„Waarom neem je nou geen havermelk?” De moeder kijkt haar jonge puber verstoord aan. Ik zit in een café naast een tafeltje waar net een gezin is neergestreken. De jongen is zwijgend verdiept in zijn telefoon. „Leg je de telefoon even weg?” probeert ze. Vader komt nu ook aan tafel: „Ik heb de taart van de dag besteld.” De vrouw kijkt op. „Welke taart is dat?” Er valt weer een stilte. „Geen idee.” „Nou ja!” zegt de vrouw. Ze kijkt haar man niet begrijpend aan. „Misschien zit daar wel vlees in,” klinkt vanachter de mobiele telefoon.
Jan Buitenhuis
Bas (gelukkig doet Bertie ook weer mee, al zit ze tot haar nek vol met pijnstillers):
Ja, goed begin van de week. Je ziet het gezinnetje voor je. Je hoort de vermoeide verveelde sarcastische toon van de jongen. Prima. Houden zo! Die ikjes. Fijne werk- of pensioen- of ziekweek allemaal!
DSR over het ikje en dat niet-begrijpend:
Als moeder de vrouw wat minder zanikt, komt alles vanzelf goed, al zal die jongen er zo ook wel komen.
Tussen niet en begrijpend hoort een koppelteken.
Ik raad Timmerark aan de “Faxen aan Ger” van Nicolien Mizee eens te lezen. Ook bij Nicolien blijft het bij éénrichtingsverkeer (Ger antwoordt nooit) maar het maakt niet uit waar Nicolien Mizee over schrijft, elke letter die ze op papier zet is de moeite van het lezen waard.
Gisteren vroeg iemand waar ik vandaan kom. Automatisch antwoordde ik dat mijn ouders in Turkije zijn geboren. Maar het voelde ineens best gek dat ik de vraag niet gewoon beantwoordde. Hij keek ook verbaasd en benadrukte dat hij wilde weten waar ik zélf vandaan kom.
„Ik? Ik ben geboren en getogen Rotterdammert.”
„Oh, bijzonder. Ik hoor toch echt een zachte g. Vandaar dat ik het vroeg.”
Begüm Pekbay
Bas vraagt zich af of “Rotterdammert” een typefoutje is maar komt uiteindelijk bij bovenstaande metalen wandbordje uit.
Net als veel Brabo’s zijn we vaak een beetje lui als het op de letter ’t’ aankomt (‘da kennie’). Maar het bijzondere is dat we dat in Rotterdam compenseren door soms juist een extra t’tje in te zetten (‘ik gaat’, ‘Rotterdammert’, ‘enkelt’). Volgens Marc van Oostendorp is dit lang geleden ontstaan, als goedmakertje voor alle weggelaten t’s. Als die platte Rotterdammers van toen ineens netjes moesten praten deden ze schijnbaar heel hard hun best dat te compenseren. Maar omdat ze niet precies wisten wáár die ’t’ dan achter moest, deden ze maar wat.
DSR doet weer eens een Amsterdammertje:
De boodschap dat Ik-jesland tegenwoordig alleen nog maar bestaat uit Amsterdam is kennelijk doorgedrongen tot de NRC-redactie. Er is een begin gemaakt met regionale variatie… -wrange glimlachicoon-
Mooi interview overigens met Aki Watano. Schipperen tussen twee culturen zal nog lang een interessant gespreksonderwerp blijven. Aki Watano was een kromme spijker die rechtgeslagen moest worden. Tenminste: dat vond haar lerares, Keiko Yamada, op de Japanse school in Buitenveldert.
In het onrecht dat een dominante cultuur met zich meebrengt doet De Schrijvende Rechter ook een duit in het zakje:
DSR heeft tijdens een serieus gesprek met een Nederlandse functionaris eens de constatering gehoord dat hij “kennelijk niet uit het Westen kwam”.
