Tijdens een fietstochtje bij ons in de buurt kwamen we achter een gezin te fietsen.
Zo’n vijftig meter daarvoor fietste een jongetje van een jaar of acht. Klaarblijkelijk hun zoontje want hij werd voortdurend gemaand om terug te komen. Gezien zijn opvallend boze blik leek hij dat niet van plan. Hij versnelde juist en raakte steeds meer uit het zicht. Ik vroeg me af hoe de vader zijn zoon kon laten stoppen. Het antwoord kwam sneller dan gedacht. „Laurens, kom terug, je hebt geen telefoontje bij je!”
Ton Oudshoorn
Bas (terug van weggeweest):
Onrealistisch citaat. “Laurens, je hebt je telefoon niet bij je!“ zal er vermoedelijk geroepen zijn.
Bas geeft in zijn intro gelukkig een nadere verklaring waarom hij de afgelopen weken ’s avonds in het hotel geen tijd had het intro te schrijven:
dan heb je andere dingen te doen als je een man van de wereld bent en alle zinnen moet blussen.
Alle zinnen? Waar doelt deze man van de wereld op? Wein, Weib und Gesang?
De bel gaat. Aan de deur staat een jongen van een jaar of 6, met zijn moeder. Hij heeft een boekje van de Grote Clubactie bij zich. „Ach wat schattig”, denk ik, „hij gaat op zijn vrije zaterdag op pad voor een goed doel”. Max houdt een gloedvol betoog over de Nederlandse Ninja Academie, die met de opbrengst mooie kostuums wil kopen. Hij streeft ernaar vandaag 50 loten te verkopen. Ik vraag waarom precies 50. „Omdat ik dan een tegoedbon van 10 euro krijg van bol.com.”
Conny Olde Olthof
Bas, heeft blijkbaar nooit iets van Frans de Waal gelezen:
Hoe kun je van een 6-jarige jongen altruïsme verwachten?
Lummel weet niet wat Grote Clubactie is en ook niet wat de Ninja academie is:
Helaas weet ik niet wat Grote Clubactie is en ook niet wat de Ninja academie is.
De Grote Clubactie is een Nederlandse loterij die wordt georganiseerd door de Stichting Nationale Sporttotalisator. De actie is bedoeld om verenigingen en stichtingen in Nederland te ondersteunen.
De Ninja Academie is een sportschool voor kinderen van 4 tot 12 jaar oud. De Academie biedt cursussen, workshops en kinderfeestjes aan, waarin kinderen leren om ninja’s te worden. De Ninja Academie is een onderneming die winst wil maken. Blijkbaar is dat geen belemmering om aan de Grote Clubactie mee te doen.
DSR haalt herinneringen op:
DSR komt uit een dorp waar iedereen wel voor iets collecteerde, voornamelijk voor ziektessens en zeertes en de arme sloebers in wat toen nog de Derde Wereld heette. Iedereen gaf dus aan alles, want de volgende keer stond je zelf te rammelen.
Het gaf dan ook enige opschudding toen mijn vader weigerde iets aan de PIT (protestants interkerkelijk thuisfront) te geven, want dat was niet meer dan de soldaten bier schenken voor een kwartje. “Maar vader van DSR, ie binn’n tog ook van onze karke?!”
Dat mocht zo zijn, maar de gebruikelijke gulden bleef in de knip.
De verkoper van de gereformeerde zendingskalender kwam eveneens van koude kermis thuis. Hij meende oprecht dat er sprake was van een misverstand.
“Van der Vet, wij kopen geen zendingskalender.”
“Jawel, jullie kopen er wel een!”
“Neen Van der Vet, geen kalender”
“Maar jullie zijn ook gereformeerd dus dan koop je een zendingskalender!”
“Nee, wij kopen geen…”
En dit ging nog wel even door. We kochten geen zendingskalender.
Trouwens, dit is al het vierde ikje op rij waarin een jongetje de hoofdrol vervult.
