offereins
Bas slaat ongenadig terug (naar aanleiding van de begrafenis van Queen Elisabeth heb ik hem vorig jaar een “how can I make this about me” verweten):
Mijn “how can I make this about me”, een etentje bij de Chinees, is natuurlijk volstrekt onbeduidend vergeleken met de herdenkingsdienst in Saint George’s Chapel van Bas. Daar ben ik me volledig van bewust.
Het lijkt me overigens waarschijnlijk dat Luvienna inderdaad New Season op 37 in gedachte had. Die zit inderdaad halverwege Berlage aan de linkerkant.
Dit mailde Luv mij op 12 februari 2016:
Maar wist Luvienna dat Joost van den Vondel in de 17de eeuw op dat adres zijn zijden-kousen-winkel had? Daar hoop ik nog een antwoord op te krijgen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet het echt niet, Roosje. Ik heb niet zo’n geweldig geheugen.
LikeLike
Ik heb ook geen goed geheugen maar omdat ik mails nooit weggooi (sorry CO2) en digitaal goed kan zoeken weet ik toch nog geregeld het verleden te reconstrueren.
Je weet waarschijnlijk niet meer wat je toen bij die Chinees hebben gegeten? Dat kan goed kloppen want na het maken van de afspraak kreeg ik dit mailtje binnen:
In diezelfde emailcorrespondentie vertelde ik nog dat ik in mijn taxichauffeur-periode op de Zeedijk geregeld wantansoep bij de Chinees ging eten en jij vertelde dat je in je studententijd op de taxicentrale gewerkt hebt.
Gijs Groenteman zou zeggen: wat is het leven toch wonderlijk, hé Luv.
LikeGeliked door 1 persoon
Gedachten
Er is een nieuwe deelnemer bij de yogales. Na afloop drinken we thee en vraagt ze: „Hebben jullie nou bij die eindontspanning echt helemaal geen gedachten meer?” Ik zeg dat ik vaak genoeg denk aan wat ik eens zal gaan eten, of wat het volgende is dat ik ga doen. De nieuwe vrouw naast me lijkt opgelucht. „Ik dacht al dat ik de enige was,” zegt ze. Maar twee mensen in de hoek sperren hun ogen wijd, in shock. Hoe durven we? De ene zegt: „Nou, ik ben dan echt alleen maar in mijn lichaam, hoor.” De ander: „Ja, dat denk ik ook.”
Anna Lillioja
Een hoog-niveau reactie van Ad bij de buren. Je zou toch bidden en smeken dat die man hier wat meer van zich laat horen.
Het antwoord van Bas is uiteraard buitengewoon breedsprakig en komt kort samengevat hier op neer: DSR zit nu stellig te zwellen van plezier en Bas gaat gewoon door uit plezier voor het schrijven.
LikeLike
Weet je Roos, dat ik me niet herinner dat jij vertelde over je taxichauffeur-periode op de Zeedijk, en dat ik vertelde dat ik in mijn studententijd op de taxicentrale gewerkt hebt? Bizar gewoon! (Dat ik me dat niet herinner, bedoel ik.)
LikeLike
Het is dat ik het teruglas in die e-mails, anders was ik het ook finaal vergeten.
Ik ben erg jaloers op mensen met een goed geheugen.
Bijna elk verhaal moeten beginnen met, hoe heet hij ook alweer, hoe heet die film ook alweer, hoe heet dat boek ook alweer, is een gruwel!
LikeLike
Dat heb ik nou ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Prittstift
Het is de eerste Valentijnsdag nadat mijn relatie recent is stukgelopen. Als ik het klaslokaal binnenloop waar ik het komende uur theaterles zal geven, geeft één van de leerlingen mij een knutselwerkje van een roze hart: „Voor jou, juf.” Als de kinderen na de les uitgelaten naar buiten stormen, krijg ik een sms van een vriendin om te vragen hoe mijn dag is. Ik stuur haar terug dat ik me red, dat mijn valentijn dit jaar 6 is, een bril draagt met onbreekbare voetjes en zojuist de helft van zijn prittstift heeft opgegeten.
Xandry van den Besselaar
Veel harten en hartjes deze week, in de Ikjes en in de reacties bij de buren.
In zijn uitgebreide reactie op Ad draagt Bas een trouwe reageerster in zijn gevoelvolle hart:
Na zoveel intens mededogen moest Ilona natuurlijk uitleggen waarom ze minder reageert:
In haar reactie heeft Ilona nog een aardig woordje over voor De Schrijvende Rechter (Dat DSR die opmerking maakte, ach, ik voelde me niet persoonlijk geraakt.) en ze eindigt met deze hartenkreet:
Heel mooi. Ik wens Ilona heel veel sterkte en alle goeds toe. Geen puf hebben, in het bijzonder vanwege longklachten, daar weet ik alles van.
Bas reageert vervolgens op Ilona met een opsomming van alle keren dat hij rekening hield met de gevoeligheden van anderen. Ja, Bas is een kampioen empathisch vermogen:
LikeGeliked door 1 persoon
Jeuk
De trein zit door een storing op het spoor extra vol. We staan in het gangpad dus lekker warm en knus dicht op elkaar. Twee studentes bespreken hardop de dingen van het leven: verbroken liefdes en de beste crèmes voor moderne huidproblemen. „Bij ons in het huis is het al drie keer rondgegaan. Bij mij jeukt het ook nog. Dan ben ik nog besmettelijk, toch?” Dan horen we wat het probleem is: schurft. De man naast mij schuift toch nog maar een stukje verder mijn kant op.
Janneke van Gog
Bas heeft nog niet gereageerd op dit schurft-ikje. Hij is wel helemaal opgewonden dat bij googelen hij een artikel van zichzelf is tegengekomen:
Hij begrijpt blijkbaar nog steeds niet dat Google rekening houdt met de interesses van degene die googelt.
Xandry, de schrijfster van het Pritt-ikje, is inderdaad ook de schrijfster van het zwembad-ikje. U weet wel, de vrouw die warme tranen huilde toen de badmeester „Goedemorgen, lieve dame” tegen haar zei.
Geen idee waarom Bas daar “vermoedelijk” bijschrijft:
LikeLike
Tanden
In de ambulance voelde ik scherpe randjes als ik met mijn tong over mijn gebit schraapte . „Je kaak is gebroken”, zei de spoedeisendehulparts. Ik vroeg of het goed zou komen met mijn tanden. „Dan moet je niet dronken op de scooter stappen.” Hij gaf me een aai over mijn schouder. „De liefde,” stamelde ik, „hij is bang voor houden van. Ik nu ook.”
Ik belde hem, hij nam niet op.
Mijn tanden waren na een week gemaakt.
Anna Strijbos
Met Bas valt weinig te beleven, die is onthand omdat ChatGPT niet thuis geeft maar gelukkig is er nog good old Bertie die dit toch best aandoenlijke Ikje weet te vergallen met een chagrijnig:
Bas corrigeert haar:
Bertie krabbelt dan terug met deze laffe repliek:
LikeLike