De werkdag is nog maar net begonnen als op alle verdiepingen van het Rijkskantoor Rijnstraat 8 het alarm begint te loeien. Via de intercom wordt ons opgedragen het gebouw onmiddellijk te verlaten via de noodtrappen. Brand, een bommelding, een ontruimingsoefening? Niemand die het weet. Twintig minuten later staan er ondanks het meireces zo’n tweeduizend rijksambtenaren op straat. Een Hagenees die voorbij fietst, remt wat af en roept: „Is jullie koffieautomaat kapot?”
Miranda Spek
De heren beginnen Week 19 redelijk goedmoedig en dat bevalt me wel. Er is al meer dan genoeg haat en nijd op deze wereld.
Bas:
Jaja, een Hageneest kan ook lollig doen, hoor.
DSR:
Na Amsterdam en Rotterdam staat deze week eindelijk Den Haag in het zonnetje…. Je vraagt je af of men in Amsterdam geen snediger opmerking zou hebben gemaakt.
Enfin, tweeduizend ambtenaren in een keer op straat. De bezuinigingen slaan hard toe. Het bleef vast nog lang onrustig in de Hofstad.
DSR voegt er nog aan toe dat hij Den Haag goedgezind is. Het lijkt het hem een fijne plaats om te wonen.
De “quality of life” index geeft hem gelijk. Den Haag staat op die index fier op de eerste plaats:
Carré. Het Europa Trio onder leiding van Lisa Ferschtman wordt ingeleid door Jacob Derwig. Maar zijn inleiding wordt een ego-trip, daarna goochelend met grote begrippen vrede, verbinding en ‘onze’ cultuur. Het worden tirades; hij zet Joden weg. Het is velen te heftig, mensen verlaten de zaal. Het trio loopt ook weg (applaus). Derwig gaat door naar een einde dat dit alles acceptabel zal maken. Dan ovationeel applaus voor het trio en voor Derwig. Naast mij klapt een mij onbekende vrouw. Ze is overrompeld: „Is dit echt?” „Ja”, zeg ik, „dit is écht toneel.”
Remmers van Veldhuizen
Bas:
Dit voorval stond al uitgebreid in de krant. Maar goed, dan lezen we het nog een keer en nu als ikje. Kan in feite bij elk nieuwsbericht, maak je het zelf mee? Stuur maar in.
DSR en zijn eeuwige obsessie met de voorkeursbehandeling van de Randstad:
Geografische spreiding Ik-jes week XIII – Randstad: 2 (DH:1, AMS: 1); Rest van Nederland: 0
De sim-kaart van mijn telefoon was vergrendeld en de puk-code was kwijt. Gelukkig kon ik via de laptop wel chatten met mijn provider en via de chat kreeg ik snel de juiste code. „Heb je verder nog een vraag?” vroeg mijn provider. Ik typte spontaan: „Ik ben zo opgelucht, mag ik je zoenen?” Antwoord: „Ik begrijp je vraag niet, misschien kun je die korter formuleren?” Verdorie! Toch een chatbot.
Saskia Prins
Bas:
“Ja graag, ik kom meteen naar je toe” was enger geweest.
DSR doet een gewaagde voorspelling:
‘Van ringtone tot chatbot’….-zucht-. Ooit zal een antropoloog op basis van de Ik-jes promoveren op de vraag hoe mensen omgaan met nieuwe technologie.
De inzender wordt bedankt voor haar bijdrage aan het corpus.
In de boekhandel zag ik hoe een vrouw een boekje kocht waaraan ik had meegewerkt. Opgewekt sprak ik haar aan. „Wat leuk dat u dat koopt.” Maar voordat ik kon vertellen dat ik de gedichten bij de foto’s had geschreven, schudde de vrouw haar hoofd. „Dit is voor een vriendin. Ik vind die gedichten maar niets, die jongen trouwens ook niet.” Uit ongemak en schaamte praatte ik maar met de vrouw mee, zonder op te biechten wie ik was. Voordat ze afrekende kwamen we samen tot de conclusie dat die Twan Vet een lul is.
