We zaten met een goede kennis op een terras. Hij had twee jongetjes bij zich van vijf en zes jaar. Zij waren ingespannen bezig met een kleurplaat. Het eindresultaat zou immers een ijsje opleveren. Na een tijdje zei de vijfjarige: „Zo, klaar is Kees.” Ik vroeg: „Hé, heet jij opeens Kees?” „Nee”, zei hij. Toen keek hij mij aan en zei: „Zo zeg je dat.”
Frits Quadekker
Ad is nog steeds in Europa, hersteld van corona, en kan daarom al om 07:35 deze vlijmscherpe kritiek lozen:
Niet zozeer zelfspot, maar meer een hoog zet-jezelf-voor-lul gehalte.
Zoveel ikjes-commentatoren, zoveel zinnen. DSR heeft een heel andere invalshoek van kritiek:
Zo doen mensen die zelf geen kinderen hebben.
Geeft niet, maar je hoeft je er niet op voor te laten staan.
Ilona hangt haar misnoegen aan nog iets compleet anders op:
Waarom moeten die kinderen eerst werken voor een ijsje, terwijl de twee kennissen al consumerend toekijken?
Ontzettend flauw.
Bas, tenslotte, ergert zich aan de openingszin:
Ja, zo kun je dat ook zeggen: dat iemand twee jongetjes bij zich heeft. Stonden ergens aan de kant van de weg, niet vastgebonden, niemand in de buurt, ze hadden niks te doen dus hopla, neem maar mee naar een terras.
Wat drijft mensen om iedere dag het ikje te lezen en vervolgens hun woede en frustratie uit vrije wil te delen met anderen? Een mogelijkheid is dat mensen het beschouwen als een uitlaatklep. Zoals sommigen hun irritaties botvieren op een boksbal, zoeken anderen hun toevlucht tot fora om er de ergernissen van zich af te schrijven.
Het uiten van opgekropte woede om zo de interne psychologische druk te verminderen is in de psychoanalyse bekend onder de noemer ‘catharsis’.
We lopen door een straatje in het dorp waar we lang niet zijn geweest. De blinde zijmuur van een hoekwoning blijkt inmiddels te zijn voorzien van grijsblauwe ceramische elementen. We blijven staan om ze beter te bekijken. Aan de overkant staat een jongetje van een jaar of tien boos naar ons te kijken. Als we aanstalten maken om onze weg te vervolgen, roept hij: „Ja, loop nu maar ‘es door. Het is hier geen museum!”
Ineke ter Beek
De twee heren van het ikjesbesprekingsgilde zitten vol vragen:
DSR (over hoeveel jaar moeten we uitleggen wat een vlag-op-de-kop-dorp is?):
Een uiterst nauwkeurige beschrijving maar nou weten we nog niks.
Welk dorp? Wat was er zo bijzonder aan die ceramische tegels?
Brutaal jongetje. Zal wel in zo’n vlag-op-de-kop-dorp zijn.
Bas heeft een uitputtende lijst van vragen, hij gaat maar door, meer dan vier alinea’s. Hier de laatste:
Woonde ze daar ooit zelf, is ze daar geboren? Vanwaar die belangstelling voor die hoekwoning? Woonde daar een beroemde schrijver? Is het een UNESCO-monument? Ik bedoel, er zijn toch wel meer hoekwoningen met voormalig blinde zijmuren in dorpen in Nederland?
Paulien Cornelisse stond in haar voorstelling (zaterdag NPO 3) stil bij de uitdrukking: “Wordt het niet zo langzamerhand tijd om eens aanstalten te maken“.
Dat behandelde ze op de haar bekende bijzonder grappige wijze. Paulien is leuk, grappig, aardig, onderhoudend, weer genoten.
Bij dit ikje had ik nou es graag een foto gezien van die hoekwoning met de blinde zijmuur voorzien van grijsblauwe ceramische elementen in dat straatje in het dorp waar Ineke lang niet was geweest. Maar, helaas …
Op het strand van Cadzand liep ik met mijn kleindochter (5) naar de zee. Het was eb, de zee was nog ver weg. We liepen over de ribbels die de zee had achtergelaten in het natte zand. „We lopen nu in de zee”, zei mijn kleindochter, „maar die is er even niet.”