Een week na dato vroeg ik mijn opa naar het feest dat hij en oma hadden gegeven ter viering van hun 65-jarige huwelijk. Hij had moeite zich te herinneren hoe de dag was verlopen. Familieleden schoten te hulp en wezen hem erop dat die dag ongeveer zeventien kilo stamppot is gegeten (met soep vooraf) en de burgemeester op bezoek was geweest met een felicitatie. Opa wist het weer: „Het was een onvergetelijke dag.”
Emma Nahuis
Bas:
Haha, er krulden een paar mondhoeken hier. Tikkie droog verteld, maar qua pointe prima. Alweer een hele tijd geleden dat we zo’n goeie ik hadden. Ik probeer me te herinneren welke dat was. Hij was in ieder geval onvergetelijk goed.
DSR
“Soep op het vuur is als een goede vriend in huis”, zei Ischa Meijer al.
Hij wil vervolgens weten wat ieders favoriete soep is. Tomatensoep staat in Nederland met stip op één maar ik hou het meest van een stevige maaltijdsoep. Met bijvoorbeeld, erwten, bruine bonen, of een soep met veel verse kruiden (lavas, staat in mijn tuin) en paddestoelen.
Maar soms verlang ik ook naar een heldere rundersoep, uren getrokken van schenkelvlees (sorry Luv) met daarin:
Elke keer als ik over de brug rij en in een flits de stad zie, dan moet ik er aan denken. Aan mijn vader die in het Witte Huis gelegerd was. Aan de vader van mijn vrouw, die bij het Maasstation lag. Aan die iconische foto van de brandende stad. Grote, zwarte rookpluimen die duidden op een verschrikkelijk verhaal. Het zijn al die hoge torens die mij daaraan nu herinneren. Elke keer weer.
Rob Wink
Bij de gekjes steekt lummel op flauwe wijze de gek met Rob Wink (“En zijn moeder en de moeder van zijn vrouw? Daar denkt Rob niet aan?)”.
Ook DSR is allergisch voor Tweede Wereldoorlog herinneringen en schampert:
Nou, dan zou ik toch eens een ander bruggetje kiezen.
Bas komt met exact dezelfde, voorspelbare, kritiek:
Ja, en elke keer weer wordt dit soort proza afgedrukt. Het is te hopen dat Rob niet elke dag over de Brienenoordbrug rijdt.
DSR probeert zijn imago als randstad-haatimam enigszins te corrigeren:
“Het kost Randstedelingen nog steeds moeite zich voor te stellen dat er over de IJssel (in oostelijke richting gezien) mensen wonen die moedige beslissingen kunnen nemen.”
Maar is dat nou wel zo, vraagt DSR de Randstedelingen, en dan met name de geboren Amsterdammers onder ons? Denken jullie echt zo over Oosterlingen?
Nee DSR, zo primitief en ongenuanceerd denken wij Randstedelingen echt niet over Oosterlingen. De vraag alleen al ervaren wij als buitengewoon beledigend!
Het is 1980. Als dienstplichtig onderofficier ben ik ingekwartierd in de kazerne Seedorf. Aan het einde van de dag drink ik met een dienstmaat een biertje. Hij was die dag commandant van de wacht. Naast de Nederlandse vlag moest hij ter ere van het bezoek van een Duitse generaal ook de Duitse vlag hijsen. Per ongeluk hing die vlag echter ondersteboven. Volgens de generaal was de vlag daardoor onteerd. Het bezoek eiste dat de vlag ter plekke werd verbrand. Mijn maatje had nog nooit met zoveel plezier een dienstbevel uitgevoerd.
John Broekman
Geef Bas een ikje en hij babbelt er moeiteloos op los:
Nou nou, effe lekker haten en negativiteit verspreiden op Bevrijdingsdag. Mooi hoor! Not.
Moeten nu ook alle Nederlandse vlaggen ritueel worden verbrand of is dat een typische Duitse gewoonte?
Man man, ik ga de vlag zo meteen maar eens fier in top hijsen. De halfstokke vlag van gisteren was toch minder. Wel jammer dat er vandaag bijna geen wind is.
