Er is de spot met mij gedreven, ik ben uitgelachen, door mensen die van mij hielden. De oorzaak? Mijn Nokia-telefoon. Ik hield van de eenvoud, het gemak, het formaat. Maar dat deed er niet toe. Het was ‘nodig’ dat ik een smartphone kreeg. Met Kerst lag er een voor mij onder de boom.
Niet dat het meeviel. Maar nu kon ik in de tram en bij de kapper net als iedereen scrollen.
Mijn vreugdegevoel wilde maar niet komen. Tot anderhalve week geleden premier Rutte in het Kamerdebat sprak: „Nu pruts ik op een iPhone.”
Het zonnetje schijnt. Nog voor de havermout lekker een rondje door de polder. Op de terugweg raap ik een leeg blikje Grolsch op. Ik kom straks toch langs een prullenbak. Even verderop staan twee jonge gasten onder het viaduct te roken. Doodzonde. Normaliter ben ik met mijn vrouw best braaf. Nu knal ik zonder omkijken het blikje stevig op het beton twee meter naast de heren. Een paar minuten later passeren ze mij op de fiets.
„Hé meneer. Hoe kunt u een blikje weggooien?! Wij zijn hier in Gouda, dat kan u in Amsterdam doen!”
Het leek me zo heerlijk ’s ochtends heel vroeg naar het strand te gaan, koffie te drinken en naar de zee te staren. Dus ik vroeg aan de strandtenthoudster hoe laat ze ’s ochtends openging. Ze antwoordt: „Hoe laat zou u willen dat ik openging?” Ik: „Nou… eh, om een uur of acht?” Zij: „U denkt toch niet dat ik voor u om acht uur ’s ochtends openga.”
In het restaurant vraag ik om de rekening. Die komt op totaal 134,50 euro. „Maak er maar 150,00 euro van”, zeg ik en pak mijn pinpas. Ze vraagt mij of ik niet contant kan betalen. Ik heb echter geen cash bij mij. „Jammer”, zegt ze, „nu gaat de hele fooi naar de baas.” Zonder verder wat te zeggen pakt ze het pinapparaat en tikt het bedrag van de rekening in, zonder fooi.
Enkele zomers geleden op wandelvakantie in de Schotse Highlands. Achter mij over het pad naderen twee glimmende Landrovers. Ik wacht in de berm zodat de auto’s, die stapvoets rijden, kunnen passeren. De voorste wordt bestuurd door een grijze dame met een flinke bril op, beide handen stevig aan het stuur. Ik groet beleefd en koningin Elizabeth geeft een minzaam knikje terug.
heerrozenwater 
IPhone
Er is de spot met mij gedreven, ik ben uitgelachen, door mensen die van mij hielden. De oorzaak? Mijn Nokia-telefoon. Ik hield van de eenvoud, het gemak, het formaat. Maar dat deed er niet toe. Het was ‘nodig’ dat ik een smartphone kreeg. Met Kerst lag er een voor mij onder de boom.
Niet dat het meeviel. Maar nu kon ik in de tram en bij de kapper net als iedereen scrollen.
Mijn vreugdegevoel wilde maar niet komen. Tot anderhalve week geleden premier Rutte in het Kamerdebat sprak: „Nu pruts ik op een iPhone.”
Iemand die mij begreep.
Cora Duin
LikeLike
Cora heeft haar Nokia-maat ontdekt.
LikeGeliked door 1 persoon
Blikje
Het zonnetje schijnt. Nog voor de havermout lekker een rondje door de polder. Op de terugweg raap ik een leeg blikje Grolsch op. Ik kom straks toch langs een prullenbak. Even verderop staan twee jonge gasten onder het viaduct te roken. Doodzonde. Normaliter ben ik met mijn vrouw best braaf. Nu knal ik zonder omkijken het blikje stevig op het beton twee meter naast de heren. Een paar minuten later passeren ze mij op de fiets.
„Hé meneer. Hoe kunt u een blikje weggooien?! Wij zijn hier in Gouda, dat kan u in Amsterdam doen!”
Pieter ter Steeg
LikeLike
En terecht.
LikeGeliked door 1 persoon
`Snapchat
Ik heb een nieuwe bril. Deze maakt mijn best grote ogen nog ietsje groter. Vol trots toon ik iedereen hoe hij staat.
Een vriendin reageert bedenkelijk: „Je ziet er een beetje uit als… een snapchatfilter.”
Hedda Treffers
Zie ook: https://heerrozenwater.com/2020/09/07/ikjes-wijkplaats-week-37-2020/#comment-29467
LikeLike
‘Snapchatfilter’ was mij onbekend.
LikeGeliked door 1 persoon
Openingstijd
Het leek me zo heerlijk ’s ochtends heel vroeg naar het strand te gaan, koffie te drinken en naar de zee te staren. Dus ik vroeg aan de strandtenthoudster hoe laat ze ’s ochtends openging. Ze antwoordt: „Hoe laat zou u willen dat ik openging?” Ik: „Nou… eh, om een uur of acht?” Zij: „U denkt toch niet dat ik voor u om acht uur ’s ochtends openga.”
Marja Ruijterman
LikeLike
Wat hoffelijk. ☹
LikeLike
Fooi
In het restaurant vraag ik om de rekening. Die komt op totaal 134,50 euro. „Maak er maar 150,00 euro van”, zeg ik en pak mijn pinpas. Ze vraagt mij of ik niet contant kan betalen. Ik heb echter geen cash bij mij. „Jammer”, zegt ze, „nu gaat de hele fooi naar de baas.” Zonder verder wat te zeggen pakt ze het pinapparaat en tikt het bedrag van de rekening in, zonder fooi.
John Pelle
LikeLike
Geen sympathieke baas.
LikeGeliked door 1 persoon
Minzaam
Enkele zomers geleden op wandelvakantie in de Schotse Highlands. Achter mij over het pad naderen twee glimmende Landrovers. Ik wacht in de berm zodat de auto’s, die stapvoets rijden, kunnen passeren. De voorste wordt bestuurd door een grijze dame met een flinke bril op, beide handen stevig aan het stuur. Ik groet beleefd en koningin Elizabeth geeft een minzaam knikje terug.
Sjoerd Bunnik
LikeLike
Nou nou
LikeLike