Mijn vader wil op de boot naar Terschelling dat ik niet langer op mijn telefoon kijk. In plaats daarvan moet ik meegenieten hoe hij met mijn zusjes van vijf en acht Het grote imitatiespel doet.
Na minutenlang luisteren naar die onzin, wil ik mijn telefoon weer pakken. Boze blik van mijn vader. Ik besluit nog één keertje te luisteren naar het spel. Mijn vader vraagt aan de jongste: „Kan jij een tiener nadoen?” „Ja hoor”, zegt ze. En ze vraagt: „Mag ik mijn telefoon?”, terwijl ze mijn stem nadoet.
Yanick van Schuppen, 13 jaar
Bas over het vijfde ikje op rij waarin een jongen de hoofdrol vervult:
Goed geschreven ikje. We zitten in het hoofd van deze boze tiener. En ook dat jongste zusje komt er wel.
Bij de Gekjes zijn ze ook vol lof over dit ronduit vermakelijke Ikje.
Pawi:
Een echt ikje! Lang leve Yanick!
Ilona:
Yannick begrijpt de bedoeling van een ikje.
Nog één keertje luisteren naar die onzin dan maar en hoppa, telefoon gepakt en het van je af schrijven:
Een beetje zelfspot en een kleine wraakactie door het naar de krant te sturen.
DSR:
Vandaag treffen we het met een goed geschreven inzending. Venijnig en met zelfspot, hopelijk niet voor het laatst.
Met mijn paard aan de hand, kom ik een man met fiets en hond tegen op een niet al te breed pad. Of mijn paard bang van honden is? Ze is nog jong en moet nog veel leren, is mijn antwoord.
De man begint een praatje: laatst stond hier op het weiland een jonge griet met een paard te steigeren en hoog dat dat ging! Dat was pas sport!
Of dat paard dezelfde kleur had als mijn paard, vroeg ik nog voor de zekerheid. Dat klopte.
Mijn dag weer helemaal goed.
Klaartje Jansen (61 jaar)
Bas:
Klaartje stond dus te keuvelen met een man met geleidehond.
Ik had een kat genaamd Poesje. Ze was al vele jaren mijn trouwe metgezel, maar haar gezondheid ging snel achteruit. De dierenarts had me verteld dat ze nog slechts een maand te leven had.
Op een dag, terwijl ik in het park wandelde, stuitte ik op een opmerkelijke scène. Daar zat een chimpansee op een bankje, rustig genietend van een sigaar. De chimpansee was ongeveer 1,5 meter lang en had een donkerbruine vacht. Hij had een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij genoot van zijn sigaar. Ik was compleet verrast, aangezien ik nog nooit eerder een chimpansee had gezien die rookte.
Nieuwsgierig benaderde ik de chimpansee en vroeg waarom hij een sigaar rookte. Zijn antwoord was even onverwacht als het tafereel zelf. Hij zei dat hij er simpelweg van genoot, maar het ook gebruikte als een manier om met zijn eigen verdriet om te gaan. Het gesprek kreeg al snel een persoonlijk tintje toen ik vertelde over het verdriet dat me overviel, omdat Poesje ziek was en spoedig zou overlijden.
De chimpansee luisterde aandachtig naar mijn verhaal en sprak toen met begrip: “Ik begrijp je gevoelens maar al te goed. Ook ik heb ooit een geliefde verloren.”
Onze gesprekken en gedeelde emoties hielden ons de hele dag bezig. We spraken over het verdriet dat ons beiden raakte en de waardevolle lessen die we hadden geleerd van degenen die we hadden liefgehad. Samen rookten we een sigaar, wat een ongewone, maar toch betekenisvolle ervaring bleek te zijn. Ik voelde een diepe verbondenheid met deze ongewone metgezel, wetende dat hij mijn pijn begreep.
De volgende dag keerde ik terug naar het park en nam Poesje mee. De chimpansee begroette ons met blijdschap en gaf Poesje een liefdevolle aai over haar kop. Poesje begon te spinnen en leek zich op haar gemak te voelen in het gezelschap van de chimpansee. De rest van de dag brachten we samen door, pratend, sigaren rokend en Poesje vertroetelend.