Bij de gekjes buitensporige verbolgenheid. Lummel gaat van start met een driewerf “bah“:
Dat je dit ikje schrijft is al erg. Dat je het op bevrijdingsdag in 2023 plaatst is nog erger.
Bah, bah en nog eens bah.
DSR stemt in met een éénwerf “Bareauh” en een nijdig “tsss“.
Boomers over hun diensttijd…..serieus?! En dan zo’n aftandse moffenbak -bareuh-.
Zeker iets teveel biertjes gedronken met maatje…..tsss.
Pawi sluit de collectieve verontwaardiging af met een vierwerf “dom“:
Een domme generaal. En een domme dienstplichtige. En een domme actie. Dom ikje dus.
Knap hoe ze hun gramschap weten op te zwepen tot zulke ongekende hoogtes. Echt heel knap.
Ergens in de jaren 70, zondagmiddag in een Amsterdams café. Ik zat aan een tafel voor het raam te kijken naar twee jongemannen die schaakten. Niveau ‘kroegschaak’, kon ik als beginnend clubschaker vaststellen. Een vriendelijke heer, in wie ik Hans Ree herkende, kwam tegenover mij zitten met een kop soep. Schakers kijken altijd mee als er geschaakt wordt, dus hij ook. Een paar minuten later was het partijtje klaar. De winnaar wendde zich uitnodigend tot Hans Ree: „Hé vogel, potje schaken?” Ree bedankte beleefd voor de eer.
Luc Negrijn
Zou me verbazen als Ad Hok niet een interessantere Ree-anekdote weet te vertellen.
Zelf heb ik weleens remise gespeeld tegen Hans, in een simultaan. Een vriend had die dag het boek “Wat een kracht, wat een gratie” gekocht en vroeg Hans om een handtekening. Hans reageerde daar zeer vriendelijk op. Vriend verloor.
Mocht u wellicht denken, Hans is overleden, een begrijpelijke gedachte, dan kan ik u geruststellen. Hans leeft nog, ondanks zijn gevorderde leeftijd (78 jaar). Alleen zijn schaakrubriek in de NRC is stopgezet.
Ook veel niet-schakers lazen zijn schaakrubriek. Mijn broer stuurde via whatsapp deze ontstemde reactie:
Ik heb die wekelijkse schaakrubriek altijd met plezier gelezen. Nu stopt NRC er mee ‘omdat er op internet al zoveel gratis artikelen over schaken zijn dat een wekelijkse rubriek in de krant te weinig meerwaarde heeft’.
Tsjah, zo lust ik er nog wel een: Er is al zoveel gratis nieuws op internet te vinden dat een krant als NRC geen meerwaarde meer heeft. Ik baal hier van.
Bas:
Heertje Rozenwater zal ook wel tientallen beroemde schakers van nabij hebben gezien, als simpel menneke in het publiek, het siert hem dat hij daarover nooit een ikje naar de krant heeft gestuurd. Wat dat betreft is het een prima kerel.
Klopt Basje, ik (1,90 mtr) heb geregeld in het publiek gezeten, onlangs nog toen Hans Ree zijn als altijd gemoedelijke commentaar leverde:
Bij de gekjes plaatste pawi dit schaak-ikje al gisteren (22:22). Ze gaf daarbij deze voor pawi zo typerende onsamenhangende toelichting:
Omdat het een ikje is over een weggeveegde schaakrubriek
Iets te vroeg voor dit blog
Toch nodig
Komtie
Hoe kwam pawi gisteren al aan dit ikje? Dat soort dingen vraag ik me dan af.
Blij dat Hans niet overleden is, zoals ik aanvankelijk vreesde. Nooit tegen hem gespeeld, wel naar zijn commentaar geluisterd. Groeten uit Grand Cayman, op weg naar Curacao, waar ooit schaakhistorie is geschreven.
Ach ja, Curaçao 1962, het Kandidatentoernooi, waarvan Bobby Fischer beweerde dat hij daar het slachtoffer was van een combine van de Sovjet-spelers. Echt duidelijk is dat nog niet volgens Tim Krabbé.