Twan Vet
Bas, gaat zich een beetje eenzaam voelen en doet daarom een shoutout naar al zijn volgers:
Nou, het schijnt weer eens in de mode te zijn om iemand een “lul” te noemen. Ordinair.
Qua pointe bevalt de vette zelfspot natuurlijk uitstekend en de mondhoeken krulden zeker heel eventjes.
Een fijne dag aan alle volgers, of “abonnees” zoals WordPress jullie noemt.
Met mijn Poolse voorleesmaatje Kasper (7) lees ik een keer per week een boek. Meestal lees ik hém voor, maar hij leest ook hele stukken voor aan mij. Tussendoor maken we af en toe kruiswoordpuzzels en woordzoekers; alles met de bedoeling om zijn woordenschat uit te breiden. Het zijn gezellige middagen, al vraagt het wel enige creativiteit om hem geconcentreerd te houden. Laatst vroeg zijn moeder hem toen ik wegging: „Wat zeg je dan?” Waarop Kasper antwoordde: „Bedankt voor het spelen.”
Alice Schwartz
Bas:
Oh, een Pools voorleesmaatje? Die kun je dus ook hebben. Weer iets geleerd. Het antwoord van Kasper vind ik niet opzienbarend. Wat had hij dan moeten zeggen? “Bedankt voor het uitbreiden van mijn woordenschat?”
Rotterdam, jaren vijftig. Het ging elk jaar hetzelfde. We zitten aan tafel. Het is even na één uur. Mijn vader steekt plotseling zijn vinger in de lucht en zegt: „Stil! Luister!” Wij horen niks. Dan zegt hij: „Nee, nú hoor je niks. Maar tóén, precies op deze dag, en om deze tijd, in 1940, hoorde ik ze komen, de bommenwerpers.” Wij kinderen eten verder, dit verhaal kennen we nu wel. Maar nu moet ik elke 14 mei, rond een uur of één, altijd even aan hem denken, en aan het bombardement dat de stad van zijn jeugd vernietigde.
Martin van der Jagt
Bas heeft het als ikjes-recensent moeilijk:
Tja, ik ben geen liefhebber van dit genre. Je kijkt naar de actualiteit en haalt goed getimed een jeugdherinnering op.
Makkelijk voor de NRC, pakken ze en-passant een actualiteitje mee, en moeilijk voor de reviewer, je kunt het niet bekritiseren, want dan is dat ongevoelig, respectloos naar de inzender.
En ook DSR zucht wat af:
Twee weken achter elkaar eenzelfde Ik-je….-zucht-.
De Bange Meidagen hebben de plaats van Sinterklaas ingenomen.
Deze week Ik-jes uit Amsterdam, Rotterdam en Den Haag voor zover we weten.
Waarom krijgt, ondanks God’s almacht,
De Randstad altijd alle aandacht?
heerrozenwater 
Koffieautomaat
De werkdag is nog maar net begonnen als op alle verdiepingen van het Rijkskantoor Rijnstraat 8 het alarm begint te loeien. Via de intercom wordt ons opgedragen het gebouw onmiddellijk te verlaten via de noodtrappen. Brand, een bommelding, een ontruimingsoefening? Niemand die het weet. Twintig minuten later staan er ondanks het meireces zo’n tweeduizend rijksambtenaren op straat. Een Hagenees die voorbij fietst, remt wat af en roept: „Is jullie koffieautomaat kapot?”
Miranda Spek
De heren beginnen Week 19 redelijk goedmoedig en dat bevalt me wel. Er is al meer dan genoeg haat en nijd op deze wereld.
Bas:
DSR:
DSR voegt er nog aan toe dat hij Den Haag goedgezind is. Het lijkt het hem een fijne plaats om te wonen.