Het was een prachtige dag, gevuld met zowel verdriet als liefde, en met een onverwachte vriendschap die ons beiden had geraakt.
Mijn ouders hebben een vlucht naar Taiwan geboekt voor een zomervakantie met het hele gezin. Leuk. Dan is het zover. „De vlucht is morgenochtend om 07.00 uur, dus snel naar bed nadat je je koffers hebt ingepakt!” zegt mijn moeder. Snel inpakken en naar bed. Ik lig nog lang klaarwakker. Dan schrik ik wakker. „Snel! De taxi is er al! We komen te laat!” schreeuwt mijn vader. We zijn om 06.00 uur op het vliegveld, gelukkig nog op tijd. „Oeps…” zegt mama dan, „mijn telefoon stond per ongeluk al op de Taiwanese tijd, de vlucht is eigenlijk pas morgen. Sorry jongens!”
Aïny Jung (14 jaar)
Bas:
Hmm, klein kindje, hele grote duim. Een heel gezin met maar een telefoon, die van mama? In Taiwan is het maar een uur of zes (niet 24) later.
Het is inderdaad een ongeloofwaardig verhaal maar niet omdat er in het hele gezin maar één telefoon is.
DSR:
Geacht blogbeheer, kunnen die lappen tekst die HR plaats niet weg?
Arme DSR, hij heeft niet door dat lummel himself die lap tekst heeft geplakt (in míjn reactie waar oorspronkelijk het ikje heeft gestaan).
DSR is zo woedend dat hij van de weeromstuit vergeet op het ikje te reageren 😦
Dat de prijzen alsmaar stijgen is ook tot de jongste generatie doorgedrongen, blijkt wel.
Kleindochter van bijna drie is dol op een stuk ontbijtkoek bij oma, liefst met zoveel mogelijk boter. Maar deze dag eet ze maar de helft, tot mijn verbazing.
Op mijn vraag waarom ze de ontbijtkoek niet opeet antwoordt ze: „Ik vind het een beetje duur geworden.”
Margreet van Goor
Bas:
Jammer van de eerste alinea. Overbodig.
Jammer van tweemaal “maar” in de laatste zin van de tweede alinea. Lelijk.
Maar in zijn totaliteit een alleszins acceptabele lezersanekdote, waar vast bij deze en gene de mondhoeken zullen omkrullen.
DSR omschrijft zichzelf dus als een klungel. Dit zelfinzicht verdient lof, want hij heeft op het gebied van digitale media inderdaad meer dan eens laten zien niet de slimste te zijn.
Dat komt weer eens heel duidelijk naar voren uit deze reactie van DSR:
Nu blijkt dat HR beweert dat niet hij maar DL Lummel die forumvervuilende verhalen hier plaatst! Wat een gotspe….
Hoe zoiets überhaupt zou kunnen, blijft uiteraard in het midden. Absurd.
Lummel en ik zijn blogbeheerders en kunnen uiteraard reacties bewerken. Digibeet DSR heeft dat blijkbaar na al die jaren nog steeds niet begrepen.
Ter verduidelijking, lummel gaf me een koekje van eigen deeg omdat ik zijn reactie heb aangepast.
Lummel schreef op het gekjes-blog:
Ik heb zijn stukje op zijn eigen blog geplaatst. Ik sta natuurlijk in de wacht. Ik ben benieuwd of hij zo iets slechts onder eigen naam op zijn eigen blog publiceert.
Nee, dat wilde ik dus niet. Dat eerste verhaaltje was inderdaad te verschrikkelijk om op mijn eigen blog te plaatsen.
Voor alle duidelijk, die rare verhaaltjes heb ik niet zelf geschreven maar zijn afkomstig van Bard.