Zit je op een cruiseschip en gaan jullie ook nog Aruba bezoeken? Ik was daar in het voorjaar van 2020 op vakantie. Aruba was ons door Lonely Planet aanbevolen en dan verwacht je een soort hippieparadijs maar in feite is het een op Amerikaanse toeristen georiënteerd “car-centric” eiland. Fietsen, wat ik het liefste doe om een omgeving te verkennen, kun je er wel vergeten.
.
Curacao was heerlijk. Bitterballen, poffertjes, wat wil je nog Meer. Indrukwekkend museum over de slavenhandel ook.
VandAg aangekomen in Bonaire, het slaperige neefje van de andere twee eilanden.
Bitterballen, poffertjes en stroopwafels en slavenhandel. Hollands glorie in de West. Eindigt de cruise in Miami? Een broer van mij werkte voor de Holland Amerika lijn en begon cruises naar de Caraïben vanuit New York.
Expeditie vindt meer dan 500 nieuwe soorten voor Bonaire
Tijdens het onderzoek zijn er niet alleen veel inheemse soorten gevonden, maar ook behoorlijk wat niet-inheemse dieren. Een oorzaak hiervoor is de import van tuinplanten of bouwmateriaal, waardoor niet-inheemse dieren meeliften. Helaas is dit een toenemend probleem. Zo werden er tijdens het veldwerk op Bonaire onder meer de bruine weduwe (een giftige spin) en de grote agaatslak (Giant African Snail) aangetroffen. Beide soorten zijn potentieel problematisch voor de inheemse fauna, maar ook voor de eilandbewoners.
heerrozenwater 
Taart
„Waarom neem je nou geen havermelk?” De moeder kijkt haar jonge puber verstoord aan. Ik zit in een café naast een tafeltje waar net een gezin is neergestreken. De jongen is zwijgend verdiept in zijn telefoon. „Leg je de telefoon even weg?” probeert ze. Vader komt nu ook aan tafel: „Ik heb de taart van de dag besteld.” De vrouw kijkt op. „Welke taart is dat?” Er valt weer een stilte. „Geen idee.” „Nou ja!” zegt de vrouw. Ze kijkt haar man niet begrijpend aan. „Misschien zit daar wel vlees in,” klinkt vanachter de mobiele telefoon.
Jan Buitenhuis
Bas (gelukkig doet Bertie ook weer mee, al zit ze tot haar nek vol met pijnstillers):
DSR over het ikje en dat niet-begrijpend:
Ik raad Timmerark aan de “Faxen aan Ger” van Nicolien Mizee eens te lezen. Ook bij Nicolien blijft het bij éénrichtingsverkeer (Ger antwoordt nooit) maar het maakt niet uit waar Nicolien Mizee over schrijft, elke letter die ze op papier zet is de moeite van het lezen waard.
LikeLike
Ikje Taart: Mwah
LikeLike
Rotterdammert
Gisteren vroeg iemand waar ik vandaan kom. Automatisch antwoordde ik dat mijn ouders in Turkije zijn geboren. Maar het voelde ineens best gek dat ik de vraag niet gewoon beantwoordde. Hij keek ook verbaasd en benadrukte dat hij wilde weten waar ik zélf vandaan kom.
„Ik? Ik ben geboren en getogen Rotterdammert.”
„Oh, bijzonder. Ik hoor toch echt een zachte g. Vandaar dat ik het vroeg.”
Begüm Pekbay
Bas vraagt zich af of “Rotterdammert” een typefoutje is maar komt uiteindelijk bij bovenstaande metalen wandbordje uit.
Hier nog een nadere verklaring voor die “t”:
DSR doet weer eens een Amsterdammertje:
Mooi interview overigens met Aki Watano. Schipperen tussen twee culturen zal nog lang een interessant gespreksonderwerp blijven. Aki Watano was een kromme spijker die rechtgeslagen moest worden. Tenminste: dat vond haar lerares, Keiko Yamada, op de Japanse school in Buitenveldert.
