De leerlingen uit mijn havo 5 zijn nog vol van de vorige les als ze het lokaal binnenkomen voor een uur Nederlands. Ze hebben bij biologie een varkenshart ontleed en zijn met één leerling minder geëindigd dan begonnen.
„Ik snap niet hoe je daarvan kunt flauwvallen”, hoor ik een meisje tegen haar buurvrouw zeggen. „Ik kreeg er zelf gewoon honger van.”
Lukas Meijsen
Bas, heel summier voor de verandering:
Een niet onaardig begin van de week.
Bij de gekjes doen Ilona en pawi geregeld testjes maar het is onduidelijk of de dames de testberichtjes als succesvol hebben ervaren. Ik wens ze in elk geval veel testplezier toe.
DSR reageert adequaat op oersaai gezeur over honger (of trek) van de andere gekjes:
Wie vanwege een te lage bloedsuikerspiegel tegen de vlakte gaat, heeft honger – punt uit.
Gezeur over trek, of de kindertjes in Afrika, kun je dan met een vrijmoedig gebaar terzijde schuiven.
Ik loop over het Rapenburg op een smal hellend stoepje. Er komt een bestelbusje me tegemoet, en op het moment dat het busje me passeert, schiet er rakelings een fietser tussen mij en het busje.
„Kunt u niet even stoppen”, roep ik.
Daarop stopt een volgende fietser naast me: „Dat is mijn man!” Verontwaardigd.
„O sorry”, zeg ik.
„Nee, helemaal niet, u had groot gelijk.” Terwijl ze weer doorrijdt, roept ze: „Wens me maar sterkte!”
Clariet Boeye
Een fiets-ikje, trend naar mijn hart.
Bertie:
Ik wens U sterkte, lijdende vrouw.
Bas:
Ja, Bertie, het is niet misselijk wat deze vrouw gaat meemaken. Afgerost gaat ze misschien wel worden door die brute wegpiraat op wielen.
DSR
Knap dat die mevrouw er zo’n toespraak uit wist te krijgen. Als ik bijna omver wordt gereden, blijft het bij een verontwaardigd EI! in combinatie met een sierlijke arm-handbeweging om mijn ongenoegen uit te drukken.
En waarom sorry? Al is het je ouwe moer op die fiets, ze zal het toch mogen horen als er aanleiding toe is.
Het uitsmijtertje is dan wel weer aardig, al is die mevrouw toch werkelijk zelf met de fietspiraat getrouwd.
Tenslotte: “het Rapenburg” ligt in Leiden en dat ligt in de Randstad.
Er is een Rapenburg in Amsterdam maar dit ikje speelt zich inderdaad, met zekerheid, in Leiden af.
Bij de balie van de apotheek is een vrouw geëmotioneerd in discussie. Ik vang op: „5 milliliter veel te veel, met dat spuitje lukt het nooit, vermoorden of zo?” Ook met mijn medische achtergrond kan ik zo snel niet bedenken voor wie deze minimale dosis amoxicilline dodelijk kan zijn.
Dan beent de vrouw plots naar buiten. Ze komt terug met een meisje dat haar jas angstvallig dichtgeslagen houdt. „Nog net niet doodgevroren”, verzucht de moeder. Binnen kan de patiënt even bijkomen, boven de rits steekt een doodzieke cavia zijn kopje piepend naar buiten.
Astrid Blaauw-Hoeksma
Bas:
Een bekende bijwerking is winderigheid. Ook dat wil je niet bij een cavia. Klein maar gemeen kunnen die windjes zijn. Vertel mij wat over cavia’s. Ik raad overigens bij mankementen een dierenarts aan.
De schrijfster staat als klant in de apotheek. Optekenen van dit een opmerkelijke tafereel noemt DSR desondanks “klappen uit de school“:
Inzenders met een “medische achtergrond” …..-zucht-
Altijd klappen ze uit de school en tekenen ze verlekkerd de emotionele staat van hun medemensen op.
Ga elkaar in het immer overbevolkte rookhok lastigvallen met dit soort verhalen maar laat de Ik-jes erbuiten.
DSR komt aansluitend nog met dit vraagje:
Waarom moesten dat meisje en haar cavia überhaupt buitenblijven?
Simpel, vanwege uitzonderlijk drukte ín de apotheek (dat heb je met dit gure jaargetijde). Ze wilden de schuwe en zieke cavia niet blootstellen aan de onrust en stress ín de apotheek.
Moeder en dochter hielden met de kou even geen rekening maar daar moet je begrip voor hebben. Door alle emoties (een doodzieke cavia!) konden ze niet meer helder nadenken. Heel menselijk.