De opdracht die ik Bard (i.v.m. de NRC-competitie) voor het tweede verhaaltje heb gegeven was: “Schrijf een verhaal over een chimpansee die sigaren rookt en een poes die nog maar een maand te leven heeft“.
Het is toch boeiend hoe die AI taalmodules werken? In het juiste kader geplaatst kan ik het resultaat beslist waarderen.
………………………………..
Hier bleef het niet bij want DSR kan er niet genoeg van krijgen. Hij blijft maar doorzeuren en de druk op lummel verhogen:
HR schrijft nu met zoveel woorden dat hij dit blog gebruikt om AI-teksten te dumpen die hij op zijn eigen blog niet wenst.
Nee, dat schreef HR níet, ook niet met zoveel woorden.
HR is uitsluitend verantwoordelijk voor 1 (schrijve één) AI-tekstje bij de gekjes. Daar is het bij gebleven.
DSR blaast vervolgens dat ene tekstje op tot een mestvaalt en begint te dreigen:
Ik ben in ieder geval niet van plan mijn met zorg geschreven Ik-jesbeschouwingen als rozen op de mestvaalt te laten bloeien.
De bekende tactiek van DSR om invloed uit te oefenen op het moderatiebeleid. Op dezelfde manier heeft hij achtereenvolgens JdW, Apiedapie en HR onder druk gezet en hij gaat door tot hij zijn zin krijgt.
Zal lummel bezwijken onder de druk? We gaan het zien, lieve mensen.
heerrozenwater 
Mobiele rem
Tijdens een fietstochtje bij ons in de buurt kwamen we achter een gezin te fietsen.
Zo’n vijftig meter daarvoor fietste een jongetje van een jaar of acht. Klaarblijkelijk hun zoontje want hij werd voortdurend gemaand om terug te komen. Gezien zijn opvallend boze blik leek hij dat niet van plan. Hij versnelde juist en raakte steeds meer uit het zicht. Ik vroeg me af hoe de vader zijn zoon kon laten stoppen. Het antwoord kwam sneller dan gedacht. „Laurens, kom terug, je hebt geen telefoontje bij je!”
Ton Oudshoorn
Bas (terug van weggeweest):
Bas geeft in zijn intro gelukkig een nadere verklaring waarom hij de afgelopen weken ’s avonds in het hotel geen tijd had het intro te schrijven:
Alle zinnen? Waar doelt deze man van de wereld op? Wein, Weib und Gesang?
LikeLike
Goed doel
De bel gaat. Aan de deur staat een jongen van een jaar of 6, met zijn moeder. Hij heeft een boekje van de Grote Clubactie bij zich. „Ach wat schattig”, denk ik, „hij gaat op zijn vrije zaterdag op pad voor een goed doel”. Max houdt een gloedvol betoog over de Nederlandse Ninja Academie, die met de opbrengst mooie kostuums wil kopen. Hij streeft ernaar vandaag 50 loten te verkopen. Ik vraag waarom precies 50. „Omdat ik dan een tegoedbon van 10 euro krijg van bol.com.”
Conny Olde Olthof
Bas, heeft blijkbaar nooit iets van Frans de Waal gelezen:
Lummel weet niet wat Grote Clubactie is en ook niet wat de Ninja academie is:
De Grote Clubactie is een Nederlandse loterij die wordt georganiseerd door de Stichting Nationale Sporttotalisator. De actie is bedoeld om verenigingen en stichtingen in Nederland te ondersteunen.
De Ninja Academie is een sportschool voor kinderen van 4 tot 12 jaar oud. De Academie biedt cursussen, workshops en kinderfeestjes aan, waarin kinderen leren om ninja’s te worden. De Ninja Academie is een onderneming die winst wil maken. Blijkbaar is dat geen belemmering om aan de Grote Clubactie mee te doen.
DSR haalt herinneringen op:
Trouwens, dit is al het vierde ikje op rij waarin een jongetje de hoofdrol vervult.
LikeLike
Ja, wordt het niet weer eens tijd voor een ikje over een ouwe lul met dementie?
