Als ik na een bezoek aan mijn zus naar huis wil fietsen is het donker. En het regent hard. Mijn zus komt aanlopen met een hip veiligheidsvest, voorzien van lampjes, dat ze van een dochter kreeg. Maar we snappen niet hoe ik dat aan moet trekken. Op de rug of schouders, over een arm? Het vestje glijdt overal weg; ik geef de moed op en fiets onveilig naar huis. De volgende dag belt mijn zus op: „Het vest is bedoeld voor Doortje. ”Doortje is haar hond.
Tia Albers
Ja, dan past het niet. Doorrr!
Bas van Vuren
DSR maakt zich er vandaag wel héél makkelijk vanaf.
Nog niet zo lang geleden was er een soortgelijk Ik-je over verwarring tussen honden- en mensengerei.
Het fijne weet DSR er niet meer van, maar hij verwijst naar zijn reactie van destijds, die er ongetwijfeld niet naar zal hebben geneigd de inzender de erekroon op te zetten.
De Schrijvende Rechter
Je ziet aan een model toch wel of iets je zal passen of niet. Verder is het een samenraapsel van verzinsels.
Ilona
Zoiets onnozels verzin je toch niet! Overigens kan ik me de verwarring goed voorstellen als iemand probeert een hondenvest te passen.
Met mijn moeder zit ik op een terras aan de voet van de Sint-Jan. Aan het tafeltje naast ons strijken twee dames neer die zo te zien een dagje Den Bosch doen. „De Sint-Jan,” begint de een uit te leggen, „is een gotische kathedraal.” De ander knikt bewonderend. „En weet je waarom dat gotisch heet?” „Nou?” „Al die ornamenten en die beelden die je daar ziet, dáár aan de buitenkant, die zijn állemaal gegoten.” „Ach ja, natuurlijk!”
Marieken van der Hofstad-Lurinks
Twee teefjes op een terrasje, da’s heerlijk schrijven voor een ikjesauteur. Teefjes??? Zekers, kennen jullie de uitdrukking “Sprechhund” niet? Het zijn doorgaans taxichauffeurs, maar het kunnen dus ook twee dames aan een belendend tafeltje zijn.
Bas van Vuren
Zullen we Marieken geloven? Het lijkt een beetje gemaakt. Hoewel…. het kàn waar zijn.
bertjens
Hahaha Marieken, het was een grap. Zag je niet hoe die twee de slappe lach kregen?
Vriendin en ik waren vrijdag in een grote modezaak in Friesland. Vriendin in de paskamer en ik sta op wacht er naast. Op gehoorafstand zegt de vrouw van een echtpaar tegen de verkoopster: „Ik heb een probleem. Ik moet naar een trouwerij en daarvoor zijn kledingvoorschriften; niet in lange jurk en broek. Kan ik inkomen, maar in de uitnodiging zat ook een kleurenstaal. Ik moet in pastelkleuren verschijnen.” Vriendin roept vanuit de paskamer: „Ik zou niet gaan.”
Sieny Koopman
Typische Nederlandse onbeschoftheid om je ongevraagd in zo’n afgeluisterd gesprek te mengen. Maar goed, dat zie je pas als je een tijdje in het buitenland hebt gewoond.
Qua schrijftechniek: niet meer doen, Synie. “Vriendin“? Waren de lidwoorden en bezittelijke voornaamwoorden op? Driemaal zelfs? “Iksta op wacht er naast”? Had het erretje geen zin? “ … en daarvoor zijn kledingvoorschriften“? Wilde voor niet naar achteren? De puntkomma in plaats van de dubbele punt zie ik maar even door de vingers.
Het ligt vast aan mij, maar ik word erg onrustig van zo’n stukje proza. Jullie niet dan?
Bas van Vuren
Nee. Ik zou niet weten waarom. Lekker compact ikje.
Zo had het er ook kunnen staan:
Myn freondinne en ik wiene freed yn in grutte moadewinkel yn Fryslân.
(…)
pawi
Wat zijn de boys weer kritisch vandaag. Kom op zeg, cheer up! Er zijn ergere dingen in het leven.
De inzender haalt alles uit de kast, van het aanstellerig doorgevoerde ‘vriendin’, tot te uitgebreide omschrijvingen met draken van zinnen tot gevolg: ‘Op gehoorafstand zegt de vrouw van een echtpaar tegen de verkoopster….’.