Pim de Bruijne
Met zuur commentaar een lief ikje lastigvallen. Het zou verboden moeten worden!
Bas:
Waarheden als een zeekoe debiteren; dat kind kan later in de politiek.
DSR:
DSR kan niet wachten tot hijzelf grootvader is om dan geen Ik-jes als deze in te zenden.
Mijn zoon van 12 is via TikTok en Instagram in de wereld van Andrew Tate beland. Met filmpjes over spierballen kweken, een succesvolle lone wolf zijn, hoe je te verhouden tot vrouwen, proteïnedrank, testosteron regelen en rijk worden. Hij wil graag een sportschoolabonnement omdat hij aanneemt dit alles daarmee te kunnen verwezenlijken. Ik lees met hem het artikel in NRC over algoritmes en misogynie, en vraag hem of hij weet wat misogynie betekent. Hij aarzelt en zegt: „Nee, of bedoel je soms gewoon misogynistic?”
Els van Nood
Bas:
Wat ik er van vind? Een ikje met een link erin is geen ikje. En het zoontje hoort de engerd natuurlijk in het Engels praten, so wtf?
Koffie!
DSR:
Zo’n verhaal en dan dat als pointe? Publikumsbeschimpfung! De inzender heeft kennelijk zitten slapen als een 12-jarige zodanig thuis is…
Thuis in het werk van Andrew Tate? Schrijf dat dan!
Bij de Gekjes is de dichtader van DSR ontploft. Dat levert veel smurrie op maar ook dit aardige coupletje á la APD:
Zie die zandgebiedjes
Het lijken de tietjes
Van m’n 250-ste ex-vriendin
Hmm…best weer zin in
In deze kromme strofe loost hij zijn HR-rancune (zit bij hem héél diep):
En blogbaas Rozenwater
Behangt me met or du klater
Hij zegt wat is het toch fijn
Je pantoffel te zijn
In Cadstrand
DSR eindigt zijn gedichtenexplosie met Indra haar fraaie poëem en voegt daar dit nog aan toe:
DSR had de toon aardig getroffen, toch?
Niet dus maar het is wél positief en bewijst ook weer eens dat hij dit blog nauwkeurig volgt.
Uiteindelijk toch die spijkerbroek met geborduurde bloemen erop gekocht. De volgende ochtend trek ik ’m aan. Ik voel een lichte opwinding. Met Kees-de-Jongen-achtige gedachten in mijn hoofd (iedereen denkt vast: wat heeft zij een toffe broek) wandel ik met mijn dochter naar school. Het eerste wat de juf zegt als we de klas in lopen: „Hee, heb je een nieuwe broek?” Zie je wel, denk ik, en glimmend van trots geef ik bevestigend antwoord. Dan zegt ze: „Ik dacht het al: het prijskaartje zit nog aan de achterkant.”
Carlijn Kamphuis
Bas, vandaag godzijdank minder zelfingenomen dan gebruikelijk:
Klassiekertje, maar leuk dat Carlijn het ook heeft meegemaakt en dat we het weer eens een keertje kunnen lezen.
DSR, absoluut niet ongrappig:
Een transciptie van Jan, Jans en de Kinderen, dat ik daar nog niet eerder aan heb gedacht.
De verwijzing naar Kees de Jongen kan natuurlijk niet meer. Da’s je reinste genderervaringstoeëigening!
Terwijl ik mijn moeder in haar rolstoel door de zware deur van de gesloten afdeling van het verzorgingshuis naar binnen duw, nadert van de andere kant een vrouw met een rollator. Zodra mijn moeder en ik binnen zijn, laat ik de deur snel in het slot vallen. Met een pittige scheldkanonnade („Fuck you!”) laat de vrouw merken dat ze niet van een dergelijke lompheid is gediend. Ik verontschuldig me en zeg dat ik haar vanwege de regels van het huis niet buiten mag laten. Als ik verder loop, typt ze een code in, opent de deur en loopt kribbig naar buiten.