In het onrecht dat een dominante cultuur met zich meebrengt doet De Schrijvende Rechter ook een duit in het zakje:
LikeLike
Herinneren
Een week na dato vroeg ik mijn opa naar het feest dat hij en oma hadden gegeven ter viering van hun 65-jarige huwelijk. Hij had moeite zich te herinneren hoe de dag was verlopen. Familieleden schoten te hulp en wezen hem erop dat die dag ongeveer zeventien kilo stamppot is gegeten (met soep vooraf) en de burgemeester op bezoek was geweest met een felicitatie. Opa wist het weer: „Het was een onvergetelijke dag.”
Emma Nahuis
Bas:
DSR
Hij wil vervolgens weten wat ieders favoriete soep is. Tomatensoep staat in Nederland met stip op één maar ik hou het meest van een stevige maaltijdsoep. Met bijvoorbeeld, erwten, bruine bonen, of een soep met veel verse kruiden (lavas, staat in mijn tuin) en paddestoelen.
Maar soms verlang ik ook naar een heldere rundersoep, uren getrokken van schenkelvlees (sorry Luv) met daarin:
1 bosje peterselie
1 laurierblaadje
6 kruidnagels
2 takjes tijm
3 gekneusde peperkorrels
LikeLike
Bombardement
Elke keer als ik over de brug rij en in een flits de stad zie, dan moet ik er aan denken. Aan mijn vader die in het Witte Huis gelegerd was. Aan de vader van mijn vrouw, die bij het Maasstation lag. Aan die iconische foto van de brandende stad. Grote, zwarte rookpluimen die duidden op een verschrikkelijk verhaal. Het zijn al die hoge torens die mij daaraan nu herinneren. Elke keer weer.
Rob Wink
Bij de gekjes steekt lummel op flauwe wijze de gek met Rob Wink (“En zijn moeder en de moeder van zijn vrouw? Daar denkt Rob niet aan?)”.
Ook DSR is allergisch voor Tweede Wereldoorlog herinneringen en schampert:
Bas komt met exact dezelfde, voorspelbare, kritiek:
DSR probeert zijn imago als randstad-haatimam enigszins te corrigeren:
Nee DSR, zo primitief en ongenuanceerd denken wij Randstedelingen echt niet over Oosterlingen. De vraag alleen al ervaren wij als buitengewoon beledigend!
Heer Rozenwater, Amsterdam
LikeLike
Ikje Bombardement: voor morgen een passend Ikje.
LikeLike
Dienstbevel
Het is 1980. Als dienstplichtig onderofficier ben ik ingekwartierd in de kazerne Seedorf. Aan het einde van de dag drink ik met een dienstmaat een biertje. Hij was die dag commandant van de wacht. Naast de Nederlandse vlag moest hij ter ere van het bezoek van een Duitse generaal ook de Duitse vlag hijsen. Per ongeluk hing die vlag echter ondersteboven. Volgens de generaal was de vlag daardoor onteerd. Het bezoek eiste dat de vlag ter plekke werd verbrand. Mijn maatje had nog nooit met zoveel plezier een dienstbevel uitgevoerd.
John Broekman
Geef Bas een ikje en hij babbelt er moeiteloos op los:
Bij de gekjes buitensporige verbolgenheid. Lummel gaat van start met een driewerf “bah“:
DSR stemt in met een éénwerf “Bareauh” en een nijdig “tsss“.
Pawi sluit de collectieve verontwaardiging af met een vierwerf “dom“:
Knap hoe ze hun gramschap weten op te zwepen tot zulke ongekende hoogtes. Echt heel knap.
LikeLike
Ree
Ergens in de jaren 70, zondagmiddag in een Amsterdams café. Ik zat aan een tafel voor het raam te kijken naar twee jongemannen die schaakten. Niveau ‘kroegschaak’, kon ik als beginnend clubschaker vaststellen. Een vriendelijke heer, in wie ik Hans Ree herkende, kwam tegenover mij zitten met een kop soep. Schakers kijken altijd mee als er geschaakt wordt, dus hij ook. Een paar minuten later was het partijtje klaar. De winnaar wendde zich uitnodigend tot Hans Ree: „Hé vogel, potje schaken?” Ree bedankte beleefd voor de eer.