Mijn vader is op 2 april overleden. Verwacht en toch onverwacht. We krijgen uit het ziekenhuis in een plastic tasje zijn persoonlijke spullen mee waaronder zijn telefoon. Na een week van zorgen, snotteren en regelen zetten we zijn telefoon weer aan. Op het scherm verschijnt direct een boodschap op een licht verwijtende toon. „U heeft uw schermtijd gemiddeld meer dan 2 uur per dag minder gebruikt”. Mijn broer grapt dat er zo geen overlijdensakte meer nodig is. Je bent vandaag de dag met dit soort berichten pas écht officieel overleden.
Jacqueline Rutjens
Ik zie die “licht verwijtende toon” dus niet, jullie wel? Verder wens ik de nabestaanden namens de reageerders op deze en naburige sites sterkte met het verlies. Het wissen van het telefoonnummer van pa in je eigen mobieltje, da’s de volgende dreun. Schrijf er maar niet over, Jacqueline. We weten het.
Bas van Vuren
Nee, zie ik ook niet. Het is zelfs een compliment en aanmoediging. Minder schermtijd kan leiden tot een betere nachtrust, meer focus en productiviteit, en meer tijd voor leuke offline activiteiten.
Attent overigens dat Bas ook namens mij de nabestaanden sterkte wenst. Ik was het licht vergeten.
DSR is nog niet helemaal wakker (of is dit weer een gevalletje digibetisme?).
Van de mededelingen over schermtijd en de grappende broer kan DSR geen chocola maken.
Des te merkwaardiger omdat e.e.a. wel vlot geschreven is.
De Schrijvende Rechter
Haatimam DSR moet zich bij de gekjes rustig houden en richt zijn gal daarom noodgedwongen op de buurblogs:
Op een buurblog worden “ook namens de reageerders van naburige sites” condoleances aangeboden.
Dat is ongepast, ook richting de nabestaanden, omdat men over hun rug anderen een hak wil zetten.
Vervolgens makes de hypocriete rouwbeklager it all about himself:
Het wissen van het telefoonnummer van pa in je eigen mobieltje, da’s de volgende dreun. Schrijf er maar niet over, Jacqueline. We weten het.
Wat een merkwaardige gedachtengang!
Waarom zou je een nummer verwijderen als je dat tegenstaat? Je knipt toch ook geen overlevenden uit foto’s of streept ze door op de verjaardagskalender?
Een dreun dus, maar dan wel een in eigen gelaat.
De Schrijvende Rechter
Haathulpje Lummel wil óók zijn bijdrage leveren maar is traag van begrip:
wat zijn naburige sites? Ik hoop niet dat we op dezelfde hoop gegooid worden met haatblogs als HR en Apdp.
lummel
Ilona stipt op de valreep nog wél een reëel probleem aan. Hergebruik van een nummer kan al na 3 maanden:
Waar ik moeite mee heb is dat het telefoonnummer aan iemand anders wordt toegekend. Dan vraag ik me toch af of dat nummer niet per ongeluk toch wordt gebeld door mensen/bedrijven die van het overlijden niet op te hoogte waren.
We hebben ons goed voorbereid op zeven weken Japan, vooral wat de taal betreft. Mijn vriend heeft een vertaalcomputertje gekocht en ik heb via een app een aantal maanden Japans geleerd. Ik vind vooral de uitspraak super moeilijk, maar ben best trots dat ik hele zinnen kan fabriceren. In een onsen (heetwater bron) begin ik vol goede moed een gesprek met een vrouw die alleen Japans spreekt. Ik vertel dat ik uit Rotterdam kom. Ze kijkt verbaasd en verlaat snel het bad. Als ik de zin herhaal op het vertaalcomputertje, vertaalt die mijn Japans met: Ik ben hier dood.
Annemarie Verhoef
Ja, heerlijk zo’n onsen, je kunt er uren in weken, maar dat schijnt niet goed te zijn. Dan ga je misschien (elders) dood.
Qua weglopen van die vrouw: dat was niet vanwege het foutieve zinnetje, maar omdat ze er in het buitenland schijtziek van worden om aangesproken te worden door wildvreemde mensen. Zeker als je net lekker in zo’n onsen zit dan wil je toch niet zo’n Amsterdamse Miep tegen je aan hebben zitten te rijden?