Robbert Jan Beun
Bas:
Vervelend om mee te maken. Zowel Robbert Jan als de vrouw hebben gelijk en ze reageren correct. Iemand die de deur voor je in het slot laat vallen moet je in principe grondig vervloeken. Gelukkig was het een misverstand.
Verder beweert Bas nog dat “drie extreem rechtse baantjesjagers” Mona gaan vergezellen. Dat zal toch wel een beetje meevallen?
Dan maar beter meteen door naar het oordeel van de gekjes. Pawi trekt vanwege de rollator een verkeerde conclusie:
Alsof iemand met een rollator niet goed bij zijn of haar hoofd is. Pawi toch!
Ik neem aan dat het om een bezoekster gaat die met een rollator loopt. Des te meer verbaast me haar felle reactie, want iedereen die een gesloten afdeling bezoekt wordt op het hart gedrukt om zorgvuldig te zijn bij het ingaan en verlaten van de afdeling en niemand “mee te laten glippen”.
Je voelt je als personeel ook vaak ‘de beul’ als je snel de deur voor een patiënt sluit maar het kan nu eenmaal niet anders.
Mevrouw zal zich dus beledigd gevoeld hebben dat ze voor een psychiatrisch patiënt werd aangezien. De ervaring heeft me geleerd dat het onderscheid niet altijd makkelijk te maken is…
Ja, ongetwijfeld, dat zal de reden voor haar „Fuck you!” zijn geweest.
Bij de gekjes verveelt DSR zich en is op zoek naar een relletje:
Weer nare screenshots op de fax: nadat eerst APD het op P. had voorzien, maakt nu HR er een gewoonte van haar op de korrel te nemen.
Reacties van hier worden opzettelijk kwaadaardig geïnterpreteerd en vervolgens spottend becommentieerd op het parasitaire buurblog. Dat hij zich tot DSR beperke als ie het niet kan laten.
Er zijn hier voor minder in de ban gedaan.
Onnodig te zeggen dat ik het niet specifiek voorzien heb op p. (pawi moet met een klein lettertje, DSR, leer dat nou eens!). Álle gekjes (Ad en Ilona uitgezonderd, die doen tenminste een beetje normaal tegen me) volg ik zo nauwgezet en kritisch mogelijk.
Die hobby laat ik me door niemand afpakken.
Pawi’s reactie op DSR zijn gemis aan commotie:
Ik zie het als dommigheid. Gna gna om een zelf verzonnen misinterpretatie, een wijzend vingertje erbij en je hebt de lachers op je hand. Of niet. Waarschijnlijk niet. Niet eentje.
Nee lieve pawi, het was geen “verzonnen misinterpretatie“. Ik heb je reactie minstens tien keer overgelezen om te begrijpen wat je nou eigenlijk bedoelt en het is me nog steeds duidelijk.
Hard aan het werk neem ik aan. Ik hoop dat je één dezer dagen nog een vrije dag hebt want het wordt fantastisch mooi weer.
Maar goed, zorg is uiteraard onnoemelijk veel belangrijker dan te achterhalen wat pawi precies heeft bedoeld. Daarom zal ik zelf nog een poging wagen:
Pawi weet natuurlijk heel goed dat er mensen zijn die een gesloten afdeling vrij in en uit kunnen lopen. Tóch schrijft ze dat ze dat niet verwacht… zou ze dan met dat “mensen” uitsluitend de bewoners van zo’n afdeling op het oog hebben gehad?
Zijn personeel en bezoekers dan geen mensen? Begrijpt pawi inmiddels, dankzij Indra’s verhelderend commentaar, dat de dame met de rollator een bezoekster was?
Veel belangrijker, zou pawi inmiddels beseffen dat mijn interpretatie geen “verzonnen misinterpretatie” is?
Zondagmiddag, heerlijk weer, en ik moet op mijn hurken zitten om Heer Rozenwater uit te leggen wat hij allang had kunnen begrijpen. Een keer lezen is genoeg, zou ik denken.