De “quality of life” index geeft hem gelijk. Den Haag staat op die index fier op de eerste plaats:
https://www.numbeo.com/quality-of-life/rankings.jsp
LikeLike
Ikje Koffieautomaat: 😆
LikeLike
Toneel
Carré. Het Europa Trio onder leiding van Lisa Ferschtman wordt ingeleid door Jacob Derwig. Maar zijn inleiding wordt een ego-trip, daarna goochelend met grote begrippen vrede, verbinding en ‘onze’ cultuur. Het worden tirades; hij zet Joden weg. Het is velen te heftig, mensen verlaten de zaal. Het trio loopt ook weg (applaus). Derwig gaat door naar een einde dat dit alles acceptabel zal maken. Dan ovationeel applaus voor het trio en voor Derwig. Naast mij klapt een mij onbekende vrouw. Ze is overrompeld: „Is dit echt?” „Ja”, zeg ik, „dit is écht toneel.”
Remmers van Veldhuizen
Bas:
DSR en zijn eeuwige obsessie met de voorkeursbehandeling van de Randstad:
LikeLike
Zoenen
De sim-kaart van mijn telefoon was vergrendeld en de puk-code was kwijt. Gelukkig kon ik via de laptop wel chatten met mijn provider en via de chat kreeg ik snel de juiste code. „Heb je verder nog een vraag?” vroeg mijn provider. Ik typte spontaan: „Ik ben zo opgelucht, mag ik je zoenen?” Antwoord: „Ik begrijp je vraag niet, misschien kun je die korter formuleren?” Verdorie! Toch een chatbot.
Saskia Prins
Bas:
DSR doet een gewaagde voorspelling:
LikeLike
Ikje Zoenen: Mwah.
LikeLike
Ongemak
In de boekhandel zag ik hoe een vrouw een boekje kocht waaraan ik had meegewerkt. Opgewekt sprak ik haar aan. „Wat leuk dat u dat koopt.” Maar voordat ik kon vertellen dat ik de gedichten bij de foto’s had geschreven, schudde de vrouw haar hoofd. „Dit is voor een vriendin. Ik vind die gedichten maar niets, die jongen trouwens ook niet.” Uit ongemak en schaamte praatte ik maar met de vrouw mee, zonder op te biechten wie ik was. Voordat ze afrekende kwamen we samen tot de conclusie dat die Twan Vet een lul is.
Twan Vet
Bas, gaat zich een beetje eenzaam voelen en doet daarom een shoutout naar al zijn volgers:
LikeLike
😆
LikeLike
Spelen
Met mijn Poolse voorleesmaatje Kasper (7) lees ik een keer per week een boek. Meestal lees ik hém voor, maar hij leest ook hele stukken voor aan mij. Tussendoor maken we af en toe kruiswoordpuzzels en woordzoekers; alles met de bedoeling om zijn woordenschat uit te breiden. Het zijn gezellige middagen, al vraagt het wel enige creativiteit om hem geconcentreerd te houden. Laatst vroeg zijn moeder hem toen ik wegging: „Wat zeg je dan?” Waarop Kasper antwoordde: „Bedankt voor het spelen.”
Alice Schwartz
Bas:
LikeLike
Redelijk aardig.
LikeLike
Stil! Luister!
Rotterdam, jaren vijftig. Het ging elk jaar hetzelfde. We zitten aan tafel. Het is even na één uur. Mijn vader steekt plotseling zijn vinger in de lucht en zegt: „Stil! Luister!” Wij horen niks. Dan zegt hij: „Nee, nú hoor je niks. Maar tóén, precies op deze dag, en om deze tijd, in 1940, hoorde ik ze komen, de bommenwerpers.” Wij kinderen eten verder, dit verhaal kennen we nu wel. Maar nu moet ik elke 14 mei, rond een uur of één, altijd even aan hem denken, en aan het bombardement dat de stad van zijn jeugd vernietigde.
Martin van der Jagt
Bas heeft het als ikjes-recensent moeilijk:
En ook DSR zucht wat af:
Waarom krijgt, ondanks God’s almacht,
De Randstad altijd alle aandacht?
LikeGeliked door 1 persoon