Houd die zeven weken afstand, betoon respect, zeker in Japan, dat leren had een stuk nuttiger geweest dan een beetje Japans brabbelen via een mobieltje, Annemarie. Excuus voor het grensoverschrijdende taalgebruik: ik leef me nu in die Japanse vrouw in, he, ik zeg dit niet zelf.
Bas van Vuren
Gisteren maakte het ikje DSR “weinig schroomvallig”. Vandaag heeft hij juist níet het lef om er “vrijmoedig” in te stappen. DSR heeft dus last van extreme stemmingswisselingen.
Zijn er nog andere symptomen zoals slaapproblemen, prikkelbaarheid of concentratieproblemen? In dat geval is het het beste om professionele hulp te zoeken. Een professional, zoals een psycholoog of psychiater, kan een diagnose stellen en passende behandeling aanbieden.
Een beetje oefenen met een app om een aartsmoeilijke taal als Japans te leren en er dan trots op het resultaat vrijmoedig instappen….DSR heeft er het lef niet voor.
De Schrijvende Rechter
Verrassend! Lummel kan grappig zijn:
Als rasechte onvervalste Amsterdammer vind ik dat beide zinnen wel overeen komen.
Ik, vader van drie kinderen en fel gekant tegen alles wat met schermen en telefoons te maken heeft, lees aan het ontbijt hardop voor uit een artikel op de Opiniepagina: „Ouders die stevige grenzen stellen aan smartphonegebruik ontzeggen hun kinderen niets. Ze geven hen juist iets: echte vrije tijd.” Renée (8) gebogen over haar Suske en Wiske, reageert zonder op te kijken: „Ik wil geen vrijheid, ik wil een iPhone.”
Tim Zeedijk
Bizar! Waarom laat de NRC zo’n ikje een jaar of twintig op de plank liggen? Toen waren er inderdaad ouders zoals deze man die vooropliepen in het achterhoedegevecht.
Waarom leest Tim de krant tijdens het ontbijt? Kranten en tijdschriften lezen is dus in dit gezin ok, zolang het maar de papieren edities zijn?
Brr, wat mij betreft wordt hij dit jaar maar eens overgeslagen op vaderdag. En heeft mams ook een mening? Of moet die haar mond houden als vader spreekt?
Bas van Vuren
….waarop vader beschaamd zijn krant terzijde smeet, zich verontschuldigde voor zijn pedante gepreek en zich bezon op een nuttige rol van gematigd schermbebruik….. hoop ik.
De Schrijvende Rechter
Tijdens het ontbijt de krant lezen was en is bij ons trouwens ‘not done’. Erger dan af en toe even kijken op je foontje.
Hip en veilig
Als ik na een bezoek aan mijn zus naar huis wil fietsen is het donker. En het regent hard. Mijn zus komt aanlopen met een hip veiligheidsvest, voorzien van lampjes, dat ze van een dochter kreeg. Maar we snappen niet hoe ik dat aan moet trekken. Op de rug of schouders, over een arm? Het vestje glijdt overal weg; ik geef de moed op en fiets onveilig naar huis. De volgende dag belt mijn zus op: „Het vest is bedoeld voor Doortje. ”Doortje is haar hond.
Tia Albers
DSR maakt zich er vandaag wel héél makkelijk vanaf.
Zoiets onnozels verzin je toch niet! Overigens kan ik me de verwarring goed voorstellen als iemand probeert een hondenvest te passen.
♫ Fietsen in het donker ♫
LikeLike
Gotisch
Met mijn moeder zit ik op een terras aan de voet van de Sint-Jan. Aan het tafeltje naast ons strijken twee dames neer die zo te zien een dagje Den Bosch doen.
„De Sint-Jan,” begint de een uit te leggen, „is een gotische kathedraal.”
De ander knikt bewonderend.
„En weet je waarom dat gotisch heet?”
„Nou?”
„Al die ornamenten en die beelden die je daar ziet, dáár aan de buitenkant, die zijn állemaal gegoten.”
„Ach ja, natuurlijk!”