Het is een herkenbaar dilemma, schreef ik. Je gaat net naar binnen op een gesloten afdeling, door een deur die je alleen met een code kan bedienen. Net op dat moment komt je iemand tegemoet lopen, die graag nog even naar buiten wil als de deur nog open is. Je weet niet wie dat is, of ze daar woont, op bezoek is, personeelslid, maar als het een bewoonster is, is het in haar eigen belang dat de deur sluit. Het bleek achteraf toch om iemand te gaan die de code kende. Haar scheldpartij is onterecht.
De rollator is van ondergeschikt belang, hoewel het daarmee onwaarschijnlijker wordt dat het om personeel gaat, de dokter, de zuster, de schoonmaakster, die vallen wel af.
Nergens heb ik gesuggereerd dat mensen met een rollator niet goed bij hun hoofd zijn. Heer Rozenwater denkt van wel. Dat is een misinterpretatie die het ergste doet vermoeden over zijn eigen denkvermogen.
Al met al is het beter dat alles hier wordt rechtgezet, en niet op dat andere blog. Dat zou van smetten vrij moeten blijven.
heerrozenwater 
Kees
We zaten met een goede kennis op een terras. Hij had twee jongetjes bij zich van vijf en zes jaar. Zij waren ingespannen bezig met een kleurplaat. Het eindresultaat zou immers een ijsje opleveren. Na een tijdje zei de vijfjarige: „Zo, klaar is Kees.” Ik vroeg: „Hé, heet jij opeens Kees?” „Nee”, zei hij. Toen keek hij mij aan en zei: „Zo zeg je dat.”
Frits Quadekker
Ad is nog steeds in Europa, hersteld van corona, en kan daarom al om 07:35 deze vlijmscherpe kritiek lozen:
Zoveel ikjes-commentatoren, zoveel zinnen. DSR heeft een heel andere invalshoek van kritiek:
Ilona hangt haar misnoegen aan nog iets compleet anders op:
Bas, tenslotte, ergert zich aan de openingszin:
Wat drijft mensen om iedere dag het ikje te lezen en vervolgens hun woede en frustratie uit vrije wil te delen met anderen? Een mogelijkheid is dat mensen het beschouwen als een uitlaatklep. Zoals sommigen hun irritaties botvieren op een boksbal, zoeken anderen hun toevlucht tot fora om er de ergernissen van zich af te schrijven.
Het uiten van opgekropte woede om zo de interne psychologische druk te verminderen is in de psychoanalyse bekend onder de noemer ‘catharsis’.
LikeLike
Museum
We lopen door een straatje in het dorp waar we lang niet zijn geweest. De blinde zijmuur van een hoekwoning blijkt inmiddels te zijn voorzien van grijsblauwe ceramische elementen. We blijven staan om ze beter te bekijken. Aan de overkant staat een jongetje van een jaar of tien boos naar ons te kijken. Als we aanstalten maken om onze weg te vervolgen, roept hij: „Ja, loop nu maar ‘es door. Het is hier geen museum!”
Ineke ter Beek
De twee heren van het ikjesbesprekingsgilde zitten vol vragen:
DSR (over hoeveel jaar moeten we uitleggen wat een vlag-op-de-kop-dorp is?):
Bas heeft een uitputtende lijst van vragen, hij gaat maar door, meer dan vier alinea’s. Hier de laatste:
Paulien Cornelisse stond in haar voorstelling (zaterdag NPO 3) stil bij de uitdrukking: “Wordt het niet zo langzamerhand tijd om eens aanstalten te maken“.
Dat behandelde ze op de haar bekende bijzonder grappige wijze. Paulien is leuk, grappig, aardig, onderhoudend, weer genoten.
LikeLike
Bij dit ikje had ik nou es graag een foto gezien van die hoekwoning met de blinde zijmuur voorzien van grijsblauwe ceramische elementen in dat straatje in het dorp waar Ineke lang niet was geweest. Maar, helaas …
LikeLike
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, die Roos. Niet voor 1 gat te vangen! Schitterend dit!!
LikeGeliked door 1 persoon
Prima werk, HR!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank beide!