Als ik mijn 80-jarige moeder bel, vertelt ze me dat ze het momenteel ontzettend druk heeft. Ze noemt van alles en nog wat op en sluit af met „…en ik moet ook nog kerststukjes maken voor de oude van dagen!”
Ingeborg van Dijck
Bas:
Ik hoor hier in mijn verbeelding het kakelende lachje van Gijp bij: “Ja, lekker toch? Mooi man!” en hij knijpt in de schouder van Merel of wie er dan ook maar naast hem zit.
(…)
Poepoe, da’s eruit, qua ikje is het allemaal best te pruimen vandaag, hoewel het grapje van oma niet bepaald origineel is. Het wordt dagelijks duizenden malen gemaakt door vergrijzend maar oh zo fit Nederland. Omroep Max wordt er steeds groter mee.
Pawi krijgt het door. Reageren op ikjes is een beproeving:
Petje af voor degenen die reageren op alle onzin die je de laatste tijd leest in de ikjes.
Het optekenen van die beproeving, wat ik dus doe, is daarentegen wél leuk. Laten we hopen dat de gekjes mij dit pleziertje blijven gunnen.
Er zitten kerststukjes, heel pijnlijk, vast in de keel van DSR maar hij blijft manmoedig commentaar leveren:
Ook deze kerststukjes blijven in de keel steken en aan gezever is eveneens geen gebrek. Dat slaat uiteraard op het geschreven stukje, niet op het door moeder zo attent samengestelde kerstgroen. Die dame heeft de perfecte instelling om vitaal oud te worden.
Ben in havo 5 bezig met tekstverklaring. Er gaat een hand omhoog: „Wat betekent géring?”
Dat woord kende ik ook niet. Maar even naar de leerling toegelopen en het stukje tekst bekeken. „Er staat niet géring, maar geríng.”
Reactie van de leerling: „Wat betekent geríng?”
Erik Haandrikman
Bas, breedsprakig als vanouds:
Een variant op het aloude “bommelding”-misverstandje, al in de vroege jaren zeventig onder grote hilariteit op kringverjaardagen in menige Nederlandse familie doorverteld.
Wat ik ernstiger vind is het begin: “Ben …”. Welke Ben? En waar is het werkwoord “is”? Ook in de laatste zin wordt onnodig beknibbeld, daar ontbreekt dan weer een lidwoord.
Een ikje heeft een omvang van maximaal 120 woorden. Leuke opgave! Uitdaging. Dat bereik je door een puntige sobere schrijfstijl, niet door het schrappen van woordjes die gewoon in onze mooie Nederlandse taal thuishoren en een plekje verdienen.
Alle gekheid op een stokje, juist bij een leraar Nederlands en in een stukje dat over dat vakgebied gaat, wil je toch geen SMS taal tegenkomen? Man man en gaat over tot de orde van de dag.
Dit is natuurlijk eerder een gevalletje “wat is het slecht gesteld met de taalvaardigheid van onze jeugd“. Zie “Wat is monogamie“.
DSR valt, net als Bas, over de eerste zin maar is wél lekker beknopt:
In de eerste zin ontbreekt de persoonsvorm en Havo is met een hoofdletter.
Hij vergist zich: afkortingen als havo, vmbo en vwo schrijf je met een kleine letter.
Ilona corrigeert DSR:
Eens zien hoe DSR zich hieruit zal proberen te wriemelen.
Here we go:
Ilona zal volgens de regels gelijk hebben, maar het is geen gezicht. In dit geval laat DSR de Schoonheid voorgaan.
Ilona beloont zijn humbug met een 🙂. Je valt me zwaar tegen, Ilona. 😦
We zitten aan het kerstdiner. Daar is ook vlees bij, tot afgrijzen van mijn vegetarische dochter, die nog maar eens uitlegt hoe slecht veehouderij is voor het milieu. Mijn zoon – fervent vleesliefhebber –, met zijn mond vol biefstuk: „Je moet blij zijn met mensen zoals ik. Wij eten die vervuilende koeien tenminste op.”
Corianne Roza
Bas, niet ongrappig:
Dat je niet met je mond vol mag praten lijkt me nog het minste dat er opvoedkundig aan dit heerschap medegedeeld moet worden.
Ontroerende overpeinzing van Ilona over de feestdagen::
Kaarten stuur ik eigenlijk niet meer, maar wel aan mijn oude schoonvader die dat nog zo erg kan waarderen. Moet het online doen en dat loopt in de papieren als ik iedereen zou sturen.