Marieken van der Hofstad-Lurinks
♫ Terras aan de Sint-Jan ♫
LikeLike
Pastelkleuren
Vriendin en ik waren vrijdag in een grote modezaak in Friesland. Vriendin in de paskamer en ik sta op wacht er naast. Op gehoorafstand zegt de vrouw van een echtpaar tegen de verkoopster: „Ik heb een probleem. Ik moet naar een trouwerij en daarvoor zijn kledingvoorschriften; niet in lange jurk en broek. Kan ik inkomen, maar in de uitnodiging zat ook een kleurenstaal. Ik moet in pastelkleuren verschijnen.”
Vriendin roept vanuit de paskamer: „Ik zou niet gaan.”
Sieny Koopman
Nee. Ik zou niet weten waarom. Lekker compact ikje.
Wat zijn de boys weer kritisch vandaag. Kom op zeg, cheer up! Er zijn ergere dingen in het leven.
♫ Pastelkleuren in de Modezaak ♫
LikeGeliked door 1 persoon
Schermtijd
Mijn vader is op 2 april overleden. Verwacht en toch onverwacht. We krijgen uit het ziekenhuis in een plastic tasje zijn persoonlijke spullen mee waaronder zijn telefoon. Na een week van zorgen, snotteren en regelen zetten we zijn telefoon weer aan. Op het scherm verschijnt direct een boodschap op een licht verwijtende toon. „U heeft uw schermtijd gemiddeld meer dan 2 uur per dag minder gebruikt”. Mijn broer grapt dat er zo geen overlijdensakte meer nodig is. Je bent vandaag de dag met dit soort berichten pas écht officieel overleden.
Jacqueline Rutjens
Nee, zie ik ook niet. Het is zelfs een compliment en aanmoediging. Minder schermtijd kan leiden tot een betere nachtrust, meer focus en productiviteit, en meer tijd voor leuke offline activiteiten.
Attent overigens dat Bas ook namens mij de nabestaanden sterkte wenst. Ik was het licht vergeten.
DSR is nog niet helemaal wakker (of is dit weer een gevalletje digibetisme?).
Haatimam DSR moet zich bij de gekjes rustig houden en richt zijn gal daarom noodgedwongen op de buurblogs:
Haathulpje Lummel wil óók zijn bijdrage leveren maar is traag van begrip:
Ilona stipt op de valreep nog wél een reëel probleem aan. Hergebruik van een nummer kan al na 3 maanden:
♫ Schermtijd ♫
LikeLike
Japanse zinnen
We hebben ons goed voorbereid op zeven weken Japan, vooral wat de taal betreft. Mijn vriend heeft een vertaalcomputertje gekocht en ik heb via een app een aantal maanden Japans geleerd. Ik vind vooral de uitspraak super moeilijk, maar ben best trots dat ik hele zinnen kan fabriceren. In een onsen (heetwater bron) begin ik vol goede moed een gesprek met een vrouw die alleen Japans spreekt. Ik vertel dat ik uit Rotterdam kom. Ze kijkt verbaasd en verlaat snel het bad. Als ik de zin herhaal op het vertaalcomputertje, vertaalt die mijn Japans met: Ik ben hier dood.
Annemarie Verhoef
Gisteren maakte het ikje DSR “weinig schroomvallig”. Vandaag heeft hij juist níet het lef om er “vrijmoedig” in te stappen. DSR heeft dus last van extreme stemmingswisselingen.
Zijn er nog andere symptomen zoals slaapproblemen, prikkelbaarheid of concentratieproblemen? In dat geval is het het beste om professionele hulp te zoeken. Een professional, zoals een psycholoog of psychiater, kan een diagnose stellen en passende behandeling aanbieden.
Verrassend! Lummel kan grappig zijn:
♫ Japanse zinnen ♫
LikeLike
Opinie
Ik, vader van drie kinderen en fel gekant tegen alles wat met schermen en telefoons te maken heeft, lees aan het ontbijt hardop voor uit een artikel op de Opiniepagina: „Ouders die stevige grenzen stellen aan smartphonegebruik ontzeggen hun kinderen niets. Ze geven hen juist iets: echte vrije tijd.” Renée (8) gebogen over haar Suske en Wiske, reageert zonder op te kijken: „Ik wil geen vrijheid, ik wil een iPhone.”
Tim Zeedijk
♫ De Digitale Klucht ♫
LikeLike