LikeGeliked door 1 persoon
Terschelling
Mijn vader wil op de boot naar Terschelling dat ik niet langer op mijn telefoon kijk. In plaats daarvan moet ik meegenieten hoe hij met mijn zusjes van vijf en acht Het grote imitatiespel doet.
Na minutenlang luisteren naar die onzin, wil ik mijn telefoon weer pakken. Boze blik van mijn vader. Ik besluit nog één keertje te luisteren naar het spel. Mijn vader vraagt aan de jongste: „Kan jij een tiener nadoen?” „Ja hoor”, zegt ze. En ze vraagt: „Mag ik mijn telefoon?”, terwijl ze mijn stem nadoet.
Yanick van Schuppen, 13 jaar
Bas over het vijfde ikje op rij waarin een jongen de hoofdrol vervult:
Bij de Gekjes zijn ze ook vol lof over dit ronduit vermakelijke Ikje.
Pawi:
Ilona:
DSR:
LikeLike
Wederom een compliment aan Heer Rozewater voor de altijd weer treffende illustraties bij de ikjes!
LikeGeliked door 2 people
Jonge griet
Met mijn paard aan de hand, kom ik een man met fiets en hond tegen op een niet al te breed pad. Of mijn paard bang van honden is? Ze is nog jong en moet nog veel leren, is mijn antwoord.
De man begint een praatje: laatst stond hier op het weiland een jonge griet met een paard te steigeren en hoog dat dat ging! Dat was pas sport!
Of dat paard dezelfde kleur had als mijn paard, vroeg ik nog voor de zekerheid. Dat klopte.
Mijn dag weer helemaal goed.
Klaartje Jansen (61 jaar)
Bas:
https://klaartjejansen.exto.nl/
LikeLike
Commentaar van heer van Vuren: bijzonder geestig deze keer! Big smile.
LikeGeliked door 1 persoon
De Chimpansee en het Poesje
Ik had een kat genaamd Poesje. Ze was al vele jaren mijn trouwe metgezel, maar haar gezondheid ging snel achteruit. De dierenarts had me verteld dat ze nog slechts een maand te leven had.
Op een dag, terwijl ik in het park wandelde, stuitte ik op een opmerkelijke scène. Daar zat een chimpansee op een bankje, rustig genietend van een sigaar. De chimpansee was ongeveer 1,5 meter lang en had een donkerbruine vacht. Hij had een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij genoot van zijn sigaar. Ik was compleet verrast, aangezien ik nog nooit eerder een chimpansee had gezien die rookte.
Nieuwsgierig benaderde ik de chimpansee en vroeg waarom hij een sigaar rookte. Zijn antwoord was even onverwacht als het tafereel zelf. Hij zei dat hij er simpelweg van genoot, maar het ook gebruikte als een manier om met zijn eigen verdriet om te gaan. Het gesprek kreeg al snel een persoonlijk tintje toen ik vertelde over het verdriet dat me overviel, omdat Poesje ziek was en spoedig zou overlijden.
De chimpansee luisterde aandachtig naar mijn verhaal en sprak toen met begrip: “Ik begrijp je gevoelens maar al te goed. Ook ik heb ooit een geliefde verloren.”
Onze gesprekken en gedeelde emoties hielden ons de hele dag bezig. We spraken over het verdriet dat ons beiden raakte en de waardevolle lessen die we hadden geleerd van degenen die we hadden liefgehad. Samen rookten we een sigaar, wat een ongewone, maar toch betekenisvolle ervaring bleek te zijn. Ik voelde een diepe verbondenheid met deze ongewone metgezel, wetende dat hij mijn pijn begreep.
De volgende dag keerde ik terug naar het park en nam Poesje mee. De chimpansee begroette ons met blijdschap en gaf Poesje een liefdevolle aai over haar kop. Poesje begon te spinnen en leek zich op haar gemak te voelen in het gezelschap van de chimpansee. De rest van de dag brachten we samen door, pratend, sigaren rokend en Poesje vertroetelend.