Sommige buren gooien bij elkaar wel kaarten stiekem door de brievenbus.
Er zijn ook buren die boodschappen voor me doen. Die krijgen een boeketje of een fles wijn.
M’n tuinhulp en mijn alfahulp krijgen ieder een attentie.
De overigen een fantastische kerstgroet via WhatsApp.
Een boom wil ik niet, in m’n eentje word ik daar alleen maar verdrietig van.
Een paar keer kreeg ik een miniboompje van mijn dochter. Nu een bakje hyacinten, en met piepkleine lichtjes. Ook leuk hoor. En lief!
Wegens mijn zuurstofgebruik kunnen er geen kaarsen worden gebrand.
Gelukkig bestaan er nepwaxinelichtjes van de Hema.
Denk wel met weemoed terug aan de geur van de nordman en de zilverpoets.
Het gekook en gebraad van mijn eigen kok – met zijn dikke boek van Paul Bocuse – op de dagen voor en tijdens Kerst.
Dit jaar word ik weer uitgenodigd door de kinderen.
Wat wel weer een voordeel is.
Daar kan ik altijd zo van genieten.
Toch ben ik blij als het weer januari is.
Ik ben getroffen door het verhaal van Ilona, waar tot mijn verbazing niet veel reactie op komt…
Ik merk hetzelfde in mijn directe omgeving: heel veel mensen zullen blij zijn als het weer januari is. Menigeen is 365 dagen per jaar alleen, maar door die stomme reclames van OERGEZELLIGE kerstdiners met de hele familie wordt er nog eens extra de nadruk op gelegd. En dit jaar helemaal, want er is eerst het weekend en daarna de maandag en dinsdag kerstmis….
Ja, ontroerende reflectie op de feestdagen. Pijnlijk dat er niet op gereageerd wordt.
Ik ben vooral geraakt door Ilona’s reden om nepwaxinelichtjes van de Hema te gebruiken.
De vleeseters onder de gekjes hebben het blijkbaar te druk met uitleggen hoe ze de lever marineren (lummel in de champagne en DSR in de cognac). DSR is daarbij in de wolken van de zelfbereide foie gras. Zijn kindertjes lusten het nog niet, maar DSR houdt gelukkig goede hoop: “dat trekt vast nog wel bij“.
En inderdaad, met zo’n vader mag je dat verwachten.
heerrozenwater 
Honger
De leerlingen uit mijn havo 5 zijn nog vol van de vorige les als ze het lokaal binnenkomen voor een uur Nederlands. Ze hebben bij biologie een varkenshart ontleed en zijn met één leerling minder geëindigd dan begonnen.
„Ik snap niet hoe je daarvan kunt flauwvallen”, hoor ik een meisje tegen haar buurvrouw zeggen. „Ik kreeg er zelf gewoon honger van.”
Lukas Meijsen
Bas, heel summier voor de verandering:
Bij de gekjes doen Ilona en pawi geregeld testjes maar het is onduidelijk of de dames de testberichtjes als succesvol hebben ervaren. Ik wens ze in elk geval veel testplezier toe.
DSR reageert adequaat op oersaai gezeur over honger (of trek) van de andere gekjes:
Dank DSR!
LikeLike
Vrouwenleed
Ik loop over het Rapenburg op een smal hellend stoepje. Er komt een bestelbusje me tegemoet, en op het moment dat het busje me passeert, schiet er rakelings een fietser tussen mij en het busje.
„Kunt u niet even stoppen”, roep ik.
Daarop stopt een volgende fietser naast me: „Dat is mijn man!” Verontwaardigd.
„O sorry”, zeg ik.
„Nee, helemaal niet, u had groot gelijk.” Terwijl ze weer doorrijdt, roept ze: „Wens me maar sterkte!”
Clariet Boeye
Een fiets-ikje, trend naar mijn hart.
Bertie:
Bas:
DSR
Er is een Rapenburg in Amsterdam maar dit ikje speelt zich inderdaad, met zekerheid, in Leiden af.
LikeLike
Doodziek
Bij de balie van de apotheek is een vrouw geëmotioneerd in discussie. Ik vang op: „5 milliliter veel te veel, met dat spuitje lukt het nooit, vermoorden of zo?” Ook met mijn medische achtergrond kan ik zo snel niet bedenken voor wie deze minimale dosis amoxicilline dodelijk kan zijn.
Dan beent de vrouw plots naar buiten. Ze komt terug met een meisje dat haar jas angstvallig dichtgeslagen houdt. „Nog net niet doodgevroren”, verzucht de moeder. Binnen kan de patiënt even bijkomen, boven de rits steekt een doodzieke cavia zijn kopje piepend naar buiten.