Luc Negrijn
Zou me verbazen als Ad Hok niet een interessantere Ree-anekdote weet te vertellen.
Zelf heb ik weleens remise gespeeld tegen Hans, in een simultaan. Een vriend had die dag het boek “Wat een kracht, wat een gratie” gekocht en vroeg Hans om een handtekening. Hans reageerde daar zeer vriendelijk op. Vriend verloor.
Mocht u wellicht denken, Hans is overleden, een begrijpelijke gedachte, dan kan ik u geruststellen. Hans leeft nog, ondanks zijn gevorderde leeftijd (78 jaar). Alleen zijn schaakrubriek in de NRC is stopgezet.
Ook veel niet-schakers lazen zijn schaakrubriek. Mijn broer stuurde via whatsapp deze ontstemde reactie:
Bas:
Klopt Basje, ik (1,90 mtr) heb geregeld in het publiek gezeten, onlangs nog toen Hans Ree zijn als altijd gemoedelijke commentaar leverde:
Bij de gekjes plaatste pawi dit schaak-ikje al gisteren (22:22). Ze gaf daarbij deze voor pawi zo typerende onsamenhangende toelichting:
Hoe kwam pawi gisteren al aan dit ikje? Dat soort dingen vraag ik me dan af.
Zie bij de gekjes de opheldering van pawi.
LikeLike
Blij dat Hans niet overleden is, zoals ik aanvankelijk vreesde. Nooit tegen hem gespeeld, wel naar zijn commentaar geluisterd. Groeten uit Grand Cayman, op weg naar Curacao, waar ooit schaakhistorie is geschreven.
LikeLike
Ach ja, Curaçao 1962, het Kandidatentoernooi, waarvan Bobby Fischer beweerde dat hij daar het slachtoffer was van een combine van de Sovjet-spelers. Echt duidelijk is dat nog niet volgens Tim Krabbé.
Zit je op een cruiseschip en gaan jullie ook nog Aruba bezoeken? Ik was daar in het voorjaar van 2020 op vakantie. Aruba was ons door Lonely Planet aanbevolen en dan verwacht je een soort hippieparadijs maar in feite is het een op Amerikaanse toeristen georiënteerd “car-centric” eiland. Fietsen, wat ik het liefste doe om een omgeving te verkennen, kun je er wel vergeten.
.
LikeLike
Een cruiseschip inderdaad, en vandaag waren we op Aruba. Je hebt helemaal gelijk wat betreft dat Eiland. Morgen naar Curacao.
LikeLike
Geniet ervan zolang het nog kan:
https://www.trouw.nl/binnenland/nijpels-uiterst-kwetsbaar-bonaire-heeft-dringend-behoefte-aan-een-klimaatakkoord~bb2c724f/
LikeLike
Curacao was heerlijk. Bitterballen, poffertjes, wat wil je nog Meer. Indrukwekkend museum over de slavenhandel ook.
VandAg aangekomen in Bonaire, het slaperige neefje van de andere twee eilanden.
LikeGeliked door 1 persoon
Bitterballen, poffertjes en stroopwafels en slavenhandel. Hollands glorie in de West. Eindigt de cruise in Miami? Een broer van mij werkte voor de Holland Amerika lijn en begon cruises naar de Caraïben vanuit New York.
Expeditie vindt meer dan 500 nieuwe soorten voor Bonaire
https://www.naturetoday.com/intl/nl/nature-reports/message/?msg=30760
LikeGeliked door 1 persoon
We zijn zojuist aangekomen in Fort Lauderdale, einde van de reis. Eerst naar vrienden in Naples, en dan naar huis. En op dieet.
LikeGeliked door 2 people
Wel thuis, Ad en voorzichtig met diëten. Daar kom je uiteindelijk alleen maar van aan is mij verteld.
LikeGeliked door 1 persoon