Het was een prachtige dag, gevuld met zowel verdriet als liefde, en met een onverwachte vriendschap die ons beiden had geraakt.
Heer Rozenwater
LikeLike
Op tijd
Mijn ouders hebben een vlucht naar Taiwan geboekt voor een zomervakantie met het hele gezin. Leuk. Dan is het zover. „De vlucht is morgenochtend om 07.00 uur, dus snel naar bed nadat je je koffers hebt ingepakt!” zegt mijn moeder. Snel inpakken en naar bed. Ik lig nog lang klaarwakker. Dan schrik ik wakker. „Snel! De taxi is er al! We komen te laat!” schreeuwt mijn vader. We zijn om 06.00 uur op het vliegveld, gelukkig nog op tijd. „Oeps…” zegt mama dan, „mijn telefoon stond per ongeluk al op de Taiwanese tijd, de vlucht is eigenlijk pas morgen. Sorry jongens!”
Aïny Jung (14 jaar)
Bas:
Het is inderdaad een ongeloofwaardig verhaal maar niet omdat er in het hele gezin maar één telefoon is.
DSR:
Arme DSR, hij heeft niet door dat lummel himself die lap tekst heeft geplakt (in míjn reactie waar oorspronkelijk het ikje heeft gestaan).
DSR is zo woedend dat hij van de weeromstuit vergeet op het ikje te reageren 😦
LikeLike
Inflatie
Dat de prijzen alsmaar stijgen is ook tot de jongste generatie doorgedrongen, blijkt wel.
Kleindochter van bijna drie is dol op een stuk ontbijtkoek bij oma, liefst met zoveel mogelijk boter. Maar deze dag eet ze maar de helft, tot mijn verbazing.
Op mijn vraag waarom ze de ontbijtkoek niet opeet antwoordt ze: „Ik vind het een beetje duur geworden.”
Margreet van Goor
Bas:
DSR omschrijft zichzelf dus als een klungel. Dit zelfinzicht verdient lof, want hij heeft op het gebied van digitale media inderdaad meer dan eens laten zien niet de slimste te zijn.
Dat komt weer eens heel duidelijk naar voren uit deze reactie van DSR:
Lummel en ik zijn blogbeheerders en kunnen uiteraard reacties bewerken. Digibeet DSR heeft dat blijkbaar na al die jaren nog steeds niet begrepen.
Ter verduidelijking, lummel gaf me een koekje van eigen deeg omdat ik zijn reactie heb aangepast.
Lummel schreef op het gekjes-blog:
Nee, dat wilde ik dus niet. Dat eerste verhaaltje was inderdaad te verschrikkelijk om op mijn eigen blog te plaatsen.
Voor alle duidelijk, die rare verhaaltjes heb ik niet zelf geschreven maar zijn afkomstig van Bard.
De opdracht die ik Bard (i.v.m. de NRC-competitie) voor het tweede verhaaltje heb gegeven was: “Schrijf een verhaal over een chimpansee die sigaren rookt en een poes die nog maar een maand te leven heeft“.
Het is toch boeiend hoe die AI taalmodules werken? In het juiste kader geplaatst kan ik het resultaat beslist waarderen.
………………………………..
Hier bleef het niet bij want DSR kan er niet genoeg van krijgen. Hij blijft maar doorzeuren en de druk op lummel verhogen:
Nee, dat schreef HR níet, ook niet met zoveel woorden.
HR is uitsluitend verantwoordelijk voor 1 (schrijve één) AI-tekstje bij de gekjes. Daar is het bij gebleven.
DSR blaast vervolgens dat ene tekstje op tot een mestvaalt en begint te dreigen:
De bekende tactiek van DSR om invloed uit te oefenen op het moderatiebeleid. Op dezelfde manier heeft hij achtereenvolgens JdW, Apiedapie en HR onder druk gezet en hij gaat door tot hij zijn zin krijgt.
Zal lummel bezwijken onder de druk? We gaan het zien, lieve mensen.
LikeLike