Staat je huis 🏠 nog overeind, Ad?
LikeLike
Kennelijk wel. De storm heeft onze woonplaats rechts laten liggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zee
Op het strand van Cadzand liep ik met mijn kleindochter (5) naar de zee. Het was eb, de zee was nog ver weg. We liepen over de ribbels die de zee had achtergelaten in het natte zand. „We lopen nu in de zee”, zei mijn kleindochter, „maar die is er even niet.”
Pim de Bruijne
Met zuur commentaar een lief ikje lastigvallen. Het zou verboden moeten worden!
Bas:
DSR:
LikeLike
Een lief verhaaltje….Opa zou geantwoord kunnen hebben:
De zee is soms ook wel eens moe
en gaat dan naar zijn bedje toe.
En vóór zijn bed ligt een ribbelkleedje
voor kleine dribbelvoetjes, weet je…
LikeGeliked door 2 people
Gewoon
Mijn zoon van 12 is via TikTok en Instagram in de wereld van Andrew Tate beland. Met filmpjes over spierballen kweken, een succesvolle lone wolf zijn, hoe je te verhouden tot vrouwen, proteïnedrank, testosteron regelen en rijk worden. Hij wil graag een sportschoolabonnement omdat hij aanneemt dit alles daarmee te kunnen verwezenlijken. Ik lees met hem het artikel in NRC over algoritmes en misogynie, en vraag hem of hij weet wat misogynie betekent. Hij aarzelt en zegt: „Nee, of bedoel je soms gewoon misogynistic?”
Els van Nood
Bas:
Koffie!
DSR:
Thuis in het werk van Andrew Tate? Schrijf dat dan!
Bij de Gekjes is de dichtader van DSR ontploft. Dat levert veel smurrie op maar ook dit aardige coupletje á la APD:
In deze kromme strofe loost hij zijn HR-rancune (zit bij hem héél diep):
DSR eindigt zijn gedichtenexplosie met Indra haar fraaie poëem en voegt daar dit nog aan toe:
Niet dus maar het is wél positief en bewijst ook weer eens dat hij dit blog nauwkeurig volgt.
LikeLike
Trots
Uiteindelijk toch die spijkerbroek met geborduurde bloemen erop gekocht. De volgende ochtend trek ik ’m aan. Ik voel een lichte opwinding. Met Kees-de-Jongen-achtige gedachten in mijn hoofd (iedereen denkt vast: wat heeft zij een toffe broek) wandel ik met mijn dochter naar school. Het eerste wat de juf zegt als we de klas in lopen: „Hee, heb je een nieuwe broek?” Zie je wel, denk ik, en glimmend van trots geef ik bevestigend antwoord. Dan zegt ze: „Ik dacht het al: het prijskaartje zit nog aan de achterkant.”
Carlijn Kamphuis
Bas, vandaag godzijdank minder zelfingenomen dan gebruikelijk:
DSR, absoluut niet ongrappig:
LikeLike
Code
Terwijl ik mijn moeder in haar rolstoel door de zware deur van de gesloten afdeling van het verzorgingshuis naar binnen duw, nadert van de andere kant een vrouw met een rollator. Zodra mijn moeder en ik binnen zijn, laat ik de deur snel in het slot vallen. Met een pittige scheldkanonnade („Fuck you!”) laat de vrouw merken dat ze niet van een dergelijke lompheid is gediend. Ik verontschuldig me en zeg dat ik haar vanwege de regels van het huis niet buiten mag laten. Als ik verder loop, typt ze een code in, opent de deur en loopt kribbig naar buiten.
Robbert Jan Beun
Bas:
Verder beweert Bas nog dat “drie extreem rechtse baantjesjagers” Mona gaan vergezellen. Dat zal toch wel een beetje meevallen?
Dan maar beter meteen door naar het oordeel van de gekjes. Pawi trekt vanwege de rollator een verkeerde conclusie:
Alsof iemand met een rollator niet goed bij zijn of haar hoofd is. Pawi toch!