Astrid Blaauw-Hoeksma
Bas:
De schrijfster staat als klant in de apotheek. Optekenen van dit een opmerkelijke tafereel noemt DSR desondanks “klappen uit de school“:
DSR komt aansluitend nog met dit vraagje:
Simpel, vanwege uitzonderlijk drukte ín de apotheek (dat heb je met dit gure jaargetijde). Ze wilden de schuwe en zieke cavia niet blootstellen aan de onrust en stress ín de apotheek.
Moeder en dochter hielden met de kou even geen rekening maar daar moet je begrip voor hebben. Door alle emoties (een doodzieke cavia!) konden ze niet meer helder nadenken. Heel menselijk.
LikeLike
Kerststukjes
Als ik mijn 80-jarige moeder bel, vertelt ze me dat ze het momenteel ontzettend druk heeft. Ze noemt van alles en nog wat op en sluit af met „…en ik moet ook nog kerststukjes maken voor de oude van dagen!”
Ingeborg van Dijck
Bas:
Pawi krijgt het door. Reageren op ikjes is een beproeving:
Het optekenen van die beproeving, wat ik dus doe, is daarentegen wél leuk. Laten we hopen dat de gekjes mij dit pleziertje blijven gunnen.
Er zitten kerststukjes, heel pijnlijk, vast in de keel van DSR maar hij blijft manmoedig commentaar leveren:
Wat een ongelooflijke doorzetter. Petje af hoor!
LikeLike
Tekstverklaring
Ben in havo 5 bezig met tekstverklaring. Er gaat een hand omhoog: „Wat betekent géring?”
Dat woord kende ik ook niet. Maar even naar de leerling toegelopen en het stukje tekst bekeken. „Er staat niet géring, maar geríng.”
Reactie van de leerling: „Wat betekent geríng?”
Erik Haandrikman
Bas, breedsprakig als vanouds:
Dit is natuurlijk eerder een gevalletje “wat is het slecht gesteld met de taalvaardigheid van onze jeugd“. Zie “Wat is monogamie“.
DSR valt, net als Bas, over de eerste zin maar is wél lekker beknopt:
Hij vergist zich: afkortingen als havo, vmbo en vwo schrijf je met een kleine letter.
Ilona corrigeert DSR:
Eens zien hoe DSR zich hieruit zal proberen te wriemelen.
Here we go:
Ilona beloont zijn humbug met een 🙂. Je valt me zwaar tegen, Ilona. 😦
De waardevolle chaperonne van pawi maakt alles goed met een tweede betekenis van “gering”: Welke gering heeft jouw ideale rok?
Aan zo’n man heb je tenminste iets!
LikeLike
Koeien
We zitten aan het kerstdiner. Daar is ook vlees bij, tot afgrijzen van mijn vegetarische dochter, die nog maar eens uitlegt hoe slecht veehouderij is voor het milieu. Mijn zoon – fervent vleesliefhebber –, met zijn mond vol biefstuk: „Je moet blij zijn met mensen zoals ik. Wij eten die vervuilende koeien tenminste op.”
Corianne Roza
Bas, niet ongrappig:
Ontroerende overpeinzing van Ilona over de feestdagen::
LikeLike
En prematuur kerstikje! Kliekje van 2022?
LikeLike
Ik ben getroffen door het verhaal van Ilona, waar tot mijn verbazing niet veel reactie op komt…
Ik merk hetzelfde in mijn directe omgeving: heel veel mensen zullen blij zijn als het weer januari is. Menigeen is 365 dagen per jaar alleen, maar door die stomme reclames van OERGEZELLIGE kerstdiners met de hele familie wordt er nog eens extra de nadruk op gelegd. En dit jaar helemaal, want er is eerst het weekend en daarna de maandag en dinsdag kerstmis….
LikeLike
Ja, ontroerende reflectie op de feestdagen. Pijnlijk dat er niet op gereageerd wordt.
Ik ben vooral geraakt door Ilona’s reden om nepwaxinelichtjes van de Hema te gebruiken.
De vleeseters onder de gekjes hebben het blijkbaar te druk met uitleggen hoe ze de lever marineren (lummel in de champagne en DSR in de cognac). DSR is daarbij in de wolken van de zelfbereide foie gras. Zijn kindertjes lusten het nog niet, maar DSR houdt gelukkig goede hoop: “dat trekt vast nog wel bij“.
En inderdaad, met zo’n vader mag je dat verwachten.
LikeLike