LikeLike
Ik neem aan dat het om een bezoekster gaat die met een rollator loopt. Des te meer verbaast me haar felle reactie, want iedereen die een gesloten afdeling bezoekt wordt op het hart gedrukt om zorgvuldig te zijn bij het ingaan en verlaten van de afdeling en niemand “mee te laten glippen”.
Je voelt je als personeel ook vaak ‘de beul’ als je snel de deur voor een patiënt sluit maar het kan nu eenmaal niet anders.
LikeGeliked door 1 persoon
Mevrouw zal zich dus beledigd gevoeld hebben dat ze voor een psychiatrisch patiënt werd aangezien. De ervaring heeft me geleerd dat het onderscheid niet altijd makkelijk te maken is…
LikeLike
Ja, ongetwijfeld, dat zal de reden voor haar „Fuck you!” zijn geweest.
Bij de gekjes verveelt DSR zich en is op zoek naar een relletje:
Onnodig te zeggen dat ik het niet specifiek voorzien heb op p. (pawi moet met een klein lettertje, DSR, leer dat nou eens!).
Álle gekjes (Ad en Ilona uitgezonderd, die doen tenminste een beetje normaal tegen me) volg ik zo nauwgezet en kritisch mogelijk.
Die hobby laat ik me door niemand afpakken.
Pawi’s reactie op DSR zijn gemis aan commotie:
Nee lieve pawi, het was geen “verzonnen misinterpretatie“. Ik heb je reactie minstens tien keer overgelezen om te begrijpen wat je nou eigenlijk bedoelt en het is me nog steeds duidelijk.
Misschien kan Indra het me uitleggen?
LikeLike
Heeft Indra geen tijd voor, Roos!
LikeLike
Hard aan het werk neem ik aan. Ik hoop dat je één dezer dagen nog een vrije dag hebt want het wordt fantastisch mooi weer.
Maar goed, zorg is uiteraard onnoemelijk veel belangrijker dan te achterhalen wat pawi precies heeft bedoeld. Daarom zal ik zelf nog een poging wagen:
Pawi weet natuurlijk heel goed dat er mensen zijn die een gesloten afdeling vrij in en uit kunnen lopen. Tóch schrijft ze dat ze dat niet verwacht… zou ze dan met dat “mensen” uitsluitend de bewoners van zo’n afdeling op het oog hebben gehad?
Zijn personeel en bezoekers dan geen mensen? Begrijpt pawi inmiddels, dankzij Indra’s verhelderend commentaar, dat de dame met de rollator een bezoekster was?
Veel belangrijker, zou pawi inmiddels beseffen dat mijn interpretatie geen “verzonnen misinterpretatie” is?
LikeLike
Juffrouw I. heeft er overduidelijk geen zin om zich voor het karretje van Heer Rozenwater te laten spannen -instemmend handgebaaricoon-
LikeLike
Zondagmiddag, heerlijk weer, en ik moet op mijn hurken zitten om Heer Rozenwater uit te leggen wat hij allang had kunnen begrijpen. Een keer lezen is genoeg, zou ik denken.
Het is een herkenbaar dilemma, schreef ik. Je gaat net naar binnen op een gesloten afdeling, door een deur die je alleen met een code kan bedienen. Net op dat moment komt je iemand tegemoet lopen, die graag nog even naar buiten wil als de deur nog open is. Je weet niet wie dat is, of ze daar woont, op bezoek is, personeelslid, maar als het een bewoonster is, is het in haar eigen belang dat de deur sluit. Het bleek achteraf toch om iemand te gaan die de code kende. Haar scheldpartij is onterecht.
De rollator is van ondergeschikt belang, hoewel het daarmee onwaarschijnlijker wordt dat het om personeel gaat, de dokter, de zuster, de schoonmaakster, die vallen wel af.
Nergens heb ik gesuggereerd dat mensen met een rollator niet goed bij hun hoofd zijn. Heer Rozenwater denkt van wel. Dat is een misinterpretatie die het ergste doet vermoeden over zijn eigen denkvermogen.
Al met al is het beter dat alles hier wordt rechtgezet, en niet op dat andere blog. Dat zou van smetten vrij moeten blijven.
LikeGeliked door